NAV: Je eerste gebroken hart

Toen het uit ging met mijn eerste serieuze vriend was ik in juichstemming, het was een slechte relatie en ik had me enorm laten gebruiken. En eindelijk was het kwartje bij mij gevallen.

Kort daarna heb ik een paar maanden gescharreld met een jongen waar ik helemaal gek op was.. Na een paar maanden maakte die jongen het 'uit' (voor zover er al sprake was van 'aan') en ik was er kapot van, wel een half jaar lang.. Ik kon zomaar bijv. tijdens de afwas in tranen uitbarsten, miste hem vreselijk en kon het niet verdragen hem tegen te komen, bijv. tijdens het uitgaan...

Nu is hij getrouwd met één van mijn beste vriendinnen . Toen mijn vriendin op een gegeven moment zei dat ze gek op hem was, was dat wel even moeilijk voor mij, maar toen ik merkte dat hij ook gek op haar was, was ik echt blij voor ze dat ze iets met elkaar kregen.

Nu zijn we met z'n allen beste vrienden en kunnen hij en ik zelfs grapjes maken over onze tijd samen.. Ik heb nu zelf al weer een hele tijd een relatie met een jongen waarmee ik gewoon oud ga worden.

Ik kan me voorstellen dat dat in het begin moeilijk was, dat hij met je beste vriendin iets begon.

Dat speelde trouwens ook bij mijn eerste vriendje, hij zat bij mijn (toen) beste vriendin in de klas en toen het uit was, trok zij eigenlijk meer naar hem dan naar mij. Hij zat ook in een groep waar zij ook graag bij wilde horen, soms kwam ze ook gewoon bij hem thuis - en hij woonde bij mij om de hoek, dus dat kreeg ik ook nog allemaal mee. Dat was ook allemaal wel pijnlijk.

Ik weet niet meer precies hoe oud ik was, ik denk ongeveer 14/15, ik was toen enorm verliefd op een Afghaanse jongen uit mijn klas. We deden zo'n beetje alles samen, ik denk vooral omdat we elkaar herkenden in elkaar en onze cultuur, en dezelfde taal spraken, ik voelde me echt heel rot als hij niet op school was. Ik weet niet of hij ook ooit verliefd is geweest op mij, ik vermoed van wel, maar dit is zeker weten mijn eerste keer ECHT verliefd zijn (en ook eerste gebroken hart dus), ook al heb ik er nooit iets over uitgesproken.

Mijn hart werd enorm hard gebroken toen hij terugging naar Afghanistan, heb echt dagenlang liggen huilen in bed, ik ging er ook vanuit dat we elkaar nooit meer zouden spreken. Letterlijk mijn hele lichaam deed pijn, niet alleen mijn hart. Ondanks dat we nooit echt iets gehad hebben was dit mijn eerste gebroken hart. Het grappige is wel dat een paar maanden geleden hij mij een berichtje stuurde op Facebook, mijn hart zat meteen weer in mijn keel We hebben nu heel leuk contact via Facebook!

Susan schreef:Ja, dat heb ik ook heel lang gehad, ik heb ook heel lang een zwak gehouden voor mijn eerste vriendje, ook toen het ergste liefdesverdriet wel was weggesleten. Ik heb nog jaren bij vlagen gedacht dat hij mijn ware liefde was en dat ik nooit meer zo van iemand zou houden als van hem, dat ik hem terug wilde, enzovoort. Het is na die scharreltijd nog wel een keer gebeurd dat we hebben gezoend, een paar avonden na elkaar zelfs, toen was het echt al jaren uit, maar daar is niks meer van gekomen.

Het lijkt wel alsof je mijn verhaal typt, ik herken me hier helemaal in.

Ik was 15 jaar toen mijn eerste vriendje het uitmaakte. Vreselijk vond ik dat, ik heb er heel erg veel verdriet om gehad. Een aantal jaren geleden heeft hij zich ge-out als homo (waar ik toen overigens niet van schrok). Hij is nog steeds een superlieve jongen, hij gaat namelijk héél waarschijnlijk ons geboortekaartje tekenen

ik moet zeggen dat ik eigenlijk nog geen gebroken hart gehad heb, bij m`n eerste en tweede vriend/relatie heb ik het be-eindigd en bij vriend nr 3 maakte hij het na 2 weken uit. 1 dag ben ik verdrietig geweest en dat ging daarna om in boosheid omdat ik blijkbaar alleen goed was voor de lusten. De relatie die daarop volgde daar ben ik nu nog steeds mee samen

