kwamen jullie er samen uit voor een 2e kindje?

ik wist eigenlijk al heel gauw na de bevalling dat ik graag nog een 2e kindje zou willen, eigenlijk daarvoor ook al maar goed. nu weet mn man nog niet of hij dat allemaal wel wil, of hij het wel ziet zitten enzo... op dit moment neigt hij ook nog erg naar de nee kant. het is hem toch allemaal wat zwaarder gevallen als dat hij van te voren had bedacht. hij kan wel heerlijk genieten van A. en lekker samen met haar spelen enzo dat wel. ik vind het erg jammer als er geen 2e kindje mag komen, maar ik wil er ook goed met hem over praten (niet pushen) maar wel weten waar hij allemaal beren op de weg ziet enzo...

is dit herkenbaar voor iemand? konden jullie er samen makkelijk uitkomen om een beslissing te nemen of....

Nee, niet herkenbaar. Maar stel dat je nu meteen zwanger raakt, dan zit er weinig leeftijdsverschil tussen. En dan snap ik wel dat je man wat meer beren op de weg ziet dan dat er 2,5-3jaar tussen zit.

Hier is het juist andersom hahahaha manlief wil graag al een tijdje een tweede en ik twijfel soms nog een beetje. Ik zie ook allerlei beren op de weg en vindhet heerlijk hoe het nu allemaal gaat. Ik kan nu al opzien tegen die eerste tijd met een kleine baby bijvoorbeeld maar daar hebben we samen ook gewoon goed over gesproken en dat heeft wel een deel 'angst' weggenomen.

het is ook niet zo dat ik direct voor een 2e wil gaan maar als ze een jaar of 2 is.... dus wat dat betreft heeft hij nog even om er over te denken hoor .... ik ben denk ik zon miep die graag wat zekerheid wil ofzo ik weet niet... dus ik vroeg me ook af hoe dat bij anderen ging namelijk....

Hier precies hetzelfde. Mijn man weet het ook nog niet maar neigt naar nee. Hij heeft geen zin om weer in een kleine baby tijd te belanden met gebroken nachten enz. Ook denk hij dat het met 2 kinderen en stuk zwaarder gaat worden. Ik twijfel soms ook maar ik neig weer naar ja. Maar we willen eerst gaan verhuizen en dan er past echt over na gaan denken. Maargoed hoelang dat nog gaat duren..

Wij wilden altijd graag 2 kindjes, maar nadat B geboren was hadden we onze handen vol aan hem. Ons hoofd stond er echt niet naar.
Op den duur ging het beter en wilde mijn man heel graag een tweede, maar ik wilde nog niet ivm angst voor de zwangerschap. Ik heb het de tijd gegeven en we hebben er samen naartoe gewerkt (door oa gesprek met de vk voordat ik zwanger was) en toen zijn we ervoor gegaan en resultaat zit in mijn buik.

Mijn man heeft altijd geroepen dat hij graag 3 kindjes wil, en nog liever gisteren dan vandaag. Ik heb altijd gezegd dat (als het ons gegund is) er 2 komen, net na de bevalling heb ik wel heel even gedacht dat we het bij 1 zouden houden maar al redelijk gauw neigde ik weer naar 2 kindjes, maar dan wel met een poosje er tussen.... Mijn man maakte het allemaal niet zoveel uit en heeft geduldig op mij gewacht. Sinds 1 januari gaan wij voor een broertje of zusje voor F.

De 2e wel, maar de 3e kan nog wat lastiger worden. Ik wil zeker nog wel een 3e over een tijdje, mijn man is nog ernstig in twijfel.
Maar goed, we praten over een jaar of 2/ 3 wel weer verder over een 3e

Printje schreef:Hier is het juist andersom hahahaha manlief wil graag al een tijdje een tweede en ik twijfel soms nog een beetje. Ik zie ook allerlei beren op de weg en vindhet heerlijk hoe het nu allemaal gaat. Ik kan nu al opzien tegen die eerste tijd met een kleine baby bijvoorbeeld maar daar hebben we samen ook gewoon goed over gesproken en dat heeft wel een deel 'angst' weggenomen.

