Wat zou jij doen? (driftbui peuter)

N heeft de laatste weken en mega grote driftbuien. Tijdens zo'n driftbui is hij totaal onbereikbaar, hoort niets meer, ziet niets meer en hamert door over hetgeen hij wilt (en wat soms dus niet kan).

Net kwamen we bij de buren vandaan, J was gevallen en verdrietig dus ik tilde haar. Hij wilde ook door mij getild worden, dat ging dus niet. Eenmaal thuis zijn we meteen naar boven gegaan want het was al lang bedtijd. Hij ging helemaal door het lint. Gillen, krijsen, stampvoeten, springen, slaan, aan me trekken, ik kon er echt niets meer. Hij moest en zou getild worden en mama moest NU terug naar buiten, dat stukje opnieuw lopen en hem tillen. Ik vind veel dingen goed, maar dit ging me natuurlijk te ver, daar begin ik niet aan. Het is natuurlijk ook een machtsmiddel, een grens die hij over wilt.

Wat zouden jullie doen?

Ik vind dat, nu mijn zoon 3 is, dit de moeilijkste en lastigste fase. Ze kunnen nu veel meer, en beseffen heel goed dat ze dus ook gewoon nee kunnen zeggen. Mijn zoon zoekt constant grenzen op, en als ik iets niet goed vind, maakt hij er 9 van de 10 keer een heel circus van. Hij is echt de hele tijd op zoek naar grenzen.

Het enige wat ik probeer te doen is heel consequent en duidelijk zijn en af en toe mijn ogen sluiten en hem uit laten razen. Aan mij heb je dus niet veel

Heel herkenbaar.

Ik zou toch terug zijn gelopen en haar dat stuk gedragen hebben. Dat zou mezelf en mijn dochter een hoop frustratie besparen.
Als je dit echt niet wil of het kan niet dan zou ik duidelijk zeggen 'jij wilde ook graag door mama opgetild worden hè, je bent boos omdat dat niet ging'. Meestal helpt dit hier enorm en valt er daarna wel met haar te praten.

misschien is dat ook het enige wat je kunt doen hoor. Maar hij is zo volhardend en raast dan rustig 1,5 uur door, hem alleen laten met zijn woede vind ik ook geen optie maar hij schreeuwt ook geregeld "MAMA MOET WEG!!" met zijn vingertje dirigerent naar de deur . Aan de ene kant wilt ik inderdaad consequent zijn, maar ik wil ook niet hard tegen hard gaan want dan wordt het helemaal een gevecht. Dus inderdaad soms ogen sluiten/ bepaalde ongewenst gedrag negeren, maar niet toegeven aan zijn eisen.

Ik had het ook niet gedaan. Niet uit koppigheid, maar deze keer is het iets relatief simpels, de volgende keer moet je misschien een autorit van 45 minuten opnieuw rijden met zijn favoriete cd in de speler. Ik noem maar wat.

Als je teruggaat en hem optilt verpest je het voor jezelf, want dan weet hij dat hij gelijk krijgt door dat krijsen. Ik zou het negeren en als hij rustig is, met hem praten.

Liadan, dat is het lastige bij N, als ik zijn gevoel benoem doet dat helemaal niets. Hij wordt alleen maar bozer. Bij J kan dat wel, als ik zeg "je bent boos he lieverd?" dan zegt ze met een lange haal "Jaaahahaaa" en dan is het ijs gebroken en is er weer een ingang. Bij N is er gewoon geen ingang en dat maakt het dat ik het echt heel moeilijk vind. Het had inderdaad een hoop frustratie gescheeld, maar hij is ook zo aan het orders uitdelen de laatste tijd. Mama moet dit, papa moet weg, mama moet dat, dat soort kreten hoor ik de laatste tijd. Daarbij wijst hij papa de deur uit en dirigeert hij iemand anders de keuken in om brood te maken. Ik wil niet meegaan in dit gedrag. Ik wil veel en ga in veel dingen mee, maar ik ben bang dat als ik gehoor geef aan zijn manier van commanderen, het alleen maar erger wordt.

