Aan overleden iemand denken

Ik moet vaak aan mijn oma denken, hoe het vroeger was, hoe lief ze was & hoe erg ik haar mis. Het is deze week 4 maanden geleden dat ze is overleden, maar ik denk (bijna) dagelijks nog aan haar! Ze was echt enorm belangrijk voor mij en ik mis haar heel erg. Ik had haar zó graag mijn kinderen willen laten zien & haar bij onze trouwdag willen hebben. Maar helaas heeft ze dat allemaal niet gered, en ze vond dat zelf ook heel erg, heeft ze een maand voor ze overlijd gezegd. Ze had wel de prachtige leeftijd van 89. Met mijn ouders praat ik er nog wel over, maar mijn zussen hebben het er eigenlijk nooit over, en zijn sowieso heel anders, die kwamen er ook niet zo heel erg vaak. Verder heb ik eigenlijk geen familie van die kant.

Mijn vriend mist haar ook, en elke keer op de 9e moet ik eraan denken en ben ik verdrietig en word ik getroost en praten we over haar en hoe leuk het was met haar. We zijn 2e kerstdag ook naar het graf geweest, om een plantje te brengen.

Denk jij vaak aan overleden familie/vrienden? Praat je daarover, of houd je dat voor je? En wordt dat minder?

Ik denk ook nog vaak aan mijn oma. Zij is juni vorig jaar vrij plotseling overleden. Tweede Kerstdag was het precies een halfjaar geleden en oma kwam met Kerst altijd naar mijn ouders.

Op het moment dat zij slechter werd zat ik in het buitenland. Twee dagen later was ik weer in Nederland, maar toen was ze nauwelijks nog bij bewustzijn. Dat vind ik nog wel het ergste. Ik krijg dat beeld van een kreunende, naar adem happende oma maar niet van mijn netvlies.

Echt praten over het feit dat ze er niet meer is doe ik niet, maar met mijn ouders haal ik wel herinneringen op. Over hoe eigenwijs ze was enzo.

Ik denk ook nog heel vaak aan mijn oma, het wordt wel minder, maar het gemis niet!

Ik was 7 toen mijn opa overleed, dus daar weet ik gewoon niet veel meer van. Ik was 12 toen mijn oma overleed en ik heb nog wel eens dat ik denk dit had oma mee moeten maken. Helaas heeft ze dat niet meer mee mogen maken.

En ook aan mijn oom denk ik regelmatig. Die is 8 jaar geleden heel plotseling overleden. En meestal als er dan iets is wat me aan hem herinnerd app ik een van mijn nichtjes. Zodat zij ook weten dat we hem nog niet zijn vergeten. Laatst was ik met mijn ouders wat aan het eten toen er een politie agent het restaurant in kwam. We zaten in een soort van voorzaaltje omdat het zo druk was. Wij vonden het wel prima. En mijn vader kwam met die man in gesprek en vroeg werk je al lang bij de politie. Nou ja het kwam er op neer dat de agent mijn oom nog steeds miste als collega en gelijk had gezien dat mijn vader zijn broer was.
Dat was een heel erg bijzonder moment. Dat je gewoon merkt dat zelfs na zo'n tijd het mensen nog altijd wat doet.

Ik denk nog regelmatig aan mijn vader. Komende maand is het 8 jaar geleden dat hij overleed.

Ik vind het nog steeds moeilijk dat hij mijn dochter niet kent. Dat zij nooit paardje zal rijden op zijn knie en dat hij nooit met haar een ijsje zal kunnen halen.

Ik heb het ook, maar wel iets minder dan jij denk ik. Fijn dat je er goed met M over kunt praten. En iedereen verwerkt het op een andere manier hè. Dat je zussen er niet over praten hoeft niet te betekenen dat ze nooit aan haar denken.

Ik denk wel met enige regelmaat aan ze. Maar ik praat er niet elke keer dat ik eraan denk over. Over mijn opa praat ik bijv sowieso altijd als ik bij mijn oma ben. Denk dat hij ook altijd wel veel besproken zal blijven. Mijn andere opa en oma zijn al 10+ jaar overleden en daar hebben we het wat minder over, maar dat is denk ik meer omdat zij niet meer bij bijzondere gebeurtenissen zijn geweest de afgelopen jaren en we de familie van die kant minder zien omdat ze verder wonen dus met hen ook maar eens in de zoveel tijd herinneringen ophalen tijdens een familiedag.

