Echt heel bang voor pijn om te bevallen !!

.

Ik weet dat hier een paar meiden zijn die heel erg bang waren om te bevallen, en van 1 van de 2 weet ik dat de bevalling heel erg meegevallen is.
Zelf was ik niet bang, dus wat dat betreft kan ik je niet helpen, maar wil wel even zeggen dat het me echt heel vervelend lijkt dat je zo bang bent dat je daardoor zelfs niet aan kindjes durft te beginnen!

Dit is voor mij echt een reden om er niet aan te beginnen inderdaad.
Voor anderen klinkt dit misschien overdreven maar ben echt bang zoals een vliegangst bijvoorbeeld dat je echt echt niet durft.

Maar toch kriebelt het gevoel dat ik wel graag een gezinnetje wil met mijn man.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook nog niet echt sta te juichen om te bevallen.
Puur om het feit dat ik niet zo goed weet wat ik kan verwachten.
Nu het dichterbij komt heb ik wel zoiets van laat maar komen, want ik begin het een beetje zat te worden
en ben gewoon heel erg benieuwd naar ons kindje.
Ik laat het maar op me af komen en denk bij mijzelf, er zijn al zoveel kinderen geboren op deze wereld, dus zal het bij mij ook wel lukken.

Meer kan ik je er helaas nog niet over vertellen.

Wel heel vervelend dat je er zo bang voor bent dat je er niet eens aan durft te beginnen.....

Ik zou toch proberen daar niet teveel aan te denken, hoe stom het ook klinkt. Tegen de tijd dat je echt bijna gaat bevallen sta je er zo totaal anders in, dan ben je er echt aan toe en dan wíl je ook gewoon bevallen. Als je nog niet zwanger bent kun je je weinig voorstellen van dat gevoel. Het enige wat je dan weet is: het doet pijn.

Zolang je niet weet hoe het gevoel rondom bevallen écht is, heeft het denk ik ook geen zin om je voor te stellen hoe de pijn écht is, want dan is het niet in evenwicht, dan weet je alleen van de zware kant, maar niet van de kant die maakt dat je het aankunt.

ik ben ingeleid en toen de weeopwekkers hun werk deden had ik het niet meer van de pijn. Had rug en buikweeën en volgden elkaar zo snel op dat ik het amper aan kon. Ik kan me ook niet herinneren dat ik ooit@zoveel gehuild heb en m'n man vroeg toen of ik nog ooit een tweede wil (wat een tijdstip) en toen heb ik ook nee gezegd. Toch maar de verpleegster gebeld en gevraagd om een ruggenprik en jeetje wat een verschil. Ik voelde nog amper wat, dat was een verademing en ik kon ook weer op adem komen.

Dus bang hoef je niet te zijn voor de pijn want er is pijnstilling genoeg en als ik nu kijk wat voor iets moois we er voor terug hebben gekregen ...

Ik was zelf super bang om te bevallen! Zat er echt tegen aan te hikken dat ik er ook aan moest geloven. Toen ik zwanger was dacht ik shit, het kindje moet er ook nog uit.

Ik moet wel zeggen dat hoe verder ik was qua weken dat ik er naar toe begon te leven, ook omdat ik nu eindelijk wilde weten wie er negen maanden in mijn buik had gezeten.

Ik wilde pijnstilling, al eerder aangegeven bij de verloskundige maar uiteindelijk heb ik het helemaal zelf gedaan zonder pijnstilling dus. Het enige moment dat ik dacht wow dat is heftig, was toen het hoofdje 'stond' maar het is echt waar wat gezegd wordt als je je kindje in je armen hebt ben je dat heel snel weer vergeten (ik in ieder geval wel) ik zou het zonde vinden om er niet voor te gaan om die reden.

