"Senne (7) is liever een meisje"

Ik zat net op de Belgische tv het nieuwe programma van Paul de Leeuw te kijken, en daarin was een meisje van 7 te zien, maar "zij" is geboren als een jongetje, maar wilde graag een meisje zijn en haar ouders laten nu toe dat ze zich ook echt als meisje kleed en gedraagt en noemen haar nu Sanne ipv Senne. Op school wordt ze nu ook als meisje behandeld.

Vond het wel heel apart om te zien, aan de ene kant heel goed dat ouders zo kijken naar het gevoel van hun kind, maar ik vind het ook wel een hele beslissing om te maken bij een kind van die leeftijd.

Hoe zouden jullie reageren als ouders zijnde?


http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120703_00210353&utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_term=dso&utm_content=article&utm_campaign=seeding

Senne is liever een meisje. Nu we dat aanvaarden, bloeit ze helemaal open

Voor de 7-jarige Senne zit het eerste leerjaar erop. Een zware last valt daarmee van zijn schouders, want het is voor
het laatst dat hij als jongen naar school moest. De school verwelkomt hem vanaf 1 september als Sanne. 'Sinds we haar toelaten om een meisje te zijn, is ze helemaal opengebloeid', zeggen haar ouders.

'Ik wil een meisje zijn.' Senne zei het twee jaar geleden voor het eerst hardop. Vijf jaar oud was hij toen. 'Maar je
bent een jongen', reageerde zijn moeder laconiek. Ze had haar zoon al vaker gezegd dat hij 'een jongen was'. Toen hij
een pop vroeg voor Sinterklaas, waarna hij met tegenzin een auto van Cars op zijn verlanglijstje zette en vanaf 6 december alleen maar met de cadeaus van zijn zus speelde. Of toen hij vroeg of mama zijn nagels wilde lakken en hij begon rond te lopen op haar hoge hakken. Of toen hij alleen maar meisjes wilde uitnodigen op zijn verjaardagsfeestje. En ook
elke keer wanneer hij kwam paraderen met de rokjes van zijn grote zus.

'Ik wil een meisje zijn.' Senne zei het sindsdien meermaals per maand. Zijn ouders bleven er tegen vechten. Tot drie maanden geleden, Senne was toen net 7 jaar. 'Mag ik een jurkje voor mijzelf', vroeg hij tijdens het winkelen aan zijn moeder. 'Je bent een jongen', antwoordde zij. Maar toen ze het verdriet zag in de ogen van haar zoon, zwichtte
ze. 'Toen ze dat eerste jurkje paste, straalde ze helemaal', zegt de mama nu, zorgvuldig kiezend voor de 'ze'. Senne kwam die dag dolgelukkig thuis. Zijn moeder lag de hele nacht te huilen.

De dag erop hebben de ouders de moeilijkste beslissing uit hun leven genomen. Als het Senne echt zo gelukkig maakte, mocht hij voortaan een meisje zijn. Sindsdien spreken de ouders consequent over Sanne, over 'zij' en over 'haar'. 'Soms zeg ik uit verstrooidheid nog Senne', zegt de mama. 'Maar dan antwoord ik niet', zegt Sanne onmiddellijk.

'Geen bevlieging'

De ouders zijn er vast van overtuigd dat het geen bevlieging is. 'Als we nu terugkijken naar filmpjes van vroeger, dan zien we het ook. Er was iets, dat wisten we altijd al. Maar we konden er vroeger de vinger niet op leggen.'

'Dit', dat is dan genderdysforie of een geslachtsidentiteitsstoornis. Naar schatting één op de tweeduizend kinderen wordt als het ware in het verkeerde lichaam geboren. Sanne is niet alleen. Net daarom willen haar ouders met hun verhaal het taboe doorbreken.
'Als we haar zouden tegenhouden, belandt ze misschien in een depressie. We hebben het verhaal gehoord van een kind dat met dezelfde vragen worstelde en zelfmoord pleegde. Dat willen we voorkomen. We kennen een leraar die zelf van geslacht is veranderd, hij zegt dat er op zijn school twee kinderen zitten in hetzelfde geval als Sanne. Maar de ouders durven er niet mee naar buiten komen. Ik hoop dat ons verhaal daartegen helpt.'

Gevecht

Het begon bij Sanne met kleine dingen. 'Ze vroeg me of ik haar nagels wou lakken', vertelt de mama. 'Geen sprake van,
antwoordde ik. Maar na lang aandringen kreeg ze dan toch van mij gedaan dat ik één teennagel lakte. Maar ik was vergeten dat ze de volgende dag zwemles had, waardoor iedereen het kon zien. Ze heeft daar staan
paraderen, naar het schijnt. Ik heb nog nooit iemand gezien die zo fier was, zei de juf die avond.'