Mijn hart is een keer gebroken, ik had in mijn eerste jaar een jongen leren kennen van zeven jaar ouder bij de studentenvereniging. Dik een half jaar sliep ik meerdere nachten per week bij hem en gingen we in het weekend samen leuke dingen doen. Het was altijd heel gezellig en hij liet uit allerlei dingen blijken dat hij gek op me was. (boodschappen voor me halen met de dingen die ik lekker vond, muziek leren op de piano die ik op m'n iPod had staan en hij was een tikkie jaloers.

Op een gegeven moment kreeg ik er lucht van dat er ook andere meisjes waren geweest. Het deed letterlijk pijn, steken. Ik ben er heel verdrietig van geweest. Tot ik hoorde dat hij elke keer als ik me omdraaide onzin over me aan het verkondigen was en deed alsof hij maar niet van me af kwam en zo aanhankelijk was... Man wat was ik boos!

Ik ben nog een keer met hem mee gegaan naar huis en heb hem op het moment suprème laten liggen met de boodschap dat ik idd maar 17 was maar geen moment zo naïef als hij dacht om vervolgens vol drama het huis uit te lopen.

Een paar weken later waren zijn dispuutgenoten lacherig aan het vertellen dat hij zo trots was geweest dat hij mijn eerste was... Mijn reactie was dat ik daar ook oprecht heel blij mee was geweest, aangezien hij zo'n klein prikkie had dat het helemaal geen pijn deed.
Achteraf toen ik eenmaal wat vergelijkingsmateriaal had bleek dit niet eens gelogen te zijn ook haha

Heel kinderachtig achteraf, maar wat voelde het goed!

Sugarfall schreef:Ik weet niet meer precies hoe oud ik was, ik denk ongeveer 14/15, ik was toen enorm verliefd op een Afghaanse jongen uit mijn klas. We deden zo'n beetje alles samen, ik denk vooral omdat we elkaar herkenden in elkaar en onze cultuur, en dezelfde taal spraken, ik voelde me echt heel rot als hij niet op school was. Ik weet niet of hij ook ooit verliefd is geweest op mij, ik vermoed van wel, maar dit is zeker weten mijn eerste keer ECHT verliefd zijn (en ook eerste gebroken hart dus), ook al heb ik er nooit iets over uitgesproken.

Mijn hart werd enorm hard gebroken toen hij terugging naar Afghanistan, heb echt dagenlang liggen huilen in bed, ik ging er ook vanuit dat we elkaar nooit meer zouden spreken. Letterlijk mijn hele lichaam deed pijn, niet alleen mijn hart. Ondanks dat we nooit echt iets gehad hebben was dit mijn eerste gebroken hart. Het grappige is wel dat een paar maanden geleden hij mij een berichtje stuurde op Facebook, mijn hart zat meteen weer in mijn keel We hebben nu heel leuk contact via Facebook!

Wat leuk! Ik kan me voorstellen dat je hart toen echt was gebroken, en dat je zo moest huilen toen hij voorgoed wegging

Mijn hart was echt gebroken toen mijn eerste vriendje het uit maakte na 2.5 jaar. Ik was 17 jaar, en hij maakte het dus uit. Ik dacht echt dat we gingen trouwen en voor altijd bij elkaar zouden blijven. Was ook zo verbaasd en ik zei 'he, maar dat accepteer ik helemaal niet' Hahaha alsof dat zo werkt Toen hij na 2 dagen al een nieuwe vriendin had, drong het echt tot me door en heb ik iets van een jaar lang liefdesverdriet gehad.

Na 2 jaar wilde hij me terug en vond het heel stoer dat ik toen 'nee' kon zeggen

Carrie schreef:Ik dacht echt dat we gingen trouwen en voor altijd bij elkaar zouden blijven.

Ja, dat dacht ik ook over mijn eerste vriendje. Ik weet nog dat ik een keer zei dat ik hem zo lief vond en dat hij toen zei dat ik ooit iemand zou ontmoeten die ik nog veel liever zou vinden. Toen vond ik dat natuurlijk helemaal geen leuk antwoord - en toen had ik ook al wel kunnen weten dat het niet erg lang meer zou duren tussen ons - maar achteraf heeft hij natuurlijk wel gelijk gehad.

