Ik zelf...... zucht :-(

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen en in verhalen typen ben ik totaal niet goed, maar
ik weet het gewoon even niet meer.

Op dit moment gaat het niet zo lekker met mijzelf en ik kom er even niet uit.
De relatie tussen mij en mijn ouders + broertje is niet zo geweldig en dat vind ik heel erg jammer en dat doet mij ook wel zeer.
Inmiddels ben ik al wel zo ver dat ik niet meer zo goed weet wat ik eraan moet en kan doen en dat ik voor mijzelf moet kiezen, omdat ik mijzelf gelukkig moet maken en niemand anders dat kan doen.
Maar zo gemakkelijk gaat dat dus niet.
In het verleden zijn er wat dingen gebeurd tussen mij en hen dat ik me gewoon niet op mijn gemak voel bij hun en dat ik daarom ook niet helemaal mijzelf kan zijn bij hun.

Een paar voorbeelden die mij erg gekwetst hebben zijn:
- mijn vader heeft tegen me gezegd dat hij niet trots is op mij (ik kan dat maar niet uit mijn hoofd krijgen)
- De dingen moeten volgens hun straatje, anders is het niet goed genoeg
- Ik kan gewoon niet mijzelf zijn bij hun omdat het niet goed genoeg is, ik word gewoon niet geaccepteerd hoe als ik ben
- Wij hebben sinds kort een hond, mijn vriend vind dat super leuk. Iedereen vind haar helemaal geweldig, alleen tegen mijn eigen ouders durf ik het niet te zeggen omdat ik weet dat hun het toch afkeuren
- Als mijn ouders bij mij komen dan hebben ze altijd wel ergens iets op aan te merken
- Als ik ziek ben kan ik niet ziek zijn bij hun want ik stel me dan toch aan
- Mijn vriend is niet goed genoeg, maar het maakt niet uit wie mijn vriend is want er is zo wie zo altijd wel wat op aan te merken.
- Als ik daar kom toont mijn broertje maar weinig interesse in mij en doet lekker zijn eigen ding door.

Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Praten heeft geen zin meer, want ik heb het al zo vaak geprobeerd en ik krijg er altijd een rot gevoel van want er word toch niet naar mij geluisterd.
Ik merk wel dat als ik mijn ouders minder vaak zie, ik me stukken rustiger voel.
Maar hun willen juist dat we elkaar wat regelmatiger zien en spreken, maar nu dat gebeurd gaat het met mijzelf helemaal mis. Door de dingen die er gebeurd zijn en mijzelf zeer hebben gedaan merk ik dat er een soort wond in mij zit die maar niet wil genezen. Het heeft zijn sporen nagelaten. Ik mis het zo om die liefde te hebben en te voelen. Dat ik geaccepteerd word wie en hoe ik ben.

Nu heb ik sinds een klein jaartje een nieuwe vriend en het gaat helemaal super tegen ons.
Ik weet niet wat mij overkomt. Zijn familie is ook helemaal geweldig, allemaal lieve mensen en iedereen is verschillend, maar toch leuk.
Iedereen laat elkaar daar in de waarde en accepteert elkaar hoe als ze zijn.
Ik merk aan mijzelf dat ik erg geniet van hun gezelschap, maar ondertussen heb ik het er ook ontzettend moeilijk mee, voel me heel erg onzeker en kan ik het maar moeilijk verkroppen om te zien hoe het ook anders kan zijn. Ik weet gewoon niet of ik dit wel aankan...

Nu ben ik gisteravond helemaal ingestort.
We hebben een hele leuke middag gehad met zijn allen, maar ik kon het op een gegeven moment gewoon niet meer aanzien hoe leuk het wel kan zijn. Hoe liefdevol iedereen met elkaar om kan gaan. Hoe onvoorwaardelijk mensen van elkaar kunnen houden, hoe of wie je ook bent.
We gingen rond half 9 weg en ik kon alleen maar huilen, huilen en huilen, zo erg dat ik telkens door mijn benen zakte.
Ik ben huilend in slaap gevallen en werd vanmorgen huilend wakker. Vanmorgen ook weer telkens door mijn benen zakken, dus heb mij ziek gemeld op mijn werk. Ik kan het allemaal even niet meer, het is me gewoon teveel geworden. Op het werk loopt het dan ook niet helemaal lekker door omstandigheden daar....

Binnenkort start ik met een opleiding, maar ik weet gewoon niet of ik het allemaal wel kan op dit moment.
Ik voel me zo ontzettend rot, ik voel mij zo verdrietig, ik vind het zo erg om mij zo te moeten voelen, want ik wil dit helemaal niet, maar het gebeurd gewoon en voor mijn vriend vind ik dit ook verschrikkelijk wat hij doet zijn best ervoor, maar krijgt weinig respons.
Momenteel kan ik nergens van genieten en lijkt het wel alsof ik alleen maar aan het werk ben.
Ik voel me ontzettend negatief, ook al wil ik dit niet.
Ik ben bang dat ik een beetje overspannen aan het worden ben ofzo....

Ik zou gewoon rust in mijn leven willen.
Lekker samen een gezinnetje met mijn vriend, dan heb ik toch iets van mijzelf en dat lijkt mij heerlijk...
Maar dat zal natuurlijk alles niet oplossen.

