keizersnede onder narcose...wie ook?

ik ben 13 oktober 2010 bevallen van mijn zoontje,maar dit was met een spoed keizer snede onder gehele narcose,dit omdat de ruggenprik niet werkte.de afgelopen tijd heb ik daar veel last van gehad,van het feit dat ik er zelf niet bij was met de bevalling en mijn zoon pas 3-4 uur later zag.nu zou ik graag willen weten of hier nog meer meiden zijn die gehele narcose hebben gehad en hoe jullie dit hebben ervaren.

Knets heeft dit 2x gehad, zij is alleen niet zo vaak meer hier. Misschien zou je haar een pm kunnen sturen.

Hoi,

Ik heb het ook gehad, Had een spoedkeizersnede.
Ik heb hier ook erg lang last van gehad.
was eerste kindje, zag hem veel later, sommige vrienden hadden hem al eerde gezien op foto dan ik. Dat was ook heel moeilijk.
Was je Man/Vriend er niet bij?
De mijne wel.
Ik heb hier wel veel aangehad,
Mocht ik nu weer keizersnede krijgen gaan ze het filmen.

Ik heb veel vragen gesteld en later medicatie gekregen. Veel praten helpt, Maar niet veel mensen zullen het snappen. was mijn ervaring.
Nu 2 jaar later gaat het iets beter. hoop dat deze bevalling beter gaat..
Succes

Koeboe82 schreef:Hoi,

Ik heb het ook gehad, Had een spoedkeizersnede.
Ik heb hier ook erg lang last van gehad.
was eerste kindje, zag hem veel later, sommige vrienden hadden hem al eerde gezien op foto dan ik. Dat was ook heel moeilijk.
Was je Man/Vriend er niet bij?
De mijne wel.
Ik heb hier wel veel aangehad,
Mocht ik nu weer keizersnede krijgen gaan ze het filmen.

Ik heb veel vragen gesteld en later medicatie gekregen. Veel praten helpt, Maar niet veel mensen zullen het snappen. was mijn ervaring.
Nu 2 jaar later gaat het iets beter. hoop dat deze bevalling beter gaat..
Succes

ja mijn vriend was erbij,en hebben ook veel fotos gemaakt.maar toch heb ik het idee dat ik iets gemist heb,wat ook zo is.want ik heb de eerste 3-4 uur van het leven van mijn kind gemist en dat krijg je niet meer terug.
ik heb ook het idee dat niet veel mensen het snappen.
erover praten wil en doe ik ook,maar omdat niet veel mensen het snappen heb ik dit topic geopend,in de hoop dat er andere meiden zijn waar ik het er mee over kon gaan hebben.

Hoi,

Ik lees echt al een eeuwigheid mee op dit (en het oude) forum en heb nu toch maar een account aangemaakt, mede omdat ik jou vraag zag. Ik ben in oktober 2009 bevallen van mijn zoontje middels een spoedkeizersnede onder algehele narcose, dit omdat er zoveel haast was om hem te halen dat er geen tijd meer was om een ruggenprik te zetten. Ik heb er best wel lang problemen mee gehad, inderdaad mis je de eerste paar uren van je kindje. Ik kon op tv bijvoorbeeld ook niet kijken naar programma's/films met bevallingen waarbij de baby op de buik gelegd werd ofzo. Ook bij mij was mijn man er gelukkig wel bij en hij heeft wel 200 keer verteld hoe alles is gegaan. Ik heb er veel over gepraat en dat heeft ervoor gezorgd dat ik het wel een plekje heb kunnen geven, al blijft het een beetje een gevoelig plekje...

Nu ben ik inmiddels zwanger van ons 2e kindje en moet ik er wel meer aan denken. Ik hoop met heel mijn hart dat dit een "normale" bevalling gaat worden, eerlijk gezegd zou ik het heel erg vinden als het weer een keizersnede zou worden (ongeacht of het nou met ruggenprik of narcose is). Natuurlijk, als het moet dan moet het, ik ga het niet ten koste van alles proberen te voorkomen, maar ik hoop toch echt dat het nu een normale bevalling gaat worden...

Erover praten helpt echt! Zet het op papier, precies wat er allemaal gebeurd is, lees het 100x over... dit heeft mij wel echt geholpen!

