Moeder vermoordt kind

De topictitel zal ik even toelichten.

In 2010 vermoordde een moeder haar gehancicapte dochter. De moeder van 83 was niet meer in staat om voor haar 47-jarige dochter te zorgen en heeft haar toen om het leven gebracht omdat ze niet wilde dat haar dochter in een inrichting terecht zou komen.

Een soortgelijk "probleem" speelt nu ook in mijn omgeving. Moeder wordt ouder en hoopt dat haar gehandicapte zoon eerder overlijdt dan zij.

Hoe staan jullie hier tegenover?

Ik vind moord nooit goed te praten, maar ergens kan ik me de gedachtegang van deze moeder wel voorstellen. Dan komt je kind in een inrichting, wie gaat dan voor hem/haar zorgen? komt er ooit nog wel iemand bij hem/haar op bezoek? etc.
Moeilijk...

Hoezo naar een inrichting!? Er bestaan gewoon woongroepen hoor, ik werk toevallig zelf op een woongroep. Ik vind het raar dat iemand zou wensen dat haar eigen (gehandicapte) kind eerder dood gaat dan zij. Haar kind komt vast en zeker goed terrecht op een woongroep waar opgeleide begeleiding staat.

Star007 schreef:Hoezo naar een inrichting!? Er bestaan gewoon woongroepen hoor, ik werk toevallig zelf op een woongroep. Ik vind het raar dat iemand zou wensen dat haar eigen (gehandicapte) kind eerder dood gaat dan zij. Haar kind komt vast en zeker goed terrecht op een woongroep waar opgeleide begeleiding staat.

Dit dus.

Star007 schreef:Hoezo naar een inrichting!? Er bestaan gewoon woongroepen hoor, ik werk toevallig zelf op een woongroep. Ik vind het raar dat iemand zou wensen dat haar eigen (gehandicapte) kind eerder dood gaat dan zij. Haar kind komt vast en zeker goed terrecht op een woongroep waar opgeleide begeleiding staat.

+1, ik ga ook op zo'n woongroep werken en daar is echt wel geschoold personeel met een hart voor de bewoners.

Wilde dus ook al vragen wat er mis is met een inrichting? Voor mensen met een verstandelijke/lichamelijke beperking is toch altijd een woongroep met goede begeleiding beschikbaar? Een inrichting vind ik trouwen raar klinken? Moet je daarom iemand vermoorden? Sorry rare gedachtengang van moeders zelf, dat geeft absoluut geen excuus om iemand te vermoorden, kom nou zeg!

Ik zeg niet dat het een excuus is, maar sommige denken nu eenmaal zo.
Ik heb ook wel eens 2 wituaties meegemaakt.
Een verstandelijk gehandicapte man werd thuis verzorgd door ouders ( in de 60). De man was zwaar, bedlegerig en kon moeilijk slikken, maar ouders tilden hem zelf. (zonder tillift oid) uit bed. Deden er dus heel veel voor. (dit was een tijdelijke opname, geen idee hoe dit verder is gegaan)
Een verstandelijk gehandicapte man heeft tot zn 46e thuis gewoond, ouders warne in de 80. Hoewel hij erg passief was maar niet zwaar ging dat redelijk, maar ouders wilden hem ook niet weg hebben.
Bij beide situaties ismoord niet ter sprake, maar laat zien hoe ver ouders kunnen gaan. Onbegrijpelijk, maar voor buitenstaanders mss moeilijker als voor mensen die bijv op een woongroep werken (en daar werk ik ook)

Nee ik vind het ook zeker geen excuus om zo je kind te vermoorden. Maar als je 47 jaar voor je kind hebt gezorgd... Waarschijnlijk nog hele ouderwetse ideeën hebt over een instelling (je kan het wel 'woongroep' noemen, maar dat maakt het voor buitenstaanders niet anders denk ik). Je ziet negatieve verhalen a la Brandon op het nieuws.
Ik denk dat deze mevrouw gewoon echt heel angstig is geweest en geen andere uitweg zag.

Ik werk zelf ook in de zorg, en de drempel voor ouders om hun kind uit huis te plaatsen is (volkomen logisch) torenhoog. En nog blijven moeders altijd vinden dat zij het beste voor hun kind kunnen zorgen (ook volkomen logisch). Als je dit 47 jaar hebt kunnen volhouden, bang bent dat je geen tijd meer hebt om het proces van uithuisplaatsing in gang te zetten, je niet bekend met instellingen en je niet weet wie er uiteindelijk voor je kind gaat zorgen. Ik kan me haar wanhoop wel enigzins voorstellen (en nee, dan niet het gedeelte van vermoorden, maar ik snap dat ze wanhopig was)

Jij doet nu net of woongroep een soort verzachtende benaming is voor instelling, maar ik vind het eigenlijk wel wat anders. Of nou ja, ik kan me voorstellen dat een woongroep wel deel uitmaakt van een instelling, maar het is niet dat het precies dezelfde betekenis heeft.