Ik was van te voren ook echt heel erg bang voor de pijn, maar heb nu toch 2 kindjes. Waarvan de 1e in stuit geboren is en de tweede er binnen 2 persweeën al was. Ik zou nog wel 10x willen bevallen. De eerste keer was ik als de dood zo bang, dat was achteraf gezien wel een pittige bevalling (maar hé ik wist niet beter) de 2e keer was ik weer bang (wel minder als de 1e keer) en dat is me alles meegevallen. Tuurlijk doet het zeer, maar als je er eenmaal in zit heb je daar geen tijd voor om over na te denken, maar echt waar als je weer op de been bent dan ben je de pijn écht zo weer vergeten.
Wat wil je precies weten?

Wat Susan ook al zegt, als je zwanger bent en je loopt op het eind dan ben je er op een gegeven moment echt aan toe om te bevallen. Toen ik flink last had van klapperende eierstokken was de angst om dan te moeten bevallen opeens totaal onbelangrijk trouwens...

Je hormonen zorgen er ook voor dat je het allemaal anders beleeft. Ik was zelf ook bang om te bevallen, maar naarmate mijn zwangerschap vorderde, leefde ik er echt steeds meer naar toe.

En hoewel die bevalling echt geen pretje was, is mijn ventje het meer dan waard hoor. Zelfs zo erg dat ik er nog een keer ingetrapt ben...

Aquala schreef:Wat Susan ook al zegt, als je zwanger bent en je loopt op het eind dan ben je er op een gegeven moment echt aan toe om te bevallen. Toen ik flink last had van klapperende eierstokken was de angst om dan te moeten bevallen opeens totaal onbelangrijk trouwens...

Ja precies, zo ging dat hier ook. Ik was zwanger zijn op het einde zo vreselijk zat dat ik er (bijna) alle pijn van de wereld voor over had, zolang m'n dochter maar gewoon geboren werd.

Hier ook iemand die redelijk bang was, niet alleen voor de pijn maar ook eventuele medische ingrepen. Het is me echt enorm meegevallen en vind het de allermooiste ervaring ooit! Zou zo morgen de bevalling nog een keer over willen doen, de pijn vond ik trouwens meevallen. Vond het meer zwaar dan echt pijn pijn zeg maar... Ik vergelijk het elke keer maar met hardlopen, als ik nu een stuk wil hardlopen ben ik na 2 meter al moe en moet ik door vanmezelf, dat is het zware ervan maar pijn pijn heb ik niet echt gehad tijdens de bevalling. Het voelde voor mij meer als doorzetten terwijl je voelt dat je niet meer kunt op sportgebied zeg maar... Kan het niet echt duidelijk uitleggen zo maar hoop dat je me een beetje begrijpt wat ik bedoel. Verder leef je echt naar dat moment toe en je kunt ook alles doen om je angsten te beperken zoals een cursus. Ik heb zw. yoga gedaan en dat heeft me echt door vele nare momenten geholpen.

Ik heb trouwens meteen de vuurdoop gehad, bang voor naalden en kreeg een infuus, ben gehecht incl. verdoving enz. Normaal val ik al flauw als ik het erover heb, het infuus prikken was alles behalve leuk en vond dat het ergste van de hele bevalling en verder niet. Verder ook geen pijnstilling gebruikt.

Ik bespaar je de details van mijn 1e bevalling, maar ik heb ook een angst voor prikken/naalden enz. Net als ccc een flinke vuurdoop gehad inclusief infusen, verdovingen, een knip en alles erop en eraan. Je komt er wel weer overheen...

Eens met Aquala... echt... vond dat infuus vele malen erger qua pijn dan de bevalling...

Ik was niet bang voor de bevalling, maar tijdens mijn zwangerschap heb ik wel meerdere moment gedacht, ojee hij moet er ook nog uit.
Echter hoe dichter ik bij de bevalling kwam hoe meer ik er klaar voor was.
Ik vond de bevalling wel echt pittig en pijnlijk. Heb ook meerdere keren geschreeuwd dat ik het niet kon, maarja had nou eenmaal weinig keus haha.
Erg pittig vond ik het moment dat ik volledige ontsluiting had en persweeen maar niet mocht persen omdat l.uuk nog te hoog in mijn bekken zat. Ik moest op mijn zij het wegpuffen in de hoop dat hij nog zakte.

