zwangerschap en werken

Ik heb het eigenlijk al die maanden gehad, maar hoe meer ik naar mijn verlof loop, hoe minder zin ik heb. Ook in het begin vond ik het allemaal al wat minder "belangrijk". Begrijp me niet verkeerd hoor, ik doe mijn werk gewoon een denk dat het goed gaat, klachten heb ik niet gehad. Maar, net dat stapje extra wat veelal bestaat uit de troep van anderen oplossen en oppakken (waardoor ik vorig jaar tegen een burn-out aan zat) zet ik nu niet. Herkenbaar, of ben ik "slecht" bezig?

Niet dat ik het nu nog ga veranderen hoor, haha

Heel herkenbaar. Bij mij op het werk is er heel veel uitval door ziekte en zwangerschap geweest en ik heb veel mensen moeten inwerken ook daardoor. Maar met extra dingen had ik dan ook zoiets van... laat dat maar even lekker wezen. zeker als het om taken ging van zieke collega's.

Ja, herkenbaar!!!
Ik heb het hele schooljaar met het gevoel gelopen van 'ach, op die datum ben ik toch met verlof'

Muppetje schreef:Ik heb het eigenlijk al die maanden gehad, maar hoe meer ik naar mijn verlof loop, hoe minder zin ik heb. Ook in het begin vond ik het allemaal al wat minder "belangrijk". Begrijp me niet verkeerd hoor, ik doe mijn werk gewoon een denk dat het goed gaat, klachten heb ik niet gehad. Maar, net dat stapje extra wat veelal bestaat uit de troep van anderen oplossen en oppakken (waardoor ik vorig jaar tegen een burn-out aan zat) zet ik nu niet. Herkenbaar, of ben ik "slecht" bezig?

Niet dat ik het nu nog ga veranderen hoor, haha

Ik kan er alleen maar een dikke vette +1 zetten. Motivatie is gewoon foetsie. Trucje van moeder natuur? Ik maak me ook gewoon niet meer druk, echt bizar voor de zwangerschap kon ik me zo druk maken. Zoals nu in het nieuwe huis de hele badkamer eruit en opnieuw inmoet, ik haalde mijn schouders op en was goed zo haha..

oh wat onwijs fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik kan nogal onzeker zijn op werkgebied, waardoor ik vaak heel veel ga doen om me onmisbaar te maken. Nu ben ik dus bang dat ik straks hoor, doet Muppetje, we hebben je niet meer nodig. Maar goed, dat zal wel loslopen, toch? Als ze niet tevreden zijn niet ik dat eerst te horen krijgen lijkt me

Herkenbaar. Ik heb een nul urencontract.
Ik voelde me nog prima, maar werd ineens de laatste paar weken heel weinig ingezet. Terwijl ik daarvoor wel altijd veel werk had.
Maar ik heb ook geen zin gehad om er iets van te zeggen. Ik dacht dan gewoon 'acht daar ga ik me die paar weken niet meer druk om maken'.

Hier ook herkenbaar. Was ook minder gemotiveerd en keek alleen maar uit naar mijn verlof. Helaas begon dat al met 23 weken en toen had ik er geen zin in en wilde liever werken, maar goed dat s weer anders natuurlijk.

Lekker hoor je mag nu bijna

Heel herkenbaar... denk dat het ook normaal is hoor... Je veranderd toch een beetje en gaat anders kijken naar je leven, je leven krijgt andere prioriteiten ed. Ik kijk er totaal nog niet naar uit om weer te beginnen trouwens, zo erg is dat bij mij gezakt.

Paper Crown schreef:

Muppetje schreef:Ik heb het eigenlijk al die maanden gehad, maar hoe meer ik naar mijn verlof loop, hoe minder zin ik heb. Ook in het begin vond ik het allemaal al wat minder "belangrijk". Begrijp me niet verkeerd hoor, ik doe mijn werk gewoon een denk dat het goed gaat, klachten heb ik niet gehad. Maar, net dat stapje extra wat veelal bestaat uit de troep van anderen oplossen en oppakken (waardoor ik vorig jaar tegen een burn-out aan zat) zet ik nu niet. Herkenbaar, of ben ik "slecht" bezig?

Niet dat ik het nu nog ga veranderen hoor, haha

Ik kan er alleen maar een dikke vette +1 zetten. Motivatie is gewoon foetsie. Trucje van moeder natuur? Ik maak me ook gewoon niet meer druk, echt bizar voor de zwangerschap kon ik me zo druk maken. Zoals nu in het nieuwe huis de hele badkamer eruit en opnieuw inmoet, ik haalde mijn schouders op en was goed zo haha..

Dat slaat nog wel om! Als je een 3 ipv 2 krijgt dan krijg je ineens je nesteldrang, verplicht je je man om alles snel snel te doen en als ie vraagt waarom zeg je 'de baby kan elk moment komen!'

