Kat laten inslapen

Gister hebben wij tijdens een dierenartsbezoek besloten om onze lieve kater van bijna 20 in te laten slapen. Hij leed aan een nier- en een schildklierziekte en was al enige tijd ziek. Hoewel ik er aan de ene kant vrede mee heb dat hij nu niet meer zo hoeft te lijden, doet het ook intens veel pijn om een dier dat vanaf mijn kindertijd bijna 20 jaar elke dag een onderdeel van mijn leven is geweest los te laten. Ik had niet verwacht dat het zo'n impact op me zou hebben, ik blijf maar huilen en kan aan niets anders denken. Ik vraag me af hoe lang het duurt voordat ik er overheen ben en het verdriet een beetje slijt. Ik hoor graag ervaringen van anderen, hoe ging jij ermee om toen jouw huisdier stierf?

Mijn pony stierf afgelopen maand nadat ik hem ruim 20 jaar heb gehad. Ik ben er nog steeds kapot van. Ik zou ook niet weten hoe je ermee om moet gaan. Het slijt denk ik. Sterkte.

Dankje Carmen, dat is ook erg zeg. Jij ook veel sterkte, laten we hopen dat het slijt.

Was je pony ziek, of een natuurlijke dood gestorven?

Drie maanden geleden heb ik ook mij kat in laten slapen, hij was ook al zo oud en had nier problemen. Ik vond het ook best moeilijk en heb flink lopen huilen, maar het was voor mij duidelijk dat het zo beter was voor hem. Een andere keuze was er naar mijn idee niet. Ik mis hem ook heel veel, maar het is voor mij zo ook wel een opluchting. Ik maakte mij toch de laatste tijd best veel zorgen over hem en dat hoeft nu niet meer.

Ah wat ontzettend sneu!! Veel sterkte!

Mijn mening is dat er geen tijd aan gebonden is voor het rouwen.
Voor iedereen is dit ook anders. Ikzelf bleef er een tijdje echt bij stilstaan maar ik merkte dat ik er op een gegeven moment niet meer zo aan dacht.
Het scheelt waarschijnlijk al dat je weet dat hij nu beter af is zonder pijn.

Het slijt echt!

Ja, dat is inderdaad wel zo. Het is hartverscheurend om je kat te zien lijden en het is een berustende gedachte dat ik me daar nu geen zorgen meer om hoef te maken. Het voelt nu alleen nog niet als een opluchting, ik hoop dat ik dat over drie maanden misschien wel kan zeggen. De dood is zo definitief en ik had hem graag nog langer bij me gehouden.

Ik heb ook pas een huisdier in moeten laten slapen. Hij was nog niet zo oud maar hij was ziek. Hij was echt onderdeel van het gezin en echt een ontzettend lief beest. Ik ben er echt 3 weken letterlijk ziek van geweest. Ik lijk hem nog best vaak te horen of zie hem in mijn ooghoek lopen. Het zit gewoon nog in mijn systeem en ik hoop dat dat over een paar maanden minder is. Ik mis hem wel nog steeds

Ik heb mijn kat afgelopen zomer in laten slapen, onverwachts, ik dacht voor een routineonderzoek te gaan vanwege z'n kortademigheid, maar door de stress schoot hij in een verschrikkelijke benauwdsheidsaanval waar hij nooit meer uit is gekomen. Zijn dood heb ik redelijk een plekje kunnen geven, hij is in mijn armen overleden, maar ik word nog steeds helemaal gek van schuldgevoel en verdriet als ik terugdenk aan hoe hij er toen bijzat in dat zuurstofkooitje, alleen maar hijgend als een hond, met de bek wagenwijd open en de tong eruit. Dat beeld krijg ik niet uit m'n hoofd, hoe bang hij had moeten zijn en hoe erg hij de laatste twee uur geleden heeft. Ik verwijt me zelf nog altijd dat als ik er eerder bij was geweest dat hij het dan gered had, hoewel de dierenarts me dat direct al op het hart heeft gedrukt dat dit hoe dan ook niet goed afgelopen zou zijn omdat een kat goed kan toneelspelen en doen alsof er niets is, en ik op het moment dat ik het zag er sowieso al te laat bij was.

Het was sowieso een speciale kat, z'n zusje ook (die leeft gelukkig nog), maar Chester had het haarfijn door als ik verdrietig was ten tijde van de scheiding. Hij kwam geregeld naast me zitten en legde dan altijd een pootje op m'n arm, waarschijnlijk gewoon om de aandacht, maar hij keek me dan altijd zó doordringend aan. Gelukkig is het me wel gelukt daar eens een foto van te maken, die foto is me ontzettend dierbaar.
Ergens bekruipt me hoe langer hoe meer het gevoel dat alle veranderingen en stress hem gewoon teveel zijn geworden. Huiselijk geweld richting mij destijds, scheiding, veel verdriet, alle veranderingen in het huis...

Maargoed, dat was ff offtopic

Wat voor dier was het Pruim! Alsnog sterkte.

Lennox: Dat is heel zielig om te lezen en vreselijk hoe het is gegaan, maar je kunt het jezelf niet verwijten. Het was gewoon een vervelende samenloop van omstandigheden door de ziekte die hij al had. Hoe kwam het dat hij 2 uur in dat kooitje heeft gezeten? Had de dierenarts dat niet in de gaten kunnen houden? Wel heel lief dat hij van die speciale onderonsjes met je had. Ik had dat ook met mijn kat. Hij voelde het aan wanneer ik verdrietig was en troostte me wanneer ik moest huilen door lief bij me te komen zitten.

