Issues rondom van het verbreken van een relatie........

He dames,

Ik heb al vaker gepost over mijn situatie, maar 3 weken geleden heb ik mijn relatie verbroken, samen een koophuis en geregistreerd partnerschap, dus er is een boel te regelen. Ik woon weer tijdelijk bij mijn ouders en mijn ex woont in ons huis.
Mijn ex heeft erg veel moeite met het accepteren dat het voorbij is, en daar heb ik weer moeite mee. Ik wil hem heel graag helpen, maar ik ben natuurlijk niet de aangewezen persoon daarvoor. Ik sprak gister een vriendin van mijn ex en ze zei dat hij echt nog in zak en as zit, dat vind ik enorm moeilijk om mee om te gaan. Ik ben 100% overtuigd dat ik een goede keuze heb gemaakt, maar ik heb geen hekel aan hem en ik heb het gevoel dat ik hem nu laat stikken. Ik ben na de breuk 3 keer bij hem geweest om te praten en heb na de 3e keer aangegeven dat hij nu moest proberen het te accepteren en dat hij er met anderen over moet gaan praten, niet met mij, want dan komt hij ook niet los van me. Hij zei hier letterlijk op: Tja maar nu zie ik je tenminste nog! Dat vond ik vervelend, want ik vind wel dat we beiden verder moeten en dat we elkaar even met rust moeten laten om ons leven weer op te pakken. A.s. dinsdag hebben we een afspraak met een mediator omdat we er beiden goed uit willen komen op zakelijk gebied. Dat zakelijke gaat ook wel goed komen en daar heb ik vertrouwen in, maar hoe moet ik omgaan met zijn gebroken hart?! Pfff ik vind het zo lastig! Ik voel me "bevrijd" en hij zit in zak en as, dat voelt oneerlijk!

Tips? Ervaringen? Opbeurende woorden?

Een relatiebreuk is heel vaak oneerlijk, ik denk dat het maar weinig voorkomt dat je samen besluit er een einde aan te maken en er dan precies evenveel of even weinig verdriet van hebt. Er is denk ik vrijwel altijd iemand opgelucht en iemand gebroken. Daarbij werkt het nou eenmaal zo dat een relatie alleen kan werken als beide partners ook echt graag in die relatie willen zitten; een relatie uit medelijden of schuldgevoel werkt niet. Laten stikken is dus niet aan de orde, want blijven omdat hij dat wil is geen reële optie. En inderdaad ben jij nu niet de aangewezen persoon om hem te troosten. Hij schiet er uiteindelijk niet veel mee op en jij hebt ook gewoon recht op afstand.

Maar goed, het blijft moeilijk, het is echt iets wat moet slijten. Ik zou overigens niet teveel met vrienden en vriendinnen van hem praten, wat heeft het voor zin als jij nog eens te horen moet krijgen dat hij in zak en as zit? Waarom vindt zo iemand het nodig om dat te vertellen?

Je hebt ook gelijk hoor! Mijn verstand zegt alleen heel iets anders dan mijn gevoel Ik vind dat lastig!

Ik denk dat het erg 'verleidelijk' is om medelijden te hebben en hem te willen helpen of zelfs hoop te geven (en soms zelfs teruggaan) omdat hij verdrietig is en je nog wel om hem geeft en veel samen hebt doorgemaakt, maar als je jezelf voorhoudt dat hij ook gewoon oprechte liefde verdient die jij hem niet kan geven en dat dit op de korte termijn misschien fijn is, maar op de lange termijn totaal niet constructief is, dan kan je dat hopelijk wat meer loslaten en hij op een gegeven moment ook, denk ik.

RYW schreef:Ik denk dat het erg 'verleidelijk' is om medelijden te hebben en hem te willen helpen of zelfs hoop te geven (en soms zelfs teruggaan) omdat hij verdrietig is en je nog wel om hem geeft en veel samen hebt doorgemaakt, maar als je jezelf voorhoudt dat hij ook gewoon oprechte liefde verdient die jij hem niet kan geven en dat dit op de korte termijn misschien fijn is, maar op de lange termijn totaal niet constructief is, dan kan je dat hopelijk wat meer loslaten en hij op een gegeven moment ook, denk ik.

Dat is wel eeen goed punt wat je noemt ja, ik maak hem op den duur niet gelukkig en dat weet ik ook wel hoor!