Tot tien leren tellen?

Er is één ding waar ik niet goed in ben en dat is tot tien tellen. En vooral niet als ik moe ben en het plan had om gelijk iets te doen, zonder te hoeven wachten tot anderen in beweging komen. Ik begin mijn eigen gedrag spuugzat te worden, dus wie heeft tips om daadwerkelijk tot tien te tellen.

Voorbeeld: Vandaag hadden we een bepaalde cursus op onze locatie. Het zorgde ervoor dat onze parkeerplaats al vol was voor ik op het werk kwam. Ik moest hem dan ook parkeren op een parkeerplaats waarvoor je ’s avonds een gratis uitrij-kaart bij de balie moet halen. Anders moet er 18 euro worden afgetikt.

Achteraf weet ik dat ik GELIJK een kaart had moeten halen, maar ik heb dit zelf uitgesteld onder het mom van “Ze weten wat erin gaat, dus een uitrij-kaart moet geen probleem zijn om te verkrijgen”. Helaas hadden ze geen idee hoeveel mensen er op de cursus zouden komen en dus toen ik om 18.00u mijn uitrij-kaart wilde halen, werd me medegedeeld dat ze op waren.

De oplossing, welke werd aangedragen, was de dagtarief zelf betalen en vervolgens de kwitantie te declareren. In principe geen slecht idee, ware het niet dat ik geen stuiver op zak had. Ik doe alles met mijn pinpas en dat is nu net weer iets wat de automaat niet wil slikken. Daarnaast heb ik nog nooit een kwitantie uit een parkeerautomaat gehaald en hoe zou ik dan mijn geld terugkrijgen. Ik moest maar overleggen met mijn TM, want zij konden niets voor me doen.

Op dat moment was ik witheet. Ik liep naar boven en heb mijn verhaal boos uitgelegd. Er kwam een hele normale oplossing voor het geen geld op zak hebben, want mijn collega gaf prompt 20 euro, waarop mijn TM aangaf dat zij morgen het bedrag zou terugbetalen aan de collega, waarna zij mijn kwitantie zou declareren. Geregeld zou je zeggen… Ik was echter nog steeds boos. En ik moest en zou duidelijk maken dat het niet mijn probleem was dat op onze locatie een cursus was etc.

Het "leuke" van het hele verhaal is dat het goedkoper uitviel dan verwacht. Dat de automaat geen kwitantie wilde geven. En dat ik me nu schaam voor mijn eigen boosheid. Ik had het gewoon ook kunnen slikken, collega of TM kunnen vragen om geld, maar nee… Ik was boos en dat zou iedereen moeten weten. En dat heeft iedereen (4 personen en TM) geweten.

Echt, hoe los ik dit op? Want als ik rust krijg en relativeer, dan is er eigenlijk niets aan de hand geweest. En was er een logische oplossing voor “mijn probleem”. Maar ik was niet meer rustig te krijgen. Eigenlijk was ik pas rustig toen het te laat was. En dat is niet alleen voor mezelf vervelend, maar ook voor mijn collega’s. Nog erger, met dit gedrag geeft een verkeerd beeld weer van wie ik ben en door mijn gedrag kan ik op den duur aan het kortste eind trekken.

Dus wie leert mij tot tien te tellen? Of zijn er andere trucs om sneller weer rustiger te worden? Sneller te relativeren?

Ik heb dit van nature ook. Wat ik meestal doe is even gaan zitten (vaak op de wc) en dan bedenken wat ik kan doen, wat de optie's zijn, wat daar de voor- en nadelen van zijn en dan naar mijn, in dit geval, leidinggevende en vragen wat ik nu kan/moet doen. Er klinkt nog steeds wel iets van irritatie in mijn stem ik maak ook wel duidelijk dat ik er echt niet blij mee ben maar dan wel op een rustige(re) manier waardoor ik minder op een briezende stier lijk.

