Kind bij je in bed laten slapen of niet?

Mijn zoontje is 22 maanden en slaapt sinds een week of vijf slechter (hij sliep altijd gewoon door). Dat wil zeggen, hij laat zich lastiger in bed leggen (al gaat het nu alweer een stuk beter, maar hij wil gewoon nog een tijdje zeker weten dat je in de buurt bent) en als ie 's nachts wakker wordt kruipt ie tussen ons in.
Man en ik verschillen wat van mening over wat we daarmee moeten doen. Mijn man is bang dat het een gewoonte wordt/is om tussen ons in verder te slapen, en wil hem dus het liefst telkens terugleggen om zo te leren dat hij in zijn eigen bed moet liggen. Ik vind het niet zo'n punt dat hij tussen ons in ligt, en heb het vermoeden (of is het hoop?) dat dat vanzelf wel weer een keer over gaat. En, heel eerlijk, dochter (4 maand) slaapt nog niet door, dus om nou 's nachts niet alleen haar te doen maar ook nog een brullende peuter te managen, mwah. Voor mij voelt het op dit moment prima om het maar te laten, zodat zoveel mogelijk mensen in dit huis (tegelijkertijd) relaxed zijn, en wij toch nog aan zoveel mogelijk nachtrust komen.

We hebben afgesproken dat we zoon een week lang laten begaan (daarvoor gingen we er wisselend mee om, afhankelijk van ons humeur 's nachts, lekker consequent, I know), en dan gaan herevalueren. De week is nu om, en ik kom er gewoon niet uit. Ik snap mijn man ook echt wel. Zoon komt inderdaad elke nacht tussen ons in liggen, dus het zou al een gewoonte kunnen zijn. Aan de andere kant denk ik dat hij misschien tijdelijk wat meer aandacht nodig heeft; hij beseft zich misschien nu 'pas' dat zijn zusje er altijd zal zijn en dat hij ons dus vanaf nu altijd zal moeten delen. En die extra 'aandacht' wil ik hem dan best op deze manier geven. Als ik het met mensen uit mijn omgeving er over heb zeggen ze allemaal 'niet doen, dan ligt ie op z'n zevende nóg tussen jullie in'. Zijn wel vaak mensen die andere ideeën hebben over opvoeden dan ik, maar toch ga ik dan twijfelen, want ik zou het toch wel erg waarderen als ie over een tijdje weer gewoon in zijn eigen bed slaapt. Dus: als het de extra aandacht is die hij tijdelijk nodig heeft, prima, maar als het nu alleen maar is omdat het een gewoonte is geworden, tja, dan wil ik het toch eigenlijk wel aanpakken (for the record, zoon mag natuurlijk tot welke leeftijd dan ook tussen ons in slapen als hij zich niet lekker voelt of een nachtmerrie heeft gehad ofzo). Maar hoe weet ik nou welke van de twee het is?

Wat is jullie mening/tip/ervaring?

Onze dochter ging met 9 maanden naar haar eigen kamer (omdat ze toen uit de wieg gegroeid was). Met 11 maanden kreeg ze de mexicaanse griep en heeft ze 2 maanden bij ons op de kamer geslapen in een campingbedje. Daarna ging ze probleemloos weer naar haar eigen kamer. Er zijn regelmatig periodes geweest dat ze weer een aantal nachten/weken bij ons sliep, maar verder sliep ze steeds zonder problemen ook op haar eigen kamer.
Nu slaapt ze nog steeds af en toe een nacht op onze kamer, maar de meeste nachten slaapt ze op haar eigen kamer.
Hier is het dus geen gewoonte geworden (al had ik dat ook niet erg gevonden als dat wel zo was).

Ik heb mijn oudste dochter altijd tussen ons in gelegd als ze daar behoefte aan had (gewoon veilig op een waskussen tussen onze kussens in). Dus als ze ziek was, verdrietig of om wat voor een reden dan ook niet in haar eigen bed kon slapen. Dat was altijd tijdelijk en na eventjes kon ze dan ook in haar eigen bed weer slapen. Ik denk dat ze vanaf dat ze twee is, gewoon standaard naar haar eigen bed wil. Ik vind het sowieso wel gezellig dat ze bij mij slaapt als mijn vriend een nacht weg is, maar ze geeft tegenwoordig aan dat ze gewoon naar haar eigen bed wil. Hier is het dus zeker geen gewoonte geworden.

Jongste dochter slaapt overal, dus ligt niet meer bij ons op de kamer. Zou ze er behoefte aan krijgen, mag dat gewoon.

Ik denk dat als je toegeeft aan zo'n behoefte van je kindje dat je de veiligheid biedt aan je kind om zelfstandig te worden.

