ouders gaan scheiden

*

Veel sterkte ermee

Lijkt mij toch erg moeilijk na zo'n lange tijd. Mijn ouders zijn over 3 weken 35 jaar getrouwd en ik kan mij maar heel moeilijk een voorstelling maken van hoe het zou zijn als ze uit elkaar zouden gaan. Het lijkt me ook erg moeilijk als je het niet hebt zien aankomen.

Wel een geruststelling dat ze zich beide financieel kunnen redden. Dat zou toch iets zijn waar je een beetje houvast aan kunt hebben.

Wat klote, kan me voorstellen dat het heel erg naar is en een schok. Is er iets specifieks voorgevallen wat de druppel was, of ging het gewoon eigenlijk al niet meer?
Dat van je ouderlijk huis lijkt me ook erg, dat zou ik ook heel erg vinden. Ik ben erg blij dat m'n moeder daar altijd heeft kunnen blijven wonen.

Mijn ouders zijn dus ook gescheiden en hoewel dat destijds (zo'n 11 jaar geleden intussen, ze waren 20 jaar getrouwd toen), met veel ruzie ging, gaan ze nu gewoon weer normaal met elkaar om en kunnen ze op onze verjaardagen prima samen zijn.

Sterkte, weet verder even niet echt wat ik moet zeggen. Ik heb zelf nooit echt problemen ervaren door de scheiding, en sta er altijd wel positief in, soms vergeet ik dat m'n ouders elkaar ook echt zo goed kenden.. Dan zegt m'n moeder iets over m'n vader wat typisch hem is en dan denk ik 'oh ja, jullie hebben elkaar ook door en door gekend.' Zelfs al is het relatief nog kort geleden, ik was gewoon zelf al bijna volwassen toen ze gingen scheiden, maar toch ben ik die periode al haast vergeten.

Het komt wel goed, veel sterkte!

Sterkte ermee! Zo iets is nooit leuk, ook niet als je zelf al volwassen bent.

Mijn ouders liggen op het moment ook in scheiding. Ze waren al 36 jaar samen. Helaas verloopt de scheidingsprocedure ook niet soepel. M'n vader weigert mee te werken, dat brengt een hoop ellende met zich mee.

Mijn ouders zijn na 5 jaar huwelijk al gescheiden toen ik 1 jaar was, dus geen ervaringen hier, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen!

*

Sterkte, ik kan me er niks bij voorstellen, maar het lijkt me verschrikkelijk!

Mijn ouders zijn 2 jaar geleden na 25 jaar huwelijk gescheiden. We hadden een half jaar daarvoor een weekend feest gehad omdat ze 25 jaar getrouwd waren. Hier ook als donderslag bij heldere hemel. Mijn ouders hebben inmiddels beide een nieuwe "relatie".

Ook al is het 2 jaar geleden, heb ik er bijna nog elke dag last van. Ik zie mijn ouders niet meer als mijn ouders, omdat ze nu beide zo hun eigen leven hebben neergezet. Mijn ouders zijn heel anders geworden, doen hoe ik ze herinner als in mijn jeugd. Ook heb ik door de scheiding een behoorlijk deuk in mijn eigen relatie opgelopen. Ik twijfel vaak of dit echt is wat het is, of mijn relatie niet op die van mijn ouders lijkt en of het tussen ons wel goed gaat. Ontzettend vermoeiend, ik heb hiervoor al een aantal gesprekken met een psycholoog gehad, maar dat heeft niet veel geholpen. Ik denk dat het goed is om dit opnieuw te doen, maar ik zie er onwijs tegenop.

Dit eigenlijk een klein stukje van mijn eigen ervaring. Zet liever niet teveel op het forum erover, wil er best over PM'en.

Heel veel sterkte met deze enorme verandering!

Edit: Je verhaal lijkt trouwens enorm veel op de mijne. Vooral dat stukje over dat je moeder de relatie als broer en zus ziet, mijn moeder heeft dit letterlijk tegen mij gezegd.

