Mijn schoonmoeder...

Mijn schoonmoeder is een schat van een mens, maar toch botsen we regelmatig. Ten eerste omdat we echt hetzelfde zijn (het moet allemaal gaan zoals wij dat in gedachten hadden), maar ook omdat ze erg onzeker is.

Ik heb een ziekte en daardoor ben ik erg beperkt. Ik kan dus niet altijd mee naar familie-feestjes of familie-uitjes. Mijn vriend heeft dit compleet geaccepteerd, maar mijn schoonmoeder niet. Niet eens omdat ik ziek ben, maar omdat ze denkt dat het persoonlijk is. Ik ben er zo vaak mogelijk bij en ook als ik me niet lekker voel, dan ga ik het gewoon proberen. Ze wonen in hetzelfde dorp, dus als het niet gaat, dan ben ik zo weer thuis. Maar als ik dan ziek naar huis ga, denkt ze dat ik het niet naar mijn zin heb en daarom weg ga.
Ook doen ze wel eens dingen die ik niet kan, zoals 15 km gaan kanoën, ieder in een aparte kano. Dat kan ik gewoon niet. Soms gaan ze bowlen en kan ik wel mee, maar met intensievere dingen gaat dat gewoon niet.
Ik vind dat ik zoveel mogelijk mee ga, maar inmiddels ziet schoonmoeder alleen nog maar de dingen waar ik niet bij was en waar ik bij mijn eigen familie wèl bij was.

Zo vieren we ieder jaar sinterklaas bij haar, maar dit keer kwam ze met het idee om uit eten te gaan. Heel erg leuk, alleen het restaurant is 100 km verderop. Het is voor mij te intensief om 100 km te rijden (mee rijden is geen optie, want ik heb hele erge last van wagenziekte), daar 2,5 uur te zitten en dan weer 100 km terug te rijden. Zeker 's avonds, want 's avonds ben ik gewoon niets meer waard. Mijn vriend had dat al gelijk door dat ik dat niet kan, dus we hadden netjes aangegeven dat dat voor mij gewoon niet haalbaar is. En toen barste de bom...
Want ik kon 2 maanden geleden wel met mijn eigen familie bij mijn opa en oma eten (die 2 straten verderop wonen) en niet met hun mee uit eten en ik kan nooit met hun mee en ik had niets voor ze over enzo.
We hebben ze een alternatief geboden; kom dan gezellig met z'n allen bij ons eten. Als ik dat dan niet meer vol kan houden, kan ik gewoon naar bed gaan. Maar daar waren ze het ook niet mee eens.
Gisteren dan een goed gesprek gehad en daar kwam uit dat ze gewoon dacht dat ik nooit met hun mee wilde.
Dit gesprek hebben we al eerder gehad en ik heb ze verzekerd dat ik juist wel graag mee wil, maar gewoon niet met alles mee kan. Ik ben nu eenmaal ziek en ik kan niet alles. Ik probeer heel veel en ben er vaker wel bij, dan niet. Maar met dit soort dingen kan ik gewoon niet mee.

We hebben al geprobeerd om dan een alternatief te bieden, zoals bij ons eten, maar het gevolg is dat ze dan alsnog denkt dat wij niet mee willen, omdat we het niet leuk vinden om met haar uit eten te gaan. Terwijl wij regelmatig mee uit eten gaan, maar dan hier in de buurt. We hadden dus ook al gevraagd of we dan niet in de buurt uit eten konden gaan, maar dat wilde ze ook niet.

Ik vind het gewoon erg lastig, ik heb helemaal geen problemen met haar, absoluut niet! Oké, we botsen wel eens, maar we zijn ook immers hetzelfde. Maar ik vind het moeilijk om met haar onzekerheid om te gaan, ik praat met haar, ik ga bij haar op visite en ben er bijna altijd bij. Maar nog is het niet goed genoeg.

Nog een voorbeeldje; toen mijn vriend en ik samen gingen wonen, zei m'n schoonmoeder "Dan kunnen we samen in de stad 20 km verderop naar de Jumbo!". Maar mijn vriend vind het ook erg leuk om boodschappen te doen, dus ga ik af en toe met mijn vriend. Dat viel dus ook al verkeerd, want ik wilde vast niet met haar boodschappen doen.
Of ik had in april afgesproken met schoonmoeder en schoonzusjes te gaan winkelen in Breda, maar ik kon helaas niet mee, omdat ik toen een parasiet in mijn darmen had en doodziek in bed lag. Paar weekjes geleden ben ik wel met mijn eigen moeder wezen winkelen in Breda en dat snapte ze dus totaal niet. Terwijl ik de week ervoor nog met haar op pad was geweest naar kledingwinkels, maar dan niet in een grote stad. Maar ze dacht dus gelijk dat ik wèl met m'n moeder mee wilde, maar niet met haar. Ze begrijpt het dan gewoon niet en het doet haar erg veel pijn, zegt ze. Terwijl ik toen al aangaf dat ik het ontzettend gezellig vond om samen tijd met haar door te brengen, ik had daar daarna nog een berichtje gestuurd met dat ik het erg gezellig vond enzo, maar kennelijk is dat niet genoeg.
We sturen elkaar ook regelmatig smsjes of als ze belt, kan ik ook gerust een tijdje met haar aan de telefoon zitten.

