Moeder die altijd maar zeurt

Mijn moeder zeurt de laatste jaren nogal veel en echt over van alles. Eerst vooral thuis, maar nu begint het ook andere mensen op te vallen.

Nooit kun je een normaal gesprek hebben, er wordt altijd wel geklaagd. In elk gesprek komen haar gezondheidskwaaltjes weer aan bod. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is het allemaal heel vervelend als je je niet op en top gezond voelt, maar kunnen we nou niet 1 keer een normaal gesprek hebben over leuke dingen in het leven?

Ze heeft totaal geen sociaal leven, misschien heeft het daar ook wel mee te maken. Ze heeft het ook altijd over andere mensen. Ze gaat regelmatig met mij winkelen en af en toe nog eens winkelen met mijn vader, maar dan houdt het ver op. Als we dan aan het winkelen zijn wil ze op een gegeven moment naar huis want dan heeft ze pijn en komen haar kwaaltjes weer 1 voor 1 aan bod.

Is het de leeftijd? Ik vraag het me regelmatig af.
Ik irriteer me de laatste tijd veel aan haar door dat eeuwige geklaag.

Via via ben ik te weten gekomen dat iemand die op mijn verjaardag naast haar heeft gezeten ook al gezegd heeft dat ze de hele avond zat te zeuren. Ik vind het vervelend dat mijn moeder zo over komt.

Wie heeft een tip hoe ik hier het beste mee om kan gaan? Ik weet het namelijk even niet meer.

Wat zal dat ergens beschamend voor je voelen (kan ik me zo voorstellen) als het anderen zelfs al begint op te vallen. Ik herken het wel van m'n eigen moeder, die opeens ook kan doen alsof ze 80 is nadat ze ziek is geweest. Nu ze dat niet meer is, ben ik harder geworden. Als ze klaagt zeg ik: "Hoezo laat je je brengen met de auto door (naam vriendin of van m'n vader), je hebt toch niets aan je benen? Ben je al zo oud dat je dat zelf niet meer kan?" Ik merk dat ze hierdoor minder snel begint met klagen.

Wat ook werkt is domweg aangeven dat je vindt dat ze zeurt, maar natuurlijk niet bij alles wat ze zegt. Ik probeer het doorgaans wel tactvoller te formuleren hoor.;-) Dan zeg ik: "Mam, ik vind het onprettig dat je zo reageert" of "mam, ik merk dat ik moeite heb met je reactie" of "mam, ik vind het lief dat je meedenkt, maar hierover kan ik prima zelf oordelen". Vnvd was nog een situatie; ik had van m'n tante (haar zus) mooie oorbellen gekregen voor m'n buluitreiking in december. Natuurlijk heb ik m'n tante gebeld om te bedanken, maar direct daarna werd ik ziek en dat duurde een paar weken. Toen ben ik dus geheel vergeten m'n oma ook netjes te bedanken voor geld dat ik van haar had gekregen. Dan zit m'n moeder er meteen bovenop (via m'n vader die ik aan de telefoon had) met de vraag of ik tenminste wel netjes m'n tante heb gebeld. Mijn antwoord is dan gewoon dat ik 29 ben. Dat vindt zij dus geen antwoord, maar ik herhaal het dan nog een keer en dan begrijpt ze dat ik het zelf wel regel.

Wat ook vaak werkt is haar even de ruimte geven om te 'klagen' en dan zeggen: "Zo, we gaan het vandaag verder alleen nog maar over leuke dingen hebben, ok?" :-)

Je moeder is een volwassen vrouw en als zij op een verjaardag tegen iemand wil gaan klagen moet ze dat vooral doen, dat moet ze toch zelf weten?

Kijk als je een dagje weg bent met haar en je bent het geklaag zat dan kan ik me voorstellen dat je eens een keer iets zegt van, we hebben nu toch een gezellige dag, misschien kunnen we beter de nadruk leggen op de leuke dingen ipv de kwaaltjes. Of iets in die trant, dus aangeven dat je het een beetje zat bent maar dan op een vriendelijke manier.

En ja ik denk dat het ook komt door haar gebrek aan sociaal leven, ze gaat met haar dochter op stap en wil gewoon even haar hard luchten, dit is waar zij dagelijks mee bezig is en waar zij last van ondervind.