maiadebij schreef:misschien is dat ook het enige wat je kunt doen hoor. Maar hij is zo volhardend en raast dan rustig 1,5 uur door, hem alleen laten met zijn woede vind ik ook geen optie maar hij schreeuwt ook geregeld "MAMA MOET WEG!!" met zijn vingertje dirigerent naar de deur . Aan de ene kant wilt ik inderdaad consequent zijn, maar ik wil ook niet hard tegen hard gaan want dan wordt het helemaal een gevecht. Dus inderdaad soms ogen sluiten/ bepaalde ongewenst gedrag negeren, maar niet toegeven aan zijn eisen.

Héél herkenbaar. Ik weet niet of wat ik doe goed is, maar als hij dat soort dingen roept (mama moet weg) dan ga ik ook daadwerkelijk even weg, naar de woonkamer ofzo. En dan laat ik hem even alleen met zijn verdriet. Na 10 minuten ofzo ga ik dan weer terug en vraag of hij rustig is. En inderdaad niet toegeven aan zijn eisen, daar heb je alleen jezelf maar mee op den duur.

Vaak helpt het hier heel erg door dan te benoemen wat ze wilde (jij wilde ook graag gedragen worden, of niet?). Meestal beantwoord ze dat met een hele lange dramatische 'JAAAAAAAAAHAAAAAAA' en wil ze opeens getroost worden. Dan staat ze ook open voor uitleg, meestal is dan even een gesprekje en aandacht met veel knuffels en kusjes voor haar voldoende.

*edit: ik lees nu dat dit niet werkt. Waarom wilde je niet terug lopen en hem tillen? Waarom gaat dit over jouw grens?

Oooh Maia volgens mij heb je het over mijn zoontje hoor
Ik zou dat dus ook niet gedaan hebben. J doet constant precies hetzelfde. Als er iets niet gaat zoals hij wil, wordt hij hysterisch.

Ik laat hem maar uitrazen, want ik kom er toch niet tussen. Wel ga ik op mijn knieen naast hem (of in de buurt van hem) zitten, zodat hij naar me toe kan komen, maar geef niet toe. Dan duurt het maar wat langer.

Wij hadden vandaag precies zo'n situatie. Hij bleef echt een hele tijd onbereikbaar en boos. Uiteindelijk door zelf kalm te blijven kwam hij toch naar me toe. Ik heb hem uitgelegd dat een boze bui echt wel mag, maar dat nee gewoon nee is.

Jeetje, Maia, naar is dat hè? Ik heb de laatste weken trouwens hetzelfde met Tomas. Vandaag heeft hij drie kwartier gekrijst omdat we een takje dat hij was verloren niet gingen zoeken. Ik vind het moeilijk hoe te reageren. Zijn laatste driftbuien had hij met 2 jaar, maar die waren beter te doen.

Vervelend dat hij niet reageert op het benoemen van zijn gevoel. Ik zou ook zeker niet in alles meegaan, alleen in dit specifieke geval zou ik denken 'hij is moe en wil graag net als zijn zusje opgetild worden' en omdat ik zelf geen zin zou hebben in de driftbui zou ik het toch gedaan hebben.
Mijn dochter kan ook heel erg commanderen en daar ga ik ook vaak niet in mee. Ze heeft er bijv. de laatste tijd een handje van om 's ochtends om pap te vragen en als ik dat gemaakt heb te zeggen dat ze toch een boterham wil. Daar ga ik ook niet in mee omdat ik het zonde vind om eten weg te gooien.

Ik denk dat ik toch zijn gevoel zou benoemen terwijl je bij hem blijft als hij zo boos is. Hij mag tenslotte gewoon boos zijn. Als mijn dochter boos is dan is dat geen enkel probleem en blijf ik bij haar tot ze is uitgeraasd. Afleiding helpt hier ook nog wel eens.