Waarom zou je het erg vinden als je moeder een nieuwe partner krijgt?
Ik heb juist het tegenovergestelde, ik hoop dat mijn moeder wel een andere partner vindt zodat ze daar gelukkig mee kan worden.

Linda schreef:Waarom zou je het erg vinden als je moeder een nieuwe partner krijgt?
Ik heb juist het tegenovergestelde, ik hoop dat mijn moeder wel een andere partner vindt zodat ze daar gelukkig mee kan worden.

*

Cheesegirl: dat is nogal wat, dat het nu 2 jaar na dato nog veel invloed heeft op je dagelijks leven en op je relatie. Hoe gaat je partner daar mee om? En dat je je ouders niet meer 'herkent' zoals ze vroeger waren, lijkt mij ook erg moeilijk.

*

Ik kan me voorstellen dat je dat raar vindt, BoD, en iets wat voorlopig hopelijk nog niet aan de orde is. Hoop voor je dat dat wel geleidelijk zal gaan, als ze iemand ontmoet. Dat ze op zal bloeien is wel mooie gedachte toch?

Hier weet ik intussen echt niet beter, ik heb er ZO veel familie bijgekregen dat m'n vriend na 1,5 jaar nog steeds niet iedereen heeft ontmoet. Ik vind het alleen maar leuk, ik hou van familie en ook m'n nieuwe stieffamilie ben ik met een paar jaar wel echt als familie gaan zien.

Als allereerst, heel veel sterkte! Het is niet niks..

Mijn vader heeft vorig jaar 2 weken voordat ze 25 jaar getrouwd zouden zijn ook aangegeven te willen scheiden.
Op dat moment hebben mijn broertje en ik veel gesprekken gehad met onze ouders en hebben ze ook aangegeven dat ze op een vriendschappelijke manier uit elkaar wouden.
Uiteindelijk is dit helemaal anders uitgepakt.
Mijn moeder heeft uiteindelijk toch 'wrok' gevoelens gekregen, waardoor de echtscheiding meer een vechtscheiding werd (zonder kinderen dan, want mijn broertje en ik zijn allebei meerderjarig).
We zijn inmiddels iets meer dan een jaar verder, maar het hoofdstuk is nog steeds niet afgesloten.
Het huis is wel (bijna) verkocht, maar nu beginnen de perikelen weer opnieuw over de partneralimentatie etc.

Al met al is ons gezin echt uit elkaar gevallen.
Mijn vader heeft inmiddels een nieuwe vriendin met 2 (jonge) kinderen en probeert verder te gaan.
Hij heeft helaas geen contact meer met mijn broertje.
Mijn moeder is er nog steeds heel erg mee bezig en ik merk dat zij mij en mijn broertje heel erg mee sleept in haar 'wrok' gevoelens.
Hierdoor heeft mijn vader ook weer 'wrok' gevoelens en blijven ze uiteindelijk echt tegen elkaar vechten.

Je kan het al wel raden.
M'n broertje en ik worden dus eigenlijk wekelijks gebeld door 1 van onze ouders, die proberen ons tegen de ander op te stoken.
Al met al niet prettig en hierdoor is mijn contact met mijn vader en moeder ook veel minder geworden.

Ik hoop voor jou, dat je ouders er wel op een goeie manier uit komen en dat je nog een leuk contact kan hebben met allebei.
Het hoeft niet zo te zijn, zoals ik het mee maak. Vaak kan het ook op een fijne manier gaan.

Zo, dat zal inderdaad vreselijk schrikken zijn! Dat verwacht je echt niet na zoveel jaren samenzijn en nooit iets gemerkt te hebben. Sterkte

jemig dat lijkt me echt heftig zeg na zoveel jaar huwelijk. Sterkte ermee

Break Of Day schreef:Cheesegirl: dat is nogal wat, dat het nu 2 jaar na dato nog veel invloed heeft op je dagelijks leven en op je relatie. Hoe gaat je partner daar mee om? En dat je je ouders niet meer 'herkent' zoals ze vroeger waren, lijkt mij ook erg moeilijk.