Mijn eerste keer liefdesverdriet was van mijn tweede serieuze vriendje. Mijn eerste relatie had ik zelf uitgemaakt, maar van de tweede keer ben ik heel erg ziek geweest. We hadden elkaar leren kennen op een bruiloft (ik was toen 17), maar we woonden beide aan de andere kant van het land. Het werd dus direct wel heel erg moeilijk, maar we waren heel erg gek op elkaar. We hebben het een tijd zo geprobeerd, maar uiteindelijk begon de afstand hem op te breken. Ik kon daar echt niet mee leven ben ontzettend verdrietig geweest. Ik weet nog dat ik toen ook echt realiseerde waar de term 'gebroken hart' vandaan komt, want ik had echt fysieke pijn. Het liefdesverdriet heeft ook heel lang geduurd, ook omdat hij mij eigenlijk niet los kon laten. Er zijn wel nog wel twee jaren voorbij gegaan waarin we beide wel eens kort relatie hadden, maar toch weer contact zochten, elkaar opzochten. En elke keer weer die teleurstelling. Een vreselijke tijd. Op een gegeven moment was ik zo gekwetst door hem dat ik alle contact verbroken heb en niets meer met hem te maken wilde hebben. (ik heb ook al mijn foto's en spullen van hem verbrand, lekker dramatisch) Maar dat was echt nodig om mijn leven weer op te pakken. Het heeft er wel flink ingehakt en heb toen ook wel een nare depressieve periode gehad, waarin het ook niet goed ging met mijn studie. Of het alleen van hem kwam, weet ik niet, maar het ging niet heel goed met me.

Ik heb inderdaad ook heel lang gedacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden met iemand anders en dat hij mijn grote liefde was. Gelukkig ben ik alweer een aantal jaren gelukkig met mijn vriend, maar ik blijf een ongelooflijk zwakke plek voor hem hebben. Ik ben blij dat hij niet in de buurt woont en dat ik hem niet tegen kan komen. Maar soms heb ik wel ontzettend de behoefte om contact met hem op te nemen. Inmiddels is het alweer 6 jaar geleden dat we voor het laatste contact hadden, maar ik weet nog steeds zijn nummer uit mijn hoofd.

Oh dat was echt heel erg, ik ben toen door een goede vriendin heel erg genaaid.

Wij waren allebei verliefd op de zelfde jongen, alleen durfde mijn vriendin dat niet toe te geven en zij had trouwens ook gewoon een andere relatie toen. Dus ik vond dat ik hem mocht hebben haha. Ik was 14 ofzo. Ik had niet echt verkering met hem maar we hadden het wel leuk samen, veel via MSN toen nog en we spraken af en toe af.

Op een dag belde mijn vriendin mij op met het verhaal dat ze heel erge ruzie met hem had, ze zou mij wel wat MSN gesprekken sturen waarin ik kon lezen hoe stom hij tegen haar deed. In die gesprekken schold hij haar voor vanalles en nogwat uit en zij was heel verdrietig. Ik nam het natuurlijk voor mijn vriendin op en ging dus ook ruzie maken met mijn 'vriendje'.

Een paar dagen daarna, hij had me inmiddels al van MSN verwijderd , bleek dat die msn gesprekkken helemaal niet echt waren! Mijn vriendin had gewoon een heel normaal gesprek tussen hun twee kopiërd en alle tekst aangepast. Dat had ze dus gewoon gedaan om ons uit elkaar te drijven terwijl ze zélf een vriend had. Echt super gemeen!

Daarna heb ik nog een keer liefdesverdriet gehad van mijn volgende vriendje, daar ben ik een paar maanden mee samen geweest toen ik 15 was. Hij maakte het uit maar we bleven elkaar zien, terwijl hij ook gewoon een ander meisje had. Hoe dom en naïef achteraf. Ik ben over hem heengekomen toen ik mijn volgende vriend leerde kennen.

Het hele verhaal neerzetten is niet echt nodig.

We waren jong en beinvloedbaar en achteraf bleek het zo te zijn dat één van zijn goede vrienden een oogje op mij had en ons gewoon uit elkaar wilde drijven. En dat is hem goed gelukt. We hebben huilend op de bank gelegen, in elkaars armen en besloten dat het beter was om er mee te stoppen. Nog jaren last van gehad.