Maar mijn neefje die 17 jaar terug op 8 jarige leeftijd is overleden wordt nog wel heel veel besproken, maar denk dat je dat bij de dood van een kind toch vaker doet omdat het heel anders is dan iemand op een mooie leeftijd is. Hij was echt mijn beste maatje, wij waren altijd samen en opeens was hij er niet meer, dat heeft toen echt heel veel indruk op mij gemaakt en ik heb het daar echt heel lang moeilijk mee gehad. Later dacht ik niet zo heel veel meer aan hem. Het slijt. Maar sinds ongeveer 1,5 jaar denk ik weer vaak aan hem, doordat mijn zoontje heel veel op hem lijkt, ik herken zowel qua uiterlijk (ondanks het kleurverschil) als innerlijk heel veel van mijn neefje in hem. Mijn zoontje hoeft maar een bepaalde blik te geven en ik denk direct aan hem. Meerdere keren per dag dus ook wel.

Er zijn wel meerdere familieleden/kennissen/vrienden overleden, maar doordat zij minder dichtbij stonden ben ik daar ook minder mee bezig (geweest). Al komt een vriendin die is vermoord nog wel regelmatig naar voren als onderwerp als er weer iets in het nieuws is of iets soortgelijks.

Het is pas vier maanden geleden Pippa, natuurlijk denk je nog ontzettend veel aan je oma. Het heeft bij mij, volgens mij, een jaar of twee geduurd voordat ik eindelijk niet meer standaard foto's voor oma wilde bijbestellen. Ook aan mijn oom denk ik nog veel. Vooral bij belangrijke momenten (verjaardagen, kerst, mijn bruiloft) komt dat gevoel weer in alle hevigheid terug.

Eigenlijk denk ik iedere dag wel aan mijn vader. Hij is 8 jaar geleden (eigenlijk 9 dit jaar) overleden. En ik denk nog erg vaak wat hij van mij nu zal vinden. Ook bij beslissingen denk ik vaak wat zou mijn vader dan doen. Er is vorig jaar juni ook een goede kennis/ vriend van mij overleden. Aan hem denk ik ook nog erg vaak. Vooral als ik in mijn stamkroeg zit. Dan mis ik hem nog steeds.

Vandaag is het precies 2 jaar geleden dat mijn oma is overleden.
Ik denk ook bijna dagelijks aan haar, omdat ik op een aantal vlakken op haar lijk.
Mijn opa is nu 10 jaar overleden, aan hem denk ik minder, had ook minder met hem.
Mijn ex-schoonvader is overleden na 2 weken in coma te hebben geleden, hier moet ik ook nog vaak aan denken en dat is al 12 jaar geleden.


Denk je dat het jou dagelijkse leven beïnvloed? En zou je willen dat je het denken aan beter onder controle hebt?

Mijn vader is afgelopen week 7 jr geleden overleden en denk nog elke dag aan hem. En vind het nog steeds moeilijk dat hij mijn man niet heeft leren kennen en mijn kinderen nooit zal zien opgroeien. En ook aan andere familieleden (opa's en oma's) denk ik nog regelmatig. Zeker als het nog maar 4mnden geleden is zoals bij jou lijkt het me meer dan logisch dat je er nog zeer regelmatig aan denkt.

Mijn vader is 4 jaar geleden overleden.Het is niet zo dat ik elke dag aan hem denk ofzo,maar heb wel regelmatig dat ik het jammer vind dat hij V niet heeft meegemaakt,en V hem niet.Het is niet zo dat ik nog er om huil dat ie is overleden,heb het een plek kunnen geven,en het was gewoon weg beter voor hem.

xxjojootjexx schreef:Denk je dat het jou dagelijkse leven beïnvloed? En zou je willen dat je het denken aan beter onder controle hebt?

Nee, dat valt wel mee hoor. Maar als ik moe ben, en dan iets lees over oma's, of haar woonplaats, of bij de oma van mijn vriend op visite ben, dan moet ik er echt aan denken en vind ik het moeilijk. Overdag gaat het gewoon! Speelt misschien ook mee dat ik nog nooit iemand verloren ben en ook de begrafenis veel indruk gemaakt heeft, waar ik regelmatig over droom en na beleef.

En ik snap dat 4 maanden heel kort is en dat ik het daarom veel aan denk hoor, maar ben gewoon benieuwd naar verhalen van anderen hoe het verloop een beetje is, en hoe je het een plekje gaat geven na een tijd.

