Huisdieren wegdoen ivm kinderen

Eucalypta schreef:Nou nou, veiligheid? Zó erg is het niet... Het is een kat he, geen tijger.
.

Nou, ik kan je wel een verhaal vertellen van mijn oom. Jarenlang een superlieve kat gehad. Niks aan de hand, geen kinderen, echt een knuffeldier.
Tot dit knuffeldier ineens de kolder in zijn kop kreeg.
Nou, je had mijn oom moeten zien. Boom van een vent, maar hij heeft echt gehuild. Kat heeft hem helemaal opengehaald. Vel op de armen was echt opengereten.
Hij moest er zelfs mee naar het zh.

Dus maar een kat....het blijft een roofdier uiteindelijk.

Lastig. Onze katten en zoon gaan ook niet super samen momenteel. Hij knuffelt ze letterlijk plat, gaat echt bovenop ze liggen en ze dan vasthouden/grijpen en knuffelen. Hij bedoelt het heel lief maar de katten hebben er niet altijd zin in.
Uit nood zodat ze een andere plek hebben dan de krabpaal mogen ze op de eettafel liggen. Ze mogen ook ten alle tijden naar boven maar dat vinden ze volgens mij niet zo leuk want daar komen ze alleen als ik er ook ben.
Ik moet ook echt goed opletten want hij pakt ze nu ook bij de staart en dan hoor je de kat echt wel een krijs maken, ben wel bang dat ze een keer uithalen naar hem.

Een kind van 9 maanden 5 minuten in de box zetten is toch ook echt niet beperken in de ontwikkeling?
Ik heb wel makkelijk praten hoor, onze kat zoekt wel een hoog plekje op en is heel vaak buiten en de honden roep ik met mij mee als ik naar de keuken ga.

We noemen het wel huisdieren, maar het blijven dieren en ze blijven onvoorspelbaar, dus ik begrijp de twijfel ook goed.

Aimee, wat vervelend zeg! Het ziet er erg sneu uit.
Ik denk dat je tig verhalen aan kan horen, maar de keus moet je uiteindelijk echt zelf maken. Ik zou beide opties begrijpen, de kat houden, je zoon en kat geen moment alleen laten. Of je kat herplaatsen.
Ik denk dat een kind pas ruim na z'n eerste jaar begrijpt dat je niet zomaar aan een dier kan zitten, maar ook dat zal per kind verschillen.

Ik had een hond, die had ik al voordat ik m'n man leerde kennen. Ik was echt gek op dat beest, maar hij had heel veel moeite met andere mensen. Mijn man accepteerde hij wel. Ik had die hond zelf ook als herplaatser overgenomen. We zijn met hem op cursus geweest, er is ook een gedragstherapeut meerdere malen bij ons over de vloer geweest. Toen onze dochter daarna geboren werd hebben we toch besloten om hem weg te doen. Het ging echt niet meer. Ik heb weken de ogen uit m'n kop gejankt, maar van binnen wist ik dat dit de beste keus was. Ik heb mezelf verboden om ooit nog een hond te nemen, want ik wil dit niet meer mee maken. Er zullen vast honden zijn met minder gedragsproblemen dan deze Engelse staff, maar ik wil het risico niet meer lopen.

Sterrin_ schreef:

Eucalypta schreef:Nou nou, veiligheid? Zó erg is het niet... Het is een kat he, geen tijger.
.

Nou, ik kan je wel een verhaal vertellen van mijn oom. Jarenlang een superlieve kat gehad. Niks aan de hand, geen kinderen, echt een knuffeldier.
Tot dit knuffeldier ineens de kolder in zijn kop kreeg.
Nou, je had mijn oom moeten zien. Boom van een vent, maar hij heeft echt gehuild. Kat heeft hem helemaal opengehaald. Vel op de armen was echt opengereten.
Hij moest er zelfs mee naar het zh.

