Hoe steun je iets, waar je 't niet mee eens bent?

Beetje warrige topictitel misschien, excuus daarvoor. *Edit; okee helemaal warrig topic, sorry!

Mijn vader heeft als 12 jarige een hersentumor gehad. Deze is succesvol verwijderd, maar bij deze operatie, is er ook iets mis gegaan; de tumor is weggesneden, maar daarbij zijn ook zenuwen en spieren aan de linkerkant van zijn gezicht geraakt. Zijn halve gezicht is dus verlamd, al járen (hij is inmiddels 48)

Nadat zijn 2e huwelijk op de klippen liep, heeft zijn ehm.. verse ex zegmaar.. Hem op z'n hart getrapt; hij vroeg haar, waarom 't op was en of er soms een ander was. Hij wilde een reden. Haar respons; "Wat denk je nou zelf? Je bent kaal, je hebt een scheve bek en je oog hangt."

Dit is voor hem een gigantische klep geweest en hij is er nog steeds ondersteboven van (6 jaar later) Hij is onzeker geworden, vindt zichzelf een monster, vermijdt foto's en blijft meer binnen en bij familie. Zo was hij nooit.. Dus hij is naar de dokter geweest; hij wilde z'n oog laten liften en kijken of hij misschien een halve facelift kon krijgen, zodat z'n gezicht weer recht is.

De oogoperatie is goedgekeurd, omdat hij er last van kreeg, tijdens 't dagelijkse leven (hij is gevallen met de fiets, tijdens een regenbui, omdat hij niet goed omhoog kon kijken) maar de andere operatie wordt nog bekeken.

Ik wil dat hij gelukkig is, maar deze operatie is gevaarlijker. Mijn vader heeft hersenbloedingen gehad in het verleden, zit aan de bloedverdunners, omdat hij nog steeds een risicogeval is, als 't aankomt op bloedproppen in z'n hoofd. Hij is mijn vader; flaws and all, verre van perfect, maar 't is papa.. Z'n gezicht verandert niks aan hém en ik vind 't ronduit onnodig. Hoe moet ik dit supporten? Hoe moet ik hem steunen, als alles in me schrééuwt dat hij 't níet moet doen? 't Is gevaarlijk en hoewel ik begrijp dat hij gelukkiger is, met een 'recht' gezicht, brengt 't meer risico's mee, dan 't in mijn ogen voordelen heeft. Ik heb al geuit hoe ik er over denk, maar dat veegt hij weg, onder 't mom van 'Je weet niet waar je 't over hebt..' En daar heeft hij een punt; ik heb een recht gezicht, ik ben niet de grond ingeboord door opmerkingen over m'n uiterlijk en ik ben niet zo onzeker.

Maar de risico's... Ik kan 't niet loslaten, ik kan 'm niet steunen, als 't gevaarlijk is.. Toch?

Als dit is wat hij echt wil, denk ik toch dat je hem moet steunen, het is een volwassen man, die zijn eigen beslissingen maakt. Ik snap jou volkomen, en zou hem ook duidelijk vertellen hoe het voor jou voelt, maar verder achter hem staan en hem steunen, waar nodig.

Moeilijk. Ik denk dat je hem toch "moet" steunen, omdat hij het graag wil. Voor jou is dit lastig, maar je vader zou het vervelend vinden als je het niet zou doen. Dat wil niet zeggen dat je niet mag zeggen hoe je je voelt.

Lastig hoor. Keur je de operatie sowieso helemaal af? Of ben je alleen bang voor de risico's die er aan vast zitten? Als het meer angst is, kan je er misschien met hem over praten. Dat het je bang maakt omdat je weet welke risico's er allemaal aan vast zitten. Zodat het bespreekbaar blijft.
Als je de operatie sowieso helemaal af keurt, dan lijkt het me fijn voor je vader dat je dit niet elke keer zegt. Hij weet nu hoe je er over denkt, maar hij blijft bij zijn keuze. Probeer in elk geval zo positief mogelijk te reageren. Lijkt me wel moeilijk.

Nee, ik keur 't niet in z'n geheel af, 't is gewoon gevaarlijk.. De ooglift vond ik ook onzin, althans, de cosmetische reden, zegmaar. Medisch snap ik 't, maar verder niet eigenlijk. Maar dat kan verder geen kwaad, dat was een mini sneetje boven z'n wenkbrauw en was zo gepiept. Maar verder.. Z'n hoofd is zó gevoelig, doktoren waarschuwen 'm al járen; één tik en 't kan voorbij zijn. Eigenwijs als ie is, werkt ie al door, risico 1. Neemt-ie niet genoeg rust, risico 2. Bijna dagelijks probeer ik 'm af te remmen, maar ja, tis een volwassen man, hij moet 't zelf weten etc.

Ik ben nu zo ver, dat ik gewoon hoop dat de operatie wordt afgeraden en dat de artsen het gewoon niet willen doen.

Ik snap je wel. Ik denk dat als ik in jou positie had gezeten ik zelfs boos was geweest. Zijn gezondheid is nu vrij stabiel, wie weet wat er gebeurd als hij die operatie gehad heeft. Hoe zijn herstel gaat worden en of alles wel goed gaat. Wie weet houd hij er straks weer iets aan over..
Ik kan je geen advies geven hoe je hier mee om moet gaan. Want er zitten best grote risico's aan. Mijn moeder heeft nu een relatie, dat is haar 4e man. Bij die andere 3 heeft ze 4 kinderen. Nou wilde ze vorig jaar zwanger worden op 43 jarige leeftijd met haar 4e vriend terwijl ze financieel ook nog eens aan de grond zit. Wat was ik blij toen bleek dat ze in de overgang zat Best gemeen, maar ja.. Het is wel een andere situatie als met jou vader, maar het was wel iets waar ik écht niet achter kon staan.

