Pfff weer drama in de tent.. Update pag 4

Ik vind het echt zo'n ontzettend verdrietig verhaal, elke keer als ik hier weer iets over lees kan ik wel janken.
Er is volgens mij gewoon geen goed of fout in dit verhaal van wat je vriend kan doen. Ik snap mensen wel die vinden dat hij hoe dan ook moet vechten. Uit een soort van frustratie dat ik aan de zijlijn sta vind ik dat ook. Ik zou het liefst wat willen doen!
Maar vechten ervoor, naar de rechter gaan, het betekend niet alleen dat hij daar heel veel energie, tijd en geld in moet gaan steken, maar het levert ook enorm veel onrust op voor zijn zoontje denk ik.
Het enige wat ik echt niet zou willen is dat mijn kind later zou denken dat hij niet de moeite waard was om voor te vechten. Maar sommige strijd kun je niet winnen en dat maakt het ook een hele moeilijke beslissing. Want wat is nou, als je alles tegen elkaar afweegt de juiste beslissing?

Ik wens jullie enorm veel sterkte, ik hoop dat je vriend uiteindelijk rust heeft bij de beslissing die hij neemt!

Wat erg zeg, hoe kan iemand zo zijn. Wat moet dit erg zijn voor je vriend. Ik hoop dat hij misschien in de toekomst wel de rechtzaken aan kan gaan. Hij verdiend het om zijn zoontje te zien!

Lipton: men jou verhaal is ook niet mis zeg. Wat vreselijk moet dat voor jouw vriend zijn. Zeker dat ze ook nog eens naar het buitenland zijn vertrokken.

тыквашка schreef:Er is volgens mij gewoon geen goed of fout in dit verhaal van wat je vriend kan doen...Het enige wat ik echt niet zou willen is dat mijn kind later zou denken dat hij niet de moeite waard was om voor te vechten... Want wat is nou, als je alles tegen elkaar afweegt de juiste beslissing?

Zonder te veel in detail te treden, dit [quote] is het dus. De broer van mijn man vraagt zich dus zwaar af waarom zijn (laten we zeggen, complexe) biologische vader het vaderlijk gezag/rechten heeft afgestaan aan de man die zij hun vader noemen. Hij is nu zelf vader en zegt dit zelf nóóit te doen. Terwijl hun biologische vader (hoogst waarschijnlijk) op dat moment het beste heeft gedaan voor zijn zoons, júíst in het belang van zijn kinderen dus van zijn rechten heeft afgezien. Terwijl broer dus het gevoel heeft, dat zijn biologische vader dat uit gemakszucht heeft gedaan.

Ik vind het zo naar voor jullie RYW, dat net dat jullie in wat rustiger vaarwater leken te varen, het nu toch weer escaleert. Ik weet niet wat ik moet zeggen, veel sterkte en wijsheid.

Wat een lieve reacties allemaal, dat doet goed, dank jullie wel!


Lipton: ik heb echt met open mond je verhaal gelezen. Wat enorm tragisch, echt geen woorden voor. Die arme meiden, en jouw arme vriend..l je kan alleen maar hopen dat ze ooit zelf zullen gaan zoeken. Mijn vriend wil ook graag dat, als hij hier officieel woont, we geen geheim nummer meer hebben (nu wel in verband met mijn werk) en overal te vinden zijn, voor als zijn zoon ooit komt zoeken.

тыквашка schreef:Ik vind het echt zo'n ontzettend verdrietig verhaal, elke keer als ik hier weer iets over lees kan ik wel janken.
Er is volgens mij gewoon geen goed of fout in dit verhaal van wat je vriend kan doen. Ik snap mensen wel die vinden dat hij hoe dan ook moet vechten. Uit een soort van frustratie dat ik aan de zijlijn sta vind ik dat ook. Ik zou het liefst wat willen doen!
Maar vechten ervoor, naar de rechter gaan, het betekend niet alleen dat hij daar heel veel energie, tijd en geld in moet gaan steken, maar het levert ook enorm veel onrust op voor zijn zoontje denk ik.
Het enige wat ik echt niet zou willen is dat mijn kind later zou denken dat hij niet de moeite waard was om voor te vechten. Maar sommige strijd kun je niet winnen en dat maakt het ook een hele moeilijke beslissing. Want wat is nou, als je alles tegen elkaar afweegt de juiste beslissing?