MvJ schreef:Hoi,

Ik lees echt al een eeuwigheid mee op dit (en het oude) forum en heb nu toch maar een account aangemaakt, mede omdat ik jou vraag zag. Ik ben in oktober 2009 bevallen van mijn zoontje middels een spoedkeizersnede onder algehele narcose, dit omdat er zoveel haast was om hem te halen dat er geen tijd meer was om een ruggenprik te zetten. Ik heb er best wel lang problemen mee gehad, inderdaad mis je de eerste paar uren van je kindje. Ik kon op tv bijvoorbeeld ook niet kijken naar programma's/films met bevallingen waarbij de baby op de buik gelegd werd ofzo. Ook bij mij was mijn man er gelukkig wel bij en hij heeft wel 200 keer verteld hoe alles is gegaan. Ik heb er veel over gepraat en dat heeft ervoor gezorgd dat ik het wel een plekje heb kunnen geven, al blijft het een beetje een gevoelig plekje...

Nu ben ik inmiddels zwanger van ons 2e kindje en moet ik er wel meer aan denken. Ik hoop met heel mijn hart dat dit een "normale" bevalling gaat worden, eerlijk gezegd zou ik het heel erg vinden als het weer een keizersnede zou worden (ongeacht of het nou met ruggenprik of narcose is). Natuurlijk, als het moet dan moet het, ik ga het niet ten koste van alles proberen te voorkomen, maar ik hoop toch echt dat het nu een normale bevalling gaat worden...

Erover praten helpt echt! Zet het op papier, precies wat er allemaal gebeurd is, lees het 100x over... dit heeft mij wel echt geholpen!

Zou je niet met je gynocoloog kunnen overleggen dat er gefilm word?
Hier kwam mijn gynocoloog mee..
dat vind ik wel prettig..

Coco schreef:Maar ik heb er echt heel veel moeite mee (gehad) dat ze mij zolang bij de kinderen hebben weggehouden en dat mijn schoonouders ze al vast hebben gehad, terwijl ik ze nog geen minuutje had gezien. Heb ze toen ik op de kamer kwam ook direct weggestuurd (beetje lullig misschien). Ik heb soms dagen dat ik hun echt niet wil/kan zien hierdoor, ondanks dat ik niks tegen ze heb verder en het echt schatten van mensen zijn.

De eerste uurtjes nadat ze er waren, die leken mij juist zo belangrijk en fijn samen.

Dit zou ik ook heel moeilijk vinden, als je al na zo'n hele lange tijd pas bij je kindjes terugkomt, je erachter komt dat anderen (schoonouders, ouders, etc.) ze al hebben vastgehouden en jij niet!

Mamsie schreef:Knets heeft dit 2x gehad, zij is alleen niet zo vaak meer hier. Misschien zou je haar een pm kunnen sturen.

Ik lees nog wel mee achter de schermen

Ik heb dit 2x gehad. Eerste keer een spoed ks. En de tweede keer een geplande. De ruggeprikken werkte niet dus alsnog onder narcose..
Het moeilijkste vond ik inderdaad dat ik nooit bij de geboorte ben geweest van beide kinderen. Ook m'n man niet trouwens, die stond op de gang..
Ik heb beide keren de jongens gezien toen ze aangekleed,gevoed en gewassen waren. Hun eerste voeding en badje heb ik later op video terug gezien. Bij Jordan zijn nog foto's gemaakt van de ks en van jason heb ik eigenlijk niks.. Veel praten en verwerken.. Ik heb er heel lang over gedaan om te verwerken. Omdat ik een bacterie heb opgelopen tijdend de bevalling en ks van de oudste, bleek ik moeilijk open te snijden want alles zat/zit verkleefd in m'n buik. Daardoor heeft de tweede ks 2,5 uur geduurt en had Jordan een moeilijke start met kans op dat hij het niet zou overleven. Dus er was nog paniek en daar zat mijn man weer middenin.. Dus een hoop te verwerken. Nu ben ik alleen maar blij met m'n 2 gezonde jongens. En ik kan er op terug kijken met het gevoel van ''jammer''...
Als je vragen hebt of wil praten dan hoor ik het wel...

Lijkt me echt rot om je kindje de allereerste momenten niet mee te maken, kan me voorstellen dat jullie het daar moeilijk mee hebben / hebben gehad.