Onze zoon heeft vanaf 26 maanden ongeveer tot een half jaar geleden elke nacht tussen ons in geslapen. Niet de hele nacht, maar hij kwam wel een paar keer per nacht erbij liggen. Ons bed is 1.40m en hij liet zich makkelijk terugleggen, meestal deden we dat dan ook, vaak kwam ie dan nog wel een paar keer dus. Opeens was het voorbij en nu heeft onze dochter het stokje overgenomen, al doet die het meestal om 5u en dan slaapt ze verder. Ik zie het dus als een fase, ook voor haar zal het wel weer voorbij gaan.

Mijn zoon heeft vanaf het begin al moeite gehad met alleen slapen, wij maken daar geen probleem van, als hij bij ons wil liggen prima, en anders slaapt hij in zijn eigen bed.
Tegenwoordig slaapt hij bijna altijd in zijn eigen bed maar soms zijn er momenten dat hij bij ons wil liggen om wat voor reden dan ook. Als wij niet kunnen slapen dan leggen we hem weer terug als hij slaapt.

Dochter slaapt in de co-sleeper bij ons ( lekker makkelijk met bv) maar die slaapt juist veel beter alleen dus slaapt altijd in haar eigen bedje.

Kortom hier geven ze zelf aan wat ze nodig hebben en wij maken er geen probleem van.

Ik ben het met je man eens,mijn zoon heeft die periode ook gehad,maar we hebben hem telkens gewoon terug gelegd in zijn bed,anders word het idd een gewoonte en wil hij op een gegeven miment niet anders meer. Mijn zoontje slaapt al vanaf zijn geboorte op zijn eigen kamer..nou zijn mijn vriend en ik sowieso niet van het slapen bij ouders,maar gewoon in je eigen bed.

Gemiddeld slaapt mijn zoon 1 keer in de twee weken wel een keer bij ons in bed. Ik heb daar geen problemen mee. Wel moet het niet te vaak voorkomen want ik vind het veel te lekker om tegen m'n vent aan te liggen en zoon wilt altijd in het midden.

Laurens wordt nu ook wel snachts eens wakker, hij is wat bang in het donker. Meestal leggen we hem dan even tussen ons in en gaan zelf weer verder slapen. Na een half uurtje zegt hij dan zelf: 'Ik wil weer naar mijn eigen bed'. Hier is het dus geen gewoonte geworden.

J. heeft vanaf het begin op haar eigen kamer geslapen. Sinds die tijd heeft ze welgeteld twee nachten bij ons in bed geslapen. Één keer was toen we bij mijn moeder sliepen. Op de een of andere manier is ze in d'r kamertje daar niet in slaap te krijgen. Het is altijd brullen en drama. Op een gegeven moment hebben we haar maar bij ons genomen, om haar tot rust te krijgen en dat werkte. Toen ze in slaap viel hebben we haar maar laten slapen.

De andere keer was toen ze helemaal overstuur wakker werd, omdat ze vermoedelijk naar gedroomd had. Ze was doodsbang. Heb haar toen even meegenomen om tot rust te komen, maar toen zijn we samen in slaap gevallen.

Voor de rest slaapt ze gewoon in d'r eigen bed. Daar is dat ding voor.

Bedankt voor jullie antwoorden!

Arden schreef:Onze zoon heeft vanaf 26 maanden ongeveer tot een half jaar geleden elke nacht tussen ons in geslapen. Niet de hele nacht, maar hij kwam wel een paar keer per nacht erbij liggen. Ons bed is 1.40m en hij liet zich makkelijk terugleggen, meestal deden we dat dan ook, vaak kwam ie dan nog wel een paar keer dus. Opeens was het voorbij en nu heeft onze dochter het stokje overgenomen, al doet die het meestal om 5u en dan slaapt ze verder. Ik zie het dus als een fase, ook voor haar zal het wel weer voorbij gaan.

Jullie legden hem dus wel terug? Waarom kozen jullie daarvoor en niet om hem dan maar bij jullie te laten liggen? En denk je dat je zoon nu ook weer in zijn eigen bed had geslapen als jullie hem niet meestal hadden teruggelegd? Zoon komt hier trouwens ook pas om een uur of 3-4 erbij liggen, dus ik lig niet de hele nacht met een peuterteen in m'n oor/oog/neus

Tuinstoel schreef:Ik denk dat als je toegeeft aan zo'n behoefte van je kindje dat je de veiligheid biedt aan je kind om zelfstandig te worden.

Hier sta ik dus ook achter, maar eerlijk gezegd vind ik het wel lastig om te bepalen of hij echt de behóefte heeft om bij ons te slapen of dat hij denkt 'hee, cool, in het grote bed slapen is nóg toffer dan in mijn eigen bed' zeg maar. Maar ik vind het fijn om te lezen dat er (tot nu toe in ieder geval ) niemand heeft gereageerd die dit ook heeft gedaan en het kind nooit meer naar z'n eigen bed heeft gekregen...

