Omgang met ongewenst kinderloze

Hallo mama's en zwangeren,

Ik zou graag jullie mening/ervaringen willen weten met het volgende. Hoe gaan jullie om met ongewenst kinderlozen (zoals ik)? Vinden jullie het moeilijk om in hun bijzijn over zwangerschap/kindjes te praten? Of om überhaupt met hun te praten? En als je dat lastig vindt, zeg je dat dan eerlijk tegen de kinderloze?

Ik zit zelf in de situatie met meerdere (bevriende) zwangeren om mij heen. Ik had vorige week een mooi gedicht geplaatst op FB en de zwangeren voelden zich gelijk aangesproken (waarom?) en voelden zich bijna schuldig dat zij zwanger zijn. Terwijl het gedicht aan niemand gericht was, puur geplaatst omdat ik het zo mooi vond. Mag ik dat soort dingen dan niet meer plaatsen uit angst om een ander voor het hoofd te stoten? Ik kreeg te horen dat ik dus blijkbaar moeite had met hun zwangerschappen, maar dat niet had uitgesproken. N.a.v. vertelde ze dat ze het moeilijk vinden hoe ze met mij/ons om moeten gaan en ons daarom misschien wel onbewust negeren.. (klopte mijn gevoel dus wel een beetje) Ik heb voorgesteld om er samen over te praten en dat hebben we diezelfde dag nog gedaan. Dit vond zij heel erg fijn en luchtte van beide kanten op. Van haar hoorde ik dat andere zwangere er ook veel moeite mee had, dus ik heb haar een berichtje gestuurd dat ik ook met haar wilde praten als zij dat wou. Dat wilde ze wel, maar dan na het weekend. Dat weekend is inmiddels nog een weekend verder en heb niks meer gehoord.

Ik ben benieuwd hoe jullie met zulke situaties om(zouden)gaan? Moet ik constant de 1e stap zetten, terwijl ik niet eens wist hoe de ander erover dacht/zich voelde?

**graag niet quoten!**

ik maak het ook van dichtbij van iemand die geen kinderen kan krijgen en ja ik vind het wel moeilijk om mee om te gaan omdat ik de ander niet extra wil kwetsen maar en wel graag over mijn kinderen wil praten. Zei heeft zelf aangevven dat ze het moeilijk vind in bijzijn van kinderen te zijn en hij kan er wel beter mee omgaan en wil wel graag alles weten.

Zij plaatsen neem ik aan ook dingen over hun zwangerschap, dus waarom zou jij dit soort dingen dan ook niet mogen plaatsen? Je beledigt er toch niemand mee?

nee ik heb het over iemand die ik goed ken in het dagelijk leven.

-

Ik kan me voorstellen dat mensen zich aangesproken voelen maar dat betekend niet dat jij niet mag plaatsen wat je voelt of mooi vindt. Ongewenst kinderloosheid is voor iedereen lastig, voor jou het meest maar ook voor de mensen om jullie heen. Vaak kunnen of weten ze zich geen houding te geven want hun intense blijdschap betekend wel jullie grootste verdriet. Maar negeren is nooit goed, wellicht hadden ze jullie moeten laten aangeven hoe jullie ermee 'geconfronteerd' wilden worden. Ze snappen zelf ook heus dat ze hun kinderwens niet weg gaan stoppen omdat jullie geen kinderen hebben kunnen krijgen, en een zwangerschap is niet iets wat je kan geheimhouden, maar ze hoeven er wat mij betreft ook niet enorm mee te koop te lopen.

@blauwitrood de persoon waar ik het over heb is echt in een zware dip geraakt doordat zei niet zwanger kunnen worden op de normale manier en het wel eens jaren kan duren voor het wel kan gaan lukken. heb jij dat ook gehad??

loesje schreef:nee ik heb het over iemand die ik goed ken in het dagelijk leven.

Op wie reageer je?

