Alleen moeder worden - Zou jij het overwegen?

Mn eerste gedachte was ja.
Maar als ik hier zo de reacties lees kan ik me in sommige ook wel iets vinden.
Ik heb hier nog nooit over nagedaacht..

Nee. Tenminste dat denk ik niet. Voordat ik een relatie kreeg met mijn man had ik nog geen kinderwens, die kreeg ik pas nadat we alles samen op orde hadden opeens. Ik vind het erg fijn dat ik de zorg kan delen, daarbij heb ik ook geen goede achterban daarvoor.

Ik zou dit zeker overwegen mocht ik geen relatie hebben. Mijn kinderwens is er van kleins af aan al en ik zou het verschrikkelijk vinden mocht ik geen kinderen kunnen krijgen doordat ik geen leuke en geschikte partner vind. Wel zou ik er goed voor gaan zitten of dit financieel haalbaar is. Ik wil het dan ook goed doen en niet bij mijn familie continu aan moeten kloppen voor hulp. (financieel gezien maar ook voor oppassen e.d.)

Nee. Ik heb nog nooit een hele sterke kinderwens gehad, al denk ik er de laatste tijd wel meer over na. Het lijkt me alleen verschrikkelijk om in mijn eentje een kind op te moeten voeden, ik geloof dat ik dat gewoon niet aan kan ook. Dus als ik geen partner heb, dan zal ik ook geen kinderen krijgen. Ik word dit jaar 30 en hoop toch wel dat ik ergens in de komende jaren een keer een leuke vent tegen het lijf loop, zodat ik kinderen eens serieus kan gaan overwegen.

als ik alleen zou zijn of blijf dan wil ik sowieso geen kinderen.

stabiliteit is het belangrijkste voor het kind, of het nou 1 of 2 ouders heeft. dus ik vind het geen kwalijk iets als een vrouw alleen daar bewust voor kiest

Ik zou dit wel overwegen denk ik, alleen voorlopig nog niet. Word dit jaar 25 dus heb op zich nog tijd zat

Maar het scheelt dat ik ook heel graag kinderen wil. sinds mijn nichtje een kleintje heeft heb ik zoiets van dat wil ik ook.

Ik denk het wel maar het lijkt me we heel lastig. Het zal dan van een hoop dingen afhangen zoals de juiste financien/baan en netwerk om me heen. Ik vind 30 overigens erg jong om zo'n stap te zetten, ik zou dan zelf zeker nog langer wachten. Er zijn zoveel mensen die op hun dertigste nog niet degene hebben gevonden waarmee ze verder willen. Voor mijn gevoel zou 37/38 dan pas de leeftijd zijn waarbij ik aan zo'n stap zal gaan denken.

Ik (35jr) ben er op dit moment mee bezig via het ziekenhuis met donorzaad. Het kind zal de gegevens van de donor krijgen als hij/zij 16 is. Mijn voorkeur lag wel bij een bekende donor, maar ik kende niemand aan wie ik dit zou willen/kunnen vragen en via internet iemand zoeken vind ik veel te eng en onbetrouwbaar.

Helaas heb ik net een miskraam gehad, maar de volgende maand ga ik er weer voor. Iedereen in mijn omgeving staat 100% achter mijn keuze. Ik heb zoiets van, die man komt wel ooit, maar het is nu tijd voor een kind, aangezien mijn moeder vroeg in de overgang was. Ik ken via verschillende fora tientallen vrouwen die dit ook doen, terwijl ik eerst dacht dat ik haast de enige was.

@Emmayes, wat stoer dat je het alleen gaat doen! Vervelend van je miskraam, hoop dat t de volgende keer goed gaat.

Ik zou het voor 95% zeker niet doen, weet niet eens of ik ze wel wil met partner, laat staan zonder. Kan me er gewoon helemaal niks bij voorstellen.