Ik wens jullie enorm veel sterkte, ik hoop dat je vriend uiteindelijk rust heeft bij de beslissing die hij neemt!

Dit is inderdaad de spijker op zijn kop. Je kan het wel heel graag zelf willen, maar wat zijn de gevolgen voor zo'n jochie? Een levenslang loyaliteitscomflict tussen zijn vader en moeder, want reken maar niet erop dat moeder de strijdbijl zal begraven. Zijn hele leven zal hij hatelijkheden over zijn vader horen, uitgespeeld worden, twijfels hebben, angst dat een van de twee boos of verdrietig is als hij van de ander houdt. Is het dan niet egoïstisch om de strijd aan te gaan en dit af te dwingen? Is het dan niet beter voor hem om dan maar één kant van het verhaal te horen, te geloven dat zijn vader inderdaad een klootzak is, ookal is dit niet de waarheid? Kan hij dan niet rustiger gelukkig worden met zijn moeder en stiefvader, denkende dat zijn vader een lul is, zodat hem dat verscheurd worden bespaard blijft? Het zal vreselijk zijn voor mijn vriend, wetende dat zijn zoon opgroeit met het idee dat hij hem niet wilde en dat hij een zak is, maar is het niet een opoffering om dat toch te laten gebeuren in de wetenschap dat hij dan in ieder geval rustiger opgroeit, al maken wij er geen deel van uit?

Ik vind het vreselijk moeilijk en verdrietig om dit op te schrijven, maar het laat me gewoon niet los.

Wat afschuwelijk weer. Wat een vreselijk mens is het toch. Je wilt als moeder toch alleen maar het allerbeste voor je kind?!
Ik kan het me goed voorstellen dat je vriend zich terug wil trekken maar de gedachte aan dat kleine jongetje kan me heel erg verdrietig maken. Voor jullie moet het nog duizenmaal erger voelen

Sunprincess schreef:Wat afschuwelijk weer. Wat een vreselijk mens is het toch. Je wilt als moeder toch alleen maar het allerbeste voor je kind?!
Ik kan het me goed voorstellen dat je vriend zich terug wil trekken maar de gedachte aan dat kleine jongetje kan me heel erg verdrietig maken. Voor jullie moet het nog duizenmaal erger voelen

Dank je wel SP, het is ook zo enorm verdrietig inderdaad..

@ RYW.

Ja dat herken ik wel. Mijn vriend was anti Facebook en dat soort dingen, maar heeft er toch 1 aangemaakt voor het geval dat ze hem inderdaad wel zullen gaan zoeken.
Ook heeft hij nog altijd zijn oude telefoon met oud nummer die die meiden hebben. Je weet het niet.
Ja je hebt rare mensen op de wereld. Het ergste vind ik gewoon dat ze niet in het belang van het kind denken. Dat dit soort mensen ouder mogen worden.
Maar helaas kunnen we dat weinig.
Als ik jouw verhaal lees over de ex van je vriend is het ook 1 en al egoïsme.
Triest. Verdrietig.

Ik hoop dat als die meiden straks ouder zijn en zich zullen gaan settelen of trouwen, kinderen willen krijgen het gaat kriebelen en op zoek gaan naar hun vader.
Ik kan me voorstellen dat ze vragen hebben.
Mijn vriend heeft ook alle documentatie van zijn rechtszaken bewaard, zodat mocht het zo zijn dat ze iets willen weten, hij kan laten zien hoe hij voor ze heeft gevochten.

Het pijnlijkste is natuurlijk dat er voor je wordt gekozen en je zelf geen zeggenschap hebt. Dat ervaart je vriend waarschijnlijk ook.

Ik heb het echt enorm met jullie te doen en merk dat je verhaal mij bezig houdt.
Als je ooit vragen hebt hoor ik het graag. Ik ben ervan overtuigd dat mijn vriend jullie vragen ook met liefde zou willen beantwoorden.

Dat vind ik heel lief van je, Lipton, en zal het zeker in mijn achterhoofd houden, dank je.

