Zucht... werken.

Sinds vorig jaar werk ik als manager in de kinderopvang. Zoals bekend gaat het niet zo heel lekker in die branche, maar in het bedrijf waar ik voor werk ook niet.

De directie van het bedrijf waar ik werk is heel ambitieus, ze hebben geweldige ideeen en een visie op kinderopvang die echt helemaal aansluit bij die van mij. Dat is ook de reden dat ik met veel plezier voor dit bedrijf ben gaan werken. Eerst als pedagogisch medewerker, nu dus als manager. Het is de baan die ik altijd al wilde, ik was dolgelukkig toen ik hem kreeg! Maar nu zou ik het liefst hard wegrennen en gewoon niet meer gaan werken...

Er is al maanden ontevredenheid onder het personeel. Omdat mijn bazen steeds nieuwe ideeen hebben, vergeten ze de oude vertrouwde basis. Ze zijn zelf zo druk met vernieuwen en ontwikkelen, dat ze vergeten dat het dagelijks reilen en zeilen van hun bedrijf ook door moet gaan. Er lopen dus op dit moment een heleboel dingen spaak omdat zij er geen tijd/interesse voor hebben, maar wel hun toestemming of mening moeten geven.

Het ziekteverzuim op onze kinderdagverblijven is hoog. We werken met een klein team zonder invallers, dus als er iemand ziek is, moet iemand anders op haar vrije dag komen werken. Er is op dit moment geen geld voor extra personeel. Ik werk 24-28 uur per week volgens mijn contract. Toen ik werd aangenomen voor de baan, leek dat ook haalbaar. Mijn baas zou de taken waar ik niet aan toe kwam op zich nemen, maar dat gebeurt dus niet. En daarbij komt dat ik op het moment ook zo vaak moet invallen, dat ik helemaal nergens meer aan toe kom.

Ik heb dit al meerdere malen aangegeven, maar het komt niet aan. Er wordt niks mee gedaan en ik zit in een soort spagaat. Werk spookt constant door m'n hoofd, ik kan het niet loslaten. Als ik vrij ben, ben ik bang dat ik 's ochtends gebeld word dat er iemand ziek is. 's Avonds word ik vaak nog gebeld door collega's, ik heb gewoon geen rust.

Ik heb 3 weken zomervakantie gehad en de directie zou toen voor mij waarnemen, maar omdat er zo weinig betrokkenheid van hun kant is, wisten ze dus nergens iets van. In mijn vakantie ben ik dus alsnog een aantal keren gebeld of gewhatsappt met vragen over het rooster.

Ik heb ruim 100 overuren staan nu en afgelopen week heb ik mijn baas een mail gestuurd met data waarop ik deze wil compenseren. Daar kreeg ik als reactie op dat hij graag een overleg wilde om een en ander te bespreken. Toen ik vervolgens vroeg of hij akkoord ging met de uren, kreeg ik geen reactie. Ik heb me er constant op ingesteld dat ik de overuren wel kon compenseren als iedereen terug is van vakantie straks, maar het lijkt er nu op, dat mijn baas dit niet goed vindt. Ik werk me uit de naad, maar krijg er niks voor terug!

Daar komt ook bij dat ik me bijna constant schuldig voel naar mijn kinderen. Omdat ik m'n werk niet (meer) goed los kan laten, kan ik ook niet echt van hen genieten op de dagen dat ik wel vrij ben. En ik ben gewoon niet gezellig. Ik ben snel boos en teleurgesteld als mijn kinderen moe en dwars zijn. Terwijl ik het zo goed snap, want zelf ben ik minstens zo moe en vervelend. Zo wil ik niet zijn!

Ik trek het gevoel van constante druk gewoon niet meer, ik wil rust. Ik wil vaste uren en vaste dagen werken. Ik wil gewoon thuis eten! Een keer een onregelmatige week is niet erg, maar het is nu al sinds januari onregelmatig en ik ben daar nu zo moe van. Vandaag was ik vrij, maar als ik er al aan denk dat ik morgen moet werken en vrijdag ook nog extra moet komen, springen de tranen in m'n ogen. Eigenlijk wil ik gewoon niet gaan.

