De vriendin van mijn vader.

Een paar maanden na de diagnose -dodelijke longkanker- bij mijn moeder is mijn vader een relatie met een ander begonnen, een rare vrouw het type "dorpsgek" maar o zo gewillig.

De waarheid is dat ik alleen voor mijn moeder gezorgd heb tot de laatste dag terwijl hij elke dag bij haar zat en zij op het laatst zelfs veel bij mijn ouderlijk huis, wat dat met mijn moeder deed hoef ik vast niet te vertellen. Ik heb toen geaccepteerd dat mijn vader uit mijn leven zou verdwijnen, en na de crematie heb ik nog weinig contact met hem gezocht. Tot er opeens een kennis aan mijn deur stond om me te waarschuwen(2 weken na de crematie) er waren mensen die me "te grazen"wilde nemen, en de reden was omdat ik op het moment van overlijden geld gestolen zou hebben van mijn ouders.

En toen ging het redelijk vlot, valse meldingen bij dierenbescherming,politie al die dingen gekke telefoontjes terwijl ze me uitlachtte dat ik nu lekker ook mijn vader kwijt was.Kortom de vrouw is een totaal gestoord mens. De wijkagent is bij haar langs gegaan dat ze echt moest ophouden en ons met rust moest laten.

Wij zijn een paar maanden voor het overlijden van mijn moeder een bedrijf gestart om mijn vader van een inkomen te voorzien ( hij werkte voor het pgb bij mijn moeder ) ik heb daar tijdens al die ellende zelfs gewerkt.



En ook nu sta ik daar weer vrijwillig, om mijn vader te helpen .. en waarom ? IK HEB HET MIJN MOEDER BELOOFD.

Nu is een poosje geleden haar auto beklad, en tja ik kon er om heel eerlijk te zijn wel om lachen:lol: maar nu kreeg ik gisteren weer telefoon dat mijn vader en vriendin doodleuk verkondigen dat IK dat gedaan heb. Terwijl ik daar potjandoosje(wilde hier iets anders zetten) 3 dagen per week tot soms 2 uur 's nachts vrijwillig werk, zijn papierwerk probeer op te lossen,telefoontjes voor hem pleeg alles doe ik voor hem, en waarom?

Volgens mijn schoonzusje doet hij dat omdat hij depressief is, maar ik zie daar de logica niet van in.Als ik het hem vraag krijg ik geen antwoord behalve "ben zo moe" en dan krijgen we hoogoplopende ruzie.

Ik wil hem helemaal niet meer helpen, maar weet als ik stop dat hij op alle gebieden heel slecht uitkomt en dat is ook niet wat ik wil hij is nog altijd mijn vader en is er tot 2 jaar geleden ook altijd voor mij geweest.

Ik schaam me dat hij een verhouding met haar heeft, ik schaam me voor de verhalen die over me verteld worden, al weet iedereen dat zij niet helemaal spoort. Ik ben een beetje bang dat mensen mij nu ook als "aso"zien.

Ik vind dit moeilijk.

Poeee hee, jij hebt het wel erg voor de kiezen. Maar waarom stop je niet gewoon bij je vader dan? Ik vind dit gewoon misselijkmakend gedrag. Heel veel sterkte!

Als je de mogelijkheid hebt om te stoppen dan zou ik dat zeker doen. Trek je handen er van af om rust te krijgen. Je hebt een goede poging gedaan, dus de belofte aan je moeder ben je zeker nagekomen, maar nu het jezelf kapot maakt moet er toch een grens zijn waarop je niet verder gaat. Het lijkt me heel erg moeilijk om in jouw positie te staan. Sterkte!

Ik zou zo mogelijk in gesprek gaan met je vader hierover en aangeven dat je als het zo door gaat niet anders kunt als stoppen met dat bedrijf. Zo kun je toch ook niet verder? Notabene was zij de gene die jou elke keer lastig viel en als er hier iemand slachtoffer is zijn het jij en je moeder. Wat een hartverscheurende situatie meis! Heb je mensen die je hierbij kunnen steunen?

Meid trek je handen er vanaf. Dat zou je moeder toch ook hebben gezegd? Je vader is een volwassen man en hij heeft zijn eigen zaken maar te regelen. Zulke beschuldigingen moet je van niemand pikken, ook niet van je vader.
Kies voor jezelf en je gezin. Dat is nu jouw verantwoordelijkheid.