Het lukt mij ook niet altijd, soms reageer ik te snel, te bot, te direct. Dat besef ik dan idd ook later maar kom er dan wel op terug de andere dag dat ik het niet zo bedoelde en wellicht een beetje overdreef. "maar ik had het zooo gehad hè!"

weg ivm kans op herkenning (sorry)

ABE schreef:Nog erger, met dit gedrag geeft een verkeerd beeld weer van wie ik ben en door mijn gedrag kan ik op den duur aan het kortste eind trekken.Dus wie leert mij tot tien te tellen? Of zijn er andere trucs om sneller weer rustiger te worden? Sneller te relativeren?

Klaarblijkelijk is dit minder charmante trekje ook wie jij bent. Het is domweg een kwestie van zelfbeheersing en zelfkennis. Als je weet dat je zo buitenproportioneel kan reageren, zou ik me even afzonderen zodat de ergste woede bij jezelf blijft. Verder denk ik dat je bovenal een volwassen vrouw bent, die zich ook zo moet kunnen gedragen in gezelschap van anderen. De truc is dus gewoon jezelf wat strenger toespreken op dat moment, in plaats van het in oorzaken buiten jezelf zoeken. Reageren op deze manier is een keuze.

Als ik gestresst ben kan ik ook minder hebben en erger ik me ook snel. Mijn gezicht is nogal af te lezen, dus ik uit het ook wel. Dan vind ik mezelf ook niet het leukst, maar achteraf lach ik er weer om.

Zo was ik gisteren bij de supermarkt, en stond ik in de verkeerde rij. Eerst ging de vrouw voor mij al mijn spullen naar achteren schuiven omdat ze te dicht op die van haar lagen (met een staafje er tussen nog wel!) en het dan misschien door elkaar zou komen. Vervolgens had ze een product met 35% sticker die OVER de streepjescode zat, waar de cassiere letterlijk 4 minuten mee bezig was dat er af te peuteren. Daarna had ze nog wat kleren uit een bak die volgens haar ook 35% korting had, maar volgens de cassiere niet. Hele discussie volgde, en ik stond daar dus achter en hield mijn gezicht echt niet meer in de plooi.

Wat ik dacht: MENS als je zo nodig koopjes wilt jagen doe dat dan NIET om 18h als alle werkende mensen snel even boodschappen willen doen na het werk. Niet netjes, I know

Wat ik er mee wil zeggen: probeer het te accepteren, lach er om, en probeer je te beheersen in belangrijke situaties. Ik heb ook soms een kort lontje, zo veel mensen.

@ Sterre: Maar het is niet haar schuld dat die sticker verkeerd zit (maar het schuiven is wel lomp). Kassa's bij de Appie zijn wel irritant, ze doen het altijd in een slakkentempo.

Arcade schreef:@ Sterre: Maar het is niet haar schuld dat die sticker verkeerd zit (maar het schuiven is wel lomp). Kassa's bij de Appie zijn wel irritant, ze doen het altijd in een slakkentempo.

Klopt, maar het was meer haar reactie: "kijk nu zie je zeker weten dat ik 35% korting heb" Toen dacht ik dat ze hem er misschien toch zelf had opgeplakt. Hoeft niet zo te zijn, maar ze probeerde zo duidelijk meer korting te krijgen, en nam de kleding uiteindelijk niet omdat er geen korting op bleek te zitten. "Ja, maar hij lag echt in een bak met kortingsdingen hoor", terwijl ik ze juist in de gewone schappen had zien liggen.

Maakt niet uit, maar ze leek me niet helemaal eerlijk. Ik wilde met dit topic meer mijn reactie illustreren, ik ben op zo'n moment ook graag wat geduldiger. Maar ondertussen denk ik dus onterecht allemaal gemene dingen en is dat van mijn gezicht af te lezen .