Hier precries hetzelfde, de ene dag wil ik het heel graag en de andere dag vind ik het wel prima zo, maar we gaan binnenkort wel voor een tweede, ook omdat ik het leuk vind voor onze zoon, een broertje of zusje.

Bij ons beide staat vast dat er een tweede kindje `mag` komen als het natuurlijk lukt. We willenniet meer als 2 jaar leeftijdsverschil dus vermoed wel dat wij halverwege dit jaar er ongeveer voor zullen gaan....

Annemie schreef:

Printje schreef:Hier is het juist andersom hahahaha manlief wil graag al een tijdje een tweede en ik twijfel soms nog een beetje. Ik zie ook allerlei beren op de weg en vindhet heerlijk hoe het nu allemaal gaat. Ik kan nu al opzien tegen die eerste tijd met een kleine baby bijvoorbeeld maar daar hebben we samen ook gewoon goed over gesproken en dat heeft wel een deel 'angst' weggenomen.

Hier precries hetzelfde, de ene dag wil ik het heel graag en de andere dag vind ik het wel prima zo, maar we gaan binnenkort wel voor een tweede, ook omdat ik het leuk vind voor onze zoon, een broertje of zusje.

Ik word ook gek van mezelf, aan de ene kant denk ik heerlijk weer zo;n kleine friemel, al die eerste mijlpaaltjes weer etc etc Maar aan de andere kant denk ik; mmm en mijn werk dan? En weer die gebroken nachten?

Daarnaast moet mijn man binnenkort weer een buikoperatie ondergaan, waarvan de dokters het omschrijven als zeer heftige operatie... dan denk ik wat is slim. Tijdens mijn vorige zwangerschap begon heel die ziekenhuisellende en heb ik niet kunnen genieten wil ik dat nu weer? Maar ja wie zegt dat ik binnen nu en twee maanden zwanger ben.

twijfels, twijfels. Maar dat ben ik gewoon, die twijfels zullen er deels altijd zijn hier. Ik wil heel graag ook een broertje/zusje voor mijn mannetje. En ik vind die eerste maanden gewoon echt niet leuk maar ja dat vind ik over een jaar nog steeds niet dus dat is eigenlijk geen echte reden.

Ik zou dan sowieso wel wachten tot hij hersteld is van die buikoperatie, zeker als het binnenkort al plaatsvindt. Er is dan weliswaar niet meteen een baby, maar je bent misschien wel snel zwanger en misschien voel je je tijdens deze zwangerschap wel minder goed dan tijdens de eerste, het lijkt me niet prettig als alles op jou neerkomt terwijl je je zelf moe en beroerd voelt.

Susan schreef:Ik zou dan sowieso wel wachten tot hij hersteld is van die buikoperatie, zeker als het binnenkort al plaatsvindt. Er is dan weliswaar niet meteen een baby, maar je bent misschien wel snel zwanger en misschien voel je je tijdens deze zwangerschap wel minder goed dan tijdens de eerste, het lijkt me niet prettig als alles op jou neerkomt terwijl je je zelf moe en beroerd voelt.

Klopt helemaal, maar aan de andere kant kan het daarna weer maanden duren voordat we het gezellig kunnen gaan maken, na zijn laatste operatie was dat bijna een half jaar.....

Ik kan me voorstellen dat dat lang is, maar stel dat je je straks beroerd of moe voelt tijdens je zwangerschap, dan is het ook wel eens fijn als jij op hem kunt leunen. Ik kan me zelfs voorstellen dat het zelfs wrijving kan veroorzaken als jij door misselijkheid of vermoeidheid echt even niet meer kan en je moet toch de kar blijven trekken omdat je man het niet kan overnemen. Zelfs al kan je man daar dan niks aan doen. Je moet ook aan jezelf denken, je bent dan wel sterk, maar je weet niet hoe een tweede zwangerschap gaat lopen en ook aan jouw veerkrachtigheid zit een grens.