Wat een veschrikkelijke situatie! Helaas heel eg herkenbaar, ondanks dat het hier uiteindelijk dit jaar een rechtzaak is geworden zal het hier ook altijd een strijd blijven.
Hoe moeilijk de situatie ook is, je vriend moet doen wat zijn gevoel zegt, hij moet uiteindelijk met de situatie kunnen leven (voor zover dat mogelijk is). Veel sterkte, ook voor jou want voor jou is het ook niet gemakkelijk.

Vreselijk! Wat een ontzettend verdrietige situatie waar jullie in zitten! Ik hoop dat het uiteindelijk een positieve wending gaat krijgen.

Ik zou er inderdaad ook voor zorgen dat alles aan mailtjes, smsjes en documentatie bewaard wordt zodat, als ze elkaar na jaren pas weer gaan zien, je vriend kan aantonen hoe de situatie echt in elkaar zit. Er lijkt me niks vreselijkers voor een vader als zijn kind denkt dat vader niks meer met hem/haar te maken wilde hebben.

Echt, ik kan er met mijn hoofd niet bij. Een vader heeft toch verdorie net zo goed recht om zijn kind te zien?!?

Jeetje!

Voor alle 3 dames een dikke knuffel!

Jeetje Zusje, ik dacht dat het bij jullie nu wel redelijk stabiel was allemaal... Deed ze dat vanwege jou? Wat vreselijk voor je vriend, en wat enorm verdrietig en verwarrend voor zijn dochter... en voor jou, wat een onmacht voel je dan.

Weet je, ik zou graag respect opbrengen voor de moeder van je stiefdochter, maar dat vind ik heel moeilijk als ik zoiets lees. Wat een slecht mens, zo voorrang geven aan haar eigen gevoelens boven die van haar dochter en haar gebruiken tegen jou. Dat ze het moeilijk vindt dat hij iemand anders heeft is op zich natuurlijk niet raar, maar dit gaat echt alle perken te buiten. Zij vindt het moeilijk in de positie als zijn ex, en ze gebruikt nu haar positie als moeder om door middel van die kleine meid iets uit te vechten waar ze haar helemaal niet mee mag lastigvallen.

En deze actie? Hoe hard geef je dan als moeder het signaal af van 'je bent hier niet veilig'? Bij haar eigen vader? Misselijk, en vreselijk voor je vriend. Eén ding, Zusje: ik hoop niet dat je je schuldig voelt of zo, omdat jij zijn vriendin bent. Ik hoop niet dat het voelt alsof dit door jou komt. Het komt door haar, door haar onvermogen om hiermee om te gaan en doordat zij haar eigen kind niet respecteert door haar vader niet te respecteren.

Ik hoop zo dat je vriend een juiste keuze kan maken. Dit moet zo moeilijk zijn, net uit een burn out en dan weer deze drama. Waarom wil ze niet gewoon inzien dat hij gek is op zijn kind en het daarom graag wil zien zodat hij er ook een band mee op kan bouwen? Op deze manier maakt ze zo veel meer kapot dan waar ze waarschijnlijk bij stil staat...

Zusje, ik begrijp heel goed je overweging om er dan maar mee te stoppen, juist uit liefde voor hem... maar die keuze moet je niet voor hem maken, he. Hij is een volwassen man, en hij moet zelf de keuze krijgen of hij zich in feite door haar laat manipuleren of niet. Als hij besluit om ermee te stoppen omwille van zijn ex en haar dreigementen, dan moet dat iets zijn dat uit hem komt, en niet omdat je in zijn plaats gaat denken. Met jou breken doet hem immers ook verdriet, en ik kan me heel goed voorstellen dat hij nu worstelt met twee kwaden. Aan de ene kant zijn dochter niet of moeizaam kunnen zien, en aan de andere kant jou verliezen en zijn ex een vrijkaartje geven om zijn leven, keuzes en toekomst te terroriseren. Zo triest. Ik ben blij dat je het niet hebt uitgemaakt met hem, hij zal je steun en liefde heel hard nodig hebben en ik denk je daarmee meer voor hem doet dan door het uit te maken en hem dat verdriet erbij te geven.