Ik vind het trouwens niet egoïstisch, in deze tijd bestaat een gezin nou eenmaal niet meer per se uit een man en een vrouw en twee kinderen. Ik denk dat een kind gewoon niet beter weet, als je er maar wel open over bent. Al zou ik dan dus niet kiezen voor een vriend die nog in jouw leven is en daardoor ook in het leven van het kind en die niks met het kind te maken wil hebben. Als het dan een donor is die geen rol speelt in het leven van het kind, dan moet hij ook écht geen rol spelen, dan maar wat meer moeite doen om een donor te vinden. Een vriend die de biologische vader is en vervolgens zijn leven lang gaat doen alsof hij het niet is, dat zou ik echt helemaal niks vinden. Ik snap wel dat zijn rol anders is dan in een standaard gezin, maar er niks mee te maken willen hebben vind ik echt het andere uiterste en zo zou ik niet voor een zwangerschap kiezen.

Als ik in de situatie was gekomen van je vriendin had ik het zeker overwogen, maar of ik te stap daadwerkelijk had durven nemen weet ik niet.

Ja zeker, ik zou mij geen leven kunnen voorstellen zonder kinderen, dus als ik geen vriend had gevonden die samen met mij kindjes wilden, dan had ik het uiteindelijk alleen geprobeerd.

Vind het knap van de vrouwen die dit doen of gedaan hebben...

Ik zelf weet het niet of ik dit wel zou kunnen of doen.

Je bent ondanks de hulp om je heen wel de enigste persoon voor je kindje, niet dat dit erg is maar dingen kunnen delen en overleggen met een eventuele partner zou in mijn ogen wat prettiger zijn.

Je moet naar mijn idee nog steviger in je schoenen staan dan als je er met zn 2tjes voor zou gaan.

Maar wel respect voor alle vrouwen die er wel voor gaan of gegaan zijn.

Ik heb ook een vriendin die dit jaar 30 word en hetzelfde zegt en zou willen. Alleen zij heeft nog geen 'echte' stappen ondernomen het waar te maken. Ik hoop van harte dat het niet nodig is en dat zij alsnog de man van haar dromen ontmoet en hier een gezin mee kan stichten wanneer de tijd ervoor is. Ik vind het overigens helemaal geen gek idee hoor. Een oud collega is ook bewust alleenstaande moeder, en heeft dit alleen op een wat andere manier gedaan door een one night stand. Dit zou ik zelf absoluut niet doen. Vind hier toch nog wat gevaren en risico's aan zitten en het moet maar net raak zijn en daarbij, screen je zo'n man dan? Ze was hier erg open in, maar ben er niet te diep op ingegaan omdat ik het zelf redelijk prive vind.

Voorheen had ik gezegd dat ik dit ook had gedaan als ik geen man zou hebben, en daar heb ik het ook weleens met een goede vriend over gehad en die had me willen helpen hierbij. Overigens vraag ik me af, als ik niemand zou kunnen vinden de mij hiermee zou kunnen helpen of ik de hele weg zou willen behandelen, ik heb ook begrepen dat dit een enorme weg is om te belopen voordat je eindelijk zwanger zou kunnen raken. Maar nu ik N. heb en weet hoe zwaar het is om een kindje te hebben, zeg ik nu dat ik het niet zou doen. Het is gewoon enorm zwaar en ook al heb je vrienden en familie die je helpen, voor een heel groot deel doe je het wel alleen. Ook bepaalde dingen in de opvoeding kunnen je niet even samen bespreken en trek je zelf alle lijnen in.

Clapperdie schreef:Nu ik weet hoe zwaar het is om een kindje te hebben, zou ik er niet voor kiezen om het alleen te doen. Maar als je veel familie hebt om bij te staan eventueel wel. Maar echt helemaal alleen denk ik niet.

+1

Ponyo schreef:Ja zeker, ik zou mij geen leven kunnen voorstellen zonder kinderen, dus als ik geen vriend had gevonden die samen met mij kindjes wilden, dan had ik het uiteindelijk alleen geprobeerd.

Zo denk ik er ook over, als ik richting midden 30 aan het hobbelen was, geen vriend in de weide omgeving te bekennen dan had ik het serieus overwogen. Mijn kinderwens is altijd zo sterk geweest, dat ik ook al vroeg wist dat een kindje zou komen (met of zonder vent).

