Nav. Drama bevallingen

Ondanks dat het erg prettig om te lezen is hoe fijn sommige hun bevalling hebben ervaren ben ik wel benieuwd naar de meiden die geen fijne bevalling hebben gehad.

En ik ben dan vooral benieuwd naar de nasleep hoe je daar mee om bent gegaan en hoe je aankijkt tegen een evt volgende bevalling.

Ik merk zelf dat hoe vaker ik het deel des te makkelijker het word om het een plek te geven.


Mijn bevalling:

Copie ander topic:
Ik lag al in het ziekenhuis met vergiftiging en belde mijn ex de ochtend op dat hij maar moest komen want ik voelde me echt heel naar. Ik was 37 weken en 5 dagen zwanger en ze wilde me de dag erna gaan inleiden.
10:25 stapte mijn ex binnen en precies 5 minuten later braken mijn vliezen in bed. Alles kwam er meteen in 1 klap uit.
Ook weer precies een uur later begonnen de weeen al. Meteen om de 5 minuten maar hielden maar 30 sec aan. Goed te doen en ik had nog de grootste lol in bed. Als ik foto;s terug kijk lig ik weeen lachend op te vangen.

De verpleegkundige op de afdeling vonden mijn weeen nog niet waardig genoeg omdat ze maar kort aanhielden maar om 13:30 werd ik toch maar naar de verloskamer gebracht. Met enig aandringen van mij keek de gyn om 14:00 uur naar mijn ontsluiting en tot ieders verbazing had ik al 7 cm !!!!
Ik kreeg pijnstilling toe gediend wat er helaas voor zorgde dat de weeen weer afnamen. En om 16:30 kreeg ik weeen opwekkers. Vanaf dat moment verging het lachen me wel hoor !

18:45 zoiets volledige ontsluiting en mocht ik persen.
Ik heb met volle kracht geperst maar er kwam amper tot niks van beweging in. De hartslag van S daalde aanzienlijk waardoor er lichte paniek was. Ik raakte steeds verder heen en moest 3 pers weeen weg zuchten wat haast onmogelijk was. Dikke 1,5 uur later, volledig uitgeput, kwam de gyn met het idee me maar eens te gaan helpen en echt zonder ook maar iets te zeggen wat hij ging doen werd de vacuüm pomp erop gezet. Die gil wat ik toen heb gegeven ben ik nooit meer vergeten. De hele pijn van de bevalling viel daarbij in het niets. De volgende perswee is S eruit getrokken.

Hij werd op mijn buik gelegd en was helemaal grauw. Zijn eerste score was ook maar een 6. Hij werd weer weg gehaald en nagekeken en langzaam kleurde hij bij. De couveuse werd gehaald maar in die tussentijd mocht hij bij mij liggen. En gelukkig deed mijn lichaamswarmte hem al heel goed en hoefde hij toch niet in de couveuse.

Ik daar in tegen kon me met geen mogelijkheid meer bewegen. Alleen mijn hoofd als ik wat anders bewoog deed het gruwelijk veel pijn. Het hechten zo werd onbegonnen werk en de operatie kamer werd gereed gemaakt. En echt serieus pas 3 uur later !!!!! kon ik vervoerd worden naar de operatie kamer. In die tussen tijd heb ik met een enorme open wond daar gelegen.

Ik wist pas de dag erna dat ik dus een totaal ruptuur had opgelopen. Eenmaal thuis begon het herstellen en opzich ging dat goed. Maar naar 12 weken is alles opnieuw open gesprongen en werd het dicht gebrand met zilvernitraat.
En een half jaar later ben ik opnieuw onder het mes moeten gaan omdat ze het veel te strak hadden dicht genaaid.
Al met al ben ik dik 1,5 jaar later goed hersteld van de bevalling.

Ik heb er onwijs veel moeite mee gehad. Ik baalde, was jaloers op mensen die zo het kind eruit perste en ik heb veel lichamelijke leed gehad. Ik kreeg echt een afkeer voor daar beneden. Een 2e bevalling heb ik lang afgezworen. No way dat ik ooit nog een baby down under eruit pers.

Nu denk ik daar wel weer anders over maar ik heb het laatste gedeelte en de nasleep als echt traumatisch ervaren.