Ik wilde het eerst nooit, en vind het met kleine baby's ook anders maar wanneer R s'nachts wakker wordt leg ik hem gewoon bij ons, dan slapen we binnen 5 min allemaal weer. Als ik hem laat liggen ben ik er zeker een uur mee bezig en daar heb ik s'nachts geen zin in hahaha. En over 10 jaar wil hij dit vast niet meer en daarnaast is het ook niet iedere avond dus tsja..

Eens met Printje, en hier is het al maandenlang vrijwel elke nacht. Gaat ooit wel over en als zij zich er beter bij voelt, lossen we het zo op.

PapillonRose schreef:Eens met Printje, en hier is het al maandenlang vrijwel elke nacht. Gaat ooit wel over en als zij zich er beter bij voelt, lossen we het zo op.

Ik had eerst nooit gehad dat ik het zou zeggen hoor hahahaha was er echt tegen maar mijn slaap is me toch nog meer waard, daarnaast smelt ik wanneer R helemaal tegen mij aankruipt, kusjes geeft en zegt mij mama is lief..

Printje schreef:

PapillonRose schreef:Eens met Printje, en hier is het al maandenlang vrijwel elke nacht. Gaat ooit wel over en als zij zich er beter bij voelt, lossen we het zo op.

Ik had eerst nooit gehad dat ik het zou zeggen hoor hahahaha was er echt tegen maar mijn slaap is me toch nog meer waard, daarnaast smelt ik wanneer R helemaal tegen mij aankruipt, kusjes geeft en zegt mij mama is lief..

Haha Printje. Ik weet inderdaad nog dat je er 'op tegen' was.
Hier mogen ze ook in bed als ze daar behoefte aan hebben. S. wordt eigenlijk nooit wakker, dus niet aan de orde geweest. N. heeft een tijdje slecht geslapen op haar eigen kamer. We hebben haar toen weer terug bij ons op de kamer gelegd in de nacht en daar ligt ze nu nog
(man wil graag dat ze weer terug naar haar eigen kamer gaat, maar ik vind het stiekem wel heel gezellig.. zeker als ze naar me toe kruipt 's ochtends vroeg.. dat handje op mijn wang )

Ik was er trouwens sowieso al niet op tegen, maar het leek me wel handiger als ze op een gegeven moment in haar eigen kamertje zou slapen. De eerste 7 maanden heeft ze bij mij op de kamer geslapen en daarna in haar eigen kamertje. De laatste maanden dus vrijwel elke nacht bij mij in bed. Ze wordt dan compleet hysterisch wakker, als ik haar al in haar eigen kamer tot rust krijg dan ben ik lang bezig en moet ik er meerdere keren per nacht uit om het ritueel te herhalen. En vaak genoeg krijg ik haar niet eens gekalmeerd. Terwijl ze vrijwel meteen weer gaat slapen als ik haar bij me in bed neem. Mijn nachtrust is me inderdaad ook wat waard, en A. voelt zich blijkbaar toch fijner bij mij in bed. Iedereen blij En ik neem inderdaad aan dat ze op haar 18e echt niet meer bij mama in bed wil slapen.

De allereerste nacht thuis huilde H steeds zo maar dacht ik steeds: als ik hem nu bij ons in bed leg, dan went hij daaraan' en deed dat dus niet, tegen mijn gevoel in. Inmiddels ga ik al lang niet meer tegen mijn gevoel in en leg hem lekker bij ons als ik denk dat hij er behoefte aan heeft.

Hij heeft echter nog nooit een hele nacht in ons bed geslapen, hoogstens een paar uurtjes. De laatste tijd ouwehoert hij graag als hij bij ons in bed ligt, dat is wel minder als je zelf nog even wilt slapen ('s nachts..). Dan knuffelen we even in ons bed en leg hem daarna weer in zn eigen bedje (wat wel bij ons op de kamer staat). Ik vind het wel jammer eigenlijk dat hij nbijna nooit meer bij ons slaapt, ik vond het ook wel heel knus. Tijdens mijn verlof gingen we vaak samen nog even in het grote bed na de 1e ochtendvoeding.. zo fijn!

Ons mannetje werd tot 16,5 maand elke nacht wakker, heeft dus ook vele nachten tussen ons ingeslapen

Na 16,5 maand is het ineens helemaal andersom. Hij wil in het weekend niet meer met papa en mama even op het grote bed een middagslaapje doen maar wel in zijn eigen bed, word amper s'nachts nog wakker en slaapt tegenwoordig met gemak tot 09.30 uit s'morgens

Ik vind het vooral iets waarbij je je samen goed moet voelen. Mijn kinderen zijn 25 maand en mijn zoontje slaapt al minimaal 20 maand elke nacht bij ons in bed, meestal al vanaf 23 uur, soms is het 1.00 uur dat hij komt. Vaak komt mijn dochtertje er ook nog bij tussen 1.00 en 3.00 uur, gezellige boel dus in bed. Al gaat mijn man met de warmere dagen de laatste tijd vaker op een matras met haar op hun eigen kamer liggen omdat we anders het bed uit zweten.

