Mijn vader heeft een vriendin

Oké dat is natuurlijk niks bijzonders, maar de scheiding is in oktober 12 jaar geleden uitgesproken en dit is de eerste relatie buiten hun huwelijk (mijn moeder heeft ook nog geen nieuwe vriend gehad). Ik vind het dus ontzettend leuk voor mijn vader, maar ik begeef me ook in een situatie waar ik nog niet goed weet wat ik ermee aan moet. Ook omdat alles tot nu toe ontzettend raar gaat. Met het risico op een lang verhaal (maar ik moet het gewoon even kwijt):

Toen ik klein was, was mijn vader al best wel privé over dingen. Hij werd bijvoorbeeld boos als ik aan zijn portemonnee zat. Ik zie nog steeds het probleem niet, als hij degene is die het liet slingeren. Maar goed, ik heb dat geaccepteerd.

Een maand geleden waren mijn man en ik bij hem voor een weekendje aangezien hij op ongeveer 3 uur rijden afstand woont. Hij was net terug van een mid-weekje met een vriendin en vertelde er in grote lijnen over, dat het gezellig was, een beetje gefietst, een beetje terrasjes gepakt, enfin geen details. Ben ik gewend. Hij vertelde dat hij een nieuwe vakantie aan het plannen was en ik vroeg erop door nadat ik aan had gegeven dat ik het leuk vond. Hij reageerde er weer uitermate gevoelig op, dus ik hield erover op. 's Avonds waren we uit eten en hij liet wat vallen over een vriendin, maar niet echt serieus. Aangezien hij in een rare bui was en hij vaker over "vriendinnen" praat, zei ik dat we haar wel zouden ontmoeten als de tijd daar was. En dat was einde onderwerp.

Later in de week vertelde mijn zusje dat hij een vriendin heeft, vertelde haar naam en dat was het. Op dat moment dacht ik er nog niet veel over, ik zou het vanzelf wel horen. Ik had hem vervolgens een keer aan de telefoon en hij vertelde dat de vakantie niet door zou gaan, maar hij wel met een vriendin kerst in het buitenland zou gaan vieren. Ik vroeg of het dezelfde vriendin was als het mid-weekje en hij bevestigde dat. Toen ik wat meer over de bestemming vroeg, reageerde hij weer vaag, dus ik hield erover op.

Ik ben vorige week terug gekomen van vakantie en kreeg woensdag mijn vader telefonisch te pakken. Na nog geen twee minuten zei hij "Wacht even" en ineens kreeg ik een vrouw aan de telefoon. Ze stelde zich voor, maar ik was erg verbaasd en stamelde iets als "Euh, aangenaam kennis te maken". Ze was erg vriendelijk en giebelde een beetje, en ze vroeg naar mijn vakantie. Ik zei daarop dat het hartstikke leuk was en ik daarom mijn vader even belde. Gewoon op een vriendelijke manier verder, maar ze gaf daarop wel mijn vader terug aan de telefoon. Ik zei dat ik hoorde dat hij het druk had en dat ik de volgende dag wel terug zou bellen. Ik was eigenlijk met stomheid geslagen, want ik wist hier alleen officieus van en ik had geen idee wat er zojuist was gebeurd. Ik vond het ook niet leuk om zo voor het blok gezet te worden eigenlijk, ik voelde me totaal niet op m'n gemak. 's Avonds laat (ik lag te slapen) sms'te hij dat ze dacht dat het mijn zusje was. En 's morgens vroeg of ik al over de schok heen was. Ik heb daarop gesms't dat het niet zo zeer een schok was, maar dat ik me een beetje voor het blok gezet voelde om te praten met iemand die ik niet ken. Dat ik ervan uit ging dat M. zijn vriendin-vriendin is en dat ik haar graag in het echt ontmoet. 's Avonds belde ik hem op en we hebben het er uiteraard over gehad (vrijwel alles gaat via de telefoon of sms vanwege de afstand). Hij zei hetzelfde als in de sms, en ik vroeg wederom of M. zijn vriendin-vriendin is. Hij deed een beetje stom over mijn zelfgemaakte term, alsof hij de strekking niet snapt waarop ik de vraag moest uitspellen: Is M. je platonische of relatie vriendin? Nou, toen giechelde hij dat hij verkering heeft met M. Hartstikke schattig verder hoor, maar toen ik dus vroeg hoe hij haar had ontmoet zei hij sarcastisch: "Nou Charlot, hoe ontmoet een man nou een vrouw?". Weet ik veel, supermarkt, kroeg, op straat, in oma's verzorgingshuis (dochter of verpleegster), sportschool? Zo'n stomme vraag is dat toch niet? Hij gaf dus antwoord over de plaats, maar vertelde niet verder. Ik heb nog een keer herhaald dat ik het leuk zou vinden om haar eens te ontmoeten. En vervolgens hebben we over mijn vakantie en nieuwe functie gesproken. Ik begrijp niet dat hij soms zo gevoelig op welgemeende interesse vragen reageert (en dat hij in de eerste plaats niet gewoon recht toe recht aan vertelt dat hij een vriendin heeft).