Na 17 uur weeën had ik 4 cm, de vk wilde mijn vliezen breken zodat het sneller zou gaan. er zat bloed in het vruchtwater dus ik moest naar het ziekenhuis, 3 uur later had ik nog steeds 4 cm. ik kreeg een remifentanyl infuus en daarmee weggezakt, 4 uur later 9 cm en daar bleef ik op hangen, weeënopwekkers erbij en 1 uur later nog steeds 9 cm. eenmalig mijn blaas leeggehaald met een catheter. weer een uur later starten met persen zonder persweeën en nogsteeds met 9 cm, er werd op mijn baarmoedermond geduwd tijdens het persen. na een uur persen werd besloten tot een keizersnee, 1 uur en 15 minuten later is onze zoon geboren. Het hechten ging bij mij niet snel, had een bloeding. Daarna nog 30 minuten in de verkoever en toen naar de kraamafdeling. Daar 5 dagen verbleven omdat M niet een goede start had met een te laag glucose.

Voor mij ook geen bevalling meer. Ik wil de volgende keer liever gelijk een keizersnee en ik ben jaloers op vrouwen die makkelijke bevallingen hebben.

Ik vind het nog steeds zo onvoorstelbaar dat Gynaecologen zo lang wachten met ingrijpen..

Maar jeetje wat een verhaal stuiter, snap dat je daar moeite mee hebt gehad, het is ook niet niks!

@ Happy, van jou ook pittig zeg.

Poeh stuiterbal dat lijkt me idd heftig zo'n bevalling!

De mijne:

36 weken en 6 dagen:

De hele dag rugpijn en pijnlijke harde buiken. Sowieso niet op en top fit door flinke verkoudheid.

Het was 01.00 ( en precies 37 weken zwanger) toen mijn vliezen braken. Toen mijn vliezen braken, stond ik op en deed ik mijn nachtlampje aan. Het bloed liep toen langs mijn benen af , zo op de grond. Ik ben onder de douche gaan staan en mijn vriend heeft de vk gebeld en deze was er binnen 15 minuten. Ze luisterde meteen naar het hartje, en deze klopte gelukkig goed. Testje gedaan om te kijken of het vruchtwater met bloed was of alleen bloed. De test werd al rood/bruin door al het bloed dus kon ze er niet achter komen. We zijn toen met zijn 3en naar het zh gegaan voor verder onderzoek. Ik heb daar aan de ctg gelegen en een aantal erg vervelende inwendige onderzoeken gehad. Toen alle verpleegkundige de kamer uit waren, zagen mijn vriend en ik op de ctg dat de hartslag wat lager werd. Dit tegen de eerste beste verpleegkundige, die binnen kwam gemeld. Zij drukte ergens een alarmknop in en binnen 10 seconden stonden er meerdere verpleegkundige inclusief gyn. naast mijn bed met een echo apparaat etc. Vanaf toen is het in een waas aan me voorbij gegaan. Er werd verteld dat er een spoedkeizersnee gedaan zou worden en er werd bloed afgetapt, infuus aangebracht en er werd van alles tegelijk gedaan. Ik was op dat moment echt in een shock geloof ik.
20 min later was een mooie meisje er en werd me verteld dat mijn placenta aan het loslaten was, en dat wij er beiden goed vanaf gekomen zijn..

Ik word nog steeds akelig bij het idee dat ze had kunnen overlijden na een bijna voldragen zwangerschap en daarbij ben ik me ook bewust van het risico wat ik zelf liep ;te veel bloed verliezen door de loslatende placenta, en dus zelf ook kunnen komen te overlijden. Maar dat is een groter risico bij een totale loslating in 1 keer.

Bij de controle na 6 weken vertelde de gyn. dat ik op 2 cm zat toen ze besloten de ks te doen. Ik hoorde toen pas voor het eerst dat ik al wel ontsluiting heb gehad.

Jeetje wat een heftige verhalen. Ik heb gelukkig zelf een goede bevalling gehad maar ik heb helaas wel dit soort verhalen tijdens mijn opleiding meegemaakt.
Blijf erover praten en vraag zeker een gesprek aan met de verloskundige/gynaecoloog die jouw bevalling begeleid heeft, dit kan veel opheldering geven en misschien helpen om het een plekje te geven. En wanneer de bevalling je tegenhoud om voor een 2e kindje te gaan maar de wens er wel is zou ik ook eens een gesprek met de gynaecoloog aan gaan. Gezien het verhaal is het echt niet raar als je om een geplande keizersnede vraagt en ik denk ook niet dat ze dit zullen weigeren.