De wens werd almaar concreter. 'Mama, zou je me nog graag zien als ik een meisje was, vroeg ze eens. En: Wat zou er gebeuren als mijn piemeltje eraf was? Het werd voor ons erg duidelijk dat het geen spel was, dat het geen
fase was. We laten haar nu sinds zes weken toe om met leggings en in meisjes-T-shirts naar school te gaan. En nu huppelt ze haar bed uit.'

Ook de school heeft beslist om de keuze van de ouders te volgen. 'Vanaf september noemt de juf haar Sanne en mag ze met rokjes en jurkjes naar school. Want daar zien ze ook dat ze helemaal is opengebloeid.

Als het zo is dan is het zo. Ik denk dat als blijkt dat die gevoelens en de wens serieus zijn, je weinig keuze hebt dan het te accepteren, al denk ik wel dat het heel moeilijk is. Maar ik heb liever dat mijn kind gelukkig wordt als iemand van het andere geslacht dan doodongelukkig - of dat ik hem of haar kwijtraak omdat ik dit niet accepteer.

Ik denk dat ik het er best wel even moeilijk mee zal hebben. Ik vind het niet iets waar je zomaar even aan toe geeft. Maar uiteindelijk zal ik het wel accepteren en respecteren. Helemaal als ik zie dat mijn kind dan veel gelukkiger is en weer helemaal op bloeit. Als mijn kind gelukkig is ben ik dat ookof het nou een jongen of meisje is.

Ik zou daar heel veel moeite mee hebben en het niet 'zomaar' accepteren.

Als hij homo later is prima, maar dit vind ik ergens nog veel erger.

Ik denk dat ik in mijn omgeving al wel genoeg heb gezien en meegemaakt om het te kunnen accepteren, al zal het natuurlijk moeilijk zijn. Maar ik vrees ook dat een deel van de familie het absoluut niet gaan accepteren.

Ik hoop dat ik het snel genoeg zou merken en mijn kind zoveel mogelijk ga kunnen steunen, want als Louise liever Louis wilt zijn, zal het zeker niet gemakkelijk zijn in de pubertijd.

SarahKey schreef:Ik zou daar heel veel moeite mee hebben en het niet 'zomaar' accepteren.

Als hij homo later is prima, maar dit vind ik ergens nog veel erger.

Erger? Je kind kiest er niet voor om te zijn wie hij is. Door jou en je man is hij geboren en dan vind jij het 'erger' als hij zijn gevoel over wie hij is volgt? Leuk om te horen. Je hoeft niets 'zomaar' te accepteren, maar eigenlijk heb je geen keus als je in het leven van je kind wil blijven. Paniekerig vasthouden aan de norm, daar word je sowieso niet gelukkig van.

Ik zou het er vast behoorlijk moeilijk mee hebben, vooral om wat het aan verdriet en zorgen voor mijn kind meebrengt. Maar ik zou hem/haar sowieso accepteren en zoveel mogelijk helpen.

Als ik het artikel moet geloven, lijkt het wel dat de ouders hier vrij 'makkelijk' over beslist hebben. Voor zover ik weet is er in Nederland hier een heel expertisecentrum voor en daar zou ik zeker mee in conclaaf gaan voordat ik zulke ingrijpende veranderingen doorvoer in het leven van mijn kind. En dan nog de onzinnige suggestie die wordt gewekt dat met poppen spelen of je nagels willen lakken een teken van genderdysforie zou zijn... Maar goed, ik hoop voor het kind dat het gewoon een staaltje baggere journalistiek is en de ouders er toch wat bewuster in staan.

Ik zou het moeilijk vinden omdat ik weet dat mijn kind een zware weg voor zich heeft en dat zou me pijn doen, want je gunt je kind een onbezorgd leven, zeker op die leeftijd.

Maar ik zou mijn kind op alle fronten steunen en begeleiden.

Lonely Goatherd schreef:Ik zou het er vast behoorlijk moeilijk mee hebben, vooral om wat het aan verdriet en zorgen voor mijn kind meebrengt. Maar ik zou hem/haar sowieso accepteren en zoveel mogelijk helpen.