Sorry voor mijn warrigheid, maar ik moest het even kwijt...

weg

Wat knap van je Curious dat jij je ouders een brief hebt geschreven, dit lijkt mij een hele moeilijke stap, bang voor de confrontatie.
En wat fijn dat er iemand is die zich herkend in mij en weet hoe het voelt.
Hoe gaat het nu dan tussen jou en je ouders?
Had jij dat ook dan dat je het moeilijk vond om te zien hoe het wel kon?
Ik verwacht misschien ook wel dingen van hun wat ik toch niet ga krijgen, maar ik kan
me niet voorstellen dat ik later zo met mijn kinderen om zal gaan.
Ze zien het ook niet in ofzo en daar zal ik me bij neer moeten leggen.
Dit doet gewoon zo'n verdriet en word er best heel onzeker door.

Klopt, ik zit er nu behoorlijk doorheen en vind het heel erg moeilijk
om aan mijzelf te denken en die stap te maken om hun dat duidelijk te maken
omdat ik bang ben dat hun dan weer zo erg aan mij gaan lopen trekken zeg maar.
Maar zo kan het ook niet doorgaan want dit gaat niet goed zo.

weg

Tsjee, heftig zeg! Wat een klote situatie.

Maar hoe reageerden je ouders dan als je ze er mee confronteerden? Sluiten ze hun ogen voor dit alles af? Je moet echt aan jezelf denken hoor en hoe hard het ook is, misschien je ouders en broertje minder in je leven laten.

Heel veel sterkte!

Jeetje meid, wat rottig om te lezen hoe jij je voelt.

Het is enigszins herkenbaar, maar in mindere mate en bij mij speelt het nu niet meer. Ik heb mijn ouders eerlijk verteld hoe ik me voelde onder de negativiteit die ze soms over mij heen stortten. Ik ben daar in die tijd heel onzeker door geworden en moest er van mezelf iets aan doen. Ik had me voorgenomen om, wanneer ze mijn eerlijke verhaal niet geloofden/erkenden, afstand te nemen. Gelukkig is het niet zo ver gekomen. Ze hadden namelijk niet door dat ze zo overkwamen en sindsdien zijn hun reacties veel milder en doordachter.

Als ik jou was, zou ik eerst even rustig worden, probeer je gedachten te verzetten en ga dan eens bedenken hoe je dit gaat brengen aan je ouders. Want als je het ze niet duidelijk maakt, zal het niet verbeteren. Als je het wel duidelijk maakt, maar ze reageren negatief, dan weet je dat het probleem bij hén ligt!

Succes en sterkte, lieve PluDan!

Dank je, lief van je Youandi.

Ik heb dit al een aantal keer bij hen aangekaart, maar of ze willen het niet snappen of ze zien het zelf echt niet zo.
Het word iig telkens maar weer zo gedraaid dat ik het allemaal verkeerd zie en dat het aan mij ligt, met als gevolg dat ik me dan weer ontzettend rot voel en hun vrolijk doorgaan.
Dit wil ik dus niet meer...

En (heel moeilijk, ik weet het) als je ze dat nou eens duidelijk zegt? Dat je dat niet meer wil?
Dan is het daarna aan hun... en heb jij alles gedaan wat je kon doen.

Als je nu eens rechtstreeks iets zegt in de trant van: 'Wat jullie nu zeggen, kwetst mij. Ik word hier verdrietig van. Kan het niet anders?'

Wat ik net ook al aangaf, als zij dat niet kunnen begrijpen, dan ligt het bij hún.

Desnoods pak je je jas en loop je naar buiten en ga je naar huis. Eens kijken of ze dan contact met je opnemen. Misschien raakt dat ze?

Dat kan ik wel doen, maar het boeit hun niet.
Ze denken echt alleen maar aan hun zelf, al zou ik het natuurlijk nog als een laatste keer kunnen proberen.

En het laatste wat je zegt heb ik ook al eens geprobeerd, met als gevolg dat ik helemaal over de toeren bij mijn vriend aan kwam en hun nergens last van hadden en geen contact met me zochten.

Vaak denken ze dan ook dat ik me door iemand anders laat inpalmen als ik zo doe en dat het niet van mijzelf afkomt. Ik word gewoon niet serieus genomen.

Wat is het toch moeilijk.

Dat is inderdaad wel heel moeilijk... Maar als ik dit zo lees, dan weet ik bijna zeker dat het niet aan jou ligt.
Ik heb niet echt tips meer, sorry, ik zou je graag willen helpen..

Weet ik, maar dat is gewoon ook het moeilijkste.
Rondom me heen zijn er genoeg lieve mensen die me willen helpen, alleen kunnen ze niks voor me doen.
Ik weet zelf gewoon niet eens meer wat ik er tegen kan doen.
Er staan nog wel een paar tips tussen oa die van jou die ik gewoon nogmaals eens ga proberen en anders vind ik een brief nog wel eens een optie. Word dan wel een moeilijke stap, maar ik moet nu gewoon voor mijzelf gaan want anders gaat het niet goed.
Bedankt

in ieder geval heel veel sterkte!! Hoop dat er mensen om je heen zijn die je wel nemen zoals je bent, en waar je een hoop liefde van krijgt!!

Dank jewel Curious . Ik ga een brief eens in mijn achterhoofd houden en het lijkt me heel moeilijk, maar misschien wel goed.
Fijn dat het bij jou wel de goede wending gemaakt heeft, ik vind het erg knap van je!