Voor ons is het laatste deel van de zwangerschap door complicaties erg heftig geweest en de kraamtijd ook doordat mijn man een postpartum depressie heeft gehad en J. een huilbaby was. Dit weerhoud ons ook heel erg om voor een 2e kindje te gaan.

Star: jeetje dat is niet niks. Dat lijkt mij wel het meest verschrikkelijke dat je erin stapt met een normale bevalling en opeens alles als een tiereliere gaat en je vervolgens onder het mes moet !
Gelukkig is het goed afgelopen bij jullie. Ik kan me nog herinneren toen ik 36 weken was een bekende van mij 38 weken was en bij haar dus de placenta idd in 1 keer los was gelaten en zij helaas haar kindje overleden al in de buik, ter wereld heeft gebracht. Ik ben toen helemaal stuk ervan geweest.

Het feit dat S niet zelf bij mij eruit kwam en ook nooit zo gelukt was, was omdat hij met zijn arm bij zijn hoofd lag en zo geboren is. Als het ware als een superman dus haha.
Dat is ook de hele reden van de totaal ruptuur.

In het kort :

Mijn bevalling duurde 23 uur, heb 3 ruggenprikken gekregen, tijdens de ks voelde ik een snijdende pijn en ik dacht dat ik dood ging en ging compleet over de rooie. Toen hebben ze me weggespoten en ik werd pas wakker toen ik helemaal klaar was. Langs me verscheen een baby in een doek met een mutsje op en daarop moest ik uitmaken dat het mijn zoon was. Ik was helemaal overdonderd en de rit van de operatiekamer naar de uitslaapkamer weet ik niks meer van want ik was compleet in shock. De tweede ontmoeting met mijn zoon was wel heel fijn. Er waren wat uren vertreken en ik kon weer helder nadenken. Ik heb toen ook rustig 'kennis' gemaakt met mijn kind. Daarna ging het wel weer. Ik was wel helemaal uitgeput maar ik kon s'nachts niet slapen. Toen ik na 3 uur slaap wakker werd had ik enorme hoofdijn en verder in de nacht werd dat omgezet in migraine. Dagenlang kon ik niks meer. Ik at bijna niks, heb dagen een catheter gehad omdat ik niet op kon staan om naar de wc te lopen, ik kon geen licht en geluid verdragen en het ergste vond ik dat ik m'n zoon niet normaal kon zien en vasthouden. Ik heb dus de eerste dagen van ons kind gemist als het ware en daar heb ik veel moeite mee gehad. Nu sinds een half jaar heb ik het redelijk verwerkt. Maar als ik op tv een mooie bevalling zie komen er toch weer wat tranen want ik had dat zo ook gewild

Ik heb ook gereageerd in het andere topic maar mijn eerste bevalling was achteraf ook best heftig. Op het moment zelf was ik vooral in mezelf gekeerd.

Ik kreeg weeen met 36 weken en dus moest ik bij de gyn bevallen. Ik was er 'smorgens om 9.30 en om een uur of 21.30 had kreeg ik persweeen. In al die uren daartussen heb ik op mijn rug moeten liggen terwijl ik hele zware rugweeen had. Dat was echt heel zwaar, ik heb aan mijn man z'n nek gehangen en de rest van de tijd alleen maar gehoopt dat de pijn snel voorbij zou zijn. Maar zodra ik bewoog ging deed de ctg het niet meer en die moest ik omhouden. Op een gegeven moment kreeg ik onwijs persdrang, toen zei die verpleegstermuts dat ik echt nog geen persweeen had want ik had nog niet genoeg pijn . Utiendelijk heeft ze op aandringen van mijn man (die was niet zo aardig meer toen) toch maar de gyneacoloog gehaald en toen mocht ik meteen gaan persen.
Omdat de hartslag van J. te ver naar beneden ging hebben ze de vacuum gebruikt, daar had ik op dat moement niet zoveel last van maar achteraf heb ik er wel veel last van gehad. Door het knippen en de vacuum lag ik behoorlijk open, ze wilden ook niet vertellen hoeveel hechtingen ik had. Ik moest meteen na de bevalling gekatheteriseerd worden, nou echt wat een hel ik was liever nog een keer bevallen. Die verpleegster kon het ook niet al te best dus het duurde een keer of 5 voordat het goed ging.