Ik snap het ook wel. Maar zie het ook vanuit zijn kant, hij vind zijn leven een heel stuk minder door zijn uiterlijk en dit kan verbeterd worden. Hij is vast bekend met de risico's en dan nog vind hij het de moeite waard. Dan zit het gevoel waarschijnlijk heel diep.
Ik zou wel aangeven hoe je jezelf hierover voelt, dat je bang bent hem te verliezen en jij hem wel goed genoeg vind. Heeft hij al wel eens met een psycholoog hierover gepraat trouwens?

Peachy schreef:Ik snap het ook wel. Maar zie het ook vanuit zijn kant, hij vind zijn leven een heel stuk minder door zijn uiterlijk en dit kan verbeterd worden. Hij is vast bekend met de risico's en dan nog vind hij het de moeite waard. Dan zit het gevoel waarschijnlijk heel diep.
Ik zou wel aangeven hoe je jezelf hierover voelt, dat je bang bent hem te verliezen en jij hem wel goed genoeg vind. Heeft hij al wel eens met een psycholoog hierover gepraat trouwens?

+1

Als hij zo ongelukkig is (geworden)met zijn uiterlijk dat hij er dingen voor laat dan belemmert dat zijn dagelijks leven en zit t echt wel diep. Als de risico's echt te groot zijn zullen de artsen dit niet eens gaan doen dus ik denk dat je daar een beetje vertrouwen in moet proberen te krijgen.

Ik snap wel heel goed dat je t niet zo ziet zitten en eigenlijk is het juist een heel lieve reactie van jouw om t er niet mee eens te zijn; je bent bang om hem kwijt te raken en je accepteert hem hoe hij is. Hij mag trots zijn op zo'n dochter!

Even wat dingen die bij me op komen. Ik denk dat het deels met acceptatie te maken heeft, voor jou is he tnog steeds je vader, hij wil waarschijnlijk niet oud worden met het gezicht dat hij nu heeft.
Jij accepteert hem hoe hij nu is, maar waarschijnlijk voelt hij zich niet meer de persoon die hij was en is de cosmetische ingreep daarom voor hem zoveel belangrijker dan voor jou. Hij lijdt er psychisch duidelijk onder en heeft er ook in praktisch opzicht last van. De risico's wil hij blijkbaar nemen om een hoop ballast van zich af te kunnen gooien.
Het enige wat je kunt doen is checken of hij weet wat de risico's zijn en als dat zo is, kun je het niet tegenhouden. Je hoeft het ook niet te steunen toch, je hoeft er niet achter te staan, het is jouw vaders keuze. Als je er maar voor je vader bent tijdens/na de ingreep.

Zininzon schreef:Even wat dingen die bij me op komen. Ik denk dat het deels met acceptatie te maken heeft, voor jou is he tnog steeds je vader, hij wil waarschijnlijk niet oud worden met het gezicht dat hij nu heeft.
Jij accepteert hem hoe hij nu is, maar waarschijnlijk voelt hij zich niet meer de persoon die hij was en is de cosmetische ingreep daarom voor hem zoveel belangrijker dan voor jou. Hij lijdt er psychisch duidelijk onder en heeft er ook in praktisch opzicht last van. De risico's wil hij blijkbaar nemen om een hoop ballast van zich af te kunnen gooien.
Het enige wat je kunt doen is checken of hij weet wat de risico's zijn en als dat zo is, kun je het niet tegenhouden. Je hoeft het ook niet te steunen toch, je hoeft er niet achter te staan, het is jouw vaders keuze. Als je er maar voor je vader bent tijdens/na de ingreep.

Hier ben ik het wel mee eens.



verder vraag ik mij af of bij een intake voor een narcose hij "afgekeurd" (vanwege zijn medische problemen) wordt hij dan alsnog wel zo'n operatie mag doen, of dat als hij toestemming geeft ondanks de risco's zo'n operatie dan alsnog wel wordt gedaan. Ik weet niet hoe die dingen werken.

Ook hoor je toch wel heel erg vaak dat mensen na een cosmetische ingreep mensen nog steeds ontevreden zijn over hun uiterlijk. Sowieso denk ik dus ook dat psychische begeleiding ook heel erg belangrijk is.

Sterkte!

Ik zal alles accepteren, tuurlijk, ik zal wel moeten.. Maar ik kan niet liegen en ik vind 't heel erg moeilijk om te zeggen van 'Hee wat goed, jeej!' terwijl ik chagrijnig en bezorgd kijk...

We hebben vrijdagavond weer een etentje met z'n drieën (met m'n broertje erbij, hij vindt 't ook helemaal niks) dan gaan we er over praten.

't Lulligste vind ik; hij ís niet lelijk.. Ik heb laatst een foto van 'm gemaakt met m'n nichtje en je ziet gewoon een kale man, met een verschrikkelijk bruine kop. Iedereen vond 't een leuke foto! Zucht, ergens snap ik 'm, maar tegelijkertijd denk ik steeds 'Doe normaal...'