Ik begrijp dat je de belofte naar je moeder toe na wilt komen! Ik denk alleen ook dat je moeder dit zo niet gewild zou hebben, jouw vader en z'n vriendin doen jou pijn en desondanks blijf je ze toch helpen. Wat zou je moeder gezegd hebben als ze er nog zou zijn? Zou zij willen dat jij kapot gaat door wat zij je aandoen? Ik denk 't niet...

Als ik jou was zou ik bij je vader aangeven dat je hem niet meer kunt helpen omdat het ten koste van jezelf gaat. Naast het feit dat je verantwoordelijk voor jezelf bent, heb je ook nog de verantwoordelijkheid naar je gezin toe en zij hebben niets aan een moeder/vrouw die het niet meer aan kan, dat moet je dus proberen te voorkomen. Geef hem ook duidelijk aan dat de beschuldigingen die zijn vriendin maakt, jou ontzettend veel verdriet doen. Ik weet niet of hij er iets mee zal doen maar dan ben jij het kwijt en heb jij je grens in ieder geval aangegeven.

Verschrikkelijk voor je! Vind het heel verdrietig om te lezen dat je tijdens zo'n moeilijke periode, waarin je moeder ernstig ziek is geweest en overlijdt, niet op de steun van je vader hebt kunnen rekenen...

Dat is het nare aan een belofte die je maakt voordat iemand komt te overlijden, je kunt ze nooit meer heroverwegen, je kunt degene aan wie je de belofte hebt gedaan niet meer vragen of diegene het ook onder andere omstandigheden nog steeds redelijk vindt dat je die belofte nakomt, je kunt niet aangeven dat je grens is bereikt. Zo'n situatie is gewoon onhoudbaar. Jij zit met die belofte in je maag en omdat die ander is overleden, voelt het nog eens extra bezwaarlijk om die belofte te verbreken. Alsof je geen respect hebt voor die overleden persoon. Maar zo is het natuurlijk niet.

Ik denk dat je deze situatie nu los moet gaan zien van je moeder, hoe moeilijk dat ook is. Of je je vader nu wel of niet wil blijven steunen, laat het je eigen beslissing zijn. Omstandigheden veranderen, het standpunt van je moeder verandert niet meer mee, dus moet je bepaalde beslissingen nu zelfstandig gaan nemen. Het kan niet zo zijn dat je de rest van je leven ergens aan vastzit, ongeacht of je eigen gezin eraan onderdoor gaat.

Gun jezelf de vrijheid om weer zelf de afweging te maken en voel je vooral niet schuldig als je voor jezelf en je gezin kiest. Dat is volledig je goed recht, ongeacht je belofte.

Mamsie schreef:Meid trek je handen er vanaf. Dat zou je moeder toch ook hebben gezegd? Je vader is een volwassen man en hij heeft zijn eigen zaken maar te regelen. Zulke beschuldigingen moet je van niemand pikken, ook niet van je vader.
Kies voor jezelf en je gezin. Dat is nu jouw verantwoordelijkheid.

Hele dikke +1

Het is heel simpel als ik stop moet het bedrijf sluiten en kan hij alles inclusief woonhuis verkopen.

Heb hem gisteren na dat telefoontje gesproken en hij zweet peentjes nu omdat hij dit beseft ,en hij weet dat ik veranderd ben dat ik daar sta om hem te helpen en niet meer omdat het mijn vader is en ik hem wil helpen .

Ik heb gelukkig mijn familie die vol achter me staan, ben nog de enige die wél contact heeft met hem, en dat vind ik ergens zo sneu het was zo'n familieman en daar is niks meer van over.

Jeetje meis, wat ontzettend naar.
Ik denk toch dat je met je vader in gesprek moet gaan en duidelijk moet maken dat jij dit op deze manier niet vol gaat houden en als er niets veranderd, ben ik toch echt bang dat je, je handen er vanaf moet trekken.
Het lijkt me echt vreselijk moeilijk

Als hij jouw hulp zo hard nodig heeft dan snap ik niet dat hij niet wat zuiniger op je is en niet wat meer voor je opkomt richting zijn vriendin. Dat snap ik overigens sowieso niet, want ik vind het echt heel erg als mensen hun kinderen laten vallen voor een nieuwe partner, maar in dit geval snap ik het nog minder.