Verder vind ik dat je haar gewoon als een volwassenen moet behandelen want nu krijg ik een beetje het gevoel dat ja haar wil gaan opvoeden zodat ze zich beter gedraagt op verjaardagen.

Ik vind de opmerking van Guattari: Als ze klaagt zeg ik: "Hoezo laat je je brengen met de auto door (naam vriendin of van m'n vader), je hebt toch niets aan je benen? Ben je al zo oud dat je dat zelf niet meer kan?"

Echt totaal niet respectvol, zo zou ik nooit tegen mijn ouders praten en als mijn moeder zich door een vriendin wil laten brengen dan moet ze dat lekker zelf weten, wie ben ik om me daar mee te bemoeien.

minoessepoes schreef:

Ik vind de opmerking van Guattari: Als ze klaagt zeg ik: "Hoezo laat je je brengen met de auto door (naam vriendin of van m'n vader), je hebt toch niets aan je benen? Ben je al zo oud dat je dat zelf niet meer kan?"

Echt totaal niet respectvol, zo zou ik nooit tegen mijn ouders praten en als mijn moeder zich door een vriendin wil laten brengen dan moet ze dat lekker zelf weten, wie ben ik om me daar mee te bemoeien.

Ik snap dat dat zo over kan komen, ook al stel ik het aan haar gewoon als open vraag. Het valt me iig bij mijn moeder op dat ze zich op deze manier nogal afhankelijk maakt van anderen en ze ervan uitgaat dat anderen haar rondrijden als ze ergens naartoe wil, terwijl het soms echt om een stukje gaat van nog geen kilometer. Ze geeft zelf ook dan toe dat ze gewoon geen zin heeft om te lopen door de kou, het is dus niet zo dat ze het echt niet kan. Dat zou ik namelijk nooit veroordelen.

Guattari schreef:

minoessepoes schreef:

Ik vind de opmerking van Guattari: Als ze klaagt zeg ik: "Hoezo laat je je brengen met de auto door (naam vriendin of van m'n vader), je hebt toch niets aan je benen? Ben je al zo oud dat je dat zelf niet meer kan?"

Echt totaal niet respectvol, zo zou ik nooit tegen mijn ouders praten en als mijn moeder zich door een vriendin wil laten brengen dan moet ze dat lekker zelf weten, wie ben ik om me daar mee te bemoeien.

Ik snap dat dat zo over kan komen, ook al stel ik het aan haar gewoon als open vraag. Het valt me iig bij mijn moeder op dat ze zich op deze manier nogal afhankelijk maakt van anderen en ze ervan uitgaat dat anderen haar rondrijden als ze ergens naartoe wil, terwijl het soms echt om een stukje gaat van nog geen kilometer. Ze geeft zelf ook dan toe dat ze gewoon geen zin heeft om te lopen door de kou, het is dus niet zo dat ze het echt niet kan. Dat zou ik namelijk nooit veroordelen.

Tja dan nog zou ik er geloof ik niks van zeggen, want mijn moeder is een volwassen vrouw en als zij zich afhankelijk van andere wil opstellen dan is dat haar keus. En dan is het aan degene die haar rondrijden om te zeggen dat ze haar niet kunnen of willen brengen en niet aan mij. Maar goed ik zit niet in jouw situatie, dus misschien schat ik de situatie anders in dan dat hij is.

Maar van beide reacties kreeg ik een beetje het gevoel dat jullie je moeder willen opvoeden, terwijl het om volwassen mensen gaat, die jullie nota bene opgevoed hebben en die gewoon prima voor zichzelf kunnen zorgen en dus ook zelf moeten beslissen of ze gebracht willen worden of willen zeuren.

Weet je, ik ben eigenlijk alleen maar jaloers hoe jullie band is met jullie moeder.
Ik weet niet hoe het is om een moeder te hebben. Ouders zijn gescheiden, moeder heeft nooit naar mij omgekeken!
Wat ik dus wil zeggen: wees eigenlijk blij dat het zo is, het kan ook anders gaan.

Nou ik erger me niet snel aan zijn handelen, nu zeurt hij ook niet.
En ja het staat er wel beetje (erg) los van.. Stom..

En verder ben ik het met Minoessepoes eens

Birgit schreef:Mijn moeder zeurt de laatste jaren nogal veel en echt over van alles. Eerst vooral thuis, maar nu begint het ook andere mensen op te vallen.