Net zoals dat zij hun ervaringen en gevoelens over een zwangerschap en/of kind mogen plaatsen moet jij dat ook gewoon kunnen over jouw gevoelens. En wat vervelend dat jouw vriendinnen/kennissen hier blijkbaar niet goed mee om kunnen gaan.
Goede vrienden van mij zijn heel lang bezig geweest met zwanger worden en het zag er lange tijd naar uit dat het niet zou gaan lukken (gelukkig is ze nu zwanger en bijna uitgerekend). Toen ik zwanger was vond ik het wel erg moeilijk om het hen te gaan vertellen. Maar omdat we het eigenlijk bekend wilde maken op onze trouwdag vonden we dat we dit eerder aan hen moesten vertellen. We zijn toen voor de trouwdag een keer bij hen geweest om het ze persoonlijk te vertellen zodat ze niet met hun emoties op onze trouwdag zouden staan tussen allemaal andere mensen. Ze vonden dit heel prettig en ik heb ook echt respect voor hoe ze met mijn zwangerschap en later ook met J.uul zijn omgegaan (en nog steeds omgaan). Ze zijn nu zelfs voogd voor haar wanneer er iets zou gebeuren met ons.
Omdat ze er zelf nooit ongemakkelijk over gedaan hebben was het voor mij ook niet moeilijk maar ik kan me heel goed voorstellen dat wanneer iemand die ongewenst kinderloos is heel emotioneel reageert het moeilijk is om iets te vertellen over je zwangerschap of kind. Maar om nu iemand te negeren vind ik niet kunnen, ik zou dan eerder met die persoon bespreken wat ze wil. Wil ze graag betrokken worden bij alles rondom het kind of wil ze liever enigszins met rust gelaten worden. En daarbij zijn er nog heel veel andere onderwerpen waar je over kunt praten buiten zwangerschap en kinderen.

@Luce: nee, ik dacht ook dat ik er niemand mee kwetste, maar blijkbaar vatten hun dat anders op. Ik kan me beter uiten op papier/internet en plaats op Twitter ook weleens tweets over het onderwerp (van me af schrijven) Daarover kreeg ik dus nu te horen dat ik dingen niet uitspreek, maar wel schrijf. Terwijl zei eigenlijk hetzelfde doen; zij negeren mij en vertellen ook niet hoe lastig ze het vinden.. Ik heb om deze reden zelfs een apart Twitter-account genomen om 'van me af te zeuren'.

@Floor: zou een gesprek waarin jullie elkaar vertellen hoe je je erbij voelt niet wat opleveren voor jullie? Dan weet je beide hoe je erin staat, want ik snap dat jij idd weinig 'anders' te vertellen hebt dan over je zoon. Wij worden nu ook 'genegeerd/niet betrokken', terwijl niemand mij ooit gevraagd heeft of ik dat wel wil.

@Paper Crown: er mee te koop lopen hoeft idd ook weer niet, maar in mijn bijzijn mag je best praten over zwanger/kinderen. Als ik het teveel vind worden, dan kan ik dat heel goed zelf aangeven. Er wordt nu vanuit gegaan dat ik daar vast niet over kan/wil praten, dus wordt het onderwerp angstvallig vermeden (wat ik natuurlijk wel merk). Wat jij zegt over dat ze ons hadden kunnen vragen vind ik ook. Niemand vraagt je wat, er wordt automatisch vanuit gegaan dat ik het er vast niet over wil hebben en er niks mee te maken wil hebben. En dan wordt je snel genegeerd..

@Loesje: Nee, geen zware dip. Natuurlijk zijn er wel moeilijke momenten, maar ik kan ook genieten van een andermans zwangerschap en kindjes. Ik vind kindjes juist heel leuk, hoe confronterend ook.

@Fiwen: jouw situatie geeft precies aan hoe ik het ook graag zou zien. Echt super dat jullie het zo gedaan hebben!

Ik denk/weet nu dat communicatie heel belangrijk is bij dit onderwerp. Je kunt niet voor een ander denken, als wordt dat ik deze situaties wel gauw gedaan. Ik ga nu elke zwangere in mijn omgeving (4) een gesprekje mee voeren om te vertellen hoe ik er in sta en horen wat hun lastig vinden. Zo hoop ik niet 'het 3e wiel aan de wagen' te worden, want zo voelt het nu wel eens. Maar vind het wel jammer dat ik zelf de eerste stappen moet zetten, dan de zwangere niet aangeeft hoe ze zich voelt..

Luce schreef:Zij plaatsen neem ik aan ook dingen over hun zwangerschap, dus waarom zou jij dit soort dingen dan ook niet mogen plaatsen? Je beledigt er toch niemand mee?

Eens. Wat verwachten ze dan, dat jij je verdriet maar wegstopt en vooral niet mag uiten zodat zij vooral maar optimaal van hun zwangerschap kunnen genieten of zo?

-

@ Floor, kun je niet een keer in gesprek met haar gaan om te vragen wat ze van jou zou willen of wat ze van je verwacht. Dat kun jij aangeven dat je het heel moeilijk vind omdat je haar aan de ene kant niet wilt buitensluiten maar aan de andere kant ook niet wilt dat ze (extra) emotioneel wordt door dat jij verteld over jouw zoontje.
Laat haar zelf maar vertellen wat ze wel en niet prettig vind, dan heb jij ook duidelijkheid en hoef jij je ook niet 'schuldig' te voelen.
Lijkt me echt heel moeilijk hoor maar ik vind het in ieder geval al goed dat je het probeert!