Pas met de eerste verjaardag van J. had ik het gevoel dat ik de bevalling afgesloten had. Maar ondanks dat het wel vrij heftig was vond ik het en prachtige ervaring en heb ik er toch een positief gevoel bij als ik eraan terugdenk.

Ik heb twee dagen weeen gehad van goed vol te houden tot echt heel heftig. Heb een uur liggen persen met 0,0 resultaat. Toen bleek het hartje van de baby gevaarlijk te dalen en werd besloten om haar te laten komen met de vaccuumpomp. Bij de geboorte bleek het om een iniemini kindje te gaan (2500 gram) terwijl ik 2 weken overtijd was. Na de geboorte kon ze niet goed eten en dr temperatuur niet goed houden waardoor ze ook nog een week in het zkh heeft gelegen!

Mijn bevalling duurde 24 uur. Mijn ontsluiting wou maar niet opkomen en heb de hele nacht aan het infuus gelegen aan de weeen opwekkers. Na een hele lange nacht vol met weeen kreeg ik gigantische persweeen. Ik heb in totaal 1,5 uur lopen persen en geen resultaat, ik was zoo kapot. Ik had ook tijdens het persen iets van 6 of 7 verpleegsters om mij heen! Dat vond ik echt niet leuk! Na die 1,5 uur persen en alles geprobeerd te hebben besloot de gynaecoloog Z. te halen met de vacuümpomp. Ik kreeg 2 gigantische prikken van beneden en toen met de vacuüm, dat was echt pijnlijk! Door dit alles ben ik 2 liter bloed verloren. Na veel drukken etc wou de placenta niet loskomen en werd ik ommiddelijk naar de OK gebracht. Ik heb Z. heeel even in mijn handen kunnen houden. Toen de placenta operatief verwijderd was kon ik langzaam weer naar de zaal. Ik voelde me zo leeg en leefde in een waas. Dit kwam omdat ik zoveel bloed was verloren. Ze hebben van alles geprobeerd maar k kon niet eens van mijn bed komen. De volgende dag hebben ze mij een bloedtransfusie gegeven. Langzaamaan knapte ik weer iets op. Ik had ook gigantische last van mijn ribben, waarschijnlijk omdat ze zo hard hebben lopen drukken om die placenta er uit te drukken. Hier heb ik maanden last van gehad. Van de hele bevalling heb ik best een trauma opgelopen. Z. is net 2 jaar geworden en ik kan het nu een plekje geven. We hebben het wel eens over een 2e kindje maar ik weet echt niet of ik nog eens een bevalling aan kan.

Ik zal t even kort samenvatten. Het inleiden heeft bij mij 5 dgn geduurd, de gel had vrij weinig effect bij mij en de ontsluiting schoot maar niet op. Gynaecologen en verloskundigen waren niet eerlijk tegen ons, zo zeiden ze bijv. dat ze niet verder gingen met inleiden omdat het ctg niet goed was, maar wij hadden niks geks gezien op het ctg (lag er zolang aan dat we wel snapte hoe het werkte)en we hadden het idee dat we werden weggestuurd vanwege de drukte, dit hebben ze later ook toegegeven. De ruggeprik is verkeerd gezet waardoor ik een uur volledig verlamd ben geweest, was wel nog bij kennis maar kon alleen luisteren. Zelf ademen ging niet meer, moest beademd worden. Toen ik 6cm ontsluiting had wisselden de vk's van dienst, een klein half uur later, toen ik aangaf persdrang te hebben moest ik dit wegpuffen (geen idee hoelang maar het leek een eeuwigheid te duren) omdat ik nog geen volledige ontsluiting had. De hartslag van de baby zakte terug waardoor er een gyn kwam om bloed af te nemen bij hem om te zien of hij het nog goed deed, anders zou t een spoed keizersnede worden. Zij kwam tot de ontdekking dat de baby er al bijna uit was en ik dus wel volledige ontsluiting had (hier was niet meer naar gekeken, het werd gewoon aangenomen dat t niet zo was). Toen mocht ik dus gaan meepersen maar de persweeen verzwakten omdat ik ze al zolang had weggepuft en de baby's hartslag ging verder achteruit waardoor weer de kamer volliep met gynaecologen en alles (ook tijdens de ruggeprik). Toen moest er geknipt worden en kwam er iemand op mn buik hangen om de baby zo snel mogelijk eruit te krijgen. Na de bevalling moesten we nog 2 dagen blijven omdat ik wat verhoging had. Er was niks van een infectie te vinden. Na aandringen mochten we toch gaan na 2 dagen. Blijkbaar had ik als kind ook vaak koorts als ik heimwee had, en aangezien ik al een week in het ziekenhuis lag en graag naar huis wilde kon dat best de oorzaak zijn. En dat bleek ook achteraf, toen ik eenmaal thuis was was t als sneeuw voor de zon verdwenen.

