Ik wist het!

Frustratie!

Vorige week een enorm zware week gehad, maar de overlevingsknop ging aan omdat ik op dat moment niet anders kon. Daardoor veel en veel te veel van mezelf gevraagd. Zaterdagavond waren we bij vrienden, tot op een gegeven moment zo'n 20 man opstapte om te gaan stappen bij een discotheek waar we al jaren niet meer waren geweest en ik kreeg op dat moment zo'n enorme zin om even mee te gaan, voor een uurtje. Wetende dat ik veel te veel van mezelf zou vragen, maar ach dat had ik die week toch al gedaan dus kon ik dit er wel bij pakken, wilde zo graag weer even proeven van het leven van een 25 jarige! Even alle zorgen opzij en genieten van het dansen.
In de auto op weg er naar toe zei ik nog tegen vriend: eigenlijk moet ik dit niet doen, ik durf te wedden dat mensen er raar over gaan doen dat ik een uurtje uit ben geweest.
En ja hoor.. De eerste opmerkingen en steken onder water heb ik alweer moeten incasseren. Word er zó niet goed van! Ben potverdorie al een half jaar aan het knokken, wil zo graag weer mijn oude leven terug en dan krijg je dit gezeik weer. Bah!

Nog meer mensen die hun frustratie kwijt willen?

Ik kan me voorstellen dat het pijnlijk is, maar het zou toch te gek voor woorden zijn als jij niet gewoon kunt doen wat je leuk vindt omdat anderen daar iets van vinden of zeggen. Wat voor opmerkingen waren het precies? En is het geen optie om op dat moment van je af te bijten?

Kan het me volledig voorstellen dat het frustrerend is. Snap ook dat je zoiets had van ik wil een uurtje uit en ook dat hoort bij herstel. Steeds weer iets meer proberen.

Vervelend voor je zeg! Vooral dat andere mensen daar weer over moeten oordelen.

Ik kreeg gister te horen dat ik al m'n steunkousen (o.a. Door eigen risico) zelf moet betalen. Ik heb er 4 per jaar nodig dus ik ben mijn hele leven (moet ze levenslang dragen) 240 euro per jaar kwijt aan steunkousen (ze kosten 60 euro per stuk).

Kleine steken onder water. Dat is het frustrerende ook, mensen durven het niet letterlijk te zeggen dat ze het gek vinden. Gelukkig ook heel veel leuke reacties gekregen, probeer me daar maar op te focussen maar moest het even kwijt.

Eens met Susan, een beetje inlevingsvermogen mag je toch wel verwachten? Waarom zou jij geen lol mogen hebben, het is juist goed dat je zo positief er tegen over staat? De woorden zijn heel pijnlijk en ik kan goed begrijpen dat je je aangedaan voelt, maar van iedere keer verantwoorden over het gene moet toch ook niet werken en niet fijn voelen?

Dat is ook balen Nina! Moet je het in één keer betalen of koop je ze wisselend?

Bisq schreef:Dat is ook balen Nina! Moet je het in één keer betalen of koop je ze wisselend?

Twee per keer. Maja ik kan t gelukkig wel betalen maar ik wil ze helemaal niet dragen Ik vind het gewoon flauw, 110 euro per maand aan zorgpremie betalen en dit is het enige wat ik nodig heb en dan moet ik dat ook nog zelf betalen.

Ik begrijp je helemaal, vervelend zeg!

Jeetje, dat er mensen zo op reageren kan ik echt niet begrijpen. Het is toch juist super dat je even een uurtje kon genieten hiervan? Ik kan wel begrijpen dat het vervelend is, mensen hebben altijd wel wat te klagen helaas.

Rataplan, wat een rare reactie zeg! Misschien persoonlijk het gesprek met hem aan gaan?

Nina, kan me voorstellen dat je daar van baalt. Hoorde vandaag dat ik in januari weer geopereerd moet worden en het eerste wat ik tegen mijn moeder zei was: daar gaat m'n eigen risico weer

Peachy, vind ik ook. Heb er ook echt van genoten. Was daarna helemaal op, vroeger gingen vijf dagen carnaval vieren me gemakkelijker af dan dit uurtje.

Voelde me tijdens het uitgaan ook wel op een bepaalde manier schuldig, zit in de ziektewet en dan is het toch lastig leuke dingen te gaan doen. Hoewel ik ook wel weet dat mijn baas me altijd op mijn hart drukt dat ik juist leuke dingen moet gaan doen om het herstelproces te bevorderen.

Ik herken het helaas maar al te goed.

Aan mijn ziekte van tien jaar geleden heb ik wat restverschijnselen overgehouden. De ene dag heb ik daar meer last van dan de andere. Wat mij zo dwars zit is dat mensen denken dat het allemaal wel meevalt en dat ik niet zo moet zeuren, omdat ik gewoon op reis ga. Ik wil dan bijna altijd zeggen: "Goh, ga een keer mee, dankzij je hoe moeilijk ik het op sommige dagen heb."

Jammer dat sommige mensen zo reageren zeg. Ik weet niet wat je (gehad) hebt, maar het is jammer dat mensen niet respecteren dat je alleen zelf je lichaam aan kunt voelen en dat je dus alleen zelf je grenzen aan kunt geven. Dat die grenzen flexibel zijn, dus per dag kunnen verschillen, wordt vaak al helemaal niet begrepen. Echt jammer en ik vind het heel sneu voor je dat jij er nu zo mee zit. Laat je niet op je kop zitten he, geniet!

Ik geniet ook zeker van al het moois dat ik zie, maar toch voelt het altijd een beetje alsof ik me moet verantwoorden voor mijn doen (en laten).
Want ook wanneer ik iets niet doe krijg ik verwijten. Dan ben ik ongezellig en weet ik wat nog meer. Vervolgens geef ik er weer aan toe, maar daar heb ik alleen mezelf mee.