Weet je, de ex van mijn vriend weet dondersgoed wat voor een verdriet ze hem doet, en ze weet dondersgoed hoeveel hij van zijn zoon houdt en wat ze allemaal kapot maakt. Ze geniet gewoon van de macht, van de controle die ze heeft, en daar gaat ze niet mee ophouden. Dit speelt al vier jaar... als ze het in eerste instantie niet doorhad, dan zou ze inmiddels echt wel het licht gezien hebben of zijn bijgedraaid. Maar dit is gewoon haar spel, waar ze op parasiteert, die macht, die controle die ze dan nog altijd heeft over mijn vriend zoals ze dat ook tijdens hun relatie had en waar hij dacht zich aan ontworsteld te hebben door bij haar weg te gaan. En nu genoot ze ervan dat ze het alsnog had. Tot aan nu, dan.

Het klinkt alsof de ex van jouw vriend tot op zekere hoogte hetzelfde doet. Dreigen terug te gaan is natuurlijk een realistisch dreigement in jullie situatie, en iets dat jouw vriend recht in zijn hart raakt. Dat is zijn angst, en daarmee denkt ze hem te kunnen manipuleren.

Heb je nog helemaal niets van hem gehoord? Het lijkt me zo slopend om af te moeten wachten...

Walgelijk om te lezen ook dat ze haar kind eerst een uur bij hem laat, dan anderhalf uur en zo verder. Alsof hij een of ander eng monster is waar ze haar kind bij achter gaat laten, bah...

Ik snap echt niet hoe moeders hun kind dit aan kunnen doen.
Het zoontje van jouw vriend is dus al 4 RYW? Dan weet zo'n kind natuurlijk al heel goed wie zijn vader is, die band is er al. Het jochie moet er toch ook heel veel verdriet van hebben dat hij papa niet mag zien. Ik kan er echt niet bij, dat je als moeder zijnde je eigen wrok tegenover je ex belangrijker vindt dan de band van je eigen kind met zijn/haar vader.

Heel veel sterkte voor jullie allebei en natuurlijk ook voor Lipton!

Wat een heftige verhalen meiden!
Ik kan er niet bij dat mensen zo ver gaan..
Heel veel sterkte voor jullie!

Ik hoop dat ze aan het praten zijn, dat zou betekenen dat er in ieder geval dialoog of overleg mogelijk is. In hoeverre ze openstaat voor normale redelijke communicatie is natuurlijk een tweede, maar een gesprek zou een goed begin zijn. Hopelijk geeft ze ook de sleutel terug, want het kan natuurlijk echt niet dat ze zo ineens binnen staat. Zolang zij die sleutel heeft blijf je daar toch ergens bang voor, lijkt me..

Ja, met dat uurtje en daarna anderhalf uur wil ze zo'n beloningssysteem beginnen. Zo van: als je precies doet wat ik zeg, dan mag je volgende week een half uurtje langer. Ziek is het gewoon.

Ik ga zo weg naar het zwembad (mijn oudste moet proefzwemmen voor zijn B) maar ik zou graag horen hoe het verder verloopt bij je. Ik snap dat je straks je posts wil weghalen, maar zou je me eventueel willen PM'en hoe zijn poging verlopen is? Ik leef erg met jullie mee en hoop er het allerbeste van, want je vriend klinkt als een lieve, toegewijde vader die heel veel van zijn dochter houdt, en ze hebben gewoon recht op elkaar, die kleine meid en hij.

Arwyn schreef:Ik snap echt niet hoe moeders hun kind dit aan kunnen doen.
Zusje, ik weet niet hoe oud de dochter van je vriend is, maar het zoontje van jouw vriend is dus al 4 RYW? Dan weet zo'n kind natuurlijk al heel goed wie zijn vader is, die band is er al. Het jochie moet er toch ook heel veel verdriet van hebben dat hij papa niet mag zien. Ik kan er echt niet bij, dat je als moeder zijnde je eigen wrok tegenover je ex belangrijker vindt dan de band van je eigen kind met zijn/haar vader.

Heel veel sterkte voor jullie allebei en natuurlijk ook voor Lipton!