jeetje, wat een nare bevallingen En wat erg hoe personeel in het ziekenhuis soms met hun patiënten omgaan, echt ongelofelijk.

Ik was bijna 42 weken zwanger van de 1e toen ik voor de 3 x werd gestript. Dit strippen had geholpen want de weeen kwamen tegen het avondeten.

Maar helaas waren mij weeen heel erg lang (heb wel een wee van 15 minuten gehad) en niet krachtig genoeg voor ontsluiting. Ze waren ook nog onregelmatig. Na 20 uur weeen zat ik nog maar op 5 cm. En werd er besloten dat ik naar het ziekenhuis moest. Hier bleek ik 6cm te hebben. Ik kreeg weeenopwekkers maar reageerde hier niet goed op omdat mij ween afzwakte. En werd het op de hoogste stand gezet waar ik wel wat weeen op kreeg. Na 27 uur waaronder bijna een uur geperst te hebben kwam ze ter wereld. Ze had in het begin wat moeilijk met ademen maar gelukkig was mij marn alert daarop. De zusters waren helemaal niet bezig met mijn dochter omdat het heel erg druk was met bevallen. De nazorg net na de bevalling waren we niet over te spreken. Zelf was bijna mijn rechterschaamlip geheel gescheurd (labiumruptuur)

Was ontzettend bang dat mijn 2e zwangerschap ook heel lang ging duren maar gelukkig duurde die maar 4,5 uur (ingeleidt)en een piepklein beetje ingescheurd.

Ik zal ook eens mijn verhaal hier plaatsen...dit is niet alleen mijn bevalling maar ook de tijd ervoor en erna... alleen mijn bevalling beschrijven lukt niet zo goed omdat ook vooral de kraamtijd erg traumatiserend was. Ik heb destijds dit geschreven op aanraden van de therapeut waar ik toen bij liep om de boel te verwerken. Het is echt een mega verhaal hoor, dus sorry!!

Er zijn nu trouwens wel dingen waar ik anders tegenaan kijk...ik merk nu heel erg dat dit is geschreven in die periode en onder invloed van hormonen. Wellicht dat ik nu ook tegen dingen anders aankijk omdat ik het nu grotendeels heb verwerkt. Ik ga vanavond naar een paranormaal begaafde vrouw, dit op aanraden van de verloskundige...zij gaat kijken hoe het nu geestelijk met me gaat met het ook op de komende bevalling, ik ben erg benieuwd!

Ik haal het verhaal straks weer weg omdat er erg veel persoonlijke dingen instaan!



*verhaal weggehaald*

-

De mijne weet je al. Totaal ruptuur met 2 liter bloedverlies en ik weet niet hoe veel hechtingen, ze zijn een uur bezig geweest met hechten. Daarna nog 2 zakken bloed bij gehad omdat mijn HB nog maar 3 was. Verschoven blaas, catheter erin, ik moest 5 dagen in het ziekenhuis blijven.

Eenmaal thuis ging de boel flink ontsteken en ik ben nog eens naar de gynecaeloog teruggegaan omdat het een beetje open gegaan was.

Ik heb het er echt moeilijk mee gehad, dat mijn lichaam en vooral daaronder zo gehavend was. Ik kon niks, niet mijn zoontje uit bed halen, niet lopen, niet alleen naar de WC. En dat voor weken lang....ik moest wel even een flinke drempel over want mijn vriend moest mij verzorgen toen de kraamverzorgster weg was.

Met mijn zoontje was er helemaal NIKS aan de hand, godzijdank.

Vlinder-19: ik heb heel je verhaal gelezen.. de tranen kwamen zelfs bij mij naar boven. Wat heb jij een vreselijke tijd gehad zeg! Ik wil je even een hele dikke knuffel geven!

Jeetje vlinder, wat een verhaal.

Heeft die therapie geholpen bij jou?