Mmmm, moeilijk....

ik denk dat het voor de zwangere erg moeilijk is, want je wordt toch behoorlijk heen en weer geslingerd door gevoelen (blijdschap van zich zelf, verdriet voor jullie).
Ben bang dat jij toch de 1ste stap moet zetten, dat de zwangere het door drempelvrees niet zal doen.

Zat van de week nog aan je te denken, wilde je pm-en, maar durfde niet zo goed (mmm, eigenlijk hier dus een (groot) voorbeeld) om te vragen hoe het met je is.

Floor, het is voor haar denk ik kiezen tussen twee kwaden: de confrontatie met haar verdriet en zich buitengesloten voelen. Daarbij probeert ze denk ik ook nog rekening met jou te houden. Ik zou haar wel op de hoogte blijven houden, maar niet op al te jubelende en ook niet op al te klagende toon.

Hey, hoe is het me je blauw-wit-rood?

Wat betreft je vraag. Ik kan het me van je omgeving wel voorstellen, ze willen jou ook gewoon niet kwetsen natuurlijk. Maar hoe er mee om te gaan.. Ik ken zelf niemand die ongewenst kinderloos is volgens mij, nou ja, ik ken wel iemand die beide kindjes heeft verloren (babytjes). Laatst heb ik haar een mailtje gestuurd om te vragen hoe het nu met haar is. Haar 2e kindje werd even voor mijn zoon geboren. Ik wilde vooral niet te uitbundig over mijn zoon vertellen, bang om haar te kwetsen, maar heb wel even kort over hem verteld (nadat zij me vroeg hoe het met hem is). Ik zou het onderwerp niet krampachtig vermijden maar ik zou er wel rekening mee houden dat het niet het héle gesprek over kinderen gaat. Je schuldig voelen als zwangere tegenover jou, ik snap het wel dat er een soort van schuldgevoel komt, maar eigenlijk zou dat natuurlijk niet nodig moeten zijn.

Ik voelde me ook schuldig naar PurpleSparkle toe toen ik de eerste keer zwanger werd. We zaten toch samen te wachten totdat het bij ons zou lukken. Waren allebei bijna een jaar op weg en dan krijg je toch een soort band. Toen ik zwanger werd, voelde ik me knap lullig tegenover haar. Het is dan ineens alsof je allebei in een ander wereldje zit. Zij in de verdriet-en-hoop hoek en ik ineens in het -jeuj-ikkrijgeenkindje- hoek.

Ik snap die vriendinnen dus wel. Zij weten er ook niet mee om te gaan. Je zegt dat zij niet de eerste stap hebben gezet. Maar dat heb jij in eerste instantie natuurlijk ook niet gedaan.

Ik heb dat alleen op mijn werk, waar 1 van de leidinggevende ongewenst kinderloos is, zij kan hier ook niet echt mee omgaan: gaat nooit op kraam visites, wilt nooit wat horen over een bevalling of foto's zien van pasgeborenen.
Vind dat best moeilijk, over bevallingen praten doe je al bijna niet, maar niet in functie of privé niet op kraam visites gaan en heel panisch worden als er over kinderen gesproken wordt is moeilijk.
Vooral nu in mijn situatie met complicaties (bekkenklachten) is er nul begrip voor mensen met kinderen of die zwanger zijn.

Privé heb ik dit met mijn zus gehad, die werd na 7 jaar zwanger, probeerde wel wat ingetogener te doen tegen haar, maar toch was zij vaak jaloers(wat ze ook toegaf toen) op dat ik wel zwanger was en 2x zo snel achter elkaar en zij zolang op hebben moeten wachten.

Ik heb niemand in mijn omgeving die ongewild kinderloos is, dus weet niet hoe ik daarop zou moeten reageren. Wel vertelde een collega mij tijdens mijn zwangerschap dat zij ook al 2 jaar probeerden zwanger te worden, maar dat het nog steeds niet gelukt was. Inmiddels is zij nog niet zwanger, en soms zou ik er wel naar willen vragen, maar heb het gevoel dat het ook een beetje een taboe onderwerp is ofzo...
Ik merkte opeens wel hoe vaak tegen mensen wordt gezegd 'wacht maar tot je kinderen hebt!' o.i.d. De pijnlijkheid van die opmerking viel me toen eigenlijk pas op.