Dus maar een kat....het blijft een roofdier uiteindelijk.

Ja, dus? Dat is hier toch niet zo?

Vervelende situatie, ik zou het ook ff aankijken en je zoontje zoveel mogelijk proberen bij te brengen dat het niet mag (katten lastigvallen).
Wij hebben zelf 2 honden, eentje is dol op D en andersom, en de ander houdt niet van de drukte die D met zich mee brengt. We hopen dat hij uiteindelijk ook aan hem gewend raakt, het wegdoen van die hond is hier al vaak besproken. Maar we doen het niet, mocht hij echt vals worden en er is geen houden meer aan, dan is het zo.

Uiteindelijk kunnen alleen jij en vriend deze keuze maken. Hoop dat het in ieder geval niet te vaak voorkomt dat je zoontje gekrabt wordt.

Misschien kun je Luuk beter leren lief te zijn voor de katten i.p.v. hem er weg te houden, volgens mij worden ze dan alleen maar interessanter en gaat hij er juist naar toe. Over een paar maandjes begrijpt hij dit al veel beter, ik zou dus echt nog even volhouden. Je zou eventueel nog kunnen overwegen om een klein puntje van de nagels van de katten te knippen, alleen het scherpe puntje er af. Dit groeit in een paar weekjes weer aan. (misschien alleen niet handig als je kat veel vijanden heeft buiten).

Ik kon me eerst ook nooit voorstellen dat de katten ook maar iets moesten wijken voor ons kind. Maar sinds we H hebben, laten we de katten alleen nog in de bijkeuken met aangebouwd hokje, waar het wel gewoon warm is en waar de mandjes staan en het eten enzo. Ik vind het fijn dat ze niet meer in de woonkamer zijn, dan hoef ik er niet steeds om te denken en het blijft ook veel schoner zo. Ik vind het soms wel sneu voor de poesjes maar ze zijn toch veel buiten en ze kunnen dus wel gewoon warm zitten. Ze krijgen alleen wel wat minder aandacht, dat vind ik wel eens zielig maar het is niet anders.

Herfstblaadjes schreef:Misschien kun je Luuk beter leren lief te zijn voor de katten i.p.v. hem er weg te houden, volgens mij worden ze dan alleen maar interessanter en gaat hij er juist naar toe. Over een paar maandjes begrijpt hij dit al veel beter, ik zou dus echt nog even volhouden. Je zou eventueel nog kunnen overwegen om een klein puntje van de nagels van de katten te knippen, alleen het scherpe puntje er af. Dit groeit in een paar weekjes weer aan. (misschien alleen niet handig als je kat veel vijanden heeft buiten).

Ja, dat zijn we ook wel aan het proberen te leren, maar hij is daar gewoon nog te onvoorspelbaar voor. Ook bij mij hangt hij regelmatig ineens in mijn haren, hij snapt gewoon nog niet dat dat zeer doet. Het verschil is dat ik niet meteen uithaal en de katten wel
Ik zal eens een afspraak maken bij de DA, om te kijken wat voor diervriendelijke methodes er zijn om ervoor te zorgen dat het niet meer zo gevaarlijk is(mijn vriend had het ook al over één of andere nagellak ofzo?). Hopelijk heeft hij het inderdaad over een paar maanden door...

Als je ze niet samen vertrouwt moet je ze niet samen in de kamer laten.
Voor en tegen elkaar beschermen. ook al is het maar voor een paar minuutjes.
Dit is misschien even lastig, maar vind het zielig voor je kindje om hem nu na 9 maanden al uit huis te doen, omdat hij niet lief is voor de kat. Die was er toch eerder

Eucalypta schreef:

Sterrin_ schreef:

Eucalypta schreef:Nou nou, veiligheid? Zó erg is het niet... Het is een kat he, geen tijger.
.

