Altijd maar beter willen

Al zo lang als ik me kan heugen ben ik best ambitieus geweest, wat enerzijds wel goed is, maar wat niet zo goed samengaat met mijn chronische luiheid. Want hierdoor ben ik nooit tevreden met mijn eigen prestaties. Vroeger had ik het ook al (toen op meerdere vlakken van mijn leven), dat ik nooit ergens blij mee kon zijn. Of heel kort, maar daarna zie ik al snel dat "als dit bereikbaar was; dit dit en dat dus nog wel beter kan".

Het heeft volgens mij een grote rol gespeeld in mijn depressie, maar ik merk dat ik wat studie betreft nog nooit tevreden ben. In mijn eerste jaar wilde ik gewoon een honourstraject halen (alles in 1x halen, boven de 7 en 7,5 gemiddeld), eind eerste jaar/tweede jaar begon ik dat cum laude ook wel bereikbaar was. En nu ga ik richting de 8.5 gemiddeld, want dat is blijkbaar ook nog wel te doen.

Maar het resulteert erin dat ik steeds minder tevreden ben met mijn cijfers. In mijn eerste jaar was een 8 leuk, en afgelopen maanden was ik met een 8,5 nog blij. Maar nu ben ik eigenlijk vanaf een 9 pas tevreden (en van lager baal ik dus ook echt). Naja, op een gegeven moment houdt het ergens op natuurlijk! Alleen ben ik nu dus ook al niet meer blij met hoe mijn eerste jaar ging en naja, het is zo negatief!

Deze steeds maar hogere eisen (die ik echt volledig zelf stel, niemand in mijn omgeving), ontnemen me eigenlijk een beetje het plezier in het studeren. Het is zo'n negatieve benadering en dat wil ik natuurlijk niet, maar ik weet niet wat ik ermee moet? Ik ben altijd enorm van het rationaliseren en dat doe ik ook wel, maar dat werkt maar kort en toch blijft het me dwars ziten.

Iemand tips om hiermee om te gaan?

Je verhaal is echt heel herkenbaar voor mij!
Ik heb verder helaas geen tips, omdat ik met hetzelfde zit.
Ik ben benieuwd hoe andere mensen hiermee omgaan.

Praten met een studentenpsycholoog? Die hebben daar vast wel meer ervaring mee.

Wat vervelend dat je de lat steeds maar hoger legt voor jezelf?
Is er in jouw verleden wellicht iets gebeurd waardoor je nu zo denkt? Heb je van je ouders nooit steun gehad, of hadden ze vaak commentaar?

Ja, ik weet ook wel vrij zeker dat dat meespeelt.. Ze wisten wel dat ik slim was, maar juist daarom deed ik het eigenlijk nooit goed genoeg. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb "moet je nagaan als je geleerd had, dan had je een tien gehad".

En mijn moeder heeft dit ook heel erg die is ook heel negatief opgevoed. Ook in de sociale context heb ik dat van haar overgenomen, dat ik niet bijzonder ben en mensen altijd wel betere vriendinnen hebben. Daardoor ben ik in die context ook erg onzeker, dat ik vaak het gevoel heb dat een ander echt niet op mij zit te wachten.

Het stomme is, dat ik tijdens en na mijn depressie er heel erg aan gewerkt heb en mijn ouders ook veranderd zijn. Rationeel WEET ik dat ik het allemaal goed doe en dat het altijd wel beter kan, maar dat dat niet altijd hoeft..

Maar toch, zit het me emotioneel nog steeds dwars.

Ik heb bij de studieadviseur dit ooit al wel eens gesproken, maar omdat ik zo'n excellente student ben, deden ze er niet echt iets mee. Het kwam er een beetje op neer dat ik terug kon komen als ik ermee vastliep.. Ik kreeg vooral de vraag waar ik dan vast liep en wat er anders zou moeten enzo, en dat weet ik niet. Ik loop niet vast, ik zou vast beter kunnen als ik met een andere instelling studeerde, maar dat is niet iets dat zij mij kunnen bieden.

Ik denk dat er wel manieren zijn om dat perfectionisme wat meer los te laten, maar dan moet je het wel los durven laten en dat is denk ik ook best wel een stap, want je huidige ik moet die beslissing nemen, de Antibes die graag tot het uiterste gaat, terwijl je tegelijk weet dat dat de nieuwe Antibes minder hoge eisen aan zichzelf stelt en misschien soms wel presteert onder de lat die nu op dit moment nog zo hoog ligt. Dat is best zwaar.

Maar dat vind ik ook zo zonde van mijn capaciteiten, omdat ik nu eigenlijk al onder mijn kunnen presteer.

Het liefst wilde ik dat ik meer discipline/concentratie had, zodat ik me voor dingen GOED voorbereidde en daardoor tevreden kon zijn met het resultaat, omdat ik dan weet dat ik het gewoon goed voorbereid heb. Maar dat kan ik nooit, ik probeer het, maar ik kan me nooit concentreren als ik op tijd begin. Mijn hersens slaan dan op hol en ik lees een regel en ga weer wat anders doen en lees weer een regel etc.. Ik doe tentamens vaak gewoon in één avond voor het tentamen, omdat ik DAN pas zo gestresst ben dat ik me kan concentreren.. :S

En ik weet ook niet of ik dan wel tevreden zou zijn met een 8,5. Ik weet het niet, ik denk het wel, maar het kan best dat ik dan alsnog beter wil.

Maar wat als dit het nou gewoon is, wat als dit nou is hoe jij nou eenmaal presteert? Misschien zou je nog hogere cijfers kunnen halen als je eerder zou beginnen, langer zou leren, alles beter zou organiseren, noem het allemaal maar op, maar wat als dat er gewoon niet in zit bij jou, als dit gewoon jouw leerstijl is? Zou je dat kunnen accepteren van jezelf?

