Heb de kriebels....

Hi allemaal,

Sinds een tijdje heb ik de kriebels van een collega. Leuk, zou je denken, haha. Maar pfff, wat kan het vermoeiend zijn. Qua werk heb ik niets met hem te maken, maar hij zit niet zo ver weg. Zie hem dus best vaak. Ivm met een cursus wel wat met hem te maken gehad, vandaar dat ik hem toch beetje ken.

Hebben jullie dat ook als je iemand leuk vindt, je je dan moeilijk een houding weet te geven? Ik word echt zenuwachtig en ben bang om iets stoms te zeggen of me stom te gedragen als hij in de buurt is. Pasgeleden hadden we een borrel met een aantal collega's en hij was daar ook bij. Vermoeidheid (na werk) en zenuwen (denk ik) hebben ervoor gezorgd dat ik (vind ik zelf) wel wat verstrooide dingen heb gezegd. Acheraf denk ik: echt stom... wat zal hij nu wel niet denken? Ook ben ik dan bang dat hij (als hij me al leuk vindt) op me afknapt.

Ik zou ook graag willen weten of hij me leuk vindt, maar durf niet zo goed stappen te ondernemen. Ik ben er wel zo goed als zeker van dat ie vrijgezel is trouwens. Tijdens de borrel merkte ik wel vaak oogcontact vanaf zijn kant, maar dat kan misschien ook wel komen doordat hij merkt dat ik naar hem kijk ofzo...

Pfff... ene moment voel ik me heerlijk en andere moment voel ik me weer down... Best lastig eigenlijk...Herkenbaar?

Btw, graag niet quoten...

Pff ik had net een heel verhaal getypt, druk ik op backspace is alles weg!

Even kort een samenvatting:

Ik zit in hetzelfde schuitje. Ik word er ook doodmoe van, aangezien ik niets met hem wil want we passen totaal niet bij elkaar. Ik had ook nooit gedacht dat ik ooit meer voor hem zou kunnen voelen, maar gek genoeg is dat nu toch gebeurd. Ik kan die gevoelens niet aan de kant schuiven. Bij elk woord wat ik tegen hem zeg voel ik me onzeker. En dan denk ik 's avonds nog een uur na over onze gesprekjes. Ik merk aan veel dingen dat hij mij ook leuk vindt, maar hij peinst er (net als ik) niet over om deze gevoelens uit te spreken. Ik zou me enorm ongemakkelijk voelen als hij dat wel deed, want ik wil geen relatie met hem. Het lijkt me ook niet verstandig, want als het uit gaat tussen ons, heb ik geen zin om de hele dag met mijn ex te moeten werken. Ik word er zo langzamerhand gek van, want hoe erg is het als je op vrijdagavond al hoopt op maandagochtend? In juli gaat hij 3 weken met vakantie en dat ga ik vast niet overleven...

Ps: wat die stomme dingen zeggen betreft... Ik denk dat dat een symptoom is van verliefdheid, aangezien jij dat ook hebt. Nu maak ik me in elk geval iets minder zorgen om mijn eigen vermeende domme opmerkingen.

hoi, we zitten idd beetje in hetzelfde schuitje. Alleen heb ik van zijn kant niet zoveel signalen waaruit ik kan opmaken dat hij me leuk zou vinden. Alleen het oogcontact eigenlijk, zoals onlangs met de borrel. Hij is best verlegen en dan is het lastiger om op te merken. Pasgeleden stonden hij en ik tijdens een soort van overleg/ presentatie bij wat andere collega's. Toen ik opzij naar hem keek, merkte ik dat hij naar me stond te kijken... (iemand anders was aan het woord).

Het lijkt me idd ook best lastig om een relatie te hebben met een collega, net wat jij zegt: stel dat het uitgaat, dan heb je nog veel met elkaar te maken. Ik durf verder echt niet aan hem te vertellen dat ik hem zie zitten; want stel dat het niet wederzijds is; dan kom je hem tegen en weet je dat hij weet dat je hem leuk vond (of vindt). Lijkt me ook erg ongemakkelijk.

Bang zijn om domme opmerkingen te maken, hoort er bij, denk ik. Ik ben dus ook niet de enige die er last van heeft ;-) Maar dit kan echt superirri zijn, he... Na de borrel voelde ik met best rot, omdat ik vond dat ik net een domme opmerking had gemaakt en net daarna gingen we allemaal naar huis. Dan zit ik dus met een rotgevoel.... Arggh, waarom kan ik niet gewoon relaxt praten en meer nadenken voordat ik iets zeg....