Als ik echt boos begin te worden loop ik weg.. Dan moet ik tot rust komen. Na 5 a 10 minuten kom ik dan wel weer terug.. Als die 5 of 10 minuten niet helpen, blijf ik iets langer weg.. In mijn werk is het altijd wel ongeveer 5 minuten..

Guattari schreef:

ABE schreef:Nog erger, met dit gedrag geeft een verkeerd beeld weer van wie ik ben en door mijn gedrag kan ik op den duur aan het kortste eind trekken.Dus wie leert mij tot tien te tellen? Of zijn er andere trucs om sneller weer rustiger te worden? Sneller te relativeren?

Klaarblijkelijk is dit minder charmante trekje ook wie jij bent. Het is domweg een kwestie van zelfbeheersing en zelfkennis. Als je weet dat je zo buitenproportioneel kan reageren, zou ik me even afzonderen zodat de ergste woede bij jezelf blijft. Verder denk ik dat je bovenal een volwassen vrouw bent, die zich ook zo moet kunnen gedragen in gezelschap van anderen. De truc is dus gewoon jezelf wat strenger toespreken op dat moment, in plaats van het in oorzaken buiten jezelf zoeken. Reageren op deze manier is een keuze.

Wellicht is het een keuze, maar op het moment van "de aanval" schijn ik geen realiteit meer te kennen. Ik moet mijn verhaal kwijt en dus begin ik, zonder adem te halen (waarbij collega's me vragen adem te halen, waarbij ik weer iets rustiger word), te razen. Dit doe ik trouwens wel door mezelf aan de feiten te houden en niet te vloeken, schelden of ander rotzooi erbij te halen, maar wel met een tempo waardoor het daadwerkelijke probleem wegvalt en zij mij enkel nog horen praten. Althans, dat idee krijg ik sterk.

Vandaag vertelde ik het verhaal opnieuw, nu aan andere collega's, en ik merk dat wanneer ik het gewoon rustig vertel mensen snappen waar mijn probleem ligt. En geven ze aan dat ze hetzelfde hadden gevoeld. (Maar dit wellicht niet hadden laten merken).

Ik ben een volwassen vrouw, maar dit heeft, naar mijn mening, niets te maken met volwassen zijn. Want ook volwassen mensen hebben niet alle wijsheid in pacht. Mijn topic was een vraagstuk over 'tot tien tellen' en niet de vraag om mij terecht te stellen met het gegeven dat ik volwassen ben. Dat laatste vind ik namelijk wel erg jammer in jouw reactie.

Waarom jammer? Is dat omdat ik je mijn eerlijke mening geef en jij het hier niet mee eens bent? Klopt dat niemand (dus ook niet volwassenen) alle wijsheid in pacht heeft, maar ik vind het domweg onvolwassenen overkomen om zo over de rooie te gaan om iets relatief kleins, zowel in je eigen hoofd als die woede uiten.

Guattari schreef:Waarom jammer? Is dat omdat ik je mijn eerlijke mening geef en jij het hier niet mee eens bent? Klopt dat niemand (dus ook niet volwassenen) alle wijsheid in pacht heeft, maar ik vind het domweg onvolwassenen overkomen om zo over de rooie te gaan om iets relatief kleins, zowel in je eigen hoofd als die woede uiten.

Het is jouw mening, niet de mijne. Ik vind het namelijk niet kinderachtig om zulke gevoelens te hebben. Dat ik ze uit, daarin kan ik je gelijk geven, dat moet ik niet doen zoals ik het heb gedaan. En dat is ook waarom ik raad vraag. Maar is hetgeen dat jij mij verteld raad? Of gewoon een post om aan te geven hoe kinderachtig jij het vindt? Ik denk namelijk het laatste.

ABE schreef:

Guattari schreef:Waarom jammer? Is dat omdat ik je mijn eerlijke mening geef en jij het hier niet mee eens bent? Klopt dat niemand (dus ook niet volwassenen) alle wijsheid in pacht heeft, maar ik vind het domweg onvolwassenen overkomen om zo over de rooie te gaan om iets relatief kleins, zowel in je eigen hoofd als die woede uiten.