Maar muppet, je kijkt nu gewoon heel erg uit naar de geboorte van je baby, waar je voorheen carrière wilde maken wil je nu gewoon even moederen, niks mis mee!

Héél erg herkenbaar! Mijn werk boeide me naarmate de zwangerschappen vorderden ook steeds minder, terwijl ik toch echt dol ben op werken. Je hele mindset verschuift gewoon naar die baby.
Tijdens mijn verlof boeide het werk me ook echt niet, terwijl ik heel lang heb gedacht dat ik nog regelmatig even mijn mail zou checken. En ook ik was 'bang' dat ze me op mijn werk helemaal niet zouden missen, dat ze aan het eind van mijn verlof zouden bellen om te zeggen dat ik niet meer nodig was (terwijl ik de enige in mijn functie ben, dus dat kan helemaal niet moehaa). Nadat de kids geboren waren wilde ik in de tweede en derde maand dolgraag weer aan het werk, en in de vierde maand (ik heb er bij allebei een maand vakantie/ouderschapsverlof achteraan geplakt) wist ik twee keer zeker dat ik veeeeeeeel te dom was voor het werk dat ik doe, dat ik dus echt niet terug hoefde te komen, wilde ik ook niet, ik werd wel thuisblijfmoeder (no offence naar de echte thuisblijfmoeders, maar dat is voor mij echt de gruwel normaal gesproken).
En als je dan eenmaal weer op je werk bent... Binnen een paar weken is alles weer normaal, alsof je nooit weg bent geweest. Je weet weer waarom je werk zo leuk vindt en waarom juist jij de goeie persoon voor de functie bent. Maar dan met de ontzettend fijne bonus dat je een kind hebt, waardoor je alle 'gedoetjes' op/met je werk een stuk makkelijker kunt relativeren, want eigenlijk is het enige dat telt dat je kind blij en gezond is, en hee, er blijkt niemand dood te gaan als jij jezelf niet drie slagen in de rondte werkt (tenzij je de enige persoon in een ziekenhuis bent met reanimatievaardigheden, maar ik denk dat dat wel meevalt).

Kortom, accepteer je 'mommybrain', geniet ervan, en neem het jezelf vooral niet kwalijk!

Heel herkenbaar! Ik telde de weken af naar mijn verlof. Dacht dat mijn (normaal toch altijd wel aanwezige werklus) nooit terug zou komen! Maar ineens begonnen het een paar weken geleden toch te kriebelen. Inmiddels heb ik echt wel weer zin om te gaan werken, ben er ook wel weer aan toe. Ik had dat echt niet meer gedacht!

Bedankt voor de geruststelling meiden!!

Oh ja na 3 maanden thuis had ik ontzettende zin weer even geen mama te zijn!

Haha heeeeeel herkenbaar. Nou zal het er bij mij ook deels te maken hebben met het feit dat ik het niet heel erg naar mijn zin heb en na mijn verlof in een andere functie terecht ga komen. Maar ik heb mijn overdrachtsdocument al af en ik moet nog ruim 2,5 maand (hoewel dat eigenlijk wel heel kort klinkt heeeeerlijk vooruitzicht )

Ook hier heel erg herkenbaar. Kijk ook al echt uit naar mijn verlof..
Muppetje nog maar een paar weekjes! zo gaat snel allemaal zeg

Ja nog maar twee weken gelukkig, heel raar idee, maar kijk er enorm naar uit

Ik had juist veel moeite om met verlof te gaan, en er ook totaal geen zin in hahahha. Ik geef mijn klas niet graag af en daarnaast voelde ik me zo goed dat ik helemaal geen zin had om thuis te zitten...maar goed toen werd manlief doodziek en zat ik uiteindelijk nog niet thuis en alleen maar in het ziekenhuis. Maar verlof is niet zo mijn ding hahaha

Ik vond het wel heel fijn, en nu weer, dat ik het carnavalsfeest mis op school, heb daar zo'n hekel aan haha.

Printje, logisch, Hopelijk bevalt het verlof je dit keer beter. Ik voel me ook nog heel goed en heb ook wel plannen voor m'n verlof enzo. Het is niet dat ik persé stil wil zitten en niets doen. Het werken staat me alleen gewoon echt niet aan nu...

Deels herkenbaar, ik moest mijn vervanger inwerken en had erg veel last van het feit dat ik mijn werk moest overdragen. Uiteindelijk ging het zo goed dat ik de laatste 2 weken voor mijn verlof bijna niets Meer te doen had en dus de dagen af zat te tellen.
Toch heeft het me wel moeite gekost en riep ik 2 weken na de bevalling dat ik al wel weer wou werken (daar kwam ik richting einde verlof wel weer op terug, wat vergiste ik me daar in haha)