Ik denk dat mijn vader wel blijft zoals hij is, maar mijn moeder zou wel eens enorm 'op kunnen bloeien'. En hoe dat er uit zal gaan zien.. dat is even afwachten. Met mijn moeder heb ik altijd al een soort haat-liefde verhouding gehad. Kijken hoe dat zich gaat ontwikkelen.

Mijn partner vindt het natuurlijk ook wel moeilijk om mij soms zo in de knoop te zien. Vooral blijven praten hé..De verhouding die jij met je moeder hebt gehad, komt mij bekent voor. Mijn moeder is ook erg opgebloeid en eerlijk gezegd vind ik mijn beide ouders niet zo leuk meer.

Niet quoten graag!

Wat ontzettend naar!
Mijn ouders zijn een paar maanden geleden gescheiden, ze waren bijna 25 jaar bij elkaar. Ook was het op mijn moeders initiatief dat ze gingen scheiden, dat komt ook mede doordat ze een andere man had leren kennen (waar ze nu mee samen is).
Het is een heel raar idee dat je ouders (straks) niet meer samen zijn he? Dat je straks niet meer naar je ouderlijk huis kan.. Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen en je mag me altijd een pm sturen als je wilt praten ofzo

Mijn ouders zijn na een relatie van 25 jaar uit elkaar gegaan. Ik was toen 19 en woonde al een tijdje op mezelf. Het is inderdaad gek om geen 'ouderlijk huis' meer te hebben, wat Raindrop ook zegt.

Verder hebben verjaardagen en feestdagen een vervelende bijsmaak gekregen. Ik vind het fijn om iedereen tegelijk te kunnen uitnodigen, maar het is toch ongemakkelijk als mijn ouders er allebei zijn. Ook al doen ze hun best om normaal te doen.

Hoe gaan je ouders nu met elkaar om?

Littlejoy, dat lijkt mij heel naar, dat ze elkaar zwart maken via jullie. Hoe ga je daar mee om? Ik zou daar geloof ik enorm pissed om worden en ze allebei tot de orde roepen.

*

*

Pff lastig BoD! Kan me voorstellen dat de sfeer niet zo heel goed was, maar dat maakt het ook wel moeilijk. Hoewel.. Als ze mooi weer zouden spelen, zou het misschien nog nepper voelen. Nu is in elk geval duidelijk dat er iets aan de hand is. Laat die tranen ook gewoon maar komen, ook bij je ouders. Ze mogen best zien dat je het moeilijk hebt. Het lijkt mij ook heel moeilijk om dat als volwassen dochter te zien. Je bent dan wel geen kind meer, maar wel hun dochter.
Lijkt me slim om inderdaad even allebei je ouders los te spreken. Pas op dat ze elkaar geen verwijten via jou gaan maken, maar ik ben van mening dat je best op een volwasen manier met elkaar kunt spreken hierover. Hopelijk lukt dat! Sterkte!

Bedankt voor je lieve berichtje Marin!

*

Ik lees dit nu pas. Wat een rot nieuws Veel sterkte!!

Wat goed dat je dat meteen hebt afgekapt break of day. Heel vervelend als ouders negatieve dingen over elkaar zeggen.
Op zich wel een raar idee dat ze gezamelijk willen eten, is dat dan bedoeld als de laatste keer? Of als jaarlijks iets?
Mijn ouders deden op verjaardagen altijd erg flauw en raar tegen elkaar. Ik heb toen ook gezegd dat iedereen welkom is, maar als ze zo kinderachtig gaan doen niet.
In de loop der jaren gaan dan soort dingen ook wel wat soepeler en minder raar, is mijn ervaring.
Sterkte! En inderdaad wat Marin zei, ze mogen best zien dat jij er ook verdriet om hebt.