Het is jouw mening, niet de mijne. Ik vind het namelijk niet kinderachtig om zulke gevoelens te hebben. Dat ik ze uit, daarin kan ik je gelijk geven, dat moet ik niet doen zoals ik het heb gedaan. En dat is ook waarom ik raad vraag. Maar is hetgeen dat jij mij verteld raad? Of gewoon een post om aan te geven hoe kinderachtig jij het vindt? Ik denk namelijk het laatste.

Dat was wel duidelijk hoor ABE dat jij het als kritiek opvat. Het was raad; door je volwassener te gedragen in dergelijke situaties, zal je ook niet meer met dit probleem geconfronteerd worden.

G. - Het is heel vreemd, maar ik vatte jouw post niet op als kritiek. Ik snapte jouw post niet op mijn openingspost. Want simpelweg volwassen reageren is voor mij soms niet aan de orde. En ik geloof ook dat ik daarin niet de enige ben. Zegt niet dat ik de hele dag de hele zooi tiranniseer. Het zegt wel dat ik af en toe, zie hierboven het voorbeeld, buiten proporties reageer. En daar wil ik vanaf en dat helpt niet door er even bij stil te staan dat ik een volwassen meid ben en mijn gedrag verkeerd is.

Wellicht moet ik de volgende keer gewoon naar de betaalautomaat lopen, gewoon betalen, even vloeken in mezelf, omdat het apparaat geen kwitantie geeft en naar huis rijden met keihard muziek aan. Maar dat bedacht ik me pas achteraf.... En dan is het te laat. Ik zou graag willen weten hoe ik mijn woede-gedachten kan doorbreken, door gewoon te doen wat ik moet doen, zonder mezelf te laten gaan tegenover andere mensen die helemaal niets met mijn probleem kunnen/willen. (Wat dan achteraf weer geen probleem was)

Dan zou ik zeggen: doe het gewoon eens en tel dus gewoon eens tot 10 als je zo'n woedegevoel voelt opkomen; dus echt letterlijk gaan tellen.

Guattari schreef:Dan zou ik zeggen: doe het gewoon eens en tel dus gewoon eens tot 10 als je zo'n woedegevoel voelt opkomen; dus echt letterlijk gaan tellen.

Wellicht is het ook handig om tijdens het tellen even van de situatie weg te lopen, wat een andere forummer aangaf. Ik ga hiervoor echt mijn best doen. Want die domme uitbarstingen zijn nergens voor nodig, omdat ze toch niets oplossen of bijdragen aan "het probleem".

als het je echt zo dwars zit, lieve ABE dat je soms zo reageert dan zijn er ook cursussen voor he!

aniet schreef:als het je echt zo dwars zit, lieve ABE dat je soms zo reageert dan zijn er ook cursussen voor he!

Zoals?

Het zit mij in zoverre dwars dat ik hierdoor alles kan verspelen wat ik in het afgelopen jaar heb opgebouwd.

ik denk dat als je naar de huisarts gaat dat die je wel kan doorverwijzen,en dit bedoel ik heel serieus

aniet schreef:ik denk dat als je naar de huisarts gaat dat die je wel kan doorverwijzen,en dit bedoel ik heel serieus

Dat snap ik. Een cursus wil ik best volgen. Een vorm van therapie niet. Het laatste niet, omdat we oude wonden eerst openrijten, eer we tot de kern komen. En dat vind ik echt bijzonder vervelend.

maar daar ben je zelf bij natuurlijk,wat je niet wil dat wil je niet.
ik geef je alleen een tip

aniet schreef:maar daar ben je zelf bij natuurlijk,wat je niet wil dat wil je niet.
ik geef je alleen een tip

Dank je wel!

pm!

Cursus angermanagement