Ik heb nu dus geen idee hoe ik me op moet stellen. Kan ik de volgende keer gewoon naar haar vragen (hoe het gaat) of moet ik afwachten tot hij meer wilt vertellen. Ik weet dat ze niet van mij verwachten dat ik haar nog mama (ofzo) ga noemen en dat het hartstikke gezellig zou kunnen zijn. Hoe lang duurde het voordat jullie de nieuwe partner van je ouders ontmoette? Hoe ging dat? Het zou zomaar kunnen zijn dat ik haar volgende keer (eind van deze maand) ontmoet en ik weet buiten dat ik ontzettend blij ben dat mijn vader gelukkig met haar is, nog niet helemaal wat ik ermee aanmoet en wat er van mij "verwacht" wordt.

Bedankt voor het lezen

Wat een lastige situatie, ik vind het ook vreemd dat je zusje jou vertelde van die vriendin, hoe wist die dat dan?
En hoe je er mee om moet gaan? Tja ik denk dat er niet echt een pijl op te trekken is wat je vader nu precies wil, dus ik zo in dit geval proberen je eigen gevoel en behoefte een beetje te volgen. Prima dat hij zo privé is, maar jij mag best af en toe een beetje pushen denk ik over hoe jij het wil want het gaat niet alleen maar over je vader, het gaat ook over jou en jullie relatie.
Maar ik heb zoiets nog nooit bij de hand gehad dus geen idee hoe dat eigenlijk is en voelt!

Wat leuk voor je vader. Maar ook mega wennen voor jou natuurlijk.
Ik vind dat je je al hartstikke open op stelt. Tuurlijk was je even overdonderd maar dan nog heb je geïnteresseerd en open gereageerd.
Mijn vader is net als jouw vader een beetje socially awkward wat dit soort dingen betreft en t was ook wel spannend de eerste keer dat we z'n vriendin (nu vrouw ontmoeten). Hoewel we haar al kenden, want ze was voordat t ooit een relatie was al eens thuis geweest bij ons en m'n zusje had jarenlang met haar brieven geschreven grappig genoeg en ineens was ze onze stiefmoeder. Maar die rol heeft ze pas veel later gekregen, nu zie ik haar echt als familie, terwijl de eerste paar keer dat we haar zagen t echt veel meer de vriendin van m'n vader was qua rol. Verandert langzaam wel. Hoef je op zich niet zo veel aan te doen, gaat met de tijd wel en als jullie t goed kunnen vinden groeit dat ook wel meer. Komt echt vast wel goed. Ik zou me zo blijven opstellen als je nu al doet. Open en geïnteresseerd en gewoon aangeven als je het iets te snel vindt gaan qua ontmoetingen. Maar als je haar wel graag binnenkort wilt ontmoeten, gewoon doen. En bedenk dat ze echt niet een vriendin van jou hoeft te worden, of een vervangende moeder, gewoon een nieuwe soort rol in je leven en die krijgt vast vanzelf wel vorm, afhankelijk ook van hoe close je bent met je vader.
(Ter illustratie: ik ben helemaal niet close met mn vader en kan t op zich goed met m'n stiefmoeder vinden, maar ik heb een veel betere band met m'n moeder, en eigenlijk ook met m'n stiefvader)

Ten eerste wil ik even zeggen dat ik het heel goed van je vindt dat je je zo open kunt stellen voor de nieuwe relatie van je vader! Je toont oprecht interesse in je vader, zijn vriendin en de hele situatie. Mijn vader zou willen dat ik dat deed... (en ik dat ik het kón).