Hij zat twee uur in een zuurstofkooitje en werd in die twee uur juist nauwlettend in de gaten gehouden door de dierenarts Hij kreeg zuurstof en had al wat medicatie gehad, en ze zouden hem pas verder onderzoeken als de benauwdheid wat gezakt was, onderzoek zou hij anders niet overleven. Ik ben in die tijd naar huis gegaan, het was toen 21:00 en zou de volgende dag weer langskomen. Helaas werden we een uur later gebeld dat het niet ging, of we zo snel mogelijk wilden komen om de knoop door te hakken. Het werd niet minder en ze wilden hem niet zo een hele nacht laten lijden. Als ie dat al overleefd zou hebben...

Oh zoiets is zo heftig. Ik kan erg slecht tegen huisdieren die gestorven zijn (zal wel een tere ziel zijn). Lang geleden hadden wij een Boxer een hele lieve hond. Echt een goedzak. Tot op mijn 14de verjaardag hij is doodgereden. Hij was weggerend voor vuurwerk daar was hij bang voor en stak de weg over, er kwam net een auto aan. En hij werd geraakt helaas. Ik was er echt kapot van. Ook toen onze Franse Bulldog werd ingeslapen (hij was echt oud, en had al 2 hersenbloedingen gehad) was ike r kapot van. Zelfs van mijn cavia had ik verdriet. Maar dat duurde wel korter. Zoiets moet slijten. Het beestje is toch heel lang bij je geweest en je gaat je eraan hechten. Het is eigenlijk een onderdeel van je leven geworden. Sterkte ermee.

Je hebt er echt aan gedaan wat je kon doen, door hem nog onderzoeken te laten ondergaan. Helaas heeft het niet mogen baten, maar dat weet je nooit van tevoren natuurlijk. Ik kan me voorstellen dat je achteraf met een rotgevoel bent blijven zitten. De dierenarts bood ons gister ook aanvullende behandelingen aan. Dan zou hij aan een infuus komen liggen en een nierdialyse krijgen. Maar tegelijkertijd gaf ze al aan dat het beestje volgens haar beter af zou zijn met een spuitje. Bovendien zou het dan honderden euro's gaan kosten en gezien zijn leeftijd was dat de moeite niet meer.
Ik denk nu wel steeds; was hij nog maar thuis, dan kon ik hem nog even aaien in zijn mandje. Het is zo leeg zonder hem

Dankjewel Lady Starstruck! Wat vreselijk van jullie Boxer Zeker als een huisdier wordt doodgereden is dat altijd zo naar en ook nog op je verjaardag Ik besefte het me nooit zo, maar het is inderdaad zo dat zo'n dier een onderdeel wordt van jezelf. Je neemt het ook snel voor lief dat hij er altijd is en je weet pas wat je mist als hij er ineens niet meer is.

Allereerst heel veel sterkte Rapunzel!! En iedereen die dit ook heeft moeten doormaken!
Op 9 december heb ik mijn lieve hondje moeten laten inslapen. Hij was bijna 17 en hij was mijn allerbeste maatje. In mei heeft hij een hersenbloeding gehad waarvan hij heel goed herstelde. Helaas werd hij daarna heel erg dement, daar kreeg hij tabletten voor en die hielpen redelijk. Begin december ging hij zo hard achteruit. Zondagochtend 9 december kon hij bijna niet meer lopen en was hij heel benauwd. De dierenarts constateerde dat hij zware hartproblemen had, iets met de nieren en hij was bijna in shock. Dan heb je gewoon geen keus maar mijn god wat was het zwaar. Ik heb er ook vrede mee, maar mis m elke dag nog vreselijk. Geef toe aan je verdriet, potje janken lucht altijd op, heb het zelfs nu nog af en toe. Je zult zien dat het elke dag een beetje beter gaat.
Nogmaals sterkte!

Och wat erg voor je, Rapunzel! Ik denk dat iedereen wel weet hoe het voelt, als ik hier alle verhalen lees.

Ik heb altijd beestjes met een kort leventje gehad: muizen, hamsters, gerbils, ratjes... Ik heb in oktober nog een ratje in moeten laten slapen en het ging ineens heel snel achteruit met hem. Daarom kwam het als een klap bij me aan en ik heb heel lang nodig gehad om ervan te bekomen. Ik heb heel veel last gehad van buikpijn en slecht slapen. Ik heb er nog niet eerder zo'n verdriet om gehad maar hij was twee jaar bij me en gossie, die ratjes zijn toch zo leuk hè...

Rapunzel schreef:Was je pony ziek, of een natuurlijke dood gestorven?

Hij was ziek dus de keuze gemaakt om hem in te laten slapen.

Dankjewel voor het medeleven. Het gaat een klein stukje beter dan gister. Ik probeer mezelf constant te overtuigen dat het de beste keuze was. Het doet me ook goed om jullie ervaringen te lezen. Lichamelijk voel ik me wel minder. Slapen gaat niet goed en ik heb ook veel buikpijn. Ik kijk veel foto's van hem en foto's waar wij samen op staan en denk aan de leuke momenten samen, dan is hij toch nog een beetje bij me.

Herkenbaar. Sterkte en geef aan je verdriet toe.

Rapunzel schreef:Dankjewel Lady Starstruck! Wat vreselijk van jullie Boxer Zeker als een huisdier wordt doodgereden is dat altijd zo naar en ook nog op je verjaardag Ik besefte het me nooit zo, maar het is inderdaad zo dat zo'n dier een onderdeel wordt van jezelf. Je neemt het ook snel voor lief dat hij er altijd is en je weet pas wat je mist als hij er ineens niet meer is.

Ja dat was heel erg heftig. Ook omdat hij zo jong nog maar was. Mijn ouders moesten hem toen identificeren. Hij was toen al dood. Helaas was het hem inderdaad. Ja het is heel erg gek. Huisdieren zijn soms net mensen. Het komt goed. Over een poosje zul je er minder aan denken.