Nooit kun je een normaal gesprek hebben, er wordt altijd wel geklaagd. In elk gesprek komen haar gezondheidskwaaltjes weer aan bod. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is het allemaal heel vervelend als je je niet op en top gezond voelt, maar kunnen we nou niet 1 keer een normaal gesprek hebben over leuke dingen in het leven?

Ze heeft totaal geen sociaal leven, misschien heeft het daar ook wel mee te maken. Ze heeft het ook altijd over andere mensen. Ze gaat regelmatig met mij winkelen en af en toe nog eens winkelen met mijn vader, maar dan houdt het ver op. Als we dan aan het winkelen zijn wil ze op een gegeven moment naar huis want dan heeft ze pijn en komen haar kwaaltjes weer 1 voor 1 aan bod.

Is het de leeftijd? Ik vraag het me regelmatig af.
Ik irriteer me de laatste tijd veel aan haar door dat eeuwige geklaag.

Via via ben ik te weten gekomen dat iemand die op mijn verjaardag naast haar heeft gezeten ook al gezegd heeft dat ze de hele avond zat te zeuren. Ik vind het vervelend dat mijn moeder zo over komt.

Wie heeft een tip hoe ik hier het beste mee om kan gaan? Ik weet het namelijk even niet meer.

Jou verhaal komt me wel bekent voor behalve dan dat ik het meegemaakt heb met mijn schoonmoeder. Maar die ging echt nog veel verder. Alles tot in het extreme. Mijn vriend was het op een gegeven moment zo zat elke keer de kwaaltjes, problemen etc.. dat hij heeft gezegd ''ze zoekt het maar uit''. Daar is natuurlijk nog veel meer aan vooraf gegaan dan alleen het 'zeuren'. Maar het heeft wel meegespeeld om de knoop door te hakken.

Waarschijnlijk is het een stukje aandacht krijgen. Ze leeft in een klein wereldje dus dan worden ook wildvreemden al gauw opgescheept met dr problemen. Wij hebben ons vaak zat de ogen uit onze kop geschaamd voor haar gedrag :S. MIjn vriend heeft haar een aantal keer op haar gedrag aangesproken tot uiteindelijk op het botte af omdat ze gewoon maar door bleef gaan.

Spreek haar een keer erover aan dat je je irriteert aan haar gezeur over haar kwaaltjes. Je kunt haar nu misschien nog stoppen voordat ze het bij elke verjaardag bij iedereen doet. Dan kan ze er op letten en er iets aan proberen te doen. Nu hoor jij achteraf van anderen dat ze het doet en zit jij ermee. En geef ook aan dat jij je eraan irriteert!

Ik herken wel iets in het verhaal. Mijn moeder had dit een paar jaar geleden ook. Bij haar was het vooral dat ze het vreselijk vond om ouder te worden en de daarbij behorende kwaaltjes (vooral de overgang). Ze zat niet lekker in haar vel, zeurde tegen iedereen en niemand kon meer iets goed doen. Mijn moeder is best wel perfectionistisch, en dingen als schoonmaken en boodschappen en andere huishoudelijke klusjes gaan eigenlijk alleen goed als ze het zelf doet. Als mijn vader of wij het deden, moest het toch over. Dus waren wij er niet meer zo happig op om te helpen, maar daarover ging ze dan ook weer zeuren. Het werd een beetje een neerwaartse spiraal...

Mijn vader heeft het meeste gedaan om mijn moeder er weer bovenop te helpen en wij (mijn broertje, zusje en ik) weten niet alles wat er gebeurd is. Mijn vader en ik hebben een paar jaar geleden drastisch moeten ingrijpen toen we haar compleet in de put thuis aantroffen. Ze is met een psycholoog gaan praten en heeft daar 'geleerd' wat makkelijker met alle zaken om haar heen om te gaan. Ze is nu veel relaxter, niet meer zo perfectionistisch en de overgang enzo hoort er nu gewoon bij. Ze is weer gaan sporten en daardoor zit ze ook al veel lekkerder in haar vel. Wat mijn ouders verder allemaal besproken hebben, weet ik niet, maar mijn moeder is in elk geval al heel wat jaartjes weer de oude. Ik woon inmiddels al heel lang op mezelf, maar ik ga nog regelmatig een dagje langs en dat vind mijn moeder (mijn vader natuurlijk ook ) altijd echt gezellig. Mijn moeder kookt dan altijd iets wat ik lekker vind en maakt ook echt tijd voor me.

