Onbegrepen voelen..

Als eerste wil ik toch wel even zeggen dat ik het heel vervelend voor je vind hoe je tegen de komende tijd opziet. Dat lijkt me heel vervelend.

Ik kan wel allemaal dingen zeggen als dat het allemaal vast meevalt end, maar van de andere meiden heb je al genoeg tips gekregen daarover. Misschien helpt het een beetje om te bedenken wat nou het ergste is wat er kan gebeuren? Dat je een week verplicht in bed ligt( bv door een zware bevalling) of een praatgrage kraamverzorgster die de hele dag in je slaapkamer hangt? Erg irritant, dat kan ik me voorstellen, maar dat overleef je vast wel:D

En verder heb je gewoon zelf de regie in handen he. Jij hoeft helemaal niet in bed te liggen als je dat niet wil en je bent al helemaal niet verplicht om de kraamverzorgster over de vloer te hebben. Misschien geeft je dat een beetje het gevoel van, de regie in eigen handen, weer terug? Jij kan dat namelijk allemaal nog steeds zelf bepalen.

Ik snap het opzien an sich wel hoor, dat heb ik ook wel. Maar ik zie zelf meer op tegen de drukte met 2 kinderen en de vermoeidheid enz. Maar ik heb maar voor mezelf bedacht dat dat ook wel weer overgaat allemaal.

als je even reëel nadenkt: wat zijn nou reële dingen die kunnen gebeuren in je kraamweek die het zo erg kunnen maken? Wat is er nou wérkelijk heel erg aan op de bank liggen? Wat is er nou wérkelijk heel erg aan een kraamhulp in huis? Ik snap dat je liever direct weer op de been bent en het huishouden zelf kunt doen, maar is het nou echt zo erg? Misschien helpt dit een beetje om te relativeren