Ik zou mij er niet prettig bij voelen om ze per se in hun eigen bed te willen hebben, terwijl zij graag bij ons willen zijn.

L mag bij ons in bed als ze niet lekker is of gewoon niet lekker in haar vel zit, om wat voor reden dan ook... Maar als ze 3 nachten bij ons heeft gelegen en vervolgens op dag 4 midden in de nacht 'mama' roept en als ik dan kom staat mevrouw met een brede lach met haar kussen onder haar arm en haar knuffel vast en met haar armen omhoog, krijgt ze toch echt een dikke knuffel van me, een lekkere fles drinken en dan leg ik haar weer trug in haar eigen bed. S ochtends op een vrije dag mag ze gewoon lekker voor de lol en fijn bij mij in bed, verder is het ons bed. Persoonlijk moet ik er echt niet aan denken elke nacht...

Hier gaat het af en aan.. Dan weer weken 3 a 4 keer per week bij ons (meestal midden in de nacht) soms proberen we hem terug te leggen. Ligt aan hoe hij is/doet.

Als hij besluit om 11 uur savonds niet te gaan slapen (komt wel eens voor) mag hij lekker bij mama komen liggen hoor. Hij moet zich veilig voelen, dat is zo belangrijk. En of dat nu in ons bed is of niet. Zolang het niet altijd is..

De baby slaapt (nog) niet bij ons. Pas vanaf een half jaar a maand of 9 vind ik het verantwoord. (gewoon zo tussen ons in, zonder maatregelen)

J sliep tot 20 maanden bij ons in de slaapkamer toen gaf ze zelf aan in haar eigen kamer te willen slapen. Dat ging vrij goed en ze ging zelfs een paar nachten doorslapen.

Deze week is alleen rommelig, ik vermoed haar laatste kiezen die doorkomen. Dus ze slaapt bij ons in bed, ik ben er helemaal niet bang voor dat ze er aan went. Als ze zich wel lekker voelt dan wilt ze zelf weer in haar eigen bed. Als ik me niet lekker voel vind ik het ook fijn als mijn man me even extra knuffelt en vasthoudt. Als ik er dan aan denk dat 1 van de kinderen zo alleen op die donkere kamer ligt.... neehoor dan mogen ze bij ons komen!

En als ze smorgens wakker wordt, papa een kusje geeft en zegt "papa fief (lief)" dan smelt je gewoon

Bedankt voor al jullie verhalen!

Eigenlijk sta ik er net zo in als de meesten die hier hebben gereageerd; lekker bij je laten slapen als je kind dat nodig heeft. En ik vind het ook gewoon beregezellig, helemaal nu we een tweede hebben. Dat je toch echt even wat 'alone time' met hem hebt, ook al is dat dan in bed. Dat lijfje dat zo lekker tegen je aan kruipt Man en ik hebben er beide geen last van als hij bij ons slaapt (afgezien van het feit dat hij het liefst met z'n voeten ín ons gezicht slaapt). En het is ook pas aan het einde van de nacht dat zoon erbij komt, dus we hebben nog genoeg tijd samen om te knuffelen .

Maar het is wat Nois zegt; je moet je er wel sámen goed bij voelen. Dus ik moet toch echt even met mijn man om de tafel haha. We hebben het er na deze week nog niet over gehad. En ik snap zijn punt ook wel, hij heeft wat Snoezel ook zegt; natuurlijk mag hij bij ons slapen als hij dat nodig heeft (en man vindt het net zo gezellig als ik), maar wanneer heeft ie het nodig en wanneer wordt het een 'lolletje'? Het is namelijk niet alsof hij huilend wakker wordt ofzo, hij staat gewoon 'ineens' naast ons bed en kruipt er dan bij. En dat is waar man en ik van mening verschillen; ik vind het ook prima als het een lolletje is (ook omdat ik graag álle uren slaap wil pakken die ik kan 's nachts) en denk dat het vanzelf wel weer overgaat, man denkt dat een lolletje al snel een gewoonte wordt en vindt dat dan weer niet de bedoeling. Misschien kunnen we een soort compromis verzinnen, dat we nu eens een week gaan proberen hoe het gaat als we zoon weer terugleggen nadat hij bij ons weer in slaap is gevallen... Maar dan mag man hem gaan terugleggen