Voelde jij je gelijk moeder? En je partner?

Toen jouw baby geboren werd - voelde jij je toen gelijk moeder? Of moest dat even groeien? En je partner?

Ja wij voelden ons allebei meteen echt papa en mama.

Het lijkt me namelijk heel vreemd/bijzonder om ineens een kind op de wereld te zetten wat van jou is. Je hebt het zelf gemaakt, en je moet er de rest van je leven voor zorgen, want het blijft van jou.

Ik niet. Ik wist de eerste dagen echt niet goed wat ik met mijn oudste aan moest en ik had het gevoel dat het mijn nichtje was of zo in plaats van mijn dochter. Ik kon het bijna niet beseffen dat zij nu echt uit mijn buik was en daar in het wiegje lag, heel onwerkelijk. Na een weekje of zo was ik wel gewend.

Het is ook heel bijzonder, ik had echt zo'n gevoel van hij is van mij en ik moet hem beschermen en verzorgen. Ik ben nooit zo assertief maar ik heb ze in het ziekenhuis precies duidelijk gemaakt hoe ik over sommige dingen dacht en wat we wilden. Ik werd echt overvallen door moedergevoel volgens mij

Twellie - Dat kan ik me wel voorstellen, dat het ook heel onwerkelijk is dat het 'ineens' uit je buik gekomen is. Had je het bij de tweede wel gelijk?

Tania - Dat klinkt mooi En had je dat bij de tweede ook gelijk?

Ik heb bij de oudste echt eerst uren liggen kijken... Alleen kijken, verder niks. Ze lag wel op mijn arm, maar dat was het. Achteraf denk ik dat het ook te maken heeft gehad met de sloot medicijnen die ik kreeg na de keizersnee. Bij de jongste voelde het echt direct goed!

Ik weet niet. Klinkt gek, maar alles was heel dubbel ineens.
Aan de ene kant kon ik geen meter bij hem uit de buurt zijn; hij mocht echt niet boven slapen terwijl ik beneden was bijv(deed hij ook niet, maar de kraamverzorgster wilde het graag proberen). Aan de andere kant dacht ik wel eens (in de periode dat hij heel veel huilde) dat als iemand hem mee zou nemen en mijn leven weer net als vroeger zou zijn het best zou opluchten...

Nu voel ik wel echt een speciale verbondenheid met hem en ben echt stapelgek op hem, maar soms vind ik het nog wel heel gek om te bedenken dat ik echt zijn moeder ben. Dat ik de rest van mijn leven gewoon aan hem verbonden ben en altijd een soort van verantwoordelijk voor hem zal blijven.

Bij de tweede voelde ik me wel meteen haar moeder maar was het gevoel wel minder overweldigend. Denk dat dat deels kwam doordat het de tweede was en hoewel het een heel ander kindje is weet je toch al iets beter hoe het voelt om een kindje te hebben natuurlijk. En deels doordat de strart veel makkelijker was. Bij J. was die vrij heftig en moesten we in het ziekenhuis blijven, hij op de neonatalogie en ik op de kraamafdeling. Dus ik had veel meer het gevoel dat ik hem moest beschermen. Bij M. ging alles heel makkelijk en goed dus dat hoefde bij haar niet.

Ik heb eerst een hele tijd, vol ongeloof, naar hem liggen kijken. 's nachts, in het ziekenhuis, lag ik weer een paar uur naar hem te kijken, nog steeds vol ongeloof. Dat dat kleine mannetje een paar uur geleden uit mij was gekomen, dat hij onze zoon is. Mijn vriend voelde zich direct papa. Ik keek dan ook vol bewondering naar hoe hij met ons kleine mannetje om ging. Ik was best onzeker en misschien ook wel jaloers op hoe hij het allemaal "zo gemakkelijk" deed. Ik voelde wel direct veel liefde voor hem en voelde mij gelukkig met ons kleine mannetje maar of dat "moeder voelen" was? Na een paar dagen voelde ik mij een stuk zekerder en kon ik er nog meer van genieten. Nu (na 7 weken) vind ik het soms nog apart klinken als mijn vriend mij mama of moeder noemt.

Of ik me gelijk 'een moeder' voelde weet ik niet, ik dacht niet 'nu ben ik moeder'. Ik had wel vanaf een paar uur na de bevalling dat ie 'van mij' was. Er was ineens een klein jongetje totaal afhankelijk voor van alles van mij en dus zorgde ik voor hem, dat voelde gelijk heel natuurlijk en deed ik gewoon. Zoon ging ook letterlijk voor alles, voor hij een kik gaf stond ik er al. Nu hebben we een speciale band, ik kan met hem lezen en schrijven en niemand kent hem zo goed als ik, voor altijd mama's kleine Gappie.

Mijn man moest wennen, alles is voor altijd verandert. Hij hield gelijk van hem, zo trots, alles deed ie met hem. Maar hij vond het lastig geen respons te krijgen, had zich verheugd op samen stoeien en mama pesten, maar zo'n hulpeloos ding had ie zich niet voor kunnen stellen. Wat man het lastigst vond is het huilen en niet weten wat er is. Toen we eenmaal wisten dat het krampjes waren heeft hij uren met hem gefietst bijv, maar soms wisten we het niet en konden we (ik dan) niks anders doen dan troosten. Nu heeft man een eigen band met zoon, hij heeft weer een ander 'taaltje' met zoon dan ik en ik smelt nog steeds als ik ze samen lol zie hebben.

Niet echt..de 1e minuten zeker niet. Pas toen we beseften dat ze nooit meer weg zou gaan voelden wij ons pas ouders.
Bij de 2e voelde ik me juist tijdens de zwangerschap al heel verbonden met dit meisje en ja toen voelde ik me juist wel gelijk haat moeder, maar bij de 1e moest dat dus wel eerst groeien.