Ja, hij is vier, maar toen hij geboren werd waren mijn vriend en zijn ex al uit elkaar, en ze hebben dus nooit in gezinsverband bij elkaar gewoond, zeg maar. Zoontje heeft nog nooit een nacht bij mijn vriend geslapen en na 4 jaar waren we dus eindelijk zo ver dat hij een uur of 6 a 7 achter elkaar alleen mocht zijn met zijn kind. Dan bouw je natuurlijk ook een band op, maar wel heel anders. Ik kan me ook niet voorstellen dat zoontje er geen verdriet van heeft, en dat hij zijn papa niet mist. Maar ex had gezegd 'zoon en ik hebben er geen vertrouwen meer in'... donder toch op. Er is er maar één die hier achter zit, en dat is geen onschuldig jochie van 4 die nog niet eens weet wat 'vertrouwen' is...

Oh meiden wat lees ik hier allemaal ik heb kippenvel recht op mijn armen staan. Echt ik van van de ene verbazing in de andere dat mensen tot zoiets in staat kunnen zijn.
Ik zou zelf als gescheiden mama nooit maar dan ook nooit in mijn hoofd halen mijn zoon bij zijn papa weg te houden. Sterker nog ik wilde niet eens een weekend regeling maar we hebben samen heel bewust voor co ouderschap gekozen puur voor het belang van ons 3. Papa, mama en S.
Ik snap gewoon niet dat niet iedereen zo kan denken echt.

@RYW: ik blijf hopen dat ze tot inkeer komt en een normale regeling kan gaan treffen. Dat ze inziet hoe belangrijk de papa voor haar zoon is. Dat ze haar eigen egoisme eens aan de kant gaat zetten. Ik hoop het echt want een mens gaat hier kapot aan letterlijk en figuurlijk. Je vriend mag zich prijzen met jou, jij houd hem nog op de been zo te lezen. Hij heeft ook jou hard nodig om zich hier door heen te slaan. Ik hoop echt op het beste !

@Zusje: Jeetje wat moeten jullie geschrokken zijn ! Ik kan me ergens wel voorstellen dat je de keuze zou maken om het uit te maken met hem puur uit liefde, puur dat hij uit het leiden word verlost. Maar ik denk juist dat hij jou heel hard nodig heeft. Ik snap wel dat je denkt dat alles nu door jou komt, maar ik denk dat die meid in staat is om voor alles wel een reden te zoeken om het kind bij zijn vader weg te halen. Helaas ben jij nu wellicht de reden wat enorm kut is. Laat hem niet alleen hij heeft jou nodig en jij hem ! Samen komen jullie hier wel doorheen en ik hoop ook echt voor jullie dat het in een rustigere vaarwater terecht gaat komen.

@Lipton: Mijn mond viel echt open bij het lezen van jou verhaal. Mijn god wat moet dit erg zijn zeg. Verstandig dat je vriend alles heeft bewaard, zijn oude nummer nog heeft en zo veel hoop blijft houden dat ze ooit op zoek gaan naar hun papa. Ik hoop het echt ik hoop het voor hem. Heel veel sterkte samen !

тыквашка schreef:Ik vind het echt zo'n ontzettend verdrietig verhaal, elke keer als ik hier weer iets over lees kan ik wel janken.
Er is volgens mij gewoon geen goed of fout in dit verhaal van wat je vriend kan doen. Ik snap mensen wel die vinden dat hij hoe dan ook moet vechten. Uit een soort van frustratie dat ik aan de zijlijn sta vind ik dat ook. Ik zou het liefst wat willen doen!
Maar vechten ervoor, naar de rechter gaan, het betekend niet alleen dat hij daar heel veel energie, tijd en geld in moet gaan steken, maar het levert ook enorm veel onrust op voor zijn zoontje denk ik.
Het enige wat ik echt niet zou willen is dat mijn kind later zou denken dat hij niet de moeite waard was om voor te vechten. Maar sommige strijd kun je niet winnen en dat maakt het ook een hele moeilijke beslissing. Want wat is nou, als je alles tegen elkaar afweegt de juiste beslissing?

Ik wens jullie enorm veel sterkte, ik hoop dat je vriend uiteindelijk rust heeft bij de beslissing die hij neemt!

mijn gevoel komt heel erg overheen met bovenstaande, wat is inderdaad de goede keuze? alles opschrijven en bijhouden voor later zodat, mocht er geen contact meer zijn en later wel, je je zoon kan laten lezen over het hoe en wat.