Lastig dat hij zo verlegen is, dat maakt het extra moeilijk om er achter te komen of hij misschien meer voor je voelt. Als hij nog eens naar je staart, probeer dan eens te glimlachen en te kijken hoe hij reageert. Praat met hem, waardoor je hem beter leert kennen. Zorg dat je lekker ruikt, daar zijn mannen meestal wel gevoelig voor. Of loop eens bij hem binnen en vraag of hij ook wat wil drinken (want jij wou net wat pakken voor jezelf blabla)
Probeer ook je voordeel te halen uit zijn verlegenheid, jij voelt je waarschijnlijk dom vanwege dingen die je gezegd hebt, maar misschien voelt hij zich wel net zo onzeker en vindt hij helemaal niet dat jij domme opmerkingen maakt.
Zomaar je gevoel uitspreken is inderdaad lastig, want stel dat het niet wederzijds is, dan is het dubbel pijnlijk als je elkaar daarna weer elke dag ziet. (nu weet ik ineens ook waarom mijn collega er niets over zegt, behalve die subtiele hints dan ) Probeer die borrel gewoon achter je te laten, over een week ben je alweer vergeten wat je gezegd hebt en waarschijnlijk zijn de anderen die erbij waren het nu alweer vergeten. Mensen zijn over het algemeen nou eenmaal meer op zichzelf gefocust dan op de ander...

Heb jij ook dat je constant loopt te stotteren als je bij hem in de buurt bent? Lijkt wel of ik niet goed snik ben:lol:

Van stotteren heb ik niet zo'n last eigenlijk, meer dat ik af en toe niet helemaal goed uit m'n woorden kom of een gare opmerking maak. Maar bij mij is het meer fysieke onhandigheid, zeg maar. Dus als ik bijv. bij het kopieerapparaat sta en hij loopt langs, dat het dan misgaat....haha. Dat ik dan alle pagina's door elkaar gooi ofzo. Of als ik koffie ga halen voor mezelf en collega's en hij komt er ook aan, dat ik dan spontaan niet meer weet wie ook alweer wat had besteld ofzo...hihi.

Pfff... lastig is dit, he. Ik spreek ik hem alleen nog wanneer we elkaar tegenkomen bij bijv. koffieautomaat. Cursus is al voorbij, dus daar zie ik hem niet meer.

Zover ik hem kan beoordelen is hij iemand die wel mijn type kan zijn. Maar echt; m'n moves richting hem maken vind ik supereng. Gezien het me erg lastig lijkt om iets met een collega te krijgen en het risico van een blauwtje lopen trekt me ook niet zo. Maar stel dat hij interesse heeft en net zo verlegen is,...dan gebeurt er dus niets.... dilemma....

Ja die fysieke onhandigheid hoort sowieso bij mij, maar bij hem in de buurt wordt het nog erger. Ik voel me echt compleet spastisch soms haha. Ik schaam me dan enorm, maar ik heb het idee dat hij het stiekem wel grappig vindt. En ook raak ik wel eens ineens de draad van mijn verhaal kwijt als ik iets tegen hem moet zeggen omdat hij mij dan aan kijkt Of hij vertelt iets tegen mij terwijl hij me aan kijkt en ik hoor niet eens wat hij zegt. Waardoor ik vervolgens heel dom reageer omdat ik toch iets moet zeggen.
Jammer dat je hem niet meer veel ziet idd! Misschien toch een idee om het lot een beetje te helpen? Je kan van tevoren bedenken wat je gaat doen, met welk doel/middel en wat je tegen hem gaat zeggen om het gesprekje een beetje op gang te houden.

Lolly: idd herkenbaar! Het zou mij ook zomaar kunnen gebeuren dat ik ook zomaar vergeet wat hij zegt, hahaha. Lot een handje helpen is een goeie, weet alleen nog niet hoe. Proberen ff een praatje aan te knopen bij het koffieapparaat, denk ik, om mee te beginnen.

Forummers: zouden jullie een relatie met een collega durven te beginnen? Ik ben daar wel benieuwd naar. Waarom wel of waarom niet? Ikzelf zou me er erg ongemakkelijk bij voelen, dus ik zou niet staan te springen. Gewoon vanwege de roddels enzo en als het uit zou gaan, wegens de ongemakkelijke situatie.

Lolly: Zeker herkenbaar! Ik heb dat ook heel erg. Die onhandigheid en ongemakkelijkheid. Ik had een keer zo'n erge crush op een collega (andere afdeling) dat elke keer dat hij "onze" ruimte binnen kwam lopen ik knalrood werd, opeens geen brabbelen en niet wist waar ik opeens heenging (misschien tegen de muur omhoog ). Mijn directe collega's hadden het ook echt allemaal door

MarySun: Zeker wel. Natuurlijk zijn er nadelen. Maar met niet-directe collega's of met een collega waarmee ik niet intens samenwerk zou ik absoluut een relatie aangaan. Ik geloof dat iets van 80% zijn of haar partner op het werk vindt en de meeste van de vreemdgangers doen dit met een collega. Ik bedoel te zeggen: de werkplek is toch een gelade omgeving. Ik doe hier gewoon aan mee: 66,66 % van mijn exen waren collega's en ongeveer 90% van mijn verliefdheden. En de andere procenten op school ofzo. Ik ontmoet denk ik gewoon te veel leuke mannen op mijn werk en niet in mijn vrije tijd ...

Tabbert schreef:Lolly: Zeker herkenbaar! Ik heb dat ook heel erg. Die onhandigheid en ongemakkelijkheid. Ik had een keer zo'n erge crush op een collega (andere afdeling) dat elke keer dat hij "onze" ruimte binnen kwam lopen ik knalrood werd, opeens geen brabbelen en niet wist waar ik opeens heenging (misschien tegen de muur omhoog ). Mijn directe collega's hadden het ook echt allemaal door

Hihi...Tabbert. Was het uiteindelijk met die collega nog wat geworden?