Nee ik denk het niet. Ik wil een gezin en daar hoort ook een papa bij in mijn ideaal plaatje. Mijn kjnderwens is dan ook weer niet zodanig groot dat ik alleen moeder wil worden.
Ik denk dat als ik tegen mijn 35e nog geen partner heb gevonden, ik mijn leven totaal ga omgooien en de wereld rond ga reizen.

Ik denk niet dat ik dat zou doen, het lijkt me best zwaar om een kindje alleen op te voeden. Ik ben nu ook vaak heel blij dat mijn vriend er is, dat hij me kan helpen, want alleen was het me niet gelukt denk ik. Ik had vantevoren eerlijk gezegd ook niet gedacht dat het (soms) zo zwaar zou zijn, niet negatief bedoeld overigens.

Hoe weten jullie dat nu al dan?

10 jaar geleden wilde ik vier kinderen, schrijfster worden en op het platteland wonen. Wie weet wat ik over 10 jaar wil, en hoe ik dan over dingen denk?

Die vrouwen die je op tv ziet die na hun 40e nog op allerlei moeilijke manieren zwanger proberen te worden, die zullen dat vast ook niet hebben bedacht toen ze twintig waren. Ik denk dat je haast ongemerkt je grenzen gaat verleggen als je iets heel graag wilt.

Filoria schreef:

10 jaar geleden wilde ik vier kinderen, schrijfster worden en op het platteland wonen.

Dat wilde ik ook. Het lijkt me nog steeds wel wat.

Opgeteld hebben we er vast drie. Zullen we 't gewoon doen Susan?

Trouwens, jij bent schrijfster!

Ja, van één boek. Ik wil wel een iets groter oeuvre.

Ik heb niet zo`n sterke kinderwens, dus nee.

Snoes schreef:Ik denk niet dat ik dat zou doen, het lijkt me best zwaar om een kindje alleen op te voeden. Ik ben nu ook vaak heel blij dat mijn vriend er is, dat hij me kan helpen, want alleen was het me niet gelukt denk ik. Ik had vantevoren eerlijk gezegd ook niet gedacht dat het (soms) zo zwaar zou zijn, niet negatief bedoeld overigens.

Ik kan me voorstellen dat je dat zwaar lijkt. Maar als het moet, dan doe je dat gewoon. Ik heb mijn zoon de eerste paar jaar alleen opgevoed en nu ben ik er ook net weer alleen voor komen te staan. En je moet daar dan wel even je weg in vinden. Maar het is echt wel te doen. Alleen het is zo fijn als je je kind kan delen met iemand de er precies hetzelfde als jij instaat. Dat is hetgeen wat ik het meest mis.

Lorre schreef:

Snoes schreef:Ik denk niet dat ik dat zou doen, het lijkt me best zwaar om een kindje alleen op te voeden. Ik ben nu ook vaak heel blij dat mijn vriend er is, dat hij me kan helpen, want alleen was het me niet gelukt denk ik. Ik had vantevoren eerlijk gezegd ook niet gedacht dat het (soms) zo zwaar zou zijn, niet negatief bedoeld overigens.

Ik kan me voorstellen dat je dat zwaar lijkt. Maar als het moet, dan doe je dat gewoon. Ik heb mijn zoon de eerste paar jaar alleen opgevoed en nu ben ik er ook net weer alleen voor komen te staan. En je moet daar dan wel even je weg in vinden. Maar het is echt wel te doen. Alleen het is zo fijn als je je kind kan delen met iemand de er precies hetzelfde als jij instaat. Dat is hetgeen wat ik het meest mis.

Ja uiteraard, als het moet dan doe je dat en dan sla je je daar vast wel doorheen, maar gemakkelijk zal het zeker niet zijn (en voor jou ook niet gok ik, zowel toen niet als nu niet ). Daarom dat ik er - zeker nu ik weet hoe zwaar het soms kan zijn - niet bewust voor zou kiezen om alleenstaande moeder te worden.