Omgang met ongewenst kinderloze

Ik heb wel een aantal ongewenst kinderloze in mijn omgeving, maar het gaat om een tante en een teamgenoot, geen mensen van mijn leeftijd. Ik ga met hun om net zoals ik met andere omga maar ik vertel soms wel iets minder enthousiast en zal sneller op een ander onderwerp overschakelen, maar dat doe ik sowieso eerder bij mensen die zelf geen kinderen hebben.

Ik snap dat het voor jou en je zwangere vriendinnen lastig kan zijn bwr, goed dat je er op deze manier met hun over praat!

@Floor: als ze aan de ene kant aangeeft dat ze het er moeilijk mee heeft en aan de andere kant 'mooi weer' speelt, dan is het ook moeilijk om mee om te gaan. Kan me goed voorstellen dat jij dan ook niet meer weet wat ze wel/niet wil weten over je zoon en wat je wel/niet aan haar kunt vragen.

@Teigertje: PM-en mag altijd hoor Maar het gaat wel goed met me. Op sommige momenten, zoals bij zw.schap-aankondigingen en bevallingen/kraamvisite, iets minder, maar dat lijkt me ook logisch. Op dit moment zijn er 4 (!!) buren zwanger, dus we zitten volop in de confrontaties de komende tijd.

@Lookie: zie antwoord bij Teigertje Ik denk dat de manier waarop jij met je vriendin omgaat wel een goede is!

@Luce: ik heb de 1e stap niet gezet, omdat ik niet wist dat zij er zo over dachten! Dat kwam nu pas aan het licht, omdat ik een gedichtje plaatste. Anders had ik het nu nog steeds niet geweten nml. Ik heb geen moeite met hun zwangerschappen, ik gun het ze van harte. Ik kan er ook niet omheen, aangezien het allemaal naaste buren zijn. Ze hoeven zich voor mij niet in te houden, ik kan heel goed over zwangerschappen praten, vind het zelfs wel leuk. Ik kan daarbij ook goed aangeven wanneer het voor mij teveel wordt, dus daar hoeven ze niet bang voor te zijn. Zij vulden voor mij in dat ik er vast niet tegen zou kunnen, daarom 'negeerden' ze mij onbewust (hun eigen woorden).

@Mama Titty: wow, dat is een hele lastige situatie op je werk zeg. Jammer dat ze ook geen begrip voor jouw situatie kan opbrengen. Met je zus lijkt me dat ook heel lastig, wel knap van haar dat ze eerlijk heeft toegegeven dat ze jaloers is.

@Aimee: jammer dat er nog steeds een beetje een taboe op rust. Maar op deze manier wordt dat wel in stand gehouden Ik denk dat je collega het wel heel erg fijn vindt als je haar vraagt hoe het gaat! Ik zou dat ik die situatie iig erg waarderen.

@Susan: ik snap wel dat ze zich 'schuldig' voelen, maar dat hoeft echt niet. En dat weten ze natuurlijk zelf ook wel. Maar ik voel me nu dus wel schuldig dat ik dingen over het onderwerp plaats, omdat ik daarmee hun zwangerschap 'verpest'. Zij vatten de dingen die ik erover schrijf een beetje verkeerd op, denken dat alles op hun slaat, terwijl dat natuurlijk niet zo is. Dat probeer ik ze nu ook heel duidelijk te maken in een gesprek!

@Parisienne: ik beleef het net zo als je stiefmoeder. Anders heb je idd geen leven, overal zijn zwangere vrouwen, kinderwagens en kinderen. Kraamvisite vind ik fijn, heb gister een uur lang met het net geboren kleine buurjongetje op schoot gezeten. Ik kan daar ook ontzettend van genieten, als is het natuurlijk wel even slikken als je weer thuiskomt in een leeg huis met lege handen. Ik ben ook altijd blij voor een ander met 'het goede nieuws'. Vorige week was ik zelfs plaatsvervangend zenuwachtig voor de buurvrouw toen ik de auto van de verloskundige voor de deur zag staan

Jij moet je echt niet schuldig voelen, blauwwitrood, echt niet hoor.

Susan schreef:Jij moet je echt niet schuldig voelen, blauwwitrood, echt niet hoor.

Inderdaad. Ik vind het fijn te horen dat jij ook kunt genieten van andermans (pasgeboren) kinderen. Natuurlijk blijft het vreselijk moeilijk om weer in een leeg huis te komen, maar jouw verdriet de overhand laten nemen zou je waarschijnlijk alleen nog maar ongelukkiger maken. Ik hoop dat je een goed gesprek kunt hebben met je omgeving over hoe jij erin staat en over hoe zij erin staan. Hopelijk worden wat dingen duidelijker zodat jullie, zonder schuldgevoelens van beide kanten, weer goed met elkaar om kunnen gaan.