Zelf heb ik met een keizersnee gelukkig geen ervaring. Heb wel iets anders meegemaakt, maar minder heftig dan dat van jullie. Ik moest 2 dagen in het ziekenhuis blijven met mijn meisje, vanwege medicatiegebruik. Hierdoor werd ze na de bevalling vrij snel naar de kinderafdeling gebracht en ik naar de kraamafdeling. Al wist ik dit allemaal van tevoren, ik
vond het toch wel heftig om in mijn eentje op de kraamafdeling te liggen, met mijn meisje een eind verderop op de kinderafdeling.

Omdat ik nog niet meteen goed op de been was, heb ik in die eerste 2 dagen haar maar 2x per dag kunnen zien. Daarna gelukkig naar huis en de schade ingehaald (wilde geen seconde bij haar vandaan ). Maar vind het toch een gek idee dat ze in die eerste 2 dagen meer ziekenhuispersoneel heeft gezien dan haar eigen mama..Voel ik me soms ook best schuldig over, probeer het wel te relativeren maar dat is niet altijd makkelijk.

Kan me dus goed voorstellen hoe jullie je voelen! En er veel over praten kan inderdaad helpen is mijn ervaring.

PapillonRose schreef:Lijkt me echt rot om je kindje de allereerste momenten niet mee te maken, kan me voorstellen dat jullie het daar moeilijk mee hebben / hebben gehad.

Zelf heb ik met een keizersnee gelukkig geen ervaring. Heb wel iets anders meegemaakt, maar minder heftig dan dat van jullie. Ik moest 2 dagen in het ziekenhuis blijven met mijn meisje, vanwege medicatiegebruik. Hierdoor werd ze na de bevalling vrij snel naar de kinderafdeling gebracht en ik naar de kraamafdeling. Al wist ik dit allemaal van tevoren, ik
vond het toch wel heftig om in mijn eentje op de kraamafdeling te liggen, met mijn meisje een eind verderop op de kinderafdeling.

Omdat ik nog niet meteen goed op de been was, heb ik in die eerste 2 dagen haar maar 2x per dag kunnen zien. Daarna gelukkig naar huis en de schade ingehaald (wilde geen seconde bij haar vandaan ). Maar vind het toch een gek idee dat ze in die eerste 2 dagen meer ziekenhuispersoneel heeft gezien dan haar eigen mama..Voel ik me soms ook best schuldig over, probeer het wel te relativeren maar dat is niet altijd makkelijk.

Kan me dus goed voorstellen hoe jullie je voelen! En er veel over praten kan inderdaad helpen is mijn ervaring.

Mag ik vragen wat er dan met A. was? N. heeft ook medicatie gekregen gelijk na haar geboorte (en nog steeds), maar mocht wel gewoon bij mij op de kamer op de kraamafdeling blijven. Ik ben ook twee dagen in het ziekenhuis geweest, samen met N. Daarna mochten we naar huis.

Er was in principe niets met A. aan de hand, het was voor observatie. Omdat ik tijdens de zwangerschap medicatie moest blijven gebruiken, moest zij voor de zekerheid 2 dagen geobserveerd worden. Omdat er zeldzame gevallen bekend zijn waarbij het kindje bijvoorbeeld wat moeite kan hebben met ademhalen of niet goed wil drinken. Veel ziekenhuizen blijken het kindje gewoon mee naar huis te geven als alles goed is gegaan bij de bevalling, maar het ziekenhuis / de kinderartsen hier nemen geen risico wat dat betreft.

Dat vond ik wel fijn, dat ze geen risico nemen. Uiteindelijk was er niks aan de hand gelukkig, en mocht ze na de observatie ook naar huis. Alleen wanneer het kindje geobserveerd moet worden doen ze dat op de kinderafdeling, ze zijn er nog mee bezig om dat bij de moeder op de kamer voor elkaar te gaan krijgen maar dat schijnt nog niet zo eenvoudig te regelen te zijn. Dat was wel even flink balen.

@ PapillonRose: Oké, nu snap ik het. N. moest ook een extra dag ter observatie in het ziekenhuis blijven. Tijdens mijn zwangerschap was geconstateerd dat haar rechterniertje te groot was (overigens nu nog steeds). Ze mochten 48 uur na haar geboorte pas een echo maken, dus we moesten langer blijven. Ze kreeg de dag na haar geboorte al antibiotica, welke ze nu nog steeds krijgt. Dit is meer preventief, ze is gevoeliger voor ontstekingen (nierbekken- en blaasontsteking) en zo is de kans kleiner dat ze een ontsteking ontwikkelt. Hoop alleen niet dat de lange duur van het antibiotica-gebruik haar straks immuun maakt voor antibiotica o.i.d., maargoed.. dat is weer een andere zaak.