Ja ik voelde me op zich wel gelijk moeder. Wel was ik de eerste week erg onzeker, maar dat kwam ook wel door die week denk ik. (Ziekenhuisopname enz)

Pippa schreef:Twellie - Dat kan ik me wel voorstellen, dat het ook heel onwerkelijk is dat het 'ineens' uit je buik gekomen is. Had je het bij de tweede wel gelijk?

Tania - Dat klinkt mooi En had je dat bij de tweede ook gelijk?

Ik geloof dat ik dat bij mijn tweede dochter al eerder had omdat ik me er toen al iets bij voor kon stellen door de geboorte van mijn oudste dochter. Ik kan me dat verwonderde gevoel van mijn oudste bij haar tenminste niet herinneren.

Hoe het is als ik écht moeder ben weet ik iet, maar eigenlijk voel ik me nu al moeder! Ik ben veranderd alleen al door het zwanger zijn. Mijn kind is ontzettend belangrijk voor me en ik ben echt met hem bezig ook al is hij er nog niet. Het is vást anders als hij er echt is en ik zal ook vast moeten wennen, maar in ieder geval houd ik nu al verschrikkelijk veel van hem.
Toen ik in het ziekenhuis lag met mijn blindedarmontsteking was ik ook echt een teigerinnetje. Er gebeurde niks voor ik zeker wist dat het goed zou gaan met mijn kleintje en ik heb geen pil geslikt en geen spuit geaccepteerd voordat ze drie keer hadden nagevraagd of ik die wel mocht in de zwangerschap. Ik heb ze zelfs zo ver gekregen dat ik naar het andere ziekenhuis vervoerd werd voor een echo op de afdeling gynaecologie om te kijken of alles goed met hem ging!

Ja! Ik voelde me echt gelijk moeder! Dat was zo'n mooi, overweldigend gevoel

We moesten 1 nachtje blijven en de verpleegster vroeg s'nachts of hij even naar een andere kamer zou gaan dan kon ik even slapen.. Dat heb ik wel erg duidelijk gemaakt dat ik dat absoluut niet wilde.

En verder heb ik best vaak geroepen dat ik het zo apart vond dat hij in mijn buik had gezeten enz. Dus aan de ene kant wel, aan de andere kant toch nog behoorlijk moeten wennen.

Tania schreef:Het is ook heel bijzonder, ik had echt zo'n gevoel van hij is van mij en ik moet hem beschermen en verzorgen. Ik ben nooit zo assertief maar ik heb ze in het ziekenhuis precies duidelijk gemaakt hoe ik over sommige dingen dacht en wat we wilden. Ik werd echt overvallen door moedergevoel volgens mij

Dat had ik ook, ik werd later ook heel erg overmand door het gevoel, hij is van mij en niemand pakt hem af. Soms met la gevolg dat de kraamvisite werd weg gekeken.

Ik voelde mij ook meteen moeder, ik denk dat mijn vriend zich al vader voelde toen hij de stress van de bevalling kreeg.

Nee, ik niet, en dat heeft ook flink lang geduurd voor dat wel zo was.
Kon in het begin voor mijn gevoel net zo goed naast een andere couveuse gaan staan.
Het groeide heel heel langzaam en denk pas toen ze mee naar huis mocht dat het echte besef een beetje kwam.

Nu vind ik het soms nog wel eens moeilijk om voor te stellen, dat ik echt haar moeder ben, en blijf.

Nee niet meteen. Dit heeft maanden geduurd.

Ik voelde wel dat we voor haar moesten zorgen en dat het klopte dat uitgerekend zij in mijn buik zat, maar echt moeder voelde ik me niet (maar goed, wat is moedergevoel precies?).

Nog steeds voel ik me geen moeder, maar ook nog niet mijn oude ik.
Ik heb nog steeds het idee dat ze idd niet 'echt' is en zo weer kan worden meegenomen.
Zijn stapelgek op haar en alles gaat vanzelf, maar ik betwijfel of ik ooit weet wat het moedergevoel inhoudt en me ooit zo ga voelen.

Ohja soms schiet het door mijn hoofd, ik ben gewoon mama. Dat klinkt soms zo gek dat ik om mijzelf moet lachen omdat ik het dan weer is niet geloof.

Lijkt me echt heel jammer als je dat niet meteen hebt. Ik vond dat gevoel zo overweldigend, en echt het mooiste wat ik ooit mee zal maken. Niet te beschrijven gewoon.

Kan er bijna emo van worden dat sommige dat hebben moeten missen;)
Wel kan ik me voorstellen dat het hechten met een kind minder snel kan gaan als het in een couveuse ligt.

Lorre schreef:Lijkt me echt heel jammer als je dat niet meteen hebt. Ik vond dat gevoel zo overweldigend, en echt het mooiste wat ik ooit mee zal maken. Niet te beschrijven gewoon.

Kan er bijna emo van worden dat sommige dat hebben moeten missen;)
Wel kan ik me voorstellen dat het hechten met een kind minder snel kan gaan als het in een couveuse ligt.

Dat overweldigende gevoel hadden we wel hoor, maar dat is niet iets wat voort is blijven slepen.. Het gaat hier gewoon zo vanzelf, en misschien ben ík er te nuchter voor om dat gevoel te ervaren steeds.. Weet niet wat het is. Wel kan ik me voorstellen, jij was (niet lullig bedoeld hoor) al jong alleen met je kind, dan is dat gevoel natuurlijk dubbel zo heftig doordat je merendeel alleen ervaart.