Lorre schreef:Ik heb het ook, maar wel iets minder dan jij denk ik. Fijn dat je er goed met M over kunt praten. En iedereen verwerkt het op een andere manier hè. Dat je zussen er niet over praten hoeft niet te betekenen dat ze nooit aan haar denken.

Dat weet ik inderdaad, dat iedereen het op zijn manier doet hoor, zo bedoelde ik het ook inderdaad, dat zij er juist helemaal niet over praten en hun eigen dingen doen, terwijl ik er toch wel vrij vaak bij stil sta (nog), het is nog erg vers, om het zo te zeggen. En het is heel fijn dat ik er met hem over kan praten. Ben ook enorm dankbaar voor het feit dat mijn oma hem heeft leren kennen, nu weet ze met wie ik oud ga worden

Ik denk ook nog best veel aan mijn opa. Hij is 5 maanden geleden overleden, op 90 jarige leeftijd. Ik mis hem, maar het 'helpt' dat ik weet dat hij zelf klaar was met het leven. De laatste tijd heb ik hem nog vaak gezien/gesproken omdat hij steeds werd opgenomen in het ziekenhuis waar ik werk. Hij heeft mn vriend gelukkig ook nog ontmoet, dat vind ik een fijne gedachte.
Wel vind ik het erg zielig voor mn oma (92 jaar) dat ze nu alleen is

Ik denk ook dagelijks aan mijn oma, het is vandaag een maand geleden dat ze is overleden
Mis haar heel erg!

Pippa schreef:Ben ook enorm dankbaar voor het feit dat mijn oma hem heeft leren kennen, nu weet ze met wie ik oud ga worden

Dat vind ik zo jammer van mijn man en mijn oma. Mijn oma overleed iets meer dan een half jaar voordat ik mijn man leerde kennen. Toen ze overleed had ik net gerotzooi gehad met een jongen waar ik stapelgek van was. Bij zulke momenten sta ik echt heel bewust stil, ik denk ook niet dat het ooit weg gaat.

Ik denk ook vaak aan mijn schoonvader. Hij is 3 jaar geleden overleden, maar ik heb hem nooit gekend. Ik ben zo ontzettend nieuwsgierig naar hoe hij "normaal" was en ik mis het om niet te weten over wie mijn man het heeft.

Tijdens het reizen denk ik weer vaak aan mijn oom, hij was erg reislustig en met hem deelde ik de passie voor de UK. Ik vind het ook fijn aan ze te denken, het geeft me toch een beetje het gevoel dat ik in bepaalde gebeurtenissen deel.

Ik heb zo ongeveer jaarlijks een enorme huilbui om het verlies van mijn dierbaren. Ik som dan op wie ik mis, waarom ik ze mis, maar haal dus ook herinneringen op (of bekijk foto's). Ik denk niet er een echte hoe is, maar het slijt vanzelf een beetje in een vorm waarin jij ermee om wilt gaan.

Ik denk nog dagelijks aan mijn zoontje Al is het al bijna 9 jaar geleden dat hij overleden is. Ik praat er onderhand met bijna niemand meer over. Toevallig gister dat een vriendin aan me vroeg of ik het niet moeilijk vind dat de jongste zoveel op hem lijkt. Dan wordt er nog wel over hem gesproken maar verder niet veel.
Mijn andere zoon is wel heel veel bezig met waarom z'n broer er niet meer is. Hij vraagt dan of N. een lieve baby was en waar hij nu is en dat soort dingen.

Ja, ik denk eigenlijk elke dag aan mijn lieve oma. Ze was als een moeder voor mij. En soms denk ik nog wel eens dat ze met mij meewandeld. We hebben het er thuis wel vaak over.

En, ik denk vaak aan mijn vriendin. Die niet verder wilde met dezelfde aandoeningen. Ik mis haar grappen, haar gezelligheid, haar geborgenheid. Ik mis gewoon alles.
We konden alles delen, Ik ben wel blij dat ik nog de kans heb gekregen om afscheid van haar te kunnen nemen. En dat ik een bijdrage kon leveren doormiddel van een gedicht die tijdens de begrafenis is voorgelezen. Zodat ik er toch een beetje bij was. Want we hadden dat afgesproken, dat ik dat niet zou doen. Omdat, dat lichamelijk te zwaar zou zijn.

Wel moeilijk nu; gisteren is de broer van mijn oma plotseling overleden. Dat was zo'n lieve man Hij is wel nu bij zijn zus!