Pff, ik heb het er best moeilijk mee. En ik vind het vooral voor haarzelf lastig. Heeft er iemand tips om er voor te zorgen dat ik m'n schoonmoeder toch het idee kan geven dat ik haar echt wèl mag, maar dat ik door ziekte gewoon soms niet mee kan en dat dat absoluut niets met haar te maken heeft?
Want dit vind ik gewoon heel sneu voor haar. Het gaat echt beetje tussen ons in staan. En ook omdat mijn vriend het dan met mij eens is en ze daardoor bang is dat haar zoon te veel naar mij luistert.
Ik wil gewoon dat dit niet tussen ons in staat en dat ze gewoon door heeft dat ik haar wèl mag, want ze is gewoon een lieve vrouw!

Ik lees (misschien verkeerd) dat jouw schoonmoeder jou steeds uitnodigd? Misschien is het een idee om haar regelmatig uit te nodigen. Op de koffie, winkelen, boodschappen doen of een keer ergens lunchen/dineren?

Dan heeft zij het gevoel dat het ook van jouw kant uit komt. Ik weet dus niet of je dit al doet, anders is dit een tip voor jou.

Verder weet ik het niet, wel een lastige situatie zo te lezen. Succes!

Daar heb je inderdaad wel gelijk in ja, daar heb ik nooit bij stil gestaan. Als ze hier op visite komen, dan komt het vaak wel van onze kant af, maar als ik samen met m'n schoonmoeder iets doe, komt dat inderdaad altijd van haar kant.

Ik moet er niet aan denken om met mijn schoonmoeder te gaan winkelen, uit eten, op de koffie, enz. Niet om haar, maar zo ben ik niet, geen behoefte aan.

Doe het met mijn moeder ook te weinig en dan investeer ik die tijd liever in mijn eigen moeder dan in haar. Snap niet dat jouw schoonmoeder jaloers is dat jij die dingen wel met je eigen moeder doet. Het is je moeder! Ieder zijn ding, maar we leven niet meer in de jaren 70/80 waarin het doorgaans erg normaal en gebruikelijk was dat je vaak bij je schoonmoeder over de vloer kwam omdat schoonmoeders toen net zo belangrijk als moeders waren.

Ik zou het hier heel erg benauwd van krijgen en helemaal geen zin meer hebben om ook maar iets met haar te ondernemen. Ik zou hier heel recalcitrant van worden juist.

Carrie schreef:Ik moet er niet aan denken om met mijn schoonmoeder te gaan winkelen, uit eten, op de koffie, enz. Niet om haar, maar zo ben ik niet, geen behoefte aan.

Doe het met mijn moeder ook te weinig en dan investeer ik die tijd liever in mijn eigen moeder dan in haar. Snap niet dat jouw schoonmoeder jaloers is dat jij die dingen wel met je eigen moeder doet. Het is je moeder! Ieder zijn ding, maar we leven niet meer in de jaren 70/80 waarin het doorgaans erg normaal en gebruikelijk was dat je vaak bij je schoonmoeder over de vloer kwam omdat schoonmoeders toen net zo belangrijk als moeders waren.

Ik zou het hier heel erg benauwd van krijgen en helemaal geen zin meer hebben om ook maar iets met haar te ondernemen. Ik zou hier heel recalcitrant van worden juist.

Hoe reageren jouw moeder en schoonmoeder er op dat jij dat niet met ze doet? Mijn schoonmoeder en moeder willen maar al te graag met mij leuke dingen doen. Ik heb daar ook niet zo'n behoefte aan.

Carrie schreef:Het is je moeder! Ieder zijn ding, maar we leven niet meer in de jaren 70/80 waarin het doorgaans erg normaal en gebruikelijk was dat je vaak bij je schoonmoeder over de vloer kwam omdat schoonmoeders toen net zo belangrijk als moeders waren.

Mijn moeder blijft het belangrijkst, maar ook mijn schoonmoeder is wel belangrijk voor mij? Ik hoor al 3 jaar bij de familie en zie haar wel als een soort 'nep' moeder inmiddels, maar dat ligt er misschien aan wat voor band je hebt met je (schoon) ouders en hoe je dat ervaart. Maar ik hoor dat de laatste tijd nog erg veel eigenlijk, dat je ook met je schoonfamilie leuke dingen doet. Zo gek is dat niet toch?