Maar toen hij geboren was had ik heel snel het gevoel van dat viel toch best wel mee. Ik wil heel graag nog een tweede keer zwanger zijn en bevallen. Het is een hele mooie en bijzondere ervaring.

Ik vond het ook altijd erg eng.
Maar op het moment dat het zover is, kun je de pijn aan.
Heb al twee kinderen op de wereld gezet en nu pril zwanger van de derde.

Ja, het doet pijn maar het weerhoud me er niet van om zwanger te worden.

Ik ben er één van de andere kant van het verhaal: ik was totaal niet bang om te bevallen en was ook nog lange niet klaar met zwanger zijn aan het einde van mijn zwangerschap. Helaas verliep mijn bevalling zo traumatisch dat het 1 van de redenen is om niet voor een 2e kindje te gaan. De details zal ik je besparen

Het leek mij van te voren ook heel erg eng, maar als je dan eenmaal zwanger bent, dan ben je op een gegeven moment ok wel heel nieuwsgierrig naar je kindje, en misschien het zwanger zijn zat, en denk je: laat maar komen die bevalling. Tenminste, zo ging het bij mij. Tijdens de bevalling ben ik geen moment bang geweest, kwam ook omdat ik in het ziekenhuis beviel met goede begeleiding en ik heb op een gegeven moment ook een (noodzakelijke) ruggenprik gekregen en daar werd ik ook weer helemaal relaxed van. Kortom: wat ik wil zeggen is dat je er gewoon voor moet gaan als je een kindje wil. Je angst kun je met de vrloskundige bespreken en die kan je allerlei tips geven. Ik zou het er niet om laten als ik jou was.

Annie24 schreef:Ik ben er één van de andere kant van het verhaal: ik was totaal niet bang om te bevallen en was ook nog lange niet klaar met zwanger zijn aan het einde van mijn zwangerschap. Helaas verliep mijn bevalling zo traumatisch dat het 1 van de redenen is om niet voor een 2e kindje te gaan. De details zal ik je besparen

Jeetje wat heftig! Is die beslissing al helemaal definitief?

Linda schreef:

Annie24 schreef:Ik ben er één van de andere kant van het verhaal: ik was totaal niet bang om te bevallen en was ook nog lange niet klaar met zwanger zijn aan het einde van mijn zwangerschap. Helaas verliep mijn bevalling zo traumatisch dat het 1 van de redenen is om niet voor een 2e kindje te gaan. De details zal ik je besparen

Jeetje wat heftig! Is die beslissing al helemaal definitief?

We hebben altijd gezegd het bij 1 kindje te houden, maar als ik een goede bevalling had gehad waren we misschien nog wel van gedachten veranderd. Nu is het definitief nee, want ik wil het echt nooit meer meemaken, ook geen keizersnede want dan gebeurd er hetzelfde als met afgelopen bevalling. Ook speelt het mee dat Y. een huilbaby was en van 's morgens 7 tot middernacht huilde, ook dat wil ik nooit meer meemaken ondanks dat ik weet dat een 2e kindje heel anders kan zijn.

Mijn droombeeld: ik wil héél graag nog 1x zwanger zijn en dan huppa de volgende ochtend wakker worden en een kindje van 6 maanden naast me hebben liggen

Mijn 1e bevalling is traumatisch verlopen. Hier ondervindt ik nu nog altijd lichamelijke klachten van. Toch heeft dit me niet weerhouden om nog een kindje te willen. En zeer binnenkort zal ik weer moeten bevallen en hiervoor ben ik niet bang, ik ben van mening dat er niks mooiers is dan op eigen kracht je kindje op de wereld zetten.