Het is nooit iets geworden, maar echt als ik hem tegenkom. De vlinders zijn er bij mij nog steeds. Bij hem echter ... Tja, niet genoeg om achter me aan te gaan

Ach, nog zoveel andere collega's

Haha, Tabbert dat is wel heel overduidelijk Ben blij dat ik het niet zo erg heb haha! Ik heb nu weer even een mis momentje. Vrijdagavond, ik verveel me bleh... Ik heb hem vandaag weer even gesproken en het was zo gezellig!
Het gekke is dat het goed voelt wanneer ik bij hem in de buurt ben. Ik voel me dan niet echt heel verliefd ofzo, maar gewoon fijn, omdat ik niets mis. Maar als ik thuis ben, dan begint het pas! Ondertussen wil ik nog steeds niets met hem beginnen buiten werktijd, daarvoor is onze werkrelatie te direct en staat hij boven mij in functie. (lijkt me ook niet handig in een relatie)

Het is ook echt overduidelijk, maar subtiel komt ook niet echt voor in mijn woordenboek

Heeft hij ook duidelijk interesse in jou buiten werktijd?

Marysun: heb jij je collega nog gesproken?

Nee, buiten werktijd niet (gelukkig). Of misschien wel, maar hij vraagt er niet naar om iets af te spreken ofzo...

Tabbert schreef:Het is nooit iets geworden, maar echt als ik hem tegenkom. De vlinders zijn er bij mij nog steeds. Bij hem echter ... Tja, niet genoeg om achter me aan te gaan

Ach, nog zoveel andere collega's

Ach, mannen! Misschien durft hij ook gewoon niet en moet jij eens werk van hem maken

Op een bedrijfsfeestje heb ik een keer (flink aangeschoten) een "move" proberen te maken. Hij vond mij ook wel leuk, maar heeft momenteel een serieuze date.. En van bezette mannen blijf je af.

Lolly schreef:Nee, buiten werktijd niet (gelukkig). Of misschien wel, maar hij vraagt er niet naar om iets af te spreken ofzo...

Misschien ook maar goed. Want of jij dan nee weet te zeggen.. Wel lastig dat je ook nog eens direct met hem samenwerkt en hij jouw leidinggevende is. Frustrerend kunnen gevoelens zijn zeg.

Tabbert schreef:

Lolly schreef:Nee, buiten werktijd niet (gelukkig). Of misschien wel, maar hij vraagt er niet naar om iets af te spreken ofzo...

Misschien ook maar goed. Want of jij dan nee weet te zeggen.. Wel lastig dat je ook nog eens direct met hem samenwerkt en hij jouw leidinggevende is. Frustrerend kunnen gevoelens zijn zeg.

Ja, inderdaad! Zwaar frustrerend die gevoelens. Maar ach, ik probeer het maar positief te bekijken; hij is wel de reden dat ik elke dag met plezier naar mijn werk ga.

Jammer dat jouw collega momenteel al aan het daten is!

Lolly schreef:Marysun: heb jij je collega nog gesproken?

Nee, helaas heb ik hem deze week niet gesproken... Jammer....

Hmm, konden we maar in de gedachten van de mannen kijken. Zien wat er in ze omgaat. Zien of er wederzijdse interesse is, hihi.

Soms zie ik mijn collega vanaf z'n werkplek mijn kant op kijken. Alleen is de afstand zo groot dat ik dus niet kan zien of hij naar mij kijkt of naar iemand anders of dat hij gewoon in de ruimte kijkt, haha.

Tabbert schreef:Lolly: Zeker herkenbaar! Ik heb dat ook heel erg. Die onhandigheid en ongemakkelijkheid. Ik had een keer zo'n erge crush op een collega (andere afdeling) dat elke keer dat hij "onze" ruimte binnen kwam lopen ik knalrood werd, opeens geen brabbelen en niet wist waar ik opeens heenging (misschien tegen de muur omhoog ). Mijn directe collega's hadden het ook echt allemaal door

MarySun: Zeker wel. Natuurlijk zijn er nadelen. Maar met niet-directe collega's of met een collega waarmee ik niet intens samenwerk zou ik absoluut een relatie aangaan. Ik geloof dat iets van 80% zijn of haar partner op het werk vindt en de meeste van de vreemdgangers doen dit met een collega. Ik bedoel te zeggen: de werkplek is toch een gelade omgeving. Ik doe hier gewoon aan mee: 66,66 % van mijn exen waren collega's en ongeveer 90% van mijn verliefdheden. En de andere procenten op school ofzo. Ik ontmoet denk ik gewoon te veel leuke mannen op mijn werk en niet in mijn vrije tijd ...

Herkenbaar, ik ontmoet eigenlijk ook alleen op mijn werk leuke mannen. In mijn vrije tijd ontmoet ik de laatste tijd echt nul-komma-nul nieuwe mannen...