Jeetje vlinder wat heftig zeg! En wendy, erg vervelend dat ook je kindje nog iets over heeft gehouden aan de zware bevalling.

Mijn bevalling en nasleep in het kort:

Bij 31,3 kreeg ik behoorlijk veel bloedverlies. Ben met spoed in de ambu naar het streekziekenhuis gegaan. Daar gestabiliseert en door naar veldhoven. Dochter is 2 dagen later geboren omdat haar hartje dipte. Dit gebeurde met een spoedkeizersnede waarbij mij man te laat was. Na een lastigere start heeft dochter het gelukkig goed gedaan ondanks de premature kwaaltjes en haar hersenbloedinkjes.

De 4e dag mocht ik naar huis, maar een dag later werd ik weer opgenomen ivm hoge koorts. Daarop volgde een baarmoederinfectie, een longembolie en ontsteking, een bloeding in mijn buik die ging infecteren en weer open gemaakt moest worden. Dit alles bij elkaar zorgde voor 3,5 week ziekenhuis. Thuis lang aan het herstellen geweest en er een postpartum depressie bij gekregen. Nu bijna 2 jaar later gaat het weer redelijk.

Vlinder zeg, wat een verhaal.. Ik voel het verdriet in jouw stuk tekst.

Wat ik je nog wel mee wil geven is dat niet de verloskundige de 'schuld' hoeft te krijgen van de totaal ruptuur. Totaal rupturen zijn niet altijd te voorkomen, hoe goed de verloskundige en/of gynaecoloog ook is. Het is moeilijk om te voorspellen welke vrouwen het wel of juist niet krijgen, wat dat betreft is het, hoe hard het ook klinkt, een kwestie van ontzettende pech. Ik las in je verhaal over een inschattingsfout van de verloskundige waardoor de totaal ruptuur is ontstaan, ik denk niet dat je dat zo kan zeggen.

Verder valt mijn mond open over hoe je verder bent behandeld in het ziekenhuis, wat zou jij je wanhopig, verdrietig en alleen hebben gevoeld. Echt ongelooflijk dat zoiets kan. Het heeft mij in ieder geval mijn ogen geopend om daar maar weer extra alert op te zijn (werk ook in een ziekenhuis).

Heel veel sterkte met het verder verwerken, en heel veel succes met de komende bevalling (zie dat je weer zwanger bent).

Lousanne schreef:Vlinder zeg, wat een verhaal.. Ik voel het verdriet in jouw stuk tekst.

Wat ik je nog wel mee wil geven is dat niet de verloskundige de 'schuld' hoeft te krijgen van de totaal ruptuur. Totaal rupturen zijn niet altijd te voorkomen, hoe goed de verloskundige en/of gynaecoloog ook is. Het is moeilijk om te voorspellen welke vrouwen het wel of juist niet krijgen, wat dat betreft is het, hoe hard het ook klinkt, een kwestie van ontzettende pech. Ik las in je verhaal over een inschattingsfout van de verloskundige waardoor de totaal ruptuur is ontstaan, ik denk niet dat je dat zo kan zeggen.

Verder valt mijn mond open over hoe je verder bent behandeld in het ziekenhuis, wat zou jij je wanhopig, verdrietig en alleen hebben gevoeld. Echt ongelooflijk dat zoiets kan. Het heeft mij in ieder geval mijn ogen geopend om daar maar weer extra alert op te zijn (werk ook in een ziekenhuis).

Heel veel sterkte met het verder verwerken, en heel veel succes met de komende bevalling (zie dat je weer zwanger bent).

Ik ben ook erg geschrokken van hoe je behandeld kan worden in het ziekenhuis. Het voelde ooit echt mensonteerend!

Tuurlijk weet ik nu ook dat het niet de 'schuld' van de vk of de gyn was, maar op dat moment moest ik gewoon iemand hebben om de 'schuld' aan de geven. Daarom zei ik ook al dat ik nu wel anders tegen bepaalde dingen aankijk, maar ik heb het natuurlijk in de maanden na de bevalling destijds geschreven.

