Schoonmoeder....zucht....

Pffff....gisteren heb ik sinds lange tijd mijn schoonmoeder weer gezien. In het begin, toen ik met mijn vriend in een crisis zat had ik geen behoefte om mee te gaan naar zijn ouders. Daarna ben ik wel mee geweest, maar was zij er steeds niet omdat ze moest werken. Gister zijn we voor haar verjaardag geweest. Aanvankelijk deed ze heel koeltjes tegen mij. Voor zulk gedrag was ik dus al bang ten tijde van onze crisis, want ik deed haar lieve zoon toch iets aan. Nam haar droom weg van ooit een kleinkind te krijgen...etc. Mijn voorgevoel komt dus uit.
Vervolgens hebben we het over dat we op vakantie gaan, samen. Reageert mijn schoonmoeder verbaasd dat we samen gaan? Dus ik reageer blij met het antwoord dat we hard bezig zijn met aan onze relatie werken. Daarop komt er een belerende toon (zo'n wijzend vingertje toon) met dat ze erg verbaasd is en ze alles maar onduidelijk vindt en we binnenkort een gesprek met elkaar moeten hebben, omdat het zoals voorheen ging echt niet meer kan. ze heeft gelijk dat het onduidelijk is voor haar en andere mensen. Er is ook nog geen gelegenheid geweest daar rustig een mededeling over te doen. En nu was de sfeer door haar ook meteen verpest.
Ze lijkt dus helemaal niet blij dat we weer samen zijn? Ik heb helemaal geen behoefte aan een gesprek met haar, helemaal niet als dit de ondertoon gaat worden. Maar goed, ik snap ook dat zij duidelijkheid wil, dus zal het gesprek wel aan gaan.

Vervolgens, ze zat op haat zeikstoel volgens mij, moesten we wel 1000 keer aanhoren op alles wat wij zeiden dat zij toch al 61 is (sinds eergisteren) en nog fulltime werkt, en alleen nachtdiensten doet. Wij mogen dus niet zeggen dat we moe zijn na een week werken en sporten. Want wij zijn jong en sport kiezen we voor. hallo, zij kiest er toch ook zelf voor om alleen nachtdiensten te doen? Want dan is het lekker rustig en het levert veel meer geld op. Toen zij zo jong was als ons klaagde ze niet zo, aldus haar. Nou klagen wij helemaal niet vaak, maar als zij vraagt hoe het met ons is, moeten we dan maar altijd zeggen dat het goed gaat? We mogen toch best eens zeggen dat we wat moe zijn en daarom op tijd naar huis gaan?
Ze vergeet ook dat ik ernstig ziek geweest ben en daar uit ben gekomen met nog maar 70% van mijn oude energie level. Dan moet ik soms keuzes maken.
En volgens mij is ons leven ook wel anders dan toen zij 29 was. Ze werkte niet, zorgde voor de kinderen en het huishouden. Ik denk dat je toen en nu echt niet met elkaar kunt vergelijken.

Als dat gesprek komt dan ga ik toch voorzichtig zeggen dat ik echt geen zin heb om elke week verplicht langs te komen. Mijn vriend kan ook wel alleen langs gaan. En dat ik er altijd een negatief gevoel aan overhou en schoorvoetend er heen ga omdat ik van te voren weet dat zij altijd de overtreffende trap heeft als ik wel een keer iets heb. Ten tijde van mijn studie had ik erge stress, viel af, sliep slecht, etc. Ze vroeg oprecht bezorgd of het wel goed ging met me, dus ik zei dat het eigenlijk niet zo goed ging gezien de studie en gezeur op mijn werk. Daarop komt dan toch weer haar overtreffende trap. Waarom vraag je het dan aan me? Dus ik ze nu altijd maar dat het 'goed' met me gaat.
Ik zeg dan ook ik het niet leuk vind dat ze altijd maar haar leeftijd in de strijd gooit. Of ik zeg niks en geef haar lekker gelijk en ja en amen...

Sorry, ik moest even mijn verhaal kwijt... Was een beetje boos gister!

Jeetje wat een zeikwijf. Jullie relatie gaat vooral jullie aan, vooral in dir stadium ben je echt niet verplicht om alsmaar te laten weten hoe het ervoor staat. Je bent allang blij als je het zelf weet...

En dat geëmmer over 'vroeger' en de jeugd van tegenwoordig... Zeker weten dat ze nog maar 61 is en niet 81? Ik zou ook geen zin hebben in zoveel negativiteit, zeker niet nu jullie zo kwetsbaar zijn. Vindt je vriend dit trouwens ook, of heeft hij er geen last van?