Ik snap er ook helemaal niks van, heb het ook opgegeven het te proberen. Met heel die vriendin trekt hij zijn plan maar als ze mij maar met rust laten en dat is blijkbaar iets wat ze niet kunnen.

Als ik na ga ze hebben dat op een barbeque verteld, blijkbaar heeft vooral zij behoorlijk wat over me weten vertellen. En het enige wat ik dan denk is hoe triest is het om daar een barbeque aan te besteden hadden ze dan echt geen ander gespreksonderwerp? Bij die mensen zijn ze nu ook niet meer welkom omdat die mij kennen en weten dat het flauwekul is. Waar ben je dan als 60 jarige helemaal mee bezig?

Maar zulk gedrag kan toch niet puur komen door het ziek worden-overlijden van zijn vrouw?

Ik zou zeggen, stop er mee, per direct. Belofte of niet. Heel hard, maar dan raakt hij zijn huis maar kwijt. Het is een volwassen man, hij moet voor zichzelf zorgen en niet jij als dochter zijnde.

Carrie schreef:Ik zou zeggen, stop er mee, per direct. Belofte of niet. Heel hard, maar dan raakt hij zijn huis maar kwijt. Het is een volwassen man, hij moet voor zichzelf zorgen en niet jij als dochter zijnde.

+1 denk aan jezelf zet jezelf op nummer 1!

Megara schreef:Als je de mogelijkheid hebt om te stoppen dan zou ik dat zeker doen. Trek je handen er van af om rust te krijgen. Je hebt een goede poging gedaan, dus de belofte aan je moeder ben je zeker nagekomen, maar nu het jezelf kapot maakt moet er toch een grens zijn waarop je niet verder gaat. Het lijkt me heel erg moeilijk om in jouw positie te staan. Sterkte!

Hier ben ik het wel heel erg mee eens! Je belofte ben je nagekomen, je hebt voor je vader gedaan wat je kon, maar er zijn grenzen toch! En n.a.v. wat ik lees zou die voor mij al wel bereikt zijn. Heel vervelend voor je vader dat hij misschien depressieve klachten heeft, maar dat vind ik geen reden om zo naar te doen (of door zijn nieuwe vriendin te laten doen) tegen jou.

Pff wat een lastige situatie. Ik snap waarom je twijfelt; het blijft je vader. Zou het geen mogelijkheid zijn om samen met hem te werken en dan langzaam alles aan hem over te dragen? Zodat jij er straks niets meer mee te maken hebt en hij alles helemaal zelf kan doen (en als het dan mis gaat, heeft het niets met jou te maken)?

TNMN schreef:Pff wat een lastige situatie. Ik snap waarom je twijfelt; het blijft je vader. Zou het geen mogelijkheid zijn om samen met hem te werken en dan langzaam alles aan hem over te dragen? Zodat jij er straks niets meer mee te maken hebt en hij alles helemaal zelf kan doen (en als het dan mis gaat, heeft het niets met jou te maken)?

bovenstaande lijkt me wel een goed idee , dan kan je het misschien ook wat makkelijker los laten!

Of dat je je vader een datum geeft; tot die datum blijf ik je helpen, daarna moet je het alleen doen/is het verstandig dat je een ander gaat zoeken.

Pfff wat verdrietig

Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten. Ik weet dat je denkt dat het je vader is, en natuurlijk hij er voor jou geweest (hij is je vader, dus dat hoort) maar er zijn grenzen. Toen ik er midden in zat dacht ik ook dat hem ondersteunen 'normaal' was. Eenmaal als buitenstaander zag ik pas hoe fout die hele situatie was.. Sterkte!

Aangepast ivm herkenbaarheid

Ik heb besloten te stoppen, geef hem wel de kans een andere oplossing te zoeken.

Joan wat erg dat je in zo'n situatie gezeten heb dacht eigenlijk dat ik ver de enige zou zijn eigenlijk.

frolic schreef:Ik heb besloten te stoppen, geef hem wel de kans een andere oplossing te zoeken.

Joan wat erg dat je in zo'n situatie gezeten heb dacht eigenlijk dat ik ver de enige zou zijn eigenlijk.

Goed zo! Heel erg sterk van je.

Knap dat je de knoop hebt doorgehakt.

knap hoor! neem mn petje voor je af!