Het is dat zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder om +100 km bij me vandaan wonen, anders zou ik ook zeker gezellig met ze gaan winkelen of even op de koffie gaan.

TO: ik zou nogmaals uitleggen dat het echt niet is omdat je het niet wil, maar omdat het niet gaat. Maar waarom willen ze niet jouw kant op komen dan, zodat jullie wel uit eten kunnen? Heeft ze geen zin om die moeite te doen? Maar jij moet het wel doen.
En anders zou ik toch kijken of je vriend het (nog) een keer kan uitleggen, hoe het zit.

Jip83 schreef:

Carrie schreef:Ik moet er niet aan denken om met mijn schoonmoeder te gaan winkelen, uit eten, op de koffie, enz. Niet om haar, maar zo ben ik niet, geen behoefte aan.

Doe het met mijn moeder ook te weinig en dan investeer ik die tijd liever in mijn eigen moeder dan in haar. Snap niet dat jouw schoonmoeder jaloers is dat jij die dingen wel met je eigen moeder doet. Het is je moeder! Ieder zijn ding, maar we leven niet meer in de jaren 70/80 waarin het doorgaans erg normaal en gebruikelijk was dat je vaak bij je schoonmoeder over de vloer kwam omdat schoonmoeders toen net zo belangrijk als moeders waren.

Ik zou het hier heel erg benauwd van krijgen en helemaal geen zin meer hebben om ook maar iets met haar te ondernemen. Ik zou hier heel recalcitrant van worden juist.

Hoe reageren jouw moeder en schoonmoeder er op dat jij dat niet met ze doet? Mijn schoonmoeder en moeder willen maar al te graag met mij leuke dingen doen. Ik heb daar ook niet zo'n behoefte aan.

Ik heb er wel eens een topic over geopend, niet zo lang geleden nog. Mijn moeder vindt het heel erg jammer en verdrietig. De ene keer begrijpt ze het wel, de andere keer is ze er weer even wat verdrietig over. Ik heb voorgesteld om volgende maand met mijn moeder samen uit eten te gaan, dat vindt ze heel erg leuk. In mijn moeder wil ik wel investeren, ik hou natuurlijk veel van haar. Maar het gaat met ups en downs. Ik ben net ook nog spontaan bij haar langs geweest, iets wat ik niet zo vaak doe.

Mijn schoonmoeder vindt het ook wel jammer, daar staat ook een leuk topic over van mij, vandaag geopend in persoonlijk Maar dat is een heel ander verhaal.

Pippa schreef:

Carrie schreef:Het is je moeder! Ieder zijn ding, maar we leven niet meer in de jaren 70/80 waarin het doorgaans erg normaal en gebruikelijk was dat je vaak bij je schoonmoeder over de vloer kwam omdat schoonmoeders toen net zo belangrijk als moeders waren.

Mijn moeder blijft het belangrijkst, maar ook mijn schoonmoeder is wel belangrijk voor mij? Ik hoor al 3 jaar bij de familie en zie haar wel als een soort 'nep' moeder inmiddels, maar dat ligt er misschien aan wat voor band je hebt met je (schoon) ouders en hoe je dat ervaart. Maar ik hoor dat de laatste tijd nog erg veel eigenlijk, dat je ook met je schoonfamilie leuke dingen doet. Zo gek is dat niet toch?

Het is dat zowel mijn moeder als mijn schoonmoeder om +100 km bij me vandaan wonen, anders zou ik ook zeker gezellig met ze gaan winkelen of even op de koffie gaan.

TO: ik zou nogmaals uitleggen dat het echt niet is omdat je het niet wil, maar omdat het niet gaat. Maar waarom willen ze niet jouw kant op komen dan, zodat jullie wel uit eten kunnen? Heeft ze geen zin om die moeite te doen? Maar jij moet het wel doen.
En anders zou ik toch kijken of je vriend het (nog) een keer kan uitleggen, hoe het zit.

Nee ik zeg ook niet dat het gek is, en jij moet doen waar je je goed bij voelt, en je schoonmoeder heeft het mooi met jou getroffen dat jij dat soort dingen wel leuk vindt om te doen Ik bedoel alleen dat het vroeger veel meer gebruikelijk was ook veel tijd met je schoonmoeder door te brengen, in de tijd dat onze schoonmoeders onze leeftijd hadden die wij nu hebben. Dat je je schoonmoeder ook 'ma' of 'mama' noemt. Dat gebeurt doorgaans niet zoveel meer. En daar moeten zij wellicht aan wennen. Jouw schoonmoeder dus niet, maar als ik om me heen kijk naar mijn vriendinnen onderneemt niemand eigenlijk iets met zijn schoonmoeder.
Dat jij dat wel leuk vindt is je goed recht uiteraard.