Nou, ik kan je wel een verhaal vertellen van mijn oom. Jarenlang een superlieve kat gehad. Niks aan de hand, geen kinderen, echt een knuffeldier.
Tot dit knuffeldier ineens de kolder in zijn kop kreeg.
Nou, je had mijn oom moeten zien. Boom van een vent, maar hij heeft echt gehuild. Kat heeft hem helemaal opengehaald. Vel op de armen was echt opengereten.
Hij moest er zelfs mee naar het zh.

Dus maar een kat....het blijft een roofdier uiteindelijk.

Ja, dus? Dat is hier toch niet zo?

Dat hoor je mij niet zeggen toch? Ik reageer alleen op jouw stukje, dat het een kat is, geen tijger. Maar zo simpel is dat nou ook weer niet.

F is toevallig gisteren ook gekrabt door de kat. Kat lag te slapen en f ging hem aaien. Zag te gebeuren. Kat had er geen zin in en haalde uit.
Nu is onze kat al geen allemans vriend, maar ik denk dat onze kat zich al behoorlijk verwaarloosd heeft gevoeld de afgelopen tijd. Ik probeer de kat nu ook wat meer aandacht te geven zodat hij hopelijk ook weer wat toleranter wordt. Heb ook zijn nagels weer flink geknipt, zodat uithalen niet zo snel gaat. Denk dat de kat namelijk meer f wilde wegtikken dan daadwerkelijk uithalen. Tenminste dat hoop ik, want die kat wegdoen zou me echt heel veel pijn doen. En vind het ook zielig. F leer ik ook dat hij de kat met rust moet laten, Marja dat is lastig als je zo klein bent, want is toch een leuk diertje.

Aimee schreef:

Herfstblaadjes schreef:Misschien kun je Luuk beter leren lief te zijn voor de katten i.p.v. hem er weg te houden, volgens mij worden ze dan alleen maar interessanter en gaat hij er juist naar toe. Over een paar maandjes begrijpt hij dit al veel beter, ik zou dus echt nog even volhouden. Je zou eventueel nog kunnen overwegen om een klein puntje van de nagels van de katten te knippen, alleen het scherpe puntje er af. Dit groeit in een paar weekjes weer aan. (misschien alleen niet handig als je kat veel vijanden heeft buiten).

Ja, dat zijn we ook wel aan het proberen te leren, maar hij is daar gewoon nog te onvoorspelbaar voor. Ook bij mij hangt hij regelmatig ineens in mijn haren, hij snapt gewoon nog niet dat dat zeer doet. Het verschil is dat ik niet meteen uithaal en de katten wel
Ik zal eens een afspraak maken bij de DA, om te kijken wat voor diervriendelijke methodes er zijn om ervoor te zorgen dat het niet meer zo gevaarlijk is(mijn vriend had het ook al over één of andere nagellak ofzo?). Hopelijk heeft hij het inderdaad over een paar maanden door...

Nee haal jij niet gelijk uit ;-p

Sterrin_ schreef:

Eucalypta schreef:

Sterrin_ schreef:

Eucalypta schreef:Nou nou, veiligheid? Zó erg is het niet... Het is een kat he, geen tijger.
.

Nou, ik kan je wel een verhaal vertellen van mijn oom. Jarenlang een superlieve kat gehad. Niks aan de hand, geen kinderen, echt een knuffeldier.
Tot dit knuffeldier ineens de kolder in zijn kop kreeg.
Nou, je had mijn oom moeten zien. Boom van een vent, maar hij heeft echt gehuild. Kat heeft hem helemaal opengehaald. Vel op de armen was echt opengereten.
Hij moest er zelfs mee naar het zh.

Dus maar een kat....het blijft een roofdier uiteindelijk.

Ja, dus? Dat is hier toch niet zo?

Dat hoor je mij niet zeggen toch? Ik reageer alleen op jouw stukje, dat het een kat is, geen tijger. Maar zo simpel is dat nou ook weer niet.