Zou het kunnen dat je vader zich er een beetje ongemakkelijk bij voelt om zoiets met zijn dochter te bespreken? Dat merk ik bij mijn vader. Die vindt het lastig omdat het een nieuwe situatie is die (gelukkig!) niet zo heel vaak voorkomt en ook niet helemaal 'standaard' is. Meestal komen je kinderen met vriendjes/vriendinnetjes thuis en niet andersom En als ik naar mezelf kijk, ik zou daar ook niet meteen heel makkelijk echt open over praten met mijn vader.

Het is jammer dat je vader niet ziet hoe jij oprecht interesse toont in de situatie en daar op een normale manier met je over kan praten. Hij mag namelijk érg blij zijn met jouw manier van reageren!! Ik zit momenteel in een soortgelijke situatie en echt, ik kan mezelf niet zo openstellen. Het is niet dat ik het niet wil maar ik kan het gewoon niet, ik moet heel erg aan de situatie wennen. En als mijn vader mij zo voor het blok gezet zou hebben door haar aan de telefoon te hebben gegeven zonder dat je uberhaupt officieel van haar wist, dan zou het voor mij voorlopig even klaar zijn geweest. Dat gaat mij te snel en dan zou hij té ver over mijn grens heen gegaan zijn. Vind het heel knap dus van jou dat jij ook na deze actie jezelf open blijft stellen!

Wow, toch nog 3 mensen die in elk geval het hele verhaal hebben kunnen doorstaan! Ik vind dat hij er raar over doet, maar ik kreeg wel het idee dat ik echt inbreuk aan het maken was op zijn privacy. Als je je ouders alleen samen kent, is het natuurlijk enorm wennen voor mij, maar ik had me eigenlijk niet bedacht dat het voor hem misschien ook ongemakkelijk is. Misschien is het van hem een onhandige manier om mij (ons) in bescherming te nemen. Ik ben echt een vaderskindje, praat al sinds de scheiding echt over van alles met hem. Mijn zusje en hij hebben een wat lossere band, mijn zusje duikt gewoon in op alle informatie en heeft waarschijnlijk hem gewoon het hemd van het lijf gevraagd.

@ Angela: Wat naar dat jij er niet aan toe bent. Hoe lang is je vader nu alleen? Mijn ouders zijn al heel lang uit elkaar, misschien is het daarom makkelijker om dit te aanvaarden. Ik ben blij dat mijn vader nieuw geluk heeft gevonden, zolang het niet ten koste gaat van onze relatie.

Maar juist omdat je zo goed met hem over van alles kan praten lijkt het me nu zo lastig voor je dat je vader dit moeilijk lijkt te vinden om te delen.
Het kan inderdaad zijn dat hij dit doet om je te beschermen! Of omdat hij het gewoon moeilijk vindt of omdat hij bang is dat jij het moeilijk vindt of...? Mijn ervaring is dat mannen dit in ieder geval heel anders beleven dan vrouwen, al zal dat ook per persoon weer schelen.

Mijn vader is nu 5 jaar alleen maar in die 5 jaar is dit niet de eerste keer dat er een nieuwe vrouw in het spel is. Het gaat nu al wel weer iets makkelijker maar ik blijf het moeilijk vinden! Sowieso ben ik al niet zo van de veranderingen en daarbij kan mijn vader nogal, tja tactloos klinkt te bot maar laten we zeggen, niet tactvol zijn. Ik kijk graag even van een afstandje toe en kom dan vanzelf wel dichterbij, mijn vader ziet dat echter liever anders en probeert dat dan dus ook voor elkaar te krijgen waardoor ik alleen maar meer afstand neem. Zijn manier van handelen schrikt mij dus af en maakt me ook meer terughoudend, ik heb namelijk het gevoel dat ik dit niet op mijn eigen manier mag doen en dat wanneer ik hem bij wijze van één vinger geef, hij mijn hele hand neemt (als in, als ik voorzichtig contact wil dat hij er dan vanuit gaat dat alles koek en ei is en we weer one happy family zijn) maar het moet groeien bij mij.

Ik gun mijn vader uiteraard ook geluk! Ik denk alleen niet dat hij nu geluk vindt maar puur gezelschap en dat verward met geluk. Zelf denkt hij daar uiteraard anders over. En misschien heb ik het ook wel mis en is het mijn angst/voorzichtigheid die ik op hem projecteer... De tijd zal het leren!