Susan schreef:Ik kan me voorstellen dat dat lang is, maar stel dat je je straks beroerd of moe voelt tijdens je zwangerschap, dan is het ook wel eens fijn als jij op hem kunt leunen. Ik kan me zelfs voorstellen dat het zelfs wrijving kan veroorzaken als jij door misselijkheid of vermoeidheid echt even niet meer kan en je moet toch de kar blijven trekken omdat je man het niet kan overnemen. Zelfs al kan je man daar dan niks aan doen. Je moet ook aan jezelf denken, je bent dan wel sterk, maar je weet niet hoe een tweede zwangerschap gaat lopen en ook aan jouw veerkrachtigheid zit een grens.

Daar heb je wel een goed punt, en ik ken mezelf ik geef niet toe maar ga gewoon door. Ik blijf dan mijn grenzen verleggen onder het mom van geen flauwekul maar doorgaan. En dan zitten we misschien dadeljk samen thuis idd en dat schiet al helemaal niet op.

Wij waren zooooo verliefd op onze dochter en zaten echt maanden op een roze wolk ( haar geboortedag was ook de dag dat we weer samenkwamen na een breuk van 7maanden waar elkaar helemaal niet hebben gesproken/ gesmst / geemaild etc.) dat we na 3 maanden besloten om voor een 2e te gaan.

Ik was niet direct zwanger maar toen de oudste 7 mnd was hadden we een positieve test in handen...!


Over het twijfelen van je man... daar ben ik wel mee bekend maar dan bij kindje 3 en 4. Mijn man vond 2 kinderen echt genoeg. Hij heeft een heel druk leven, werkt 70 uur in de week, een hobby wat ontzettend veel tijd en nog meer geld eist. We woonden in een flat waar niet veel plek was. Hij houdt van avontuur en reizen en dacht dat dit alles niet meer zou kunnen.
Toch wilde hij wel een compromis, het hele babytijd gebeuren viel ons beide zwaar. Weer terug in de luiers, dat was wennen. Ons kindje was ook nog eens bijna 6 weken te vroeg geboren en heeft een afwijking aan zijn niertje/blaas. Mijn man heeft wel eens gezegd: "waar zijn we aan begonnen" toen we de medische ellende in gingen. Niet dat hij spijt had maar meer ons onbezorgde leventje zag vervliegen.

Nr 4 was absoluut geen vanzelfsprekendheid voor hem. Mijn wens is dat al heel wat jaar, een eettafel vol kindertjes! Hij zag dat echt niet zitten. Elke Nee kwam bij mij keihard aan. Ik had na 10 mnd nog geen cyclus na mijn bv en wij deden niet heel veilig en had plots toch een cyclus zonder dat ik het wist. Ik was zwanger.. Ik kon mijn geluk niet op. Mijn geluk werd wel overschaduwt door mijn man die wat afstandelijk deed en de miskraam die volgde. Een diep dal voor een beide. Ik was kapot van verdriet en mijn man kon mij niet troosten en ook niet zeggen of er ooit nog een zwangerschap zou komen. Hij hield het bij Nee omdat hij mij geen valse hoop wilde geven. In Noorwegen op huwelijksreis heb ik hem gevraagd terwijl we samen uitkeken over de Fjorden tijdens een bootreis hoe hij erover dacht.. voor het eerst zei hij geen nee! Later die week nog eens over gehad, ik merkte toch iets van opening.. Sinds haf november zijn hebben we een nieuws huis met een zee aan ruimte... Opeens was er plek in zijn hoofd voor een 4e. Het past in zijn plaatje en past in ons leven. Ik kan me alleen maar heel gelukkig prijzen hiermee want had er eigenlijk al geen rekening meer mee gehouden.. Nu ben ik een week of 7 in verwachting en verwelkomen we hopelijk deze zomer ons laatste kindje !

Hier neigt mijn man ook naar de nee, maar dat komt meer door het financiële plaatje. Hij is bang dat we het financieel gewoon een stuk slechter gaan krijgen als er een tweede komt. En hij wil ook nog leuke dingen blijven doen. Volgens mij valt dat allemaal wel mee. Maar we hebben nu afgesproken dat we begin 2013 gaan kijken hoe of wat!

Hier wilde ik ook wel snel een tweede maar mijn vriend moest ik ook wel even overtuigen. Nu hebben we besloten voor een tweede te gaan en is hij er erg druk mee. Hopelijk hebben we snel een positieve test in handen.