Ik was voor de bevalling ook erg bang dat N. op de kinderafdeling moest blijven, maar gelukkig was dit niet het geval en mocht ze lekker bij mij op de kamer! Ze kwamen haar daar gewoon extra goed controleren. En omdat zij een nachtje extra moest blijven, mocht ik ook blijven. Ook wel fijn! Het lijkt me erg vervelend de eerste momenten (zowel uren als dagen) apart van je kindje te moeten zijn.. gelukkig heb je eenmaal thuis weer lekker kunnen genieten van je meisje!

@Coco: Daar zou ik echt woest om worden dat m'n ouders/schoonouders m'n kinderen eerder vast hebben dan ik zelf. Ik ben dan wel op de normale manier bevallen maar ik vond het al heel moeilijk dat ik terug kwam van het wassen en m'n vriend hem steeds vast had. Na 4 uur kwamen mijn ouders en broer langs en die hebben hem ook nog even vastgehouden. Pas toen ik van de verloskamers af kwam en naar zaal werd gereden kreeg ik mijn zoontje weer. Wat ik ook heel moeilijk vond was dat ik hem niet eens zelf z'n eerste eten mocht geven want dat deed de verpleegster, het is onze eerste maar bij een volgend kindje gaat dat wel anders hoop ik.

Oh daar zou ik ook echt woest om geworden zijn, als anderen hem al gezien/vastgehouden hadden voordat ik hem had gezien. Gelukkig heeft mijn man gewacht totdat ik bijkwam uit de narcose met mensen op de hoogte stellen. Ik kreeg hem eerst te zien (en mocht hem toen vasthouden) en daarna zijn we pas gaan bellen!

Ik weet even niet meer wie het zei, maar mocht om wat voor reden dan ook ik weer een keizersnede krijgen, dan laten we het inderdaad filmen. Maar de gynaecoloog gaf ook aan dat de kans dat ik weer een keizersnede krijg, net zo groot is als bij ieder ander, de eerste keer was gewoon domme pech (ook wel een samenloop van omstandigheden, alles duurde achteraf gezien veels te lang). Ik blijf positief en ga voor de natuurlijke bevalling deze keer, dwing het gewoon af :-)

Ik had daar eigenlijk totaal geen moeite mee.. Mijn moeder zou bij de bevalling van de oudste zijn. Maar puntje bij paaltje zat ze in een kamertje te wachten tot mijn operatie klaar zou zijn.. En toen Jason geboren is kwam m'n man met hem in coufeuse (zodat hij warm over de gang ging) aangereden voor voeding en een badje.. M'n moeder mocht de eerste voeding geven en de zuster deed hem in bad en mijn man filmde alles.. Ik heb er eigenlijk nooit moeite mee gehad dat mijn moeder de eerste voeding gaf, maar meer moeite met het feit dat ik die eerste dingetjes op tv moest bekijken omdat ik er nooit bij ben geweest.. Nu.. bijna 9 jaar later... zijn er zoveel meer belangrijke eerste dingetjes gebeurt waar ik wel bij ben en zo enorm van geniet, dat het op de achtergrond is geraakt.. Natuurlijk vind ik het nog steeds verschrikkelijk dat ik nooit bij de geboorte ben geweest van m'n kinderen maar daar valt toch niets meer aan te doen. Het is nou eenmaal zo...

Ik heb geen algehele narcose gehad, wel een spoedkeizersnede bij de tweede maar ik heb mijn kinderen ook pas na een tijd echt goed gezien en de jongste heb ik pas na een week mogen vasthouden voor het eerst.

Eerlijk gezegd denk ik dat de moeite die je daarmee hebt vanzelf over gaat. Ik heb er nooit zo bij stilgestaan van 'dit moment krijg ik nooit meer terug' want het was gewoon niet anders, en dan kun je daar wel een probleem van maken, maar echt helpen doet het niet. Jammer vond ik het wel, en ik heb het ook best moeilijk gehad met de hele situatie, maar volgens mij is het beste wat je kunt doen het niet té serieus nemen en bedenken dat je ook onder de hormonen zit en het allemaal niet heel helder ziet.
Hoe meer je ermee bezig bent, hoe groter je het probleem maakt. En ja, ik had de eerste 2 jaar ook best moeite met kraamvisites waarbij moeders met kind in hun eigen bed lagen, maar nu eigenlijk helemaal niet meer.