In mijn omgeving zijn er ook mannen die eigenlijk gewoon niet alleen kunnen zijn, ik begrijp wel wat je zegt. Het is natuurlijk niet dat je je vader geen geluk gunt, maar ik begrijp dat jij een andere manier hebt dan je vader. Heb je er weleens met je vader over gehad, dat zijn manier niet de manier is voor jou? Of lukt het hem niet om te aanvaarden dat er voor een andere manier is om met zijn nieuwe relatie om te gaan?

Ik vind het inderdaad moeilijk dat hij juist nu zo moeilijk met me praat. Ik heb het afgelopen jaar wel wat meegemaakt en ik heb het momenteel erg druk maar dat betekent niet dat ik een fragiel poppetje ben. Ik denk ook niet dat hij dat denkt, maar misschien weet hij ook nog niet hoe hij zijn nieuwe relatie vorm wilt geven in combinatie met ons. Als hij refereert aan mijn moeder, praat hij nog steeds over 'mama'. Niet over je moeder, of *voornaam*. Ik geloof niet dat hij ooit nog met haar terug wilde, maar het is allemaal nog heel dichtbij ook voor hem. Nou ja, ik spreek hem volgende week, dan zie ik wel hoe het gesprek dan loopt.

Zo refereren mijn ouders ook nog steeds naar elkaar. Vind ik eigenlijk niet zo heel gek. Wel vind ik het af en toe gek om te bedenken dat zij elkaar ook heel goed hebben gekend. Dat vergeet ik gewoon. Dan zegt m'n moeder iets over m'n vader's karakter en denk ik oh ja jij weet dat natuurlijk ook als geen ander.

Ik vind dat je je erg open steld in de situatie.
Lastig dat je vader zo gesloten is over privé dingen, zoals een nieuwe vriendin hebben. Toch herken ik wel wat in jouw situatie. Mijn vader is nu 21 jaar gescheiden, heeft paar jaar terug een vriendin gehad. Ik heb ook een hoop uit mijn vader moeten trekken wat betreft zijn vriendin. Hij kwam er zelf nauwelijks mee om iets over haar te vertellen. Mijn vader en ik woonden dan niet op afstand, maar woonde nog thuis.
Na een paar weken vertelde hij wat haar naam was en waar ze vandaan kwam. Weer wat later vertelde hij hoe ze elkaar hebben leren kennen.

Ik heb het er trouwens wel moeilijk mee gehad dat mijn vader een vriendin kreeg. Een nieuwe vrouw die ook moest vechten voor een plekje in huis, ookal woonde zij niet bij ons in. Ik kon het eerst wel leuk met haar vinden, wanneer ze bij mijn vader kwam. Maar later begonnen wij elkaar te irriteren. Mijn vader en ik hebben hetzelfde karakter, botst erg samen, zij kon dat niet hebben en begon zich ermee te bemoeien. Daar kan ik niet tegen, heb dat ook tegen haar gezegd, zelfs mijn pa zei daar wat van. Ik had toen ook een vriend en op een gegeven moment was ik ieder weekend daar. Zodat ik haar niet hoefde te zien. Mijn vader zijn vriendin en ik mochten elkaar gewoon niet meer.

Nu zijn we alweer 5 jaar verder, mijn vader heeft geen vriendin meer, waarschijnlijk door mij? Geen idee. Ik heb ook een nieuwe vriend. Mocht mijn vader nu een nieuwe vriendin krijgen maakt het mij niet meer uit. Woon nu samen en tussen mijn vader en mij botst het niet meer zo, omdat wij niet meer 24/7 op elkaars lip zitten.

Ik wil je veel succes wensen en het de tijd geven, ookal kan het lang duren of moet je het letterlijk uit hemhemhem trekken.

Op telefoon werken wil de ene keer wel, andere keer niet. Nu dus niet, vooral laatste zin gezien. 1 keer hem was genoeg geweest.

@ Marin: Ik vraag het me af in hoe verre mijn moeder mijn vader nog kent, zij heeft een heel vertekend beeld denk ik. Ze heeft hem eerst een paar jaar als boeman gezien, vond ik vreselijk. Daarbij was mijn vader altijd voor werk een aantal aaneengesloten maanden van huis en is er in de laatste twintig jaar in haar belevingswereld heel veel gebeurd. Hij weet wel een hele hoop over mijn moeder, dus dat maakt het wel fijn praten. Ik geloof overigens niet dat mijn moeder en broertje van zijn relatie weten, ik vind dat niet mijn taak om aan hen te vertellen. Maar als het zo gaat als bij mij, dan kan het nog wel even duren. Hoe ging dat tussen jouw ouders? Mijn moeder belt mijn vader nog regelmatig, maar ja zij praat voornamelijk over zichzelf