Als ik het artikel moet geloven, lijkt het wel dat de ouders hier vrij 'makkelijk' over beslist hebben. Voor zover ik weet is er in Nederland hier een heel expertisecentrum voor en daar zou ik zeker mee in conclaaf gaan voordat ik zulke ingrijpende veranderingen doorvoer in het leven van mijn kind. En dan nog de onzinnige suggestie die wordt gewekt dat met poppen spelen of je nagels willen lakken een teken van genderdysforie zou zijn... Maar goed, ik hoop voor het kind dat het gewoon een staaltje baggere journalistiek is en de ouders er toch wat bewuster in staan.

Zoals ze gister tijdens het programma van Paul over kwamen, had ik wel het idee dat ze er redelijk makkelijk in mee gegaan zijn, hij gaf het al aan sinds hij 4 was en sinds deze week gaat zij dus ook als meisje naar school en de school gaat er dus ook in mee. D'r zus zei ook "Ik heb het altijd al gezien dat ze anders was dus ik was niet verbaasd"

Ik zou er denk ik ook geen probleem mee hebben als later blijkt dat mijn kind zich echt anders voelt en liever van het andere geslacht is, ik heb liever dat hij of zij gelukkig is, maar ik vind 7 jaar ook wel erg jong om zo'n drastische beslissing door je kind te laten nemen en daar als ouders zo volledig in mee te gaan.. Is een kind nou 12/13/14 dan kan die al beter nadenken over de "gevolgen" etc.

Als je kind op die leeftijd al doodongelukkig is bij het idee om als jongen door het leven te gaan, zou je hem dan nog vijf jaar doodongelukkig willen zien? Omdat het volgens jouw norm 'te jong' is?

Als je hem halsstarrig dwingt een jongen te blijven, denk je dat de buitenwereld dan niet merkt dat hij liever een meisje wil zijn?

Charlie schreef:Ik zou het moeilijk vinden omdat ik weet dat mijn kind een zware weg voor zich heeft en dat zou me pijn doen, want je gunt je kind een onbezorgd leven, zeker op die leeftijd.

Maar ik zou mijn kind op alle fronten steunen en begeleiden.

+1

Susan schreef:Als je kind op die leeftijd al doodongelukkig is bij het idee om als jongen door het leven te gaan, zou je hem dan nog vijf jaar doodongelukkig willen zien? Omdat het volgens jouw norm 'te jong' is?

Als je hem halsstarrig dwingt een jongen te blijven, denk je dat de buitenwereld dan niet merkt dat hij liever een meisje wil zijn?

Ja nouja dat is juist het lastige er aan.. Je wilt uiteraard ook niet dat je kind dood ongelukkig is. Maar dat maakt die beslissing om je kind dan maar volledig als het andere geslacht te gaan behandelen niet minder drastisch..
En het is niet zo zeer dat ik kwa leeftijd er een norm aan hang, als het uiteindelijk zo is dan is het ook zo natuurlijk, maar vind het wel nogal heftig om bij zo'n jong kindje al zo'n beslissing te nemen.

Charlie schreef:Ik zou het moeilijk vinden omdat ik weet dat mijn kind een zware weg voor zich heeft en dat zou me pijn doen, want je gunt je kind een onbezorgd leven, zeker op die leeftijd.

Maar ik zou mijn kind op alle fronten steunen en begeleiden.

Hier wil ik me graag bij aansluiten. Heftig en ik hoop dat ik nooit in die situatie terecht kom!

Je neemt de beslissing nog niet per se voor het leven, mocht je kind er rond de middelbare schoolleeftijd echt spijt van krijgen dan kan hij altijd opnieuw beginnen, eventueel op een school waar niemand hem kent. Natuurlijk kunnen er dan roddels komen van mensen die via via weten van zijn geschiedenis, maar dat kan altijd, want mensen zullen in zo'n situatie altijd merken dat er zoiets speelt, dat voorkom je niet. Je kunt je kind misschien verbieden om bepaalde kleren te dragen, maar niet om zijn gevoelens met anderen te delen en zich als een meisje te gedragen.

Heel eerlijk gezegd denk ik dat als mensen niet zo vast zouden zitten in rolpatronen, dat het dan voor zo'n kind niet uitmaakt of hij nou een piemel heeft of niet. Maar als je inderdaad geen pop op je verlanglijstje mag zetten en je mag inderdaad geen meisjes uitnodigen 'omdat je een jongen bent', tja, dan kan ik me voorstellen dat je denkt dat je liever een meisje bent, want dan mag dat wel.