Ik ben zelf heel bang geweest dat het fout zou gaan met mijn moeder, maar ik heb eigenlijk niet bewust iets anders gedaan dan anders. Tegen haar zeuren of adviezen proberen te geven enzo hielp niet merkten we al snel. Het zijn inderdaad volwassen mensen en die hoeven niet van hun kinderen te horen hoe ze moeten leven. Van mijn vader neemt ze natuurlijk meer aan, en wij zijn dus gewoon 'haar kinderen gebleven' zeg maar. Langskomen, helpen in het huishouden, af en toe een dagje uit etc... wat we normaal ook met haar deden. Misschien zou je je vader kunnen vertellen over hoe je over je moeder denkt nu, maar verder moet je gewoon geduld hebben. Als ze niet lekker in haar vel zit, komt ze daar zelf ook wel achter en zal ze er wel iets aan gaan doen. Maar men zegt wel eens 'hoe ouder, hoe eigenwijzer', dus het kan even duren. Blijf gewoon de dingen met haar doen die je altijd doet of misschien nu wel een keer iets extra's. Bloemetje meenemen, dagje uit enzo. Heel veel sterkte ermee!

ow birgit!! ik herken je verhaal helaas... dramatisch hè?? ik weet ook gewoon niet meer wat ik ermee aan moet.

ik loop tegen exact hetzelfde bij mijn schoonmoeder aan... de eerste keer dat mijn collega's haar zagen op mijn verjaardag hadden ze het naderhand over die oude zeur, ik wist niet wie ze bedoelde tot 1 van mijn collega's zei: die vrouw met die bril en dat korte donkere haar... en ja, dat was dus mijn schoonmoeder! ze had de gehele avond alleen maar op de klaagstoel gezeten werd mij verteld, nou goed, voor mij niks nieuws omdat dat altijd zo is en ik er inmiddels aan "gewend" ben. als ik eens zei dat ik moe was na een 50 urige werkweek, dan moest ik niet klagen want ik was nog jong. maar madam mocht wel klagen als ze 15 uur per week had gewerkt want zij had ook nog eens haar 2 honden én haar huishouden. nou goed, ons huis is ruim 2 keer zo groot dus maar ik heb volgens haar geen huishouden te doen...

inmiddels ben ik 19 weken zwanger en heeft zij het iedere keer alleen maar over haar klachten en kwaaltjes tijdens haar zwangerschap. ze vraagt niet eens hoe het met mij is, zelfs nu ik al 4 weken in de ziektewet zit, naar het uwv, de bedrijfsarts, fysio enz moet, toont ze nog geen intresse maar heeft ze het alleen maar over wat zij allemaal wel niet deed en had tijdens haar zwangerschap....

mijn man hoort het ook, maar die wilt haar niet er op aan spreken, heb hem al gewaarschuwd dat als het zo doorgaat ik de bom een keer zie barsten.... afgelopen zaterdag zijn we uiteten geweest, ik kan amper lopen/ zitten/ staan van de pijn en werd toen achterin de auto gepropt. notabene in mn eigen auto omdat zij met haar schouder niet achterin kan zitten... ik heb de hele avond op een krakkemikkig houten stoeltje gezeten omdat zij op de luxe stoel wilde zitten vanwege haar schouder....

het is een hartstikke lief mens hoor, ben echt wel blij met haar maar ik word dat eeuwige gezemel en geklaag van dr gewoon spuugzat!!!

[quote="Kqip"]

Birgit schreef:M
Waarschijnlijk is het een stukje aandacht krijgen. Ze leeft in een klein wereldje dus dan worden ook wildvreemden al gauw opgescheept met dr problemen. Wij hebben ons vaak zat de ogen uit onze kop geschaamd voor haar gedrag :S.

Ik denk dat dit het is. Haar wereldje is klein en ze maakt niet veel mee. Waar kan ze dan over praten? Over haar kwaaltjes. Mijn moeder kan bijvoorbeeld ellenlange verhalen houden over het huishouden. Ze heeft ook veel kwaaltjes, maar momenteel klaagt ze daar niet zoveel over. Dit komt waarschijnlijk doordat ze een vriendin had die dat wel deed en hier ergerde ze zich zelf heel erg aan.