@ Spetter: Toch wel fijn om te weten dat mijn vader wat dat betreft niet de enige is. Het lijkt me lastig om thuis te wonen en het op die manier mee te maken. De afstand maakt het ook wel een stuk makkelijker moet ik zeggen. Ik hoop echt dat ik het goed kan vinden met z'n vriendin. Ik hoop ook dat hij weer wat normaler gaat doen en dat het onze relatie verder niet beinvloedt. Gelukkig helpt mijn man me met relativeren (zo ongeveer tot ik een ons weeg) en dat helpt ook wel enorm. Is de omgang met je vader wel weer normaal sinds dat zij uit elkaar zijn (buiten dat je niet meer thuis woont)?

Mijn vader en ik kunnen het nu erg goed met elkaar vinden. Wanneer we net iets te lang bijelkaar zijn dan botst het wel weer, dus weten nu hoelang we bijelkaar op bezoek moeten zijn.
Mijn moeder heeft al sinds de scheiding een nieuwe man, is daarmee nu 12 jaar getrouwd. Heb geen contact met haar, omdat ze mijn vader alleen maar zwart maakt en niemand is goed genoeg.

mzcharlotte schreef:In mijn omgeving zijn er ook mannen die eigenlijk gewoon niet alleen kunnen zijn, ik begrijp wel wat je zegt. Het is natuurlijk niet dat je je vader geen geluk gunt, maar ik begrijp dat jij een andere manier hebt dan je vader. Heb je er weleens met je vader over gehad, dat zijn manier niet de manier is voor jou? Of lukt het hem niet om te aanvaarden dat er voor een andere manier is om met zijn nieuwe relatie om te gaan?

Ik vind het inderdaad moeilijk dat hij juist nu zo moeilijk met me praat. Ik heb het afgelopen jaar wel wat meegemaakt en ik heb het momenteel erg druk maar dat betekent niet dat ik een fragiel poppetje ben. Ik denk ook niet dat hij dat denkt, maar misschien weet hij ook nog niet hoe hij zijn nieuwe relatie vorm wilt geven in combinatie met ons. Als hij refereert aan mijn moeder, praat hij nog steeds over 'mama'. Niet over je moeder, of *voornaam*. Ik geloof niet dat hij ooit nog met haar terug wilde, maar het is allemaal nog heel dichtbij ook voor hem. Nou ja, ik spreek hem volgende week, dan zie ik wel hoe het gesprek dan loopt.

Mijn vader heeft vaak toch wel het beeld dat zijn manier de beste manier is... Dat iemand dingen anders kan ervaren, zien of beleven dat is voor hem lastig om mee om te gaan. Aan de ene kant zegt hij dan wel dat hij weet dat het, in dit geval, voor mij anders is maar aan de andere kant wil/kan hij zich daar niet in aanpassen. I.p.v. dat hij nou gewoon zegt 'Goh, ik weet dat jij dit moeilijk vindt, ik vind het zelf daardoor ook lastig maar ik heb een nieuwe relatie.' ofzoiets, nee nu gaat hij heel vaag doen en uiteindelijk dropt hij de boodschap rauw op je dak en moet het vanaf dan maar koek en ei zijn. Als ik aangeef dat ik dat niet prettig vind dan zegt hij gerust 'Ja, jij doet ook altijd zó moeilijk!'. Terwijl ik ook best begrijp dat het voor hém sowieso al lastig is om zoiets aan zijn kinderen te vertellen en ik ook wel begrijp dat hij liever heeft dat ik sta te springen i.p.v. dat ik 'moeilijk' doe. Maar ja, ik kan mijn gevoel nou eenmaal niet uitschakelen. Maar volgens mij zouden we daar rustig over kunnen praten, dat is alleen niet zo weggelegd voor mijn vader. Die denkt meer praktisch en in feiten dan in gevoel, komt dan meteen met allerlei oplossingen.

Hopelijk is het voor jouw vader gewoon een kwestie van wennen en kunnen jullie binnenkort weer op jullie vertrouwde manier met elkaar praten! Misschien dat je ook aan kunt geven dat je begrijpt dat het voor hem lastig is om zo'n, voor iedereen, nieuwe situatie te delen maar dat je het wel fijn vindt om er bij betrokken te worden?