Feitelijk gaat het geen enkele invloed hebben op de band met je kind, je kind is zich er niet van bewust dat hij die 3 uur zijn moeder niet gezien heeft, en het zou nogal wat zijn als dat een levenslange invloed heeft. Die invloed komt er alleen maar als je zélf daar een heel groot probleem van maakt. Vervelend is het wel, maar niet meer dan dat, lijkt me.
Ik heb mijn kind dus pas na een week 10 minuten mogen vasthouden en daarna weer dagenlang niet. Hij was ruim een maand oud toen ik hem voor het eerst in bad mocht doen, en hij was ruim 2 maanden oud toen hij voor het eerst mee naar huis kon, en ik geloof niet dat de band die ik met hem heb anders is dan die van andere moeders met hun kinderen.

Lilith schreef:
Feitelijk gaat het geen enkele invloed hebben op de band met je kind, je kind is zich er niet van bewust dat hij die 3 uur zijn moeder niet gezien heeft, en het zou nogal wat zijn als dat een levenslange invloed heeft. Die invloed komt er alleen maar als je zélf daar een heel groot probleem van maakt. Vervelend is het wel, maar niet meer dan dat, lijkt me.
Ik heb mijn kind dus pas na een week 10 minuten mogen vasthouden en daarna weer dagenlang niet. Hij was ruim een maand oud toen ik hem voor het eerst in bad mocht doen, en hij was ruim 2 maanden oud toen hij voor het eerst mee naar huis kon, en ik geloof niet dat de band die ik met hem heb anders is dan die van andere moeders met hun kinderen.

Inderdaad, het heeft volgens mij geen invloed op de band met je kind. Ja, ik heb verschrikkelijk moeten wennen toen we eenmaal thuis waren uit het ziekenhuis, en als hij huilde heb ik echt wel eens gedacht van "ze zeggen dat je van mij bent, het zal allemaal wel." Maar dat wennen had ik misschien ook wel gehad als ik normaal was bevallen. En na een paar maanden (3-4 maanden) trok dit echt helemaal weg, mijn zoontje is nu 16 maanden en het grootste mama's kindje wat er bestaat onderhand. Hij en onze band heeft er echt niet onder geleden!

Zo kon ik boos worden om meiden die liepen te klagen na 3 weken dat ze nog niet konden doorslapen bij onze eerste wat had ik graag iedere nacht op wiilen staan ipv 4 weken lang steeds in het ziekenhuis rond te lopen.

Praat veel en probeer te relativeren na 9 maanden ontzwangeren zie je het vaak allemaal een stuk positiever en kanje de boel makkelijker accepteren al zullen er altijd dingen jammer blijven.

missmarm schreef:Zo kon ik boos worden om meiden die liepen te klagen na 3 weken dat ze nog niet konden doorslapen bij onze eerste wat had ik graag iedere nacht op wiilen staan ipv 4 weken lang steeds in het ziekenhuis rond te lopen.

Praat veel en probeer te relativeren na 9 maanden ontzwangeren zie je het vaak allemaal een stuk positiever en kanje de boel makkelijker accepteren al zullen er altijd dingen jammer blijven.

Waarom zou je daar boos om worden? Het is voor hen ook gewoon zwaar en heftig, net als voor jou, ookal ligt jouw kind in het ziekenhuis en dat van hen niet. Het is niet zo dat het voor hen allemaal makkelijk is omdat het voor jou wel erg zwaar was.

Ik hoor ook weleens mensen klagen dat ze 39 weken zwanger zijn en het compleet zat zijn, terwijl ik toen al weken bevallen was en het mij heerlijk leek om zo lang zwanger te zijn. Maar ja, dat wil niet zeggen dat het voor hen niet zwaar kan zijn om het lang te moeten volhouden.

Lilith schreef:

missmarm schreef:Zo kon ik boos worden om meiden die liepen te klagen na 3 weken dat ze nog niet konden doorslapen bij onze eerste wat had ik graag iedere nacht op wiilen staan ipv 4 weken lang steeds in het ziekenhuis rond te lopen.