Wat kan je eraan doen? Ik denk dat je haar er gewoon op moet wijzen. Zelf heeft ze het waarschijnlijk helemaal niet in de gaten.

uhm lastig te omschrijven maar ik heb ook zo'n moeder die "zeurt",
zich ook laat weg brengen met de auto ed.

Ja soms zeg ik daar wat van en soms niet.
This haar eigen wijze van leven dat ze de hele wereld van zich vervreemd en ruzie maakt met andere familieleden en dan zegt het ligt aan hun.
Doet mij erg zeer, vind ik heel vervelend, schaam me er wel eens voor maar haar leven haar keuze. Als ze dan klaagt tegen mij hierover en dan ben ik niet altijd even respectvol.

Mijn moeder is manisch depresief en in de loop der jaren is zich heeeel afhankelijk
op gaan stellen. Dus ben ik daar afstand van gaan nemen en nee dat ging niet altijd op
een lieve/respectvolle manier.

Nou goed hier dus ook een complexe situatie, enige wat ik probeer te doen is afstand te houden en te bedenken. Zij leeft zo, zij wil het zo en ik ben niet de juiste persoon om haar daar mee te confronteren. Ze is mijn moeder en niet andersom.
Al floept er soms wel eens raad of een boze opmerking uit

minoessepoes schreef:

Guattari schreef:

minoessepoes schreef:

Ik vind de opmerking van Guattari: Als ze klaagt zeg ik: "Hoezo laat je je brengen met de auto door (naam vriendin of van m'n vader), je hebt toch niets aan je benen? Ben je al zo oud dat je dat zelf niet meer kan?"

Echt totaal niet respectvol, zo zou ik nooit tegen mijn ouders praten en als mijn moeder zich door een vriendin wil laten brengen dan moet ze dat lekker zelf weten, wie ben ik om me daar mee te bemoeien.

Ik snap dat dat zo over kan komen, ook al stel ik het aan haar gewoon als open vraag. Het valt me iig bij mijn moeder op dat ze zich op deze manier nogal afhankelijk maakt van anderen en ze ervan uitgaat dat anderen haar rondrijden als ze ergens naartoe wil, terwijl het soms echt om een stukje gaat van nog geen kilometer. Ze geeft zelf ook dan toe dat ze gewoon geen zin heeft om te lopen door de kou, het is dus niet zo dat ze het echt niet kan. Dat zou ik namelijk nooit veroordelen.

Tja dan nog zou ik er geloof ik niks van zeggen, want mijn moeder is een volwassen vrouw en als zij zich afhankelijk van andere wil opstellen dan is dat haar keus. En dan is het aan degene die haar rondrijden om te zeggen dat ze haar niet kunnen of willen brengen en niet aan mij. Maar goed ik zit niet in jouw situatie, dus misschien schat ik de situatie anders in dan dat hij is.

Maar van beide reacties kreeg ik een beetje het gevoel dat jullie je moeder willen opvoeden, terwijl het om volwassen mensen gaat, die jullie nota bene opgevoed hebben en die gewoon prima voor zichzelf kunnen zorgen en dus ook zelf moeten beslissen of ze gebracht willen worden of willen zeuren.

Ik hoef mijn moeder niet op te voeden, maar ik denk idd dat de situatie zich door de loop der tijd zo heeft ontwikkeld, dat het hier op basis van dit voorbeeld geen reëel beeld schetst van hoe het soms gaat bij mijn moeder. Ja klopt dat ik ben grootgebracht door o.a. m'n moeder, maar dat staat er los van, toch? Trouwens, als je prima voor jezelf kan zorgen, ben je ook niet zo afhankelijk van anderen. Dus hierin spreek je jezelf tegen, vind ik. Anyway, ze mag zeuren wat ze wil, maar liever niet tegen mij. Haar vrijheid stopt daarin, waar die van mij begint. Lijkt me meer dan logisch, aangezien ik ook domweg een volwassen vrouw ben die prima haar eigen beslissing hierin kan maken of ik daar telkens zin in heb of niet.

_Donnaa schreef:Niet raar bedoeld Plumke, maar dat staat toch volledig los van elkaar..

'maar jij hebt tenminste een moeder/vader' Ja so? Dat wil niet zeggen dat je dan maar overal tevreden en blij mee moet zijn..