Ik wilde er gister nog even in de auto naar huis er over praten. Hij zegt dan:" trek het je niet aan, doe ik ook niet. Ene oor in, andere uit. Ik heb echt geen zin om me druk te maken om het gesprek."

Dus hij denkt er lekker mannelijk over, haha!

Mijn moeder is 58 en die hoor ik bijna nooit klagen. En als het klagen is, dan is er ook echt iets. Dus het kan ook anders..

Heb je ook tegen hem gezegd dat je niet meer mee wil? Want fijn dat het voor hem zo makkelijk is, maar jij hebt er blijkbaar wel last van. Ik neem aan dat hij daar wel begrip voor heeft.

Ik wil niet nooit meer mee, maar niet altijd. Dan zie ik mijn schoonouders nog vaker dan mijn eigen moeder.... Dat is ook een beetje raar. Hij snapt het wel, omdat ik er ook zo over denk mbt mijn eigen moeder (dat ik haar ook niet wekelijks hoef te zien), maar hij wil geen smoesje bedenken dat ik ziek ben of zo. Maar het gewoon eerlijk kunnen zeggen tegen ze. Gelijk heeft hij. Denk alleen dat schoonmoeder dat niet op prijs stelt. Heeft zij even pech ;-)

Wat een gezeik zeg van je schoonmoeder. Ik zou wel het gesprek aangaan. En dan alles maar op tafel gooien. Wie weet geeft het haar ook een ander inzicht. Miscshien heb ik het gemist, maar is er ook een schoonvader?

Niks gemist, er is ook een schoonvader. Hij 'sust' de boel meestal door over een ander onderwerp te beginnen.

Jip83 schreef:Niks gemist, er is ook een schoonvader. Hij 'sust' de boel meestal door over een ander onderwerp te beginnen.

Hij is dus een beetje neutraal in deze situatie?? Kan je niet eens met hem praten?

Het is even geleden, maar vanavond vroeg mijn schoonmoeder hoe het nu tussen ons was. Verteld dat we een doorstart maken. Ik dacht meteen dit is het moment om een gesprek te openen, want dat moesten we nog eens doen ( zie openingspost).

Vervolgens ging ze allemaal oude koeien uit de sloot halen over dingen van 9 jaar geleden, die ik echt niet meer weet. Ook nog over mijn reactie nadat ik thuis kwam (eind februari dit jaar) na mijn reis. Het huis was verbouwd, zij hadden drie maanden hard geklust, ze heeft (dat werd twee keer gemeld) verkeerde middelen gebruikt waardoor ze nu last van haar handen heeft, en ik heb met met name haar, niet goed genoeg bedankt op dat moment. Ik ben geen extravert persoon, spring nooit een gat in de lucht en was toen al 24 uur wakker en kwam thuis in een 'nieuw' huis. Het enige waar ik haar gelijk in kon geven, was dat we hun daarna nog wel een keer uit hadden kunnen nodigen om te eten of bos bloemen hadden kunnen brengen. Ik breng nu wel iets met Sinterklaas langs met een gedichtje er bij.

Vervolgens heb ik, ondanks dat ik het spannend vond, gezegd dat ik moeite heb met haar gedrag. Dat ze ALTIJD moet zeggen dat ze al 61 is, fulltime werkt en overal last heeft. Dat hèt niet leuk is om, als zij vraagt hoe het mij is, altijd een overtreffend e trap te krijgen.

Toen meldde ze dat ze ook nog een slapeloze nachten en stress had van ons (mijn vriend en ik, omdat ze niet wist waar zij aan toe was...) en dat het daarom nu veel slechter gaat. Pfff...hoe praat je iemand een schuldgevoel aan? Gelukkig helpt mijn haptonomie al erg goed. Ik ben rustig gebleven en heb gezegd dat wij beiden geen praters en vertellers zijn, maar als zij eerder had gezegd dat ze er zo mee zat en gewoon vragen gesteld had, dat ze er gewoon antwoord op gekregen had. Daarbij...het is onze relatie niet de hare.

Daarna meldde ze nog even dat ze niet graag bij ons langs komt omdat het zo'n rommeltje is en daar wordt ze onrustig van. Daarop heb ik heel stoer gezegd: 'gelukkig is het ons huis.' Kom op zeg...je kunt je toch wel een keer aanpassen en denken dat het ons probleem is dat het wat rommelig is?