Seriously? Tuurlijk, een chihuahau kan je ook vermoorden als hij gek word. Maar ik ben het wel eens met Eucalypta dat je als kind prima een keer een krab kunt krijgen van een kat hoor. Wat mij betreft wel tien keer (hoewel ik je dan wel een beetje hardleers vind). Je moet toch op zijn minst toegeven dat die situatie met je oom compleet bizar, extreem en niet representatief is voor de risico's van een kat.

Antibes schreef:

Sterrin_ schreef:

Eucalypta schreef:

Sterrin_ schreef:

Eucalypta schreef:Nou nou, veiligheid? Zó erg is het niet... Het is een kat he, geen tijger.
.

Nou, ik kan je wel een verhaal vertellen van mijn oom. Jarenlang een superlieve kat gehad. Niks aan de hand, geen kinderen, echt een knuffeldier.
Tot dit knuffeldier ineens de kolder in zijn kop kreeg.
Nou, je had mijn oom moeten zien. Boom van een vent, maar hij heeft echt gehuild. Kat heeft hem helemaal opengehaald. Vel op de armen was echt opengereten.
Hij moest er zelfs mee naar het zh.

Dus maar een kat....het blijft een roofdier uiteindelijk.

Ja, dus? Dat is hier toch niet zo?

Dat hoor je mij niet zeggen toch? Ik reageer alleen op jouw stukje, dat het een kat is, geen tijger. Maar zo simpel is dat nou ook weer niet.

Seriously? Tuurlijk, een chihuahau kan je ook vermoorden als hij gek word. Maar ik ben het wel eens met Eucalypta dat je als kind prima een keer een krab kunt krijgen van een kat hoor. Wat mij betreft wel tien keer (hoewel ik je dan wel een beetje hardleers vind). Je moet toch op zijn minst toegeven dat die situatie met je oom compleet bizar, extreem en niet representatief is voor de risico's van een kat.

Nouja, misschien wat overdreven. Ik zeg ook niet dat alle katten zo zijn. Gelukkig niet, gelukkig is dit een uitzondering, maar je weet gewoon niet altijd hoe ze kunnen reageren.

Ik zou de kat zelf ook heus niet meteen wegdoen, maar ik zou er zeker wel opletten. Een kat kán nou eenmaal heel lelijk uithalen als 'm iets niet zint.

Wij hebben ook twee katten. 1 van vijf en 1 van 7 maanden. De oudste poes vindt ook niet veel aan de drukte die zoon met zich mee brengt. Als het mooi weer is 'vlucht' ze dan ook naar buiten. De jonge poes en mijn zoontje zijn maatjes maar ook hier wel eens een kras op zijn neus. Wij hebben hem dan ook aaaaai geleerd, en dit gaat hartstikke goed( ook bij alle andere dieren). Instinctief krijgt je zoontje wel in de gaten dat hij sommige beesten met rust moet laten. Onze zoon laat de oudste kat nu ook links liggen.
Je zei dat je voor de katten rustige plekjes had gemaakt, maar geb je die ook voor je zoontje? Bijvoorbeeld de box, een no go voor de katten of het speelkleed. Zo weten ze ook dat ze ieder hun eigen plek hebben in huis.

Het zou idd zonde zijn om ze nu al de deur uit te doen.

Ik zou eerlijk gezegd de kat weg doen als die één van mijn dochters zou krabben. Maar ik ben al niet zo'n kattenmens dus die kat zou hier sowieso niet binnen komen .

Ik vind dieren en kinderen twee heel verschillende dingen, terwijl ik verder wel begaan ben met dieren: ben al van kinds af aan vegetarier. Maar een krabbende kat ging hier de deur uit, het welzijn van mijn kinderen is dan toch weer stukken belangrijker.

Tja, als je kat een keer krabt omdat je kind bloedirritant is met de kat weg? Want het welzijn van het kind is belangrijker?

