Verandering persoonlijkheid door werk

Ik ga dit heel moeilijk vinden om uit te leggen...maar het heeft dus te maken met agogiek.

Ik heb een opleiding gedaan voor een ander soort werk als wat ik nu doe. Mijn functies veranderen behoorlijk....meer verantwoordelijkheid, strategisch en tactisch denken, persooneelsverantwoordelijkheid, leiding geven, management, presenteren etc. Ik kom uit de gezondheidszorg.

Ik vind het allemaal vreselijk leuk, dat staat voorop! Maar ik heb het gevoel dat mijn hele persoonlijkheid ondersteboven gegooid is. Alles waarvan ik al wist dat ik goed kon, is niet meer zo vanzelfsprekend...ik moet over mijn hele wezen nadenken en word geconfronteerd met zaken waar ik geen ervaring mee heb en behoorlijk gevoelig op reageer. Ik moet bijvoorbeeld een projectgroep leiden en die collega's mag ik heel graag, zijn allemaal veel ouder dan mij en werken er al 3dubbel zo lang als ik. Nu moeten ze opeens naar mij 'luisteren'. Ik merk dat zij dat ook moeilijk vinden en ik ben bang dat ze boos op mij zijn ofzo omdat ik taken uitdeel.

En dit is maar één voorbeeld. Ik krijg allemaal literatuur over gesprekstechnieken, persoonlijke professionele ontwikkeling en mijn baas is supertevreden en remt mij ook wel af als ik doorsla, of fluit me terug als ik te ver ga maar ik merk dat niets meer vanzelfsprekend is, ik onzeker word en over álles ga twijfelen. Mijn hele karakter verandert erdoor, of zal moeten veranderen. En nu weet ik dat werk en privé gescheiden moet worden maar als het je karakter betreft kan niemand mij wijsmaken dat dit niet privé doorwerkt.

Oh wat een warrig verhaal...maar ik voel me dus ook warrig. Heb er maandag een gesprek over met baas maar weet niet zo goed hoe ik dit moet verwoorden zonder dat hij denkt dat ik het niet aankan ofzo.

Herkent iemand dit...is dit normaal?

Ik herken het niet zo, maar het klinkt wel heel logisch.

Collega's waar je eerst alleen collegiaal mee omging moet je nu opdrachten geven. Dat schept verwarring en je moet je wel anders op gaan stellen want anders gaat het niet werken.
Ik denk dat het niet zozeer je karakter verandert. Je blijft toch altijd wie je bent, maar je moet nu andere vaardigheden aanspreken die je misschien nooit eerder hebt gebruikt. Of je moet ze aanleren door het lezen van boeken en het volgen van cursussen.

Logisch dat je er onzeker van wordt, er gaat een hele nieuwe wereld voor je open waarvan je nog niet weet of je het aankan.
En prive zal het ongetwijfeld een beetje doorwerken. Maar ik zou me er nog niet te druk om maken. Pas als je prive een heel akelig mens aan het worden bent, zou ik er eens over na gaan denken of de functie wel geschikt voor je is.

Ik herken het heel erg!
Ik ben maatschappelijk werkster en was op mijn 21e al afgestudeerd. Jong en onervaren ging ik aan het werk. De situaties van mijn cliënten zag (en zie) ik als verhalen, zoals iets dat je leest. Het kan en mag je wel raken, maar je moet het van je af kunnen zetten.

Ik kom zelf uit een dorp (met minder dan 5000 inwoners) en werk nu in een stad in een zogenoemde Vogelaarswijk (ook wel krachtwijk genoemd). Heel anders dus en ik kom problemen en mensen tegen die ik in mijn eigen jeugd niet heb gekend. Gelukkig maar, denk ik vaak. Door het grote verschil tussen hun leven en mijn leven, waardeer ik alleen maar meer wat ik zelf heb!
Door de letterlijke en figuurlijke afstand naar mijn werk, lukt het me goed om dingen naast me neer te leggen. Soms denk ik thuis wel: 'jeetje, dat was met het dagje wel', maar ik lig niet wakker van individuele problematiek.

Over de verandering in karakter: ik ben van mezelf heel sociaal, enthousiast en attent. Ik merk dat ik door mijn werk wel een beetje 'afstomp', zowel in mijn werk als privé. Ik kijk niet meer zo snel op van schrijnende situaties, die maak ik tegenwoordig wekelijks mee. Ook ga ik bij sommige cliënten/gezinnen erg achterover leunen (omdat ik anders hun verantwoordelijk overneem), waardoor ik soms misschien laconiek of ongevoelig overkom. Dat is wel het laatste wat ik wil, ik ben echt geen ijskonijn, maar je moet jezelf wel staande houden!!

Je verandert door alles wat je meemaakt en doet. Niet alleen van dingen op je werk maar ook van wat je thuis meemaakt en op reizen. En ja, ook mijn persoonlijkheid is wel wat veranderd door dingen op het werk. Ik werk bij een bedrijf waar het om uiteraard winst maken gaat en dat maakt me volgens mij harder dan als je zou werken in sommige takken waar het softer aan toegaat. Ik ben in veel dingen die ook doorwerken in mijn prive-leven harder geworden. Heb veel sneller dat ik me erger aan dingen, dat ik iets heb ook bv. bij mijn ouders: nou even niet zeuren maar gewoon aanpakken. Dat zou ik vroeger niet zo snel gedacht of gezegd hebben. Leidinggeven lijkt me ook iets wat je moet leren en wat een hele omschakeling is. En lijkt me logsch dat dingen die je daar opdoet ook doorwerken in je priveleven. En dit kost gewoon ontzettend veel energie en is een best wel een omschakeling.

Ik herken het, maar dan in positieve zin. Mijn karakter is ontzettend veranderd door het werken in de jeugdzorg. Hier heb je dus verder niet heel veel aan.