"Hoe lang moet je nog?"

Ik werk weer in de kledingwinkel waar ik al 6 jaar af en toe werk. Gisteren rond half 4 was hielp ik een mevrouw die in de paskamer ineens aan me vroeg hoe lang ik nog moet. Ik, denkend dat ze doelt op de sluitingstijd zeg: "Niet zo lang meer mevrouw."

Bij de kassa tref ik haar weer en ze bedankt me voor mijn fijne hulp en wenst me veel plezier als het kindje er is. Ik kon wel door de grond zakken. Ik heb haar maar in de waan gelaten, maar ik voelde me er niet prettig bij. Ik vind het vrij brutaal van haar om aan te nemen dat ik zwanger ben. Ik vind mezelf niet superslank en ik stond er misschien niet zo voordelig bij, maar ik ben zeker niet "zwanger dik".

Ik zie de lol er ook wel van in en ik gok dat veel mensen dit weleens gehoord hebben, maar het doet me ook een beetje zeer omdat ik niet weet of mijn hoofd en leven ooit zo ingericht zullen zijn dat het geschikt en verstandig voelt om er aan te beginnen.

Ik vind dat echt heel erg onbeschoft dat ze dat zo vraagt/zegt. Zeker als je vraagt hoelang iemand nog moet, wil je daar toch mee impliceren dat iemand al (redelijk) ver in de zwangerschap is. Mij zou zo'n opmerking behoorlijk kwetsen, zeker als je niet extreem dik bent.

Au, dat kan vervelend aankomen zo'n opmerking. Ik kijk daarom erg uit met zulke opmerkingen, ook al weet ik bijna zeker dat iemand zwanger is. Je weet nooit wat er nog meer achter zit. Misschien is men al jaren bezig, maar lukt het maar niet. Of misschien weet iemand helemaal niet of het ooit gaat gebeuren. Nee, je doet niet iemand alleen pijn met het feit dat diegene er 'zwanger-dik' uitziet, maar de mogelijke dingen erachter komen ook nog veel harder aan.

Waarom baart het je zorgen dat je leven wellicht nooit zo ingericht zal worden? Waarom denk je dat?

Ai, als dat mij zou overkomen zou ik me er echt vreselijk kut over voelen.

Vervelend zeg, zo'n opmerking. Volgens mij krijgt iedereen dit wel eens te horen inderdaad, een paar jaar terug had ik nog maat 34 en zelfs toen heb ik die vraag wel eens gekregen.

Kan me voorstellen dat het vervelend aan komt als je het idee hebt dat het voor jou misschien geen vrije keuze is om voor een kindje te gaan. Vinden andere mensen in je omgeving jou ook zo instabiel als jij jezelf vindt?

Luce schreef:Waarom baart het je zorgen dat je leven wellicht nooit zo ingericht zal worden? Waarom denk je dat?

Omdat ik me slecht kan/wil binden aan een situatie. Alleen als het heel goed voelt zal ik die stap met iemand durven nemen. Dat is nu totaal niet aan de orde.

Twellie schreef:Vervelend zeg, zo'n opmerking. Volgens mij krijgt iedereen dit wel eens te horen inderdaad, een paar jaar terug had ik nog maat 34 en zelfs toen heb ik die vraag wel eens gekregen.

Kan me voorstellen dat het vervelend aan komt als je het idee hebt dat het voor jou misschien geen vrije keuze is om voor een kindje te gaan. Vinden andere mensen in je omgeving jou ook zo instabiel als jij jezelf vindt?

Ik snap niet hoe sommige mensen het in hun hoofd halen om zoiets te concluderen. Zeker niet bij maatje 34.

Ik heb een heel stabiel leven, ik voel me alleen niet gelukkig in dit leven. Dus voor de buitenwereld is het perfect en stabiel. In mijn hoofd niet.

Het is mij ook wel eens overkomen.
Een collega was wel zwanger en eigenlijk de enige overeenkomst tussen ons wat dat we allebei blond zijn en toch waren er mensen die aan mij vroegen hoe het met de zwangerschap ging en dat ik na de bevalling toch wel erg snel weer aan het werk was!
Tsja, naar haar toe bedoelden ze het natuurlijk alleen maar goed.