Y kreeg laatst een bakje kruidnootjes, ze zag mij er ook eentje uit de pot in mijn mond stoppen en toen barstte ze uit in een woedebui: 'Dat is mijn koekje! Dat is mijn koekje!' de rest van de kruidnootjes heeft ze niet eens meer opgegeten, zo boos was ze.

Gelukkig duurde het niet lang.

Zelda, dat vind ik ook lastig, het liefst laat ik hem niet alleen. De vorige keer ben ik op de overloop gaan zitten, zodat ik hem wel kon zien. Nu ben ik J naar bed gaan brengen, zodat hij me wel hoorde. Het liefst laat ik hem niet alleen als hij zo overstuur is, maar als hij daar echt om vraagt geef ik er we gehoor aan.

Rejoy, het is niet dat ik niet terug wil lopen, het is meer zijn manier van commanderen waar ik geen gehoor aan wil geven. Ik heb nog een alternatief aangeboden (buiten even samen naar de sterren kijken) maar ik moest en zou terug naar de buren lopen met hem, hem optillen en naar ons huis lopen. Hij is op zo'n moment echt orders aan het uitdelen.

Susan, daar heb je idd ook nog een punt, volgende keer wilt hij iets wat lastiger te verwezelijken is en dan zit je echt met een woedende peuter.

Jetje, haha het is dus echt de leeftijd, een fase, moeten we maar denken!

Liadan, en als Y je weg zou sturen, zou je dan bij haar blijven of gehoor geven aan haar verzoek?

maiadebij schreef:Zelda, dat vind ik ook lastig, het liefst laat ik hem niet alleen. De vorige keer ben ik op de overloop gaan zitten, zodat ik hem wel kon zien. Nu ben ik J naar bed gaan brengen, zodat hij me wel hoorde. Het liefst laat ik hem niet alleen als hij zo overstuur is, maar als hij daar echt om vraagt geef ik er we gehoor aan.

Ik snap wel dat je het moeilijk vindt om weg te lopen hoor. Maar hier werkt het wel. Als ik blijf, dan wordt het alleen maar erger en dan gaat hij helemáál door het lint. Door hem even alleen te laten zijn, heeft hij ook de kans om te verwerken wat hij voelt, zonder mijn aanwezigheid. Het scheelt ook wel dat we in een appartement wonen en dat alle kamers met elkaar verbonden zijn, ik ben nooit ver weg ofzo.

Maia, dan zou ik hetzelfde doen als jij hebt gedaan. Zeggen dat je in de buurt bent en dat hij altijd naar je toe kan komen en dan toch weggaan.

Maia: als jij woedend zou zijn, zou jij dan in staat zijn om iets vriendelijk te vragen? Tuurlijk zou je liever zien dat hij het op een 'normale' manier vraagt, maar op dat moment was hij moe en heel kwaad, ik vind dan dat je van een kind niet kunt verlangen dat hij in zo'n situatie vriendelijk kan blijven. Is hij talig genoeg om als hij weer gekalmeerd is te begrijpen dat dit geen prettige manier van communiceren is?

Bij onze dochter zijn we nu bezig om haar te leren dat ze om dingen moet vragen, ipv te commanderen. Als ze nu iets wil, moet ze: 'mag ik ... ' ipv Hinhe kaan! (y.inthe kraan, dan wil ze met het water spelen), zegt ze nu 'mag ik kaan pelen'? Ik hoop dat ze ook nog iets van dit fatsoen overhoudt als ze kwaad wordt

Rejoy, ik snap wat je bedoelt en zo probeer ik er ook in te staan, me verplaatsen in zijn situatie. Maar het begint natuurlijk al bij de buren, hij is dan nog niet boos en eist eigenlijk dat ik hem til. Ik leg hem op zo'n moment uit dat J verdrietig is omdat ze gevallen is en bij mama wilt zijn, en geef als alternatief dat papa hem tilt. Hij is op dat moment nog niet boos, maar begint wel te commanderen. Dat het uiteindelijke resulteerd in zo'n driftbui vind ik ook heel vervelend, vooral voor hem. Maar sommige dingen kunnen gewoon niet, die leg ik uit en geef hem een alternatief. Hij is daar alleen echt niet voor te porren.
Achteraf erover praten is moeilijk voor hem, hij verteld wel veel dingen maar echt een gesprek voeren is nog moeilijk. (vertellen wat hij op de psz gedaan heeft doet hij bijv niet).

