Hoe doen jullie dat.. lopen/tillen pfff

Voorbeeld:
Vanmorgen met de fiets boodschappen gedaan. Ik parkeer mijn fiets al zo dat we nog maar een paar stappen hoeven te lopen en dan zijn we in de supermarkt. Maar mevrouw weigert om te lopen en wordt het liefste nog overal getild.
In de boodschappen kar zitten vindt ze normaal geweldig, maar de laatste tijd ook niet meer, maar ze wil ook niet lopen....
Dus met veel gekrijs moet ze van mij dan toch zitten en na wat tegenwerk blijft ze dan ook wel zitten. Als het maar niet te lang duurt.

Of laatst was ik met een vriendin naar de kinderboerderij. De kleine van die vriendin die loopt echt veel kilometers maar mijn dochter die loopt een paar stapjes en als ze iets interessant vindt dan neemt ze ook nog wel de moeite, maar de rest van de tijd moet ze getild worden.

Nu kan ik er voor kiezen om haar niet de zin te geven. Alleen heb ik niet altijd zin om stennis te schoppen. Want niet getild worden = keihard huilen en niks meer willen = niet gezellig.

Is dat een fase of verwen ik d'r te veel en moet ik overal maar een scene gaan maken? Zodat ze vanzelf ''leert'' om te lopen ofzo. Of verwacht ik te veel van haar? Maar ze kan eigenlijk best veel lopen, want een poos terug deden we niet anders, maar op 1 of andere manier wilt ze dat niet meer. En het stomme is nog dat ze nog het liefste door mij getild wordt ook nog.

Iemand tips?

Oef, lastig! Zeker nu.

Hier loopt dochter ook altijd, ik heb de buggy nooit meer bij me. Soms gaat ze na 10 meter voor me staan en zegt dan "tillen!", maar dat weiger ik en zeg dat ze prima zelf kan lopen. Dat accepteert ze gelukkig altijd zonder mopperen.
M'n man is iets makkelijker met tillen, maar hij is ook sterker dan ik.

Wil ze nog in de buggy? Misschien die vaker mee nemen?
Wij hebben een hele tijd geleden ook een fase gehad dat ze alleen getild wilde worden, maar dan liet ik haar zelf de keus maken, óf zelf lopen, óf in de buggy. Daar maakte ze soms wel een probleem van, maar dat ging redelijk snel voorbij. Hier was het dus echt een fase, hopelijk is dat bij jullie ook het geval.

Gelukkig gebeurd(e) het niet vaak, als ze soms getild wil worden is dat niet heel erg(alleen door mijn man). Maar soms moet ze gewoon kiezen, lopen of in de wandelwagen. Soms is het even een drama, maar vaak valt het mee. Wij laten haar kiezen van te voren wat ze wil en zeggen dan ook als ze voor lopen kiest dat we haar ook echt niet gaan dragen. Soms gaat ze dan halverwege toch zeuren en legen we haar weer uit dat ze er voor gekozen heeft dat ze wou lopen.

Tja die buggy heb ik dus vaak niet bij me als ik alleen ben, want heb geen rijbewijs dus doe veel met de fiets.

En ik zeg inderdaad anders ook of lopen of in de buggy, maar die van mij die accepteerd dat dus niet... Ze gaat voor me staan met haar armen omhoog en als ik zeg dat ze prima kan lopen dan gaat ze maar om mijn benen hangen, want dan kan mama tenminste niet verder lopen


Mijn vriend die maakt er ook minder problemen van maar ja wat je zegt die mannen die zijn sterker. En ik ben nu nog maar kort zwanger maar als ik straks 20 weken ben ofzo zit ik hier niet meer zo om te springen denk ik....

Ik denk dat het even volhouden is van gewoon lopen en dat je haar niet de hele tijd gaat tillen. Ook al is het de eerste paar keren een drama. Maar ja straks kan je echt niet meer. maar goed dat is wat ik denk, heb zelf geen ervaring als mama.

Hier doet ze dat soms ook nog weleens. Dan mag ze lopen of in de buggy. Heel soms til ik haar een stukje, maar niet vaak. Lijkt me lastig, als je geen buggy bij je hebt. Misschien toch even doorzetten met laten lopen, dan went ze er hopelijk aan. Anders zou ik een drager aanraden (bij lange stukken gaat ze hier of in de buggy of de drager), maar ik denk niet dat je daar op zit te wachten als je zwanger bent.

Ik probeer wel altijd door te zetten met lopen.
Soms ga ik lopend met haar naar de winkels en neem ik de buggy wel mee. En onderweg zeg ik dan nog wel eens kom op je kan prima lopen. Mama loopt met je mee etc.. en als ze dan tegengas geeft dan vind ik dat nog niet zo erg.
Maar in de winkels zelf ben ik toch sneller geneigd om haar dan maar te tillen/in de buggy te zetten... gewoon omdat ik geen zin heb in mensen die zich ermee gaan bemoeien of een huilend kind die niet stil te krijgen is.... alle ogen op ons gericht.... enzovoorts.
En als ik dan al misselijk ben zoals vanmorgen dan heb ik daar al helemaaaaal geen zin in.
Ach ja het gaat vast vanzelf wel weer een keer over.

Ik deed het gewoon niet. Ik zei dat mama nou eenmaal niet zo sterk is als papa en mama dan last krijgt van haar rug. Mijn man deed het dus vaak wel en mijn moeder trouwens ook. Ik was ook zwanger en het ging gewoon echt niet (en buiten dat vond ik het ook lang niet altijd nodig). Na een paar keer drama had hij door dat het er echt niet in zat en vroeg hij het niet meer aan mij. Wel aan mijn man en moeder en als ik met hun samen was wist hij ook precies dat hij bij hun moest zijn. Inmiddels loopt hij bijna altijd zelf maar probeert hij het bij mijn man en moeder nog wel vaak. Ze trappen er meestal wel in maar als ik erbij ben moet hij van mij eerst in ieder geval een stuk zelf lopen want ik vind het echt onzin om hem steeds te tillen. Dan gaat hij maar in de buggy, maar dat wil hij niet dan wil hij zelf lopen.

hier maken we er wel eens een spelletje van, voetstappen tellen, wie de grootste stap kan zetten, over putten en putdeksels springen, dat soort dingen