Kan je er mee leven als deze angst maakt dat je nooit kinderen zal krijgen?

Heftig hoor, dat je zo bang bent! Ik herken het niet. Maar ja, pijn doet het wel. Gelukkig helpt de natuur je vaak wel een handje door er in 9 maanden naar toe te leven. Ook kan je veel hulp krijgen tijdens je zwangerschap als je aangeeft hoe groot je angst is. Als je wens echt heel groot is kan je misschien wel eens bij een verloskundige praktijk langs tijdens een spreekuur/vragen uur en dan je vragen neerleggen?

Annie24 schreef:Ik ben er één van de andere kant van het verhaal: ik was totaal niet bang om te bevallen en was ook nog lange niet klaar met zwanger zijn aan het einde van mijn zwangerschap. Helaas verliep mijn bevalling zo traumatisch De details zal ik je besparen

Hier ook zo, maargoed als je een kindje wil hoort dit erbij en je groeit er naar toe.

Dat infuus, die ruggeprik voor de keizersnee, de catheters die ik kreeg die waren echt niet pijnlijk hoor.

Annie24 schreef:

Linda schreef:

Annie24 schreef:Ik ben er één van de andere kant van het verhaal: ik was totaal niet bang om te bevallen en was ook nog lange niet klaar met zwanger zijn aan het einde van mijn zwangerschap. Helaas verliep mijn bevalling zo traumatisch dat het 1 van de redenen is om niet voor een 2e kindje te gaan. De details zal ik je besparen

Jeetje wat heftig! Is die beslissing al helemaal definitief?

We hebben altijd gezegd het bij 1 kindje te houden, maar als ik een goede bevalling had gehad waren we misschien nog wel van gedachten veranderd. Nu is het definitief nee, want ik wil het echt nooit meer meemaken, ook geen keizersnede want dan gebeurd er hetzelfde als met afgelopen bevalling. Ook speelt het mee dat Y. een huilbaby was en van 's morgens 7 tot middernacht huilde, ook dat wil ik nooit meer meemaken ondanks dat ik weet dat een 2e kindje heel anders kan zijn.

Mijn droombeeld: ik wil héél graag nog 1x zwanger zijn en dan huppa de volgende ochtend wakker worden en een kindje van 6 maanden naast me hebben liggen

Dat laatste kan ik me goed in komen, doe mij dan alleen maar 1 jaar, vind ik nog beter.

Als jullie je daar beiden in kunnen vinden dan maakt het natuurlijk niet uit. Ik kan me goed voorstellen dat jullie dat mee hebben genomen in jullie overweging.
Maar dat haalt natuurlijk niet weg dat het best heftig is, een vervelende samenloop van omstandigheden.
En wie weet wat rammelende eierstokken ooit met je doen. Misschien leer je er dan op een andere manier naar te kijken.

Linda schreef:

Dat laatste kan ik me goed in komen, doe mij dan alleen maar 1 jaar, vind ik nog beter.

Als jullie je daar beiden in kunnen vinden dan maakt het natuurlijk niet uit. Ik kan me goed voorstellen dat jullie dat mee hebben genomen in jullie overweging.
Maar dat haalt natuurlijk niet weg dat het best heftig is, een vervelende samenloop van omstandigheden.
En wie weet wat rammelende eierstokken ooit met je doen. Misschien leer je er dan op een andere manier naar te kijken.

Even een lap tekst weggehaald, anders wordt het zo'n grote quote

De enige manier dat ik nog een keer zou willen bevallen is als ik 'voor controle' naar het ziekenhuis zou moeten en me ze daar ter plekke opeens plat zouden spuiten zonder dat ik het verwacht en dan een keizersnede uit zouden voeren

*toen was ik begonnen met mijn bevallingsverhaal in het kort te typen, maar dat lijkt me toch niet verstandig voor de TS, dus heb het maar weer weggehaald*