Zoveel verschil zit er in wezen niet tussen mannen of vrouwen, mensen máken dat verschil heel groot door alles te verdelen in mannen/vrouwenzaken. Dat is onzin. Er is geen enkele reden waarom jongens niet met poppen kunnen spelen en meisjes niet net zo goed in wiskunde zouden zijn. Maar dat zit er zo ingeramd, dat afwijkend gedrag er al snel toe leidt dat iemand zich niet thuisvoelt in een lichaam. Want als je gewoon kunt doen waar je je lekker bij voelt en daarin serieus genomen wordt, dan hoef je denk ik niet je druk te maken of je nou wel de dingen doet die bij je geslacht passen. Dan doe je gewoon wat je wilt en waar je goed in bent en maakt het niets uit of je nu een piemel hebt of niet.

Ik had overigs pas door dat ze eigenlijk een jongetje was toen het gezegd werd voor Paul, niet alleen wat betreft uiterlijk maar ook kwa stem.

Susan schreef:Je neemt de beslissing nog niet per se voor het leven, mocht je kind er rond de middelbare schoolleeftijd echt spijt van krijgen dan kan hij altijd opnieuw beginnen, eventueel op een school waar niemand hem kent. Natuurlijk kunnen er dan roddels komen van mensen die via via weten van zijn geschiedenis, maar dat kan altijd, want mensen zullen in zo'n situatie altijd merken dat er zoiets speelt, dat voorkom je niet. Je kunt je kind misschien verbieden om bepaalde kleren te dragen, maar niet om zijn gevoelens met anderen te delen en zich als een meisje te gedragen.

Je zegt het precies zoals ik net dacht, al kon ik het zo snel even niet verwoorden

Ik snap sowieso niet zo dat mensen zich 'man' of 'vrouw' voelen. Ik voel me gewoon ik.

Daarbij: als mijn zoon graag met poppen wil spelen: prima. En als hij nagellak op wil: ook goed. Als iemand zegt 'dat is niet voor jongens' dan zeg ik dat alles óók voor jongens is en dat er niets alleen voor meisjes of jongens is. Kom nou, zeggen dat een 6 jarig kind niet op voetbal mag omdat ze een meisje is of dat een jongen van 5 niet verkleed mag als prinses omdat hij een jongen is? Echt onzinnig.

Als iedereen die rolpatronen nou eens wat los zou laten dan zouden dit soort problemen vermoedelijk een stuk minder zijn. Want waarom van geslacht veranderen als je sowieso mag zijn wie je bent en kunt doen wat je wilt ?

Ik geloof er sowieso niet in dat iemand om die reden van het andere geslacht zou willen zijn, echt niet.

Susan schreef:Je neemt de beslissing nog niet per se voor het leven, mocht je kind er rond de middelbare schoolleeftijd echt spijt van krijgen dan kan hij altijd opnieuw beginnen, eventueel op een school waar niemand hem kent. Natuurlijk kunnen er dan roddels komen van mensen die via via weten van zijn geschiedenis, maar dat kan altijd, want mensen zullen in zo'n situatie altijd merken dat er zoiets speelt, dat voorkom je niet. Je kunt je kind misschien verbieden om bepaalde kleren te dragen, maar niet om zijn gevoelens met anderen te delen en zich als een meisje te gedragen.

Daar heb je natuurlijk ook wel helemaal gelijk in Nu je dit zegt denk ik ook wel dat het misschien in dat opzicht ook wel beter is om het nu "toe te laten", want kinderen in die leeftijd accepteren elkaar denk ik ook wel makkelijker, als ze die keuze pas mag maken in de pubertijd zal het misschien een stuk lastiger zijn..
Las in ander interview ook dat als ze het uiteindelijk echt door wilt zetten dat ze al vroeg met hormoonremmers moet gaan beginnen etc, maar dan pas vanaf haar 18de geopereerd kan worden.

"Als Senne voor altijd Sanne wil blijven, moet ze tijdens haar tienerjaren puberteitsremmers nemen en vanaf haar 16de ook vrouwelijke hormonen. Een echte geslachtsoperatie kan pas vanaf 18 jaar. Omdat de helft van de genderkinderen bij het begin van de puberteit toch nog van mening verandert (zie inzet), wordt er voor die leeftijd niet geopereerd."

Ik denk eerlijk gezegd dat er meestal wat anders aan de hand is. Ik geloof hier niet zo in nee, maar ik denk wel dat mensen ervan overtuigd zijn dat het zo zit voor ze.

Ik heb ooit eens iemand behandeld die veranderd was van geslacht. Dat zou de oorzaken van alle depressies en ellende zijn. Niet dus. En toen bleek het te laat. En was er spijt.