-

Dat ze zich 'schuldig' voelen snap ik ook wel, maar niet dat ze het haar kwalijk nemen dat ze dat gedicht plaatst, of dat ze er niet eerder over is begonnen. Je mag je verdriet uiten hoe je dat wil, als je er liever niet rechtstreeks over praat maar wel een mooi gedicht citeert dan is dat je goed recht, toch.

Aimee schreef:Ik heb niemand in mijn omgeving die ongewild kinderloos is, dus weet niet hoe ik daarop zou moeten reageren. Wel vertelde een collega mij tijdens mijn zwangerschap dat zij ook al 2 jaar probeerden zwanger te worden, maar dat het nog steeds niet gelukt was. Inmiddels is zij nog niet zwanger, en soms zou ik er wel naar willen vragen, maar heb het gevoel dat het ook een beetje een taboe onderwerp is ofzo...
Ik merkte opeens wel hoe vaak tegen mensen wordt gezegd 'wacht maar tot je kinderen hebt!' o.i.d. De pijnlijkheid van die opmerking viel me toen eigenlijk pas op.

Aimee, ik denk wel dat je collega het fijn vindt als je er naar vraagt. Wij hebben ook in het ziekenhuistraject gezeten (en het geluk gehad dat het toen niet lang meer duurde) maar toen op een gegeven moment mensen daarvan wisten, vond ik het ook heel prettig dat ik mijn verhaal kwijt kon over de behandelingen enzo.

Susan schreef:Dat ze zich 'schuldig' voelen snap ik ook wel, maar niet dat ze het haar kwalijk nemen dat ze dat gedicht plaatst, of dat ze er niet eerder over is begonnen. Je mag je verdriet uiten hoe je dat wil, als je er liever niet rechtstreeks over praat maar wel een mooi gedicht citeert dan is dat je goed recht, toch.

Nee inderdaad, eens.

*Lookie* schreef:

Aimee schreef:Ik heb niemand in mijn omgeving die ongewild kinderloos is, dus weet niet hoe ik daarop zou moeten reageren. Wel vertelde een collega mij tijdens mijn zwangerschap dat zij ook al 2 jaar probeerden zwanger te worden, maar dat het nog steeds niet gelukt was. Inmiddels is zij nog niet zwanger, en soms zou ik er wel naar willen vragen, maar heb het gevoel dat het ook een beetje een taboe onderwerp is ofzo...
Ik merkte opeens wel hoe vaak tegen mensen wordt gezegd 'wacht maar tot je kinderen hebt!' o.i.d. De pijnlijkheid van die opmerking viel me toen eigenlijk pas op.

Aimee, ik denk wel dat je collega het fijn vindt als je er naar vraagt. Wij hebben ook in het ziekenhuistraject gezeten (en het geluk gehad dat het toen niet lang meer duurde) maar toen op een gegeven moment mensen daarvan wisten, vond ik het ook heel prettig dat ik mijn verhaal kwijt kon over de behandelingen enzo.

+1. Ik vond het ook fijn dat mensen er maar vroegen

Mijn stiefmoeder is ongewenst kinderloos. Zij heeft drie stiefdochters, maar had heel graag samen met mijn vader nog een eigen kindje gewild. Helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Ik vind dat zij er altijd goed mee omgegaan is. Ze geeft ook toe dat ze natuurlijk af en toe verdrietig is of een 'steek' voelt als ze een kinderwagen ziet of een zwangere vrouw. Maar daarnaast is ze zo ontzettend dol op kinderen dat ze haar verdriet niet de overhand laat nemen. Anders zou ze nooit meer op kraamvisite kunnen gaan, nooit meer kunnen oppassen of nooit meer kunnen afspreken met vriendinnen (die toen om haar heen allemaal zwanger waren). Ze was altijd even enthousiast als iemand met 'het blijde nieuws' kwam, juist omdat ze anderen geen schuldgevoel wilde geven. Ze is van mening dat als zij zwanger zou zijn ze ook 'uitbundig' zou willen genieten van haar zwangerschap, zonder het idee te hebben dat ze iemand ermee onbewust kwetst en die persoon dus langzaam uit haar leven verbant. Nee, daarvoor zijn haar vriendschappen haar teveel waard. Vriendinnen waar ze juist in de moeilijke periodes steun van kreeg.

Ik heb het in het begin wel moeilijk gehad, omdat ik zo makkelijk 'per ongeluk' zwanger raakte. Maar ze was zo lief, leefde zo mee.. het is daarna nooit meer in mij opgekomen dat ik haar met iets zou kwetsen. Ze is meegegaan naar echo's en was als een van de eerste na de bevalling aanwezig. Nu is ze inmiddels trotse oma van mijn dochter. En ze geniet er ontzettend van!