Oja en ze vindt het ontzettend jammer dat ik geen schoondochter ben die af en toe zo maar een kopje thee komt drinken (maar dat heeft ze al geaccepteerd...ahum...) en dat we nooit wat samen doen. Pardon? Ik heb twee keer een workshop georganiseerd met haar en mijn eigen moeder. Ik denk na twee keer, mag iemand anders initiatief nemen. Ik wil best helpen uitzoeken en organiseren. En ik doe ook weinig tot niks met mijn eigen moeder en zou het dan ook niet eerlijk vinden als ik dan wel met mijn schoonmoeder vanalles zou doen (waar ik ook geen behoefte aan heb..) tijdje terug zouden mijn vriend en mijn schoonvader naar de film gaan. Daarop reageerde ik met"mooi, dan kunnen wij ook iets leuks doen!" nee toen was ze te moe... Grijp zo.n kans dan aan..het zal niet vaak voorkomen, dacht ik toen.

Bij bijna alles kon ik bedenken of zeggen:'goh vervelend dat u daar zo'n last van heeft.' en het niet teveel op mezelf betrekken. Nu ik thuis ben komt het wel even binnen en voel ik me toch schuldig of zo. Krijg ik meteen opruim'zin en wil ik het goed doen of zo.

Het is maar goed dat ze dus nog niet weet dat we een kitten nemen, dat zou ze helemaal afkeuren...


Enorm lang verhaal...maar ik kan dit niet zo allemaal kwijt bij mijn vriend. Bedankt voor het lezen.

Misschien moet je het wat meer je ene oor in en je andere oor uit laten gaan, ik weet dat het moeilijk is, maar kennelijk gaat zij niet veranderen.

Dat ben ik aan het leren. Op het moment zelf lukte het ook goed. Ik voelde me niet aangevallen (dat is voor mij een goed teken, want dan betrek ik het niet op mezelf) en kon bedenken dat wat zij allemaal zei haar probleem is en niet die van mij.

Wat goed dat je het 'haar' probleem laat want dat is t ook! En dat je hebt verteld dat t je dwars zit wat ze zegt.ook al was de reactie hierop niet zo super,wellicht zet het haar aan t denken en heeft t op kangere termijn (een heel.klein beetje)effect

Met betrekking tot haar geklaag over haar werk en leeftijd? Ja dat heb ik gezegd en daar reageerde ze niet echt op.

Uiteindelijk heb ik maar gezegd dat ik zal proberen wat complimenteuzer te zijn als zij dan minder klaagt en mij ook echt eens laat vertellen hoe het met mij is, zonder er zelf over heen te gaan. Ik wil ook weleens echtgenoord worden.

Bah, je schoonmoeder lijkt op mijn schoonvader.

Ik ben dus niet de enige... Ze heeft inmiddels wel een schoonmaakwoede in me ontaard en ik ga vandaag eens flink alles uitzoeken...

Jeetje. Alles draait wel om haar, hè? Je moet opruimen omdat zij het te onrustig vindt, je moet voor haar wat leuks met haar gaan doen, ze was boos dat jij haar de mogelijkheid op kleinkinderen ontnam, ze vond dat jij haar niet voldoende bedankte en ze wou duidelijkheid over jullie relatie zodat ZIJ wist waar ze staat.

Lekker, als mensen zo aan zichzelf denken. Netjes dat je rustig gebleven bent.

Als je het zo allemaal achter elkaar zet is het wel erg veel...

Ja ik vind het ook wel knap van mezelf. Ik leer het nog weleens ;-) vooral dat het probleem bij haar ligt en niet bij mij. Dat is al een flinke stap voorwaarts voor mij!

Het is idd een zeikerd en ik zou de tip van je vriend gewoon opvolgen een oor in ander oor uit.

Dat doe ik ook met mijn schoonmoeder die kan soms ook niet echt handig in opmerkingen zijn.
Gister zouden we daar spulletjes uitzoeken samen met mijn schoonzus, omdat mijn schoonouders gaan verhuizen en hun nieuwe huis kleiner is.
Ik was dus gevallen op de zijkant van mijn buik en moest naar het ziekenhuis van de VK voor controle. Moest ik daar 6 uur! blijven ter observatie dat is het protocol daar.
Belt mijn man naar zijn ouders op dat we waarschijnlijk niet samen komen maar hij er misschien wel over een uurtje zal zijn. Dat was afhankelijk van hoe het met mij en de baby was. Zegt mijn schoonmoeder maar het is ook belangrijk dat die spullen uitgezocht worden... Zijn antwoord: dit vind ik wel wat belangrijker dan spulletjes...

Wat vindt je vriend van wat je gezegd hebt?

Hij vond het goed. Had tijdens het gesprek wel wat meer steun verwacht, maar hij durft niet zo goed tegen haar in te gaan.

Wel jammer dat hij tijdens het gesprek niet zo veel heeft gezegd.
Misschien had het dan meer effect gehad als ze het van jullie alle 2 had gehoord...

Hij staat ook wel een beetje tussen twee 'vuren' in, dus ik snap het wel. En hij is ook niet zo'n prater en confrontatie zoeker..