Discordia schreef:

Luce schreef:Waarom baart het je zorgen dat je leven wellicht nooit zo ingericht zal worden? Waarom denk je dat?

Omdat ik me slecht kan/wil binden aan een situatie. Alleen als het heel goed voelt zal ik die stap met iemand durven nemen. Dat is nu totaal niet aan de orde.

Is dat altijd al zo geweest, dat moeilijk kunnen hechten? Ik kan me trouwens voorstellen dat je het zo voelt. Moeilijk.

En een vreemde opmerking trouwens. Gevalletje plaat voor het hoofd van 10 cm beton.

Heb ook wel eens zoiets te horen gekregen. Stond buiten te wachten bij een winkel, mijn toenmalige vriend was binnen. Ik had geen zin om mee te gaan want ik voelde me niet lekker en wilde even frisse lucht hebben.

Komt er een man aanlopen die de winkel in wil en zegt: aaaahhh wat leukk zwanger!!! En klopt op mijn buik met zijn hand!

Ik was zo perplex dat ik pas besefte wat er gebeurde toen de man al binnen was... Wat voelde dat kut zeg!!

En ja, ik was toen flink aan de maat, maar ik had een redelijk strak spijkerjasje aan en ondanks mijn toenmalige figuur had ik echt geen zwangere buik, maar gewoon een "ik ben dik buik".

En mijn vriend kwam naar buiten en zei: Wat zei die man nou??! Ik: "ehhh niks...."

Ja, kutopmerkingen zijn dat. Ik heb ze ook gehad, in alle vormen en maten. Van leerlingen die op de allereerste lesdag vroegen of ik zwanger was, tot het aanbieden van zitplaatsen in de tram (die ik dan maar accepteerde, want hey, dan kon ik tenminste zitten, daarvoor steek ik m'n buik nog wel wat verder uit), tot de man van de snackbar die zei dat ik maar geen redbull moest drinken wat dat was niet goed voor de kleine, wijzend naar m'n buik. En dat ik me daar zo door geneerde dat ik maar zei dat het van m'n vriend was en niet voor mij, terwijl ik op dat moment niet eens een vriend had.

Ik zou me echt kut voelen als ik zo'n opmerking kreeg. Ik vind het daarnaast ook nog eens erg brutaal dat iemand dit durft te zeggen.

Oh jemig Marin..

Als ik nu nog zo'n opmerking zou krijgen zou ik het heel anders aanpakken, dat weet ik wel. Dan zou ik echt mijn scheur opentrekken en zeggen: "Ik ben niet zwanger! En ook niet dik!! Misschien dat een bezoekje opticien voor jou geen kwaad kan??!!"

Marin schreef:tekst

Dit spant de kroon toch wel. Ik vind het erg brutaal. Ik had het er met Eucalypta over net en we zijn tot deze conclusie gekomen: Je mag pas aan een vrouw vragen of ze zwanger is, als je het hoofdje kunt zien.

Luce schreef:Oh jemig Marin..

Ja het is al wel weer een paar jaar geleden, toen was ik ook echt veel dikker dan nu. Nu heb ik alleen nog een bolle buik als ik last heb van m'n darmen. Maar leuk was anders ja. Ik weet gewoon niet hoe ik er op moet reageren. Ik ben niet ad rem genoeg om met een brutale maar scherpe opmerking te reageren, ik durf al niet eens te zeggen dat ik NIET zwanger ben dan. Dus zei ik meestal maar niks.

Beachgirl_24 schreef:Als ik nu nog zo'n opmerking zou krijgen zou ik het heel anders aanpakken, dat weet ik wel. Dan zou ik echt mijn scheur opentrekken en zeggen: "Ik ben niet zwanger! En ook niet dik!! Misschien dat een bezoekje opticien voor jou geen kwaad kan??!!"