Ik heb zelf ADHD en heb wel een paar maanden Ritalin geslikt, maar ik heb verreweg het grootste deel van mijn studie geen medicatie gebruikt. Ik heb me dus altijd slecht kunnen concentreren, kon niet uren achter elkaar leren, was erg slecht in plannen, raakte vaak spullen kwijt, maar ondanks dat heb ik helemaal geen studievertraging opgelopen en heb ik toch altijd redelijke cijfers gehaald (een 7,5 gemiddeld ongeveer). Ik heb ook wel eens gedacht: stel dat ik geen ADHD had gehad, stel dat ik net zo gedisciplineerd was geweest als mijn vriendinnen en ook uren in kon plannen om te leren, alles keurig in mapjes had bewaard en altijd op tijd was begonnen, dan had ik echt megahoge cijfers kunnen hebben. Maar dat is nou eenmaal niet zo, want ik heb wel ADHD. En voor iemand met ADHD heb ik het eigenlijk allemaal wel heel prima gedaan.

Het is goed om eisen te stellen aan jezelf en je niet bij iedere tekortkoming neer te leggen, maar je moet ook je grenzen kennen en af en toe inzien dat je het gewoon heel goed doet en een heleboel hebt om trots op te zijn. Ik weet dat dat een heel makkelijk advies is, maar ik kan er ook niet meer van maken. Je zit qua prestaties echt aan de top, misschien is die enorme drive en dat perfectionisme wel nodig om te presteren, maar probeer af en toe een moment te vinden om gewoon trots te zijn op jezelf en doe jezelf niet steeds tekort door jezelf aan te praten dat je aan het onderpresteren bent, want dat ben je niet en als je van buitenaf naar jezelf kijkt dan zie je dat denk ik zelf ook wel.

Ik twijfel of ik wellicht ADD heb, ik heb vroeger tijdelijk concerta geslikt voor ADHD. Maar daar nooit mee doorgegaan toen we de vinger op mijn depressieve problemen legden. Ik kan me alleen niet meer herinneren of ik toen rustiger in mijn hoofd was.

Ik slaap al jaren slecht omdat mijn hersens in bed op hol slaan, mijn huishouden lukt vaak ook niet door concentratie problemen. Het is vooral bij de onuitdagende dingen dat ik vastloop en daardoor creeer ik een soort van uitdaging via tijdsdruk, om toch die concentratie te kunnen afdwingen. Maar dat lukt dus alleen als ik heel gestresst ben.

Naja, ik weet het ook niet. Ik denk dat het voor jou anders is omdat je weet dat je ADHD hebt. Ik heb het gevoel dat ik beter KAN, dat dat aan mezelf ligt, aan doorzettingsvermogen ofzo. Niet aan beperkingen. Ik ben een beetje in de war, does this post make sense?

Susan schreef:

Het is goed om eisen te stellen aan jezelf en je niet bij iedere tekortkoming neer te leggen, maar je moet ook je grenzen kennen en af en toe inzien dat je het gewoon heel goed doet en een heleboel hebt om trots op te zijn. Ik weet dat dat een heel makkelijk advies is, maar ik kan er ook niet meer van maken. Je zit qua prestaties echt aan de top, misschien is die enorme drive en dat perfectionisme wel nodig om te presteren, maar probeer af en toe een moment te vinden om gewoon trots te zijn op jezelf en doe jezelf niet steeds tekort door jezelf aan te praten dat je aan het onderpresteren bent, want dat ben je niet en als je van buitenaf naar jezelf kijkt dan zie je dat denk ik zelf ook wel.

Huh, dit stukje zag ik net nog helemaal niet staan. Blijkbaar te snel gereageerd. Anyway, ik lees dit gewoon met tranen in mijn ogen want ik WEET dat ik het goed doe en ik weet ook dat ik al behoorlijk aan de top zit. Ik bedoel het traject wat ik doe zijn dit jaar maar 3 mensen voor geselecteerd en zo'n mastervak heb ik met een 9 afgesloten wat geen van de andere honoursstudenten ooit gelukt is. Ik WEET best dat ik het goed doe, maar toch denk/wéét ik dat ik ook beter kan en het LUKT me gewoon niet om er tevreden mee te zijn. En ik weet niet hoe ik dat moet bereiken.. =(

Ik ben een CGT succesverhaal, relativeren doe ik, dat lukt me ook, als ik het nuchter bekijk wéét ik het. Maar toch kan ik het emotioneel niet loslaten...

Volgens mij maakt het idee dat het in theorie beter zou kunnen jou al heel onrustig. Het bestaan van het cijfer 10, dat in veel gevallen gewoon onhaalbaar is, maar het idee dat het kan, dat het bestaat. Zolang er ruimte blijft voor verbetering, al is het punt dat je wil bereiken voor 99,9999999% van de mensen volstrekt onhaalbaar, blijf je het gevoel houden dat je die ruimte moet nemen en moet streven naar meer.

Moeilijke situatie! De studieadviseur wilde er dus weinig mee doen, ben je al langs een studentenpsycholoog van je instelling (universiteit/hogeschool) geweest? Bij ons op de universiteit zijn hier wel enorm lange wachtrijen, waardoor ik zelf langs de huisarts ben geweest voor een eerstelijnspsycholoog.

Het klinkt misschien een beetje vreemd, maar misschien kan zo'n iemand jouw wel prima helpen om bepaald gedrag / bepaalde gedachten een andere gang te geven? Ik weet niet waar je tegenaan gaat lopen als je aan het werk gaat, maar ik denk dat je iets dergelijks beter nu kan oplossen dan er later nog een keer tegenaan te lopen!