We zijn nu 14 jaar verder, haha, en nog vraag ik me weleens af hoe het was gelopen als we niet zo beinvloedbaar waren geweest. En gewoon hadden gekozen voor 'ons' i.p.v. de verhalen te geloven van 'de vriend'.

Toet schreef:

Een paar dagen daarna, hij had me inmiddels al van MSN verwijderd , bleek dat die msn gesprekkken helemaal niet echt waren! Mijn vriendin had gewoon een heel normaal gesprek tussen hun twee kopiërd en alle tekst aangepast. Dat had ze dus gewoon gedaan om ons uit elkaar te drijven terwijl ze zélf een vriend had. Echt super gemeen!

En daarna ben je nog wel vriendinnen met haar gebleven?

Carrie schreef:

Sugarfall schreef:Ik weet niet meer precies hoe oud ik was, ik denk ongeveer 14/15, ik was toen enorm verliefd op een Afghaanse jongen uit mijn klas. We deden zo'n beetje alles samen, ik denk vooral omdat we elkaar herkenden in elkaar en onze cultuur, en dezelfde taal spraken, ik voelde me echt heel rot als hij niet op school was. Ik weet niet of hij ook ooit verliefd is geweest op mij, ik vermoed van wel, maar dit is zeker weten mijn eerste keer ECHT verliefd zijn (en ook eerste gebroken hart dus), ook al heb ik er nooit iets over uitgesproken.

Mijn hart werd enorm hard gebroken toen hij terugging naar Afghanistan, heb echt dagenlang liggen huilen in bed, ik ging er ook vanuit dat we elkaar nooit meer zouden spreken. Letterlijk mijn hele lichaam deed pijn, niet alleen mijn hart. Ondanks dat we nooit echt iets gehad hebben was dit mijn eerste gebroken hart. Het grappige is wel dat een paar maanden geleden hij mij een berichtje stuurde op Facebook, mijn hart zat meteen weer in mijn keel We hebben nu heel leuk contact via Facebook!

Wat leuk! Ik kan me voorstellen dat je hart toen echt was gebroken, en dat je zo moest huilen toen hij voorgoed wegging

Ja, als ik er nu aan terug denk dan word ik er gewoon weer verdrietig van, haha stom he. Maar toen was er ook nog geen FB en ik had ook geen mobiel ofzo, dus het was echt het gevoel dat ik hem nooit meer zou zien/spreken, daarom vind ik het contact nu ook extra leuk

Jouw opmerking ''Maar dat accepteer ik niet'' moest ik echt hardop om lachen haha!

Susan schreef:

Toet schreef:

Een paar dagen daarna, hij had me inmiddels al van MSN verwijderd , bleek dat die msn gesprekkken helemaal niet echt waren! Mijn vriendin had gewoon een heel normaal gesprek tussen hun twee kopiërd en alle tekst aangepast. Dat had ze dus gewoon gedaan om ons uit elkaar te drijven terwijl ze zélf een vriend had. Echt super gemeen!

En daarna ben je nog wel vriendinnen met haar gebleven?

Ik kan me eigenlijk niet meer goed herinneren hoe dit is afgelopen, volgens mij durfde ik niet echt boos op haar te worden omdat zij nogal populair was. Maar onze vriendschap heeft niet lang geduurd.

Ik was 16 en het was mijn eerste vriendje. We hadden bijna 2 maanden toen hij het uitmaakte.
Voor mij was het totaal onverwachts en oh wat was ik er kapot van. Ik was zo gek op hem, en ik kon hem absoluut niet loslaten.
Ik voelde me soort van depressief, ik wilde liever dood zijn dan zonder hem verder leven.
ik wist niet dat liefdesverdriet zo'n pijn zou doen.

Mijn tweede vriendje, ik was 14 hij 16.

Ik was helemaal gek op hem. Hij is ook de eerste met wie ik verder ben gegaan dan zoenen. Maar iedereen bleef maar zeggen dat hij een player was en het deed met iedere meid die langs kwam. Hij wilde ook steeds mij echt in bed krijgen maar ik bleef gewoon nee zeggen. (daahaag straks dump hij mij ook als ik het bed met hem deel haha. Ik hou hem liever aan het lijntje dan andersom ).

Uiteindelijk ging hij op uitwisseling en ik trok het gewoon niet dat ik hem niet in de gaten kon houden en die player verhalen bleven maar komen. Toen heb ik de eer aan mijzelf gehouden en het uitgemaakt. Ik was er wel echt kapot van want vond het een super leuke jongen.