Vind je het niet vervelend dat je moeder maar vooral ook je broertje nog van niets weten? Ik zou dat heel erg lastig vinden! Al is het inderdaad zeer zeker niet jouw taak om het hen te vertellen!
Bij ons was het dit keer andersom; broertje wist al dat onze vader aan het 'daten' was en had haar zelfs al heel even gezien terwijl ik van niets wist. Dat vond ik niet leuk!

Een kleine update. Afgelopen woensdag heb ik de vriendin van mijn vader ontmoet. Het is een gezellige, lieve, openhartige dame en in alle aspecten lijkt ze anders dan mijn moeder. In elk geval, ik vind het niet vervelend om haar vaker te treffen.

Het is alleen jammer dat alles zo onbeholpen en ongestructureerd verloopt. Mijn broer wist tot vorige week helemaal nergens vanaf. Uiteindelijk is hij er via via achter gekomen en hij vond dat (natuurlijk) niet leuk. Mijn moeder heeft mij daarop gebeld of ik het wist. Ik heb uitgelegd dat ik er inderdaad van wist, maar ook niet zo lang en dat ik het mijn taak niet vind om haar en mijn broer in te lichten. Die verantwoordelijkheid ligt bij mijn vader. Dat begreep ze ook wel en zei dat ze het ook wel leuk vindt voor mijn vader. Maar ondertussen vervolgde ze wel haar gezeik.

Nu was er al flink gedoe om het etentje van afgelopen woensdag, omdat mijn broer een avond van te voren heeft afgezegd. Die jongen eet bijna niks (alleen patat, spagetti, en dat soort flauwekul) en besloot dat hij het 'ongemakkelijk' vond om naar het restaurant van mijn keuze (ik was gevraagd iets te boeken) te gaan. Ik heb gevraagd wat zijn voorstel dan was, maar het enige dat hij aanbracht was dat hij niet mee zou gaan. Ik heb daarna het gesprek afgesloten en heb opgehangen. Ik was al best wel pissed, omdat we a) altijd naar restaurants van zijn keuze gaan en b) omdat hij het blijkbaar belangrijker vindt om zich 'gemakkelijk' te voelen, zich niet aan te passen of te proberen dan met de familie + nieuwe vriendin te gaan eten. Maar goed, zijn keuze.

Gisteren belde mijn moeder weer, of "zij" nu inderdaad mee uit eten was geweest. Ik heb daarop bevestigd dat het zo was. Waarop ze wederom begon dat ze mijn vader maar vaag vond, hij liegt over zijn vriendin (in de zin dat het gewoon een vriendin is), dat terwijl zij het 'zo leuk' voor hem vindt en nu is "zij" wel als zijn vriendin voorgesteld aan haar kinderen (2 uit 3 in elk geval). Ik heb weer gezegd dat als ze problemen heeft, dat ze met mijn vader moet praten, niet met mij. Ik wil er niet tussen staan. Waarop ze zei dat hij (mijn vader) nu ook al pissig op haar was, dus daar begon ze niet weer aan blabla. Mijn ouders hebben na de scheiding wel een vorm gevonden waar ze gewoon tot het gezellige toe met elkaar konden praten en nu dreigt dat dus ook weg te vallen.

Het is overigens niet de eerste keer dat ik er tussen sta. Ze zijn gescheiden nadat ik huilend heb gevraagd (op mijn zestiende) of ze nu eindelijk eens een knoop zouden doorhakken en mijn moeder wilde mij ook gebruiken om haar relatie met mijn zus te lijmen. Iedereen klaagt altijd tegen mij ipv met elkaar te praten en ik ben er zo zat van. Zo stom dat iets wat ik heel erg leuk vind voor mijn vader, zo'n achterlijke nasleep heeft. Ik ben blij dat ik de kerst niet met familie hoef te vieren.

Wat fijn dat je de vriendin van je vader een gezellige, lieve vrouw vindt! Gelukkig!

Alleen erg jammer dat de ontmoeting met haar inderdaad een vervelende nasleep heeft! Ik zou zo veel mogelijk proberen je afzijdig te houden en bij iedereen aangeven dat je géén doorgeefluik bent, dat je best over de vriendin van je vader wilt praten maar geen gezeur/geklaag wil horen en als dat toch gebeurd het afkappen. Het zijn, neem ik aan, allemaal al volwassen mensen en als de één een probleem met de ander heeft, dan moeten ze dat maar met elkaar oplossen! Alleen klagen lost niets op dus dan moeten ze ook maar op zoek naar een oplossing.