Praat veel en probeer te relativeren na 9 maanden ontzwangeren zie je het vaak allemaal een stuk positiever en kanje de boel makkelijker accepteren al zullen er altijd dingen jammer blijven.

Waarom zou je daar boos om worden? Het is voor hen ook gewoon zwaar en heftig, net als voor jou, ookal ligt jouw kind in het ziekenhuis en dat van hen niet. Het is niet zo dat het voor hen allemaal makkelijk is omdat het voor jou wel erg zwaar was.

Ik hoor ook weleens mensen klagen dat ze 39 weken zwanger zijn en het compleet zat zijn, terwijl ik toen al weken bevallen was en het mij heerlijk leek om zo lang zwanger te zijn. Maar ja, dat wil niet zeggen dat het voor hen niet zwaar kan zijn om het lang te moeten volhouden.

Nu ook niet meer maar toen N. nog erg klein was en ik het er moeilijk mee had vond ik dat wel vervelend. Inwendig boos maar ging dat niet tegen die kersverse moeder zeggen die kan er niks aan doen dat het bij haar wel goed ging.

Het voorbeeld ging over een kennisje die na 4 weken al zo aan klagen was.

Nu is ML zijn nichtje al 3 maand aan tobben en hebben we zelf bijna 1,5 jaar gebroken nachten gehad en dan probeeer je gewoon mee te denken. Voor mij is het hoofdstuk van de nare bevalling met de goede geboorte van de 2e afgesloten.

Mijn eerste kind is een spoedkeizersnede geworden. Ik heb er alles aan gedaan om een normale bevalling te krijgen, maar de ontsluiting bleef maar hangen bij 7cm. Ik heb weeenopwekkers gehad. ze hebben de vliezen doorgebroken om verder te stimuleren, maar zelfs zo kwam het niet verder. De rugprik heeft niet goed gewerkt, omdat ik de hele nacht op een zij moest liggen. Ik heb 4u lang nog geprobeerd terwijl mijn gyn mij mentaal aan 't voorbereiden was voor een keizersnede. Toen mijn zoontje begon (licht) stress te tonen en mijn gyn zei: "als jij mijn vrouw was, was je al lang in de operatietafel’ , wist ik dat ik niet goed bezig was. Niet voor mijzelf en ook niet voor de baby. ik heb toen gelijk de knoop doorgehakt. Het wordt een keizersnede. Zelf ben ik niet bang voor operaties of anesthesie. Hier in Nederland wordt een grote drama van gemaakt, maar wereldwijde komen er miljoenen gezonde kinderen in de wereld op deze wijze, dus kijk ik heel anders tegenaan.

Mijn keizersnede moest onder volledig narcose, want de rugprik werkt niet goed bij mij (ik had al het maximum gehad). [Mijn man mocht er gelukkig bij zijn]. Voor de meeste moeders de meeste traumatische scenario/bevalling die er is, omdat je de geboorte van je kind niet bewust meemaakt. Eerlijk gezegd? Ik heb vooral de eerste 2 dagen moeite ermee gehad. Daarna begon ik al te relativeren.

Het gaat niet op de manier waarop je bevalt. Wat vrouwen op moeten focussen is wat het beste is voor zichzelf en het kind. Het bekende cliche 'als maar gezond is'.!

Mijn herstel van de keizersnede is heel voorspoedig geweest. In 10-12 dagen had ik geen pijn meer. Kon alles doen! Mijn litteken is goed genezen en alles is goed verlopen. Ook met mijn zoontje (die suf was in het eerste minuut na de bevalling. Daarna was zijn score normal).

Verder heb ik nog 2 zussen die ook moeders zijn: De oudste had eerste een keizersnede ivm stuitligging. het tweede kind werd een normale bevalling, maar mijn neefje zat vast (grote hoofd) en moest uitgetrokken worden. Ze is van binnen naar buiten gescheurd en heeft meer dat een maand pijn in 'jeweetwaar' gehad. En zelfs maandenlang spierpijn, vooral bij het zitten. (stel voor, tijdens sex?)

Mijn andere zus heeft 2 x normale bevalling. De eerste was een verschrikkelijk ervaring in het ziekenhuis van Leidendorp. Meer dan 36u weeen, ingeknipt, slechte andacht gehad, enz...