Laatst lag hij in bed en wilde een ijsje, tjsa ook dat zit er toch echt niet in.... andere situatie met een zelfde driftbui tot gevolg.

Of hij wilde eens een pakje drinken, maar niet het pakje uit onze koelkast, maar die ene die oma net meegenomen had naar huis (ze had bij ons opgepast en pakjes mee van de supermarkt) dan gaat oma echt niet terugfietsen om een pakje te brengen. Dan kan ik uitleggen tot ik een ons weeg, uitleggen dat hij morgen zo'n pakje krijgt, het maakt niks uit, hij wordt dan echt woest en dat duurt dan zeker een uur voor hij weer bedaard.

Zo zijn er tal van situaties, de 1 makkelijker op te lossen dan de ander. Maar soms zijn er gewoon dingen die niet kunnen.

C.eline heeft/had af en toe ook van die driftbuien. (Ze duren gelukkig geen drie kwartier of nog langer)

Nu ben ik er eens op gaan letten en eigenlijk komen ze bij haar alleen voor op de momenten dat ik vooral met J.ulian bezig ben. Ik denk dat zij op dat moment het gevoel heeft dat ik er niet (genoeg) voor haar ben, waardoor ze dit gedrag gaat vertonen. Ze gaat dan vaak ook J.ulian nadoen, hetzelfde gedrag vertonen als J.ulian.

Kan het zijn dat dat met jouw zoon ook zo is? dat hij op dat moment ook dat stukje aandacht/veiligheid/knuffelen oid. wil, wat je dan aan zijn zusje geeft?

Hier gaat (even afkloppen) het hele driftbuientijdperk ons gelukkig zeer zeer mild voorbij. R is enorm snel afgeleid en vindt alles al snel prima.

Ik denk verder dat je goed gehandeld hebt, proberen in te leven in hem en dit ook naar hem toe verwoorden.

Hier hebben we af en toe ook enorme driftbuien. Vooral als ik per ongeluk als eerste op het knopje van de lift druk. Meestal ga ik dan naar huis. Zeg dat hij in zijn kamer boos mag doen en als hij klaar is mag hij weer bij ons komen. Hij is op dat moment niet voor rede vatbaar. Ik denk dat zijn eigen kamer dan prettig is voor hem. Daar kan hij zich afreageren zonder dat ik boos moet worden omdat hij iets vernield wat niet van hem is.(gooien met iets helpt altijd heel goed bij hem)

Gister was hij ook zo boos. Ik pakte een stukje kaas. Hij werd zo boos. Gillen,huilen, slaan. Hij eistte dat ik het uit zou spugen. Dat was in de AH en een paar oude mensen zaten zich ermee te bemoeien dus ik heb de winkelwagen laten staan, ben naar de auto gegaan en naar huis gereden. Ik weet soms e cht niet meer hoe ik het beste kan reageren haha

Lastig Yvonne; en hem gewoon even negeren? Ik vind dat bemoeien trouwens vreselijk...

Als 1 van de 2 zo'n driftbui heeft an public, dan kunnen mij opmerkingen of blikken van anderen me echt gestolen worden. Ik snap die mensen ook niet hoor, waarom moeten ze zich er zo nodig mee bemoeien??

Ze vonden hem zoooo zielig. En zeiden: ach wat gemeen van je mama dat ze jouw stukje kaas opeet. (hij had er al 3 gehad ) En toen zei N. heel dramatisch: dat doet ze nou altijhiijjhijddd..