Verder nog nooit. Heb het gelukkig nooit meehoeven maken dat mijn vriend geen gevoelens meer had o.i.d.

Ohhh, het wat absoluut verschrikkelijk. Echt fysieke pijn in mijn hele lichaam. Ik stond dagen onder de douche van ellende en soms wat ik vergeten of ik nou al gedoucht had of niet. Ik had het zelf uitgemaakt, omdat hij me geen keuze liet en me kapot maakte van verdriet.

Inmiddels zijn we 5 jaar verder, wonen we samen en zijn we bezig om een groter huis te kopen.. Dingen kunnen raar lopen.

Ik was 16 toen ik hem leerde kennen en onze "relatie" heeft zo'n 5 jaar geduurd.
In het eerste jaar begonnen de leugens al, die werden met de tijd erger.
Liegen over zijn leeftijd, werk, geld, andere vriendinnen, zijn ex etc etc.
Ik was jong, nog nooit een vriendje gehad, enorm onzeker en vooral heel erg naïef.

Vlak voor ik er een einde aan maakte wist ik al tijden heel erg goed dat deze zogenaamde relatie niet goed zat.
Maar toch heb ik er veel verdriet van gehad. Misschien niet eens zo zeer vanwege hem/ons maar vanwege alle dingen die hij (en ik mezelf) had aangedaan. En niet alleen mij maar ook mijn hele familie. Keer op keer trapte we er in als hij weer beterschap beloofde. Ik omdat ik écht dacht dat hij van me hield en mijn ouders deden het voor mij.
Wat een ellendige tijd is dat geweest.

Na een paar maanden hoorde ik dat hij vader was geworden.
Ik was woest! Hij had niet alleen mij bedonderd maar ook een vrouw die zwanger was van zijn kind!!!
Toen heb ik hem nog 1 keer opgebeld om hem flink de waarheid te zeggen. Als reactie kreeg ik terug: Maar ik heb altijd van je gehouden! Dat doe ik nog steeds en ik wil je terug.

Uhuh... Wat ben ik blij dat ik van hem af was. Wat een walgelijke, misselijkmakende kerel was/is dat toch.

Wat waren jullie allemaal jong zeg. Mijn eerste echte gebroken hart heb ik gehad op mijn 26ste volgens mij. Ik heb het altijd zelf uitgemaakt eigenlijk, maar ondanks dat is het eerste gebroken hart dat ik heb gehad dus op mijn 26ste geweest. Op het moment dat het uitging met mijn andere langere relaties daarvoor was ik er ook wel goed klaar mee en was het eerder een opluchting. Kon het dan ook redelijk naast me neerleggen. Jammer was het wel maar een gebroken hart had ik niet. Daarna ben ik nog wel 1 keer heel erg verdrietig geweest om het vertrek van iemand maar dat was vooral op de luchthaven en niet iets waar ik nog dagen, weken of maanden zo verdrietig over ben geweest. Het was overmacht en we konden er niets aan veranderen. Van mijn ex op mijn 26ste heb ik nog jaren verdriet gehad (ondanks dat ik door probeerde te gaan).

M'n eerste gebroken hart... ik liep serieus met het idee om z'n moeder te bellen of zij misschien met hem wilde praten want hij was voor geen rede vatbaar

Ik heb meerdere exen maar ik moet eerlijk bekennen dat mijn hart nog het meest gebroken is geweest (logisch ook waarschijnlijk, maar nog altijd behoorlijk gebroken en beschadigd is) na m'n scheiding.

Ik was 16 en we waren die dag een halfjaar samen, ik had een kadootje voor hem gekocht. Hij liep er al een tijdje mee in zijn maag dat hij het uit wilde maken en was daardoor ons "jubileum" ook vergeten. Ik dacht er echt nooit overheen te komen, zeker omdat het de eerste keer was. Daarna heb ik relaties gehad waarbij ik veel verliefder was, maar die eerste keer was heel erg.

Ben wel blij dat ik hem als eerste vriendje gehad heb. Het is een hele goeie jongen die in geen enkel opzicht misbruik van me gemaakt heeft. Ik ben daarna best bot tegen hem geweest omdat ik me zo afgewezen voelde. Onlangs zag ik een foto van hem op FB met een zwanger meisje (vrouw/vriendin?), dat gun ik hem echt.