Susan schreef:Jij doet nu net of woongroep een soort verzachtende benaming is voor instelling, maar ik vind het eigenlijk wel wat anders. Of nou ja, ik kan me voorstellen dat een woongroep wel deel uitmaakt van een instelling, maar het is niet dat het precies dezelfde betekenis heeft.

Een woongroep is naar mijn mening onderdeel van een instelling (instelling is de overkoepelende organisatie)

Ik meen destijds gelezen te hebben dat de gehandicapte dochter in verschillende instellingen had gewoond en daar slechte ervaringen had opgedaan, waaronder mishandeling. Ik vind het verhaal van moeder nog steeds onvergeeflijk, maar niet geheel onbegrijpelijk. Ondanks dat het in een hele hoop woongroepen hartstikke gezellig is, zitten er helaas ook nog steeds rotte appels tussen. Dat is voor die moeder waarschijnlijk een grote angst geweest.

Aimee schreef:
Een woongroep is naar mijn mening onderdeel van een instelling (instelling is de overkoepelende organisatie)

Ja, dat zei ik ook al, maar ik vond jouw stukje overkomen alsof 'woongroep' hetzelfde is als 'instelling' en dat het alleen wat leuker klinkt. Alsof je de instelling waar Brandon zat ook als woongroep kon bestempelen.

Overigens, als haar dochter wel naar die instelling was gegaan dan neem ik aan dat de moeder wel de kans had gehad om daar te gaan kijken en kennis te maken met de mensen die haar zouden verzorgen, ik neem aan dat ze niet pas de dag van moeders overlijden gingen beginnen met het zoeken naar een plek.

Susan schreef:

Aimee schreef:
Een woongroep is naar mijn mening onderdeel van een instelling (instelling is de overkoepelende organisatie)

Ja, dat zei ik ook al, maar ik vond jouw stukje overkomen alsof 'woongroep' hetzelfde is als 'instelling' en dat het alleen wat leuker klinkt. Alsof je de instelling waar Brandon zat ook als woongroep kon bestempelen.

Overigens, als haar dochter wel naar die instelling was gegaan dan neem ik aan dat de moeder wel de kans had gehad om daar te gaan kijken en kennis te maken met de mensen die haar zouden verzorgen, ik neem aan dat ze niet pas de dag van moeders overlijden gingen beginnen met het zoeken naar een plek.

Uh ja, ik denk dat de groep waar Brandon woonde zichzelf ook woongroep noemt. En ik denk idd dat voor mensen van die generatie het niet uit maakt welke naam je Fikkie geeft, maar dat ze het allemaal als hetzelfde zien.

Sanne schreef:Ik meen destijds gelezen te hebben dat de gehandicapte dochter in verschillende instellingen had gewoond en daar slechte ervaringen had opgedaan, waaronder mishandeling. Ik vind het verhaal van moeder nog steeds onvergeeflijk, maar niet geheel onbegrijpelijk. Ondanks dat het in een hele hoop woongroepen hartstikke gezellig is, zitten er helaas ook nog steeds rotte appels tussen. Dat is voor die moeder waarschijnlijk een grote angst geweest.

Dit dus.

Bij de situatie die ik van dichtbij meemaak, hoort het woord woongroep niet. Als hij zelf zou mogen kiezen, was hij dood. Hij omschrijft zijn leven als lijden en soms als draaglijk lijden. De jongen in kwestie heeft veel moeite mensen te vertrouwen en zijn moeder heeft met haar oudste zoon al veel nare ervaringen gehad, ook al is die zoon "slechts" autistisch.

Een woongroep klinkt gezellig, maar mijn zusje is orthopedagoog en ze ervaart het als heel zwaar want veel van haar cliënten hebben zoveel stoornissen dat ze vaak toch veel alleen zijn. Dat heeft dus niets met rotte appels te maken, maar met het gebrek aan manieren om bepaald gedrag om te gaan. De mensen die werken als verzorgers zijn niet zo hoog opgeleid als de mensen die de behandelmethodes opstellen. Mijn zusje wordt vaak uit bed gebeld door verzorgers of ze aub toestemming kan geven om de Zweedse band te gebruiken, ook al is dat eigenlijk niet meer toegestaan.