Het liefst zou ik me ziek melden, maar als ik dat doe, weet ik dat mijn baas er niet mee akkoord gaat en dat er dan echt een probleem is in de bezetting op de kinderdagverblijven. Ik doe het dus niet, uit verantwoordelijkheidsgevoel en omdat ik bang ben voor de reactie van mijn baas.

Iemand een tip hoe ik dit kan aankaarten, zonder dat ik gelijk ga huilen? Of moet ik dat juist maar gewoon doen? Hoe laat ik mijn werk los als ik vrij ben? (Zeggen dat ik niet gebeld wil worden helpt niet, helaas!)

Ik herken heel veel uit je verhaal, ik werk me momenteel ook helemaal uit de naad: extreem veel overuren en soms heb ik op een dag naast de verzorging van de kinderen en werk niet eens meer acht uur over om te slapen. Mijn vakantie is eigenlijk net achter de rug en ik ben alweer doodmoe.

Ik heb nu snipperdagen ingepland en ik ben letterlijk dagen aan het aftellen tot ik eens wat tijd voor mezelf heb. Daarnaast houd ik mezelf voor dat er wel weer tijden gaan aanbreken dat het werk zal afnemen. Dat houdt me wel op de been.

Ik hoop heel hard voor je dat je die uren wel mag compenseren en dat er ook wat rust voor je in beeld komt. Denk je dan dat je leidinggevende misschien gaat zeggen dat je helemaal geen compensatie voor die uren krijgt? Dat zou toch niet maar zo mogen, neem aan dat er vooraf afspraken over zijn gemaakt?

Deels herkenbaar!

Proberen vaker 'nee' te zeggen en eventueel in plaats van bellen misschien mailen? Dan kun jij bepalen wanneer je antwoord. Spreek dan wel af dat je bijvoorbeeld binnen een x aantal uren reageert. Kun je een soort sneeuwbal effect maken wie er als eerste gebeld wordt bij ziek zijn? En dat jij bijvoorbeeld de laatste bent op de lijst?

Nee zeggen is moeilijker dan ik zo schrijf. Ik voelde me er in het begin ook rottig onder. Maar je weet dat ik een sportdoel heb en dat kost tijd en energie. Zo heb jij je huishouden en kinderen. Door meer nee te zeggen krijg je meer ruimte en uiteindelijk lucht het ook op. Ennnn je collega's leren dat ze niet meer zomaar vanalles aan en van je kunnen vragen.

Ik hoop wel dat je je overuren uitbetaald krijgt!!

Sterkte!

Herkenbaar voor mij... Ik heb daarom een jaar geleden de stap genomen om een andere baan als ped. med. te zoeken. Voor mij voorlopig geen management meer binnen de kinderopvang, helaas... dat wel. Ik zou graag meer willen doen maar de werkdruk is enorm...

Heb niet echt tips voor je, ik heb zoveel gesprekken met mijn Unitmanager en Directrice toen gevoerd maar er kwam geen verandering in. Totdat ik uiteindelijk helemaal op was, en ook alleen maar kon janken en in de ziektewet terecht kwam met een beginnende burn out en heb ik hiervoor ook wat sessies bij een psycholoog gehad.

Let goed op jezelf hoor! Het is het echt niet waard om er te ver in mee te gaan...

Lastig hoor!

Even praktisch over dat bellen, je zegt dat je niet gebeld wilt worden maar ze bellen toch. Kun je de telefoon niet gewoon over laten gaan en niet opnemen? Niemand hoeft altijd bereikbaar te zijn lijkt me.

En verder lastig, maar blijf wel aan jezelf denken. Je hebt niet voor niets een contract voor maar een bepaald aantal uren, dus dan lijkt het me niet de bedoeling daar standaard overheen te gaan (tuurlijk, een keer kan altijd gebeuren, maar het moet wel een uitzondering blijven). Ik heb niet zo veel verstand van juridische zaken, maar volgens mij mag je baas dit wettelijk gezien ook helemaal niet van je vragen. Ik heb ook niet zo veel tips of antwoorden voor je verder, maar heel veel succes met deze vervelende situatie!