Dat zou ik niet zo snel doen. Maar ik snap je wel. Je bent net een flinke kleuter verloren aan gewicht

Ik vind het ook echt erg dat mensen dat gewoon zeggen. Het zou nooit bij mij opkomen om iemand die ik niet ken te gaan feliciteren met een zwangerschap. Of om commentaar te gaan leveren.

Mijn collega's vragen de afgelopen dagen wel regelmatig of ik zwanger ben. Volgens mij ruiken ze het ofzo, ik weet niet want zo duidelijk is het volgens mij nog niet haha.

Luce schreef:

Discordia schreef:

Luce schreef:Waarom baart het je zorgen dat je leven wellicht nooit zo ingericht zal worden? Waarom denk je dat?

Omdat ik me slecht kan/wil binden aan een situatie. Alleen als het heel goed voelt zal ik die stap met iemand durven nemen. Dat is nu totaal niet aan de orde.

Is dat altijd al zo geweest, dat moeilijk kunnen hechten? Ik kan me trouwens voorstellen dat je het zo voelt. Moeilijk.

En een vreemde opmerking trouwens. Gevalletje plaat voor het hoofd van 10 cm beton.

Ik voel me niet snel prettig als ik het gevoel heb dat ik aan iets/iemand vast zit. Zo'n 'is dit het nu'-gevoel bekruipt me dan vrij snel. Daarover ben ik altijd wel eerlijk, ik vind het alleen heel moeilijk om een relatie aan te gaan en aan bepaalde verwachtingen voldoen. Ik zit een beetje in een lastig pakket momenteel wat dat betreft.

die opmerking kan inderdaad heel pijnlijk zijn.

er is in ieder geval een vrouw in texel die deze opmerking nooit meer zal maken. mijn eigen zus is op 23 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van kanker. ze kreeg door vocht ophoping een redelijk dikke buik. een paar maanden voor haar overlijden zijn we met de hele familie in een huisje op texel op vakantie geweest. een serveerster in een restaurant feliciteerde haar met haar zwangerschap en mijn zus reageerde : '' ik ben heel ziek, ik heb kanker en ik ga dood dus ik krijg helemaal geen kindje ''.
dit was een zeer pijnlijke opmerking.

ik zal het dus ook nooit tegen iemand zeggen. behalve als ik er 200 % zeker van uit kan gaan

Discordia schreef:

Beachgirl_24 schreef:Als ik nu nog zo'n opmerking zou krijgen zou ik het heel anders aanpakken, dat weet ik wel. Dan zou ik echt mijn scheur opentrekken en zeggen: "Ik ben niet zwanger! En ook niet dik!! Misschien dat een bezoekje opticien voor jou geen kwaad kan??!!"

Dat zou ik niet zo snel doen. Maar ik snap je wel. Je bent net een flinke kleuter verloren aan gewicht

Niet alleen daarom zou ik er nu sneller wat van zeggen hoor. Toen ik die opmerking kreeg (jaar of 4 geleden) had ik 0,0 zelfvertrouwen en inmiddels ben ik tevreden met mezelf, weet ik dat er er mag zijn of ik nou 100 kilo weeg of 60 kilo.

En ik vind dat brutale mensen (in negatieve vorm) best wel eens op hun plek gezet mogen worden. Eens kijken hoe ongemakkelijk zij zich dan ineens voelen!

Volgens mij zijn dat soort mensen ook echt scheel hoor. Want een zwangere buik ziet er gewoon zo anders uit dan een dikke buik.. Nu zou ik het trouwens nooit zomaar tegen mensen zeggen.

En in de bus sta ik ook alleen op als ik 100% zeker weet dat iemand zwanger is.. Zoals dit

Ik kreeg vorige week de vraag of gewoon dik of zwanger was. Dat vraag je toch niet

Caroow schreef:Ik kreeg vorige week de vraag of gewoon dik of zwanger was. Dat vraag je toch niet

Ik heb het idee dat jij niet erg gelukkig zwanger bent, maak me er een beetje zorgen over! Probeer het los te laten, je buik groeit toch wel en domme mensen heb je overal!