Niet voor iedere (gecombineerde) handicap is gepaste zorg. Het is niet wat je wilt voor je kind, nooit. Maar als zelfs de persoon in kwestie het leven als leed omschrijft en eigenlijk gewoon iedere dag hoopt dood te gaan en er totaal geen uitzicht/mogelijkheid op verbetering is. Dan snap ik dat een moeder tot zo'n daad overstapt als ze ervaart dat er niemand is die de rest van het leven van haar kind die zorg en vertrouwensband wil en kan overnemen. Daar kan geen zorginstelling tegenop.

Dropdraakje schreef:Wilde dus ook al vragen wat er mis is met een inrichting? Voor mensen met een verstandelijke/lichamelijke beperking is toch altijd een woongroep met goede begeleiding beschikbaar? Een inrichting vind ik trouwen raar klinken? Moet je daarom iemand vermoorden? Sorry rare gedachtengang van moeders zelf, dat geeft absoluut geen excuus om iemand te vermoorden, kom nou zeg!

Nouja dat is er dus niet. Het is in veel gevallen echt behelpen en dweilen met de kraan open als het gaat om gecompliceerde verstandelijke handicaps.

Eens met jou, Discordia.

Hoewel ik dit soort daden echt als onjuist bestempel, begrijp ik het ergens wel. Ik heb het vanuit mijn werk wel eens meegemaakt en dan zie je dat er zoveel meer achter zit dan het krantenartikel vermeldt. Vermoorden mag niet, maar ik lees dit soort krantenartikelen altijd met de gedachte dat er een hoop is wat de media en ik dus niet weten en dat je dus niet op basis van dit krantenartikel kunt beoordelen of deze moeder gestoord etc. zou zijn.

Sanne schreef:Eens met jou, Discordia.

Hoewel ik dit soort daden echt als onjuist bestempel, begrijp ik het ergens wel. Ik heb het vanuit mijn werk wel eens meegemaakt en dan zie je dat er zoveel meer achter zit dan het krantenartikel vermeldt. Vermoorden mag niet, maar ik lees dit soort krantenartikelen altijd met de gedachte dat er een hoop is wat de media en ik dus niet weten en dat je dus niet op basis van dit krantenartikel kunt beoordelen of deze moeder gestoord etc. zou zijn.

Eens.

Ik ben het met je eens dat de zorg voor mensen met zeer complexe problematiek heel erg te wensen overlaat / ver onder de maat is. Ik kan me dan ook voorstellen dat ouders daar niet voor kiezen en dan 'liever' hun eigen leven opofferen door zelf voor hun kind te blijven zorgen.

Voor mensen met een minder grote hulpvraag kan het wonen in een zorgvoorziening wel een goede oplossing zijn.

Ik vind dit altijd heel erg triest voor zowel kind als ouder. Aan de ene kant begrijp ik haar gevoel en haar reden maar aan de andere kant is het geen reden tot moord

Ik kan het met zeker voorstellen. Heb ook op een woongroep gewerkt en zoals de ouders hun kinderen thuis verzorgen kan in een woongroep nooit.zoals hiervoor ook al aangegeven wordt zijn er nogal wat verbeterpunten. Je zit altijd met groepsgenoten en je hebt meestal niet een op een de tijd. (is ook niet te realiseren)
Ouders kennen hun kind vaak door en door en ook de mensen die zolang thuis hebben gewoont kunnen vaak moeilijk aarden.

Wij kregen een man op de groep die geestelijk hoger niveau had, hij kon zelfs lezen. Maar lichamelijk was hij zo slecht dat hij op een groep kwam met zwaar verstandelijk en lichamelijk gehandicapten. Hij was dood en dood ongelukkig maar thuis wonen was ook geen optie meer. Voor deze ouders was het ook een opluchting dat hij dood ging. Hij had eindelijk rust. Ook vond. Ik het fijn voor de ouders want ze hadden ook nog enkele jaren dat ze zonder zorgen konden genieten.

Zelf zou ik het niet kunnen mijn kind te vermoorden maar ik kan het me soms wel voorstellen. Woongroepen, of instellingen doen hun best wel.......maarop veel punten schieten ze nog tekort

Aimee schreef:

Sanne schreef:Eens met jou, Discordia.

Hoewel ik dit soort daden echt als onjuist bestempel, begrijp ik het ergens wel. Ik heb het vanuit mijn werk wel eens meegemaakt en dan zie je dat er zoveel meer achter zit dan het krantenartikel vermeldt. Vermoorden mag niet, maar ik lees dit soort krantenartikelen altijd met de gedachte dat er een hoop is wat de media en ik dus niet weten en dat je dus niet op basis van dit krantenartikel kunt beoordelen of deze moeder gestoord etc. zou zijn.

Eens.

eens afgezien het doorgestreepte, geen ervaring mee.