Bij de 2e in het ziekenhuis in Den Bosch was ze prima behandeld, maar moest ook ingeknipt worden bijna 7 cms. Ze was 3 dagen eerder bevallen dan ik en ik was eerder hersteld dan zij van mijn keizersnede!

Bij normale bevalling komt in 9 bij 10 gevallen voor dat je ingeknipt worden. Echt GEEN pret!!! Mijn zus liep met ijs tussen haar benen en moest plassen onder de douche door de pijn.

Wat ik hiermee wil zeggen is: Slechte ervaring met bevalling komt voor bij normale bevalling of keizersnede. Het ‘standaard’ te zeggen dat je bij een normale bevalling sneller hersteld bent is voor mijn onzin! Heb al te vaak in mijn omgeving gezien dat het niet per definitie zo is.
Nu ben ik weer zwanger. Bijna 33 wk. Ook al had ik een (ongepland) keizersnede onder gehele narcose kijk ik terug naar als een positieve ervaring.

Deze keer wil ik (weer) graag de bevalling op een normale manier laten starten. (Het kind geeft het aan wanneer die klaar is voor de geboorte), maar als ik het kon kiezen, dan zou ik kiezen voor een keizersnede.

Ik ken vrouwen die geobsedeerd zijn voor een normale bevalling. Dat vind ik jammer, want je verhoogt je risico op een teleurstelling. Je hebt geen grip/controle op. Er is geen garantie ook op de manier hoe je bevalling gaat verlopen, dus moet je er vanuit gaan dat je het best gaat doen voor jou en voor je kind. Laat de manier waarop je 'wil/moet' bevallen los! (Dat is ook de redden, waarom in NL zo vaak fout gaat bij de bevalling! Statistiek heeft ook bewezen dat NL de slechtste cijfers heeft van EU!)

Moederschap, de band met je kind of een goede moeder zijn heeft niets te maken met de manier waarop je bevalt! De band krijg je zowiezo met je kind (vraag aan ieder moeder van een willekeurige leeftijd!).
Ik heb zelf een normale bevalling geprobeerd. Heb ook veel geluisterd naar de verloskundige dat normale bevalling de beste manier is. Dat is niet voor iedereen het geval. Maar vrouwen worden zo ‘ gedoctrineerd’ dat ze zich schuldige gaan voelen als het niet lukt alsof ze gefaald hebben. Hierdoor voelen ze zich ook een minder goede moeder. Dat vind ik echt jammer!

Tenslotte, wil ik een tip aan iedere (toekomstige) moeder achterlaten: maak een geboorteplan! Dat is erg handig als communicatiemiddel tussen jou en wie je bevalling uiteindelijk gaat doen. Het is ook een uitstekende manier om aan te geven wat je keuzes zijn per scenario/ of ontwikkeling van je bevalling. Er zijn genoeg voorbeeld op het internet te vinden.

Ik heb bij eerste gedaan en ga voor de tijd keer ook doen, waar ik nu duidelijk ga vermelden van ik niet ingeleid wil worden of weeenopwekkers krijgen omdat mijn eerste bevalling een keizersnede was (en de risico voor het scheuren van de litteken wil vermijden). Als het niet lukt vanuit het natuur, dan ga ik niet forceren en wordt een keizersnede...

Mauwmauw wat vervelend dat je er nog zo'n moeite mee hebt, ik heb heb zelf gelukkig niet meegemaakt maar ik begrijp het heel goed (voor zover dat kan).

Toen ik zelf bijkwam (de ruggeprik was fout gezet waardoor ik een uur lang eigenlijk ook een beetje onder algehele narcose ben geweest, al kon ik wel alles horen wat er om me heen gezegd werd) en ik de weeën weer voelde heb ik tegen mijn vriend gezegd "waarom hebben ze niet meteen een keizersnede gedaan, ik voelde toch niks, dan was ik er vanaf geweest!". Achteraf ben ik echt super blij dat ze dit niet gedaan hebben en dat ik uiteindelijk toch op een normale manier bevallen ben en de eerste momenten van T heb mogen meemaken. Ook wij hebben nog 2 dagen in het ziekenhuis moeten blijven maar gelukkig mocht T wel bij me op de kamer. Ik vind het eigenlijk best wel slecht dat er ziekenhuizen zijn waar dit niet gebeurd!