Ik heb mn idd erg verloren gevoeld die tijd. En heb later ook een klacht ingediend, ik heb toen dit hele verhaal opgestuurd en kreeg destijds een reactie dat de gyn wel een gesprek met me wou. Dit zag ik echter niet zitten. Maanden later werd ik toen gebeld door een man van de klachtencommissie dat hij toch wel erg graag een gesprek met mij wou omdat ze erg waren geschrokken op de afdeling. Ik heb toen een gesprek gehad met die man van de klachtencommissie en met de afdelingshoofd van de kraamafdeling. Na aanleinding van mijn verhaal zijn er veranderingen doorgevoerd op de afdeling en zijn er allerlei protocollen veranderd. Hier ben ik zelf wel erg blij mee... alleen zien ze me straks aankomen haha , hij zei destijds dat er nu een apart dossier is voor als ik weer op de kraamafdeling terecht kom .

De therapie heeft hij niet geholpen, ik zou emdr krijgen maar bleek hiervoor gewoon te gesloten, wel heeft het praten met die man me geholpen, verder heb ik het zelf verwerkt. Vanavond eens even kijken hoe het nu zit in mn hoofd .

Ik vind al jullie verhalen stuk voor stuk heel erg, wat is het toch 'oneerlijk' dat bevalling zo verschillend moeten zijn!

Vlinder: mijn mond is echt open gevallen. Jeetje !! Het feit dat je al zo eindigde met de bevalling is al heel naar maar hoe ze je daar behandeld hebben ONGELOOFLIJK !
Ik kon ook niks net als jij ik had 48 hechtingen gelukkig wel geknipt de rest was gescheurd.
De verpleegkundige opperde eerst ook dat ik maar zelf moest gaan douchen maar toen ik een poging waagde om uit bed te komen keek ze me aan en zei meteen `blijf maar lekker liggen ik was je wel in bed dit gaat zo niet`
Dat jij de kracht hebt gevonden je toch proberen zelf te redden ongelooflijk.
Respect meid echt ik kan me voorstellen dat het nogal een enorme grote impact op je heeft gehad !

vlinder-19 schreef:Tuurlijk weet ik nu ook dat het niet de 'schuld' van de vk of de gyn was, maar op dat moment moest ik gewoon iemand hebben om de 'schuld' aan de geven. Daarom zei ik ook al dat ik nu wel anders tegen bepaalde dingen aankijk, maar ik heb het natuurlijk in de maanden na de bevalling destijds geschreven.

Ik heb mn idd erg verloren gevoeld die tijd. En heb later ook een klacht ingediend, ik heb toen dit hele verhaal opgestuurd en kreeg destijds een reactie dat de gyn wel een gesprek met me wou. Dit zag ik echter niet zitten. Maanden later werd ik toen gebeld door een man van de klachtencommissie dat hij toch wel erg graag een gesprek met mij wou omdat ze erg waren geschrokken op de afdeling. Ik heb toen een gesprek gehad met die man van de klachtencommissie en met de afdelingshoofd van de kraamafdeling. Na aanleinding van mijn verhaal zijn er veranderingen doorgevoerd op de afdeling en zijn er allerlei protocollen veranderd. Hier ben ik zelf wel erg blij mee... alleen zien ze me straks aankomen haha , hij zei destijds dat er nu een apart dossier is voor als ik weer op de kraamafdeling terecht kom .

De therapie heeft hij niet geholpen, ik zou emdr krijgen maar bleek hiervoor gewoon te gesloten, wel heeft het praten met die man me geholpen, verder heb ik het zelf verwerkt. Vanavond eens even kijken hoe het nu zit in mn hoofd .

Ik vind al jullie verhalen stuk voor stuk heel erg, wat is het toch 'oneerlijk' dat bevalling zo verschillend moeten zijn!

Begrijp ik ook hoor, ik was ook aan het twijfelen of ik het wel moest plaatsen, maar ik dacht misschien is het goed voor de verwerking om te weten dat het niet iemands schuld is, maar dat het (wat ik eerder zei en heel cru klinkt) domme pech was.

Ik vind het heel goed van je dat je een klachtenbrief hebt geschreven en een gesprek hebt gehad. Dit soort dingen mogen natuurlijk niet weer gebeuren. Dankzij jou zijn er protocollen op de afdeling wat natuurlijk beter is voor vrouwen die er nog gaan bevallen, zoiets wens je niemand toe natuurlijk.

Nogmaals, veel sterkte en succes met je komende bevalling!

Wat knap dat je die klachtenbrief hebt geschreven en daar nog een gesprek over aan bent gegaan! Gelukkig zijn er inmiddels dingen veranderd op die afdeling.