Helemaal mee eens.

Mijn moeder kan soms ook vreselijk klagen en zeuren. Ik wijs haar er dan ook gewoon op. Tuurlijk is af en toe zeuren gewoon wel even lekker, maar je moet hier in door slaan. Ik wijs mijn moeder (vriend ook wel, die heeft er soms ook een handje van) op de dingen die je wél allemaal kunt. Ik snap wel dat pijn in je benen niet fijn voelt, of dat je last van je nek hebt, maar hallo, je bent niet ongeneeslijk ziek toch? Het klinkt misschien hard, maar het is wel zo. Soms zien mensen alleen nog maar de negatieve dingen in plaats van de positieve waardoor soms de mooie dingen aan je voorbij gaan.

Dus mijn tip: Praat er met haar over, misschien is ze zich ook wel helemaal niet van bewust.

Ik ben eigenlijk bang om het er met haar over te hebben, ik weet namelijk welke consequentie er aan vast zit.
Ze hoeft me dan even niet meer te zien en spreekt dagen/weken/maanden niet meer tegen me en dan heb ik een groter probleem.

Voorbeeld:
Door haar kwaaltjes vond ze het eens lastig om de ramen te wassen.
Ik was toevallig 2 dagen achter elkaar vrij en had de ene dag niet stil gezeten.
Volop aan het poetsen geweest, gewaasen, gestreken etc. Ik was blij dat ik de dag erna gewoon even lekker niks had.
Ze belde op een gegeven moment op dat ze had geprobeerd haar ramen te zemen en dat het niet helemaal lukte.
Of ik het even af kwam maken? De manier waarop het gevraagd werd vond ik niet al te vriendelijk, maar los daarvan had ik er eigenlijk geen zin in om dat te doen. Ik heb toen tegen haar gezegd dat ik de dag ervoor de hele dag bezig was geweest en het eigenlijk wel lekker vond om even een boek te gaan lezen ofzo.
Ze heeft kwaad opgehangen en vervolgens 2 weken niet tegen me gepraat, zo'n situatie vind ik erg vervelend.
Mijn vader vond het trouwens onzin dat ze mij daarvoor gebeld had, hij kon het immers ook voor haar doen.
Ik heb later nog tegen haar gezegd dat je het gewoon tegen elkaar moet kunnen zeggen als je ergens geen zin in hebt of als iets niet uitkomt. Ze was het hier niet mee eens en is nog weken boos geweest.

Ik praat wel met mijn moeder, maar echte gesprekken over gevoelens enzo hebben we niet.
Ze is heel snel boos en ik heb er niet zo'n zin in om weken genegeerd te worden.

Ze wil ook nooit aan spelletjes mee doen, af en toe krijg ik het idee dat ze bang is om te praten.
We hebben laatst het spel 30 seconds gespeeld en daar moet je woorden/personen omschrijven. Als ze al in de gaten heeft dat ze moet praten haakt ze af, heel jammer. Ze weigerde mee te doen toen ze in de gaten kreeg dat je iets moest omschijven. We hebben met anderen heel veel lol als we dat spel spelen dus ik wilde het gewoon proberen.

Ik heb mijn ouders gevraagd om met z'n 6-en te gaan bowlen. Ok, mijn moeder bowlt niet maar ze is vroeger regelmatig mee gegaan en ze keek dan gewoon toe. Nu kreeg ik als antwoord dat mijn vader geen zin had.
Ik vind het lastig dat het kringetje steeds kleiner wordt terwijl we wel de moeite nemen om ze eens ergens mee naartoe willen nemen.

Ik weet even niet meer wie het zei, maar ik heb helemaal niet de intentie om mijn moeder op te voeden.
Ik ben zelf gewoon heel positief ingesteld en kan er niet goed tegen als andere mensen altijd negatief doen.
Ze jaagt er ook mensen mee weg, dat vind ik jammer want op die manier houdt ze straks helemaal niemand meer over.

Als je het zo verteld, komt het op mij over alsof je moeder inderdaad niet zo lekker in haar vel zit (beetje wat iemand hiervoor ook al vertelde)
Misschien kun je haar gewoon vertellen dat je je een beetje zorgen om haar maakt met onder andere als reden dat ze zoveel meer klaagt dan vroeger?