Ik heb niemand, dat ik weet, in mijn naaste omgeving die ongewenst kinderloos is.
Maar ik denk wel dat ik me tegenover diegene minder zou uitten over zwangerschappen, omdat ik bang zou zijn diegene pijn te doen.
Ik denk dat het goed is dat je zo met ze wilt praten, dan weten hun ook in hoeverre jij ermee zit.

Ik heb wel een zus, die ook vanaf vorig jaar juni, net als wij, voor een kindje gingen, maar nog altijd niet zwanger is (zou het 3e kindje voor ze worden dan). Dat vind ik wel wat lastig, ik ben bang dat ik met mijn bolle buik, en zwangerschapspraat, haar pijn doe.
Ik geloof oprecht dat ze blij voor ons is, maar ik probeer er niet heel de tijd met haar over te praten omdat zij nog altijd graag zwanger wilt worden. Niet helemaal vergelijkbaar met totaal kinderloos zijn, maar deels.

Blauwwitrood, wat ben je ontzettend empathisch ingesteld als je je zorgen maakt om de gevoelens van anderen bij jouw ongewenste kinderloosheid.

Met wat jij moet doormaken vind ik juist dat vrienden er voor je zouden moeten zijn, ook al begrijpen ze niet al jouw gevoelens, facebookberichtjes of wat dan ook. Dan kunnen ze toch vragen wat je bedoelt? In plaats van meteen aannames te doen en boos te worden?

Maar in antwoord op je vraag: ik vind het altijd fijn als mensen die iets moeilijks meemaken me zeggen wat ze nodig hebben. Bijvoorbeeld: 'ik praat er liever niet over' of 'ik vind het juist fijn als je over jouw zwangerschap vertelt'. Hoe closer de vriendschap, hoe meer ik wil weten hoe een vriendin het liefste wil dat ik omga met haar probleem.

Stellen jullie vrienden jullie wel eens vragen over jullie situatie en de verwerking ervan? En hoe zij er mee om zouden kunnen gaan?

Ja, ik vind dat wel lastig om in het bijzijn over destijds mijn zwangerschap en nu mijn zoon te praten... Op mijn werk had ik ook een collega die ongewenst kinderloos is...

Maar aan de andere kant merk ik wel dat ik het weg aan het stoppen was... om niemand voor het hoofd te stoten... want ergens waar je trots op bent daar mag je ook over praten... en dat is wat ik niet altijd heb gedaan.

Ik vind het ook erg moeilijk, mijn nicht is inmiddels al 7 jaar bezig en nu zitten ze in het IVF traject en blijkt dat er geen levend zaad is... dus nu hebben ze rustpauze, en ik ben nu zwanger van nummer 2... maar pffff het was ongeveer het 2e waar ik aandacht toen ik een positieve test in handen had...

Ik vind het zo ongelofelijk verdrietig en moeilijk voor hun en wil ze geen pijn doen... Toen ik zwanger was van ons zoontje heeft mijn nicht afstand genomen en dat begon nu weer terug te komen, ik was haar persoon.. ze verteld me alles over het IVF traject...

Nog steeds weet ik niet hoe ik het ga vertellen maar dat ze verdriet zullen hebben is een ding wat zeker is en dat doet mij ook weer pijn want ik gun het zoooooooo ontzettend.

Aggi schreef:Maar aan de andere kant merk ik wel dat ik het weg aan het stoppen was... om niemand voor het hoofd te stoten... want ergens waar je trots op bent daar mag je ook over praten... en dat is wat ik niet altijd heb gedaan.

Ik ben er mee eens dat je waar je trots op bent over mag praten maar iemand hoeft er niet de hele tijd over door te gaan en dat geldt natuurlijk voor alle onderwerpen. En ik vind dat je dan ook belangstelling moet tonen voor dingen die voor iemand anders belangrijk zijn. Ik heb zelf geen kinderen (ook geen partner) en heb een vriendin die ongewenst geen kinderen heeft. Ze had op een gegeven moment echt een hekel aan verjaardagen omdat het daar echt alleen maar en de hele tijd over de kinderen ging. Nu is dat natuurlijk ook een fase, tegenwoordig wordt er ook wel weer over andere onderwerpen gepraat maar ik vond het toen wel echt jammer en soms ook wat pijnlijk dat er echt maar 1 onderwerp aan de orde kwam en dat er omgekeerd amper belangstelling was voor dingen als ons werk, vakanties e.d. die voor ons belangrijk waren.