Ik vind het een lastig onderwerp, ook omdat ik gewoonweg vindt dat de fundamentele verschillen tussen mannen en vrouwen schromelijk overdreven worden. Als je vast denkt in genderrollen dan is het lastig om te accepteren dat je misschien een wat zachtaardige man bent met een verzorgend karakter, want dat past niet bij het beeld van 'man'. Ik vraag me af of het puur gaat om het lijf, of om de vrijheid om jezelf te zijn.

Ik weet het dus gewoon niet. De gevallen die ik ken vind ik op z'n minst twijfelachtig. Ouders die heel rigide zijn in rollenpatronen, kinderen met allerlei psychiatrische aandoeninge en dan blijkt dit 'de oplossing' te zijn (en dan achteraf niet). Dus ik durf er niet keihard iets over te zeggen, maar ik zet er wel hele grote vraagtekens bij.

Susan schreef:Ik geloof er sowieso niet in dat iemand om die reden van het andere geslacht zou willen zijn, echt niet.

Natuurlijk niet om 'ik wil met poppen spelen'. Dat is niet wat ik bedoel.

Feit is nou eenmaal dat bepaalde eigenschappen en karaktertrekken horen bij 'vrouw' of 'man' in onze maatschappij. Voldoe je niet aan dat beeld, dan kun je je heel erg ongemakkelijk gaan voelen in je lijf, want wie je bent past niet bij het omhulsel, naar de maatstaven die we gebruiken met z'n allen. Jezelf kun je niet veranderen, je lijf wel. Dus wordt het aangepast zodat het plaatje weer klopt. In mijn ogen klopt het plaatje altijd, hoe je ook bent, want ik vind het onzinnig dat bepaalde dingen bij óf mannen óf vrouwen horen. Ik sta daarin vrij alleen, dat merk ik heel regelmatig. Ik schrik er af en toe van hoe diep dat zit bij mensen.

Laatst nog een hele discussie gehad met collega's en clienten over man/vrouwrollen. Dat vond ik vrij schokkend, hoe diep die overtuigingen zijn dat mannen zó zijn en vrouwen zó. Daar valt niet vanaf te wijken. Wordt je in zo'n omgeving geboren en jij voldoet daar niet aan, dan kan je zomaar gaan denken dat er iets niet klopt aan je.

Grotendeels eens met Euc, ik denk alleen dat er wel verschillen zijn, maar die zijn lang niet allesbepalend. Er is wel een reden dat jongens meestal beter zijn in wiskunde, vrouwen meestalmbeter kunnen zoeken en dat soort dingen, iets biologisch met ruimtelijk inzicht, afstanden inschatten en een andere manier kijken. De hersens werken gewoon iets anders, maar dat geldt natuurlijk lang niet voor iedereen. Je hebt genoeg meisjes die wel goed zijn in wiskunde en genoeg mannen die wel kunnen zoeken om die verschillen geen wetmatigheid te laten zijn.

Bovendien denk ik ook niet dat puur die dingen een gevoel teweeg brengen van 'niet vrouw voelen'. Ik denk niet dat dat soort simpele zaken daarvoor ingrijpend genoeg zijn om van geslacht te moeten en willen veranderen, en ik denk ook zeker niet dat we te krampachtig moeten zijn met rollenpatronen. Mijn jongste zoon heeft jarenlang roze als lievelingskleur gehad. Nou en? Daar hebben we nou nooit moeilijk over gedaan, en inmiddels vindt hij groen mooier. Hij houdt namelijk ook van tractors, en roze tractors zie je niet vaak en groene wel

Mochten mijn jongens ooit oprecht van geslacht willen veranderen, dan ben ik het met Charlie eens. Verdriet, maar dan vooral vanwege het feit dat ze het moeilijk gaan krijgen, zou dan mijn grootste angst zijn. Ik wil ze graag gelukkig zien, en verdriet omdat ze in het verkeerde lijf zitten of verdriet dat hun nieuwe 'ik' waarmee ze zich goed voelen niet geaccepteerd wordt, lijkt me even erg.

Charlie schreef:Ik zou het moeilijk vinden omdat ik weet dat mijn kind een zware weg voor zich heeft en dat zou me pijn doen, want je gunt je kind een onbezorgd leven, zeker op die leeftijd.

Maar ik zou mijn kind op alle fronten steunen en begeleiden.

Ik ook. Ik hou van hem als persoon, dus als hij hier gelukkiger door is, dan is dat goed.