Dan zeg je dus eigenlijk dat je kind op een onverantwoorde manier met dieren mag omgaan en dat het dier dan de schuld krijgt....

Eucalypta schreef:Tja, als je kat een keer krabt omdat je kind bloedirritant is met de kat weg? Want het welzijn van het kind is belangrijker?

Dan zeg je dus eigenlijk dat je kind op een onverantwoorde manier met dieren mag omgaan en dat het dier dan de schuld krijgt....

ja die link gaat mijn nog geen tien maanden oude kind vast leggen...
Het is toch ook geen straf voor de katten? Ik denk dat het voor hen op dit moment ook niet leuk is bij ons thuis en dat een onvoorspelbaar kind voor hen heel stressvol is. Dat zij daar voor moeten wijken vind ik zelf heel zielig, vandaar dat ik me afvraag of ze ergens anders niet beter af zullen zijn. Maar de tijd zal het leren...

Ik heb het over wat Twellie zegt, niet over jou. Ik snap dat dat met 10 maanden lastig is, maar ook een kind van 10 maanden leert echt wel bij de kat uit de buurt te blijven als de kat een paar keer laat merken er niet van gedient te zijn.

Eucalypta schreef:Tja, als je kat een keer krabt omdat je kind bloedirritant is met de kat weg? Want het welzijn van het kind is belangrijker?

Dan zeg je dus eigenlijk dat je kind op een onverantwoorde manier met dieren mag omgaan en dat het dier dan de schuld krijgt....

Klopt wat betreft de eerste alinea. Dat tweede zeg ik er dus niet mee, wat Aimee ook zegt: een kindje van tien maanden legt zo'n link niet.

Gelukkig hebben onze katten dat nooit gedaan, de kleine slaan of krabben, alleen onze meubels finaal kapot gekrabt. Helpt het niet als je de katten besproeit met water in de zin dat ze weg blijven bij L.

Of bijv. op de krabpaal of een ander eigen plekje in sprayen met van dat kattenspul zodat de katten daar blijven?

Er zijn hier 2 fases geweest waarin het erg moeilijk was. De eerste begon met een maand of 10 a 11 (hetzelfde als bij jou) van onschuldig liggend wezentje werd het ineens een inbreker in hun teratorium. Hij kon staan. Dus ook aan staart trekken (we hebben er 4) Dat is lastig en veel gecorrigeerd en vooral geleerd dat hij moet aaien en poesjes ook moeten slapen. Rond een maand of 14 ging dat goed. Nu is er pas weer een fase geweest (zoon nu 2,5 ) hij dacht katten te kunnen schoppen en slaan. Direct gecorrigeerd en straf voor gegeven. Dit heeft 2 maanden geduurd.

Ik vind zelf dat je katten niet weg moet doen, het is een normale fase waar je doorheen moet. Je moet en de katten en je kind corrigeren en met 10 maanden kan hij daar wel van leren (het is alleen een kwestie van wie heeft de langste adem)

Ons kitten dacht van de week ook dat onze jongste wel heel erg aantrekkelijk lag te spartelen en dus vast in zou zijn voor een stoeipartijtje. Tja kitten gecorrigeerd, kind getroost OVER. En mijn oudste heeft er genoeg erger uitgezien als je zoon nu. Hij moet gewoon nog veel leren in het leven en als je volhoudt (zolang het niet gevaarlijk wordt) kan hij aan de katten vriendjes voor het leven hebben!

Wij hebben 5 katten katten en onze kinderen zijn vast wel eens gekrabt door één van de vijf (J.anneman sowieso).
Wij leren ze van kleins af aan al wat ze moeten doen met de katten en buiten een keer een krab, is er nooit iets ergs gebeurd.
Hierom zou ik mijn katten absoluut niet wegdoen.
Je kunt ook 100 keer zeggen dat je kindje niet op de bank mag staan en toch zijn die van mij er wel eens afgevallen. Daarvoor ga ik niet mijn bank wegdoen.