NAV: Je eerste gebroken hart

Naar aanleiding van het topic over je eerste zoen, hoe was het toen je hart voor de eerste keer echt gebroken was?

Ik was zelf vijftien, had al wel een paar keer meegemaakt dat ik verliefd was en dat dat niet wederzijds was, dat was hooguit even slikken, maar echt niets vergeleken met het moment waarop mijn eerste echte vriendje het uitmaakte. Het zat al een tijdje niet meer zo lekker, eigenlijk al sinds we allebei op vakantie waren geweest (en hij, bleek achteraf, ook iets met een ander meisje had gedaan). Na de vakantie moest ik de derde overdoen, want vanwege die hele verkering had ik de laatste maanden voor de vakantie veel te weinig aan school gedaan en was dus blijven zitten, hij ging naar 4 HAVO en ontmoette allemaal nieuwe mensen, waaronder een meisje met wie hij in eerste instantie vrienden werd en die ook poeslief was tegen mij, ik ben zelfs nog een keer zonder hem bij haar thuis geweest, vanaf dat moment ging het echt heel snel en was het binnen no-time uit. Volgens mij hebben zij nog heel kort met elkaar gescharreld, was niet echt een officiële relatie, daarna was dat ook over en toen heb ik nog een tijd gescharreld met die jongen, voor hem was het waarschijnlijk alleen voor de lol en voor de seks en ik was nog helemaal verliefd en maakte mezelf wijs dat hij dat ook was en dat we echt nog wel iets met elkaar hadden. Pas aan het eind van dat nieuwe schooljaar, nadat ik op vakantie was geweest, kon ik hem een beetje loslaten.

Achteraf denk ik echt: man, wat heb ik een verdriet gehad om die jongen, eigenlijk was hij het helemaal niet waard. En ik denk ook wel eens: was ik andersom maar een beetje meer een bitch geweest naar hem toe, ik denk dat me dat achteraf sterker had gemaakt dan het deurmatgedrag dat ik in werkelijkheid vertoonde.

Jullie?

Toen ik net 16 was is mijn toenmalige vriendje vreemdgegaan. Dat heeft me echt pijn gedaan. Achteraf was ik niet echt verliefd op hem, maar dan nog is het niet leuk.

Mijn eerste gebroken hart was eind vorig jaar. Ik was voor het eerst echt verliefd (heb tussen het vriendje van toen ik 16 was en hem ook geen relatie meer gehad) en ik heb een superleuke tijd met hem gehad. Ik vond het echt heel naar dat hij het uitmaakte, ook al hadden we maar een paar maanden wat gehad.
Eerlijk gezegd denk ik er nog best veel aan terug. Ik zie hem nooit meer, hij heeft al lang een andere vriendin, maar ik hou een zwak voor hem. Ik denk dat het komt omdat ik echt gelukkig met hem was toen en dat ik dat gevoel graag weer terug wil.. Niet per se met hem, maar hij blijft wel leuk.

Ik zat in 4HAVO en was smoorverliefd op een jongen die was blijven zitten. Man wat was ik naief. Hij en zijn vrienden klierden vanaf dag 1 en zeiden dat ik de HAVO niet zou halen. Hij schreef mijn agenda vol met teksten zo erg dat ik een nieuwe moest kopen. Maar het maakte me niet uit, ik kreeg aandacht... Op kamp hadden we zelfs samen een biertje gedronken zonder dat er anderen bij waren. Ik was echt nog nooit zo verliefd geweest. Tot ik hem tegen een vriend hoorde zeggen dat hij absoluut niet verliefd op mij kon worden. Ik kon wel door de grond zakken, door al die aandacht dacht ik echt dat hij mij ook leuk vond. Hij heeft echt mijn hart gebroken. En nog gelijk gekregen ook, want ik bleef dat jaar zitten...

Eerste gebroken hart was toen ik 15 was, mijn toenmalige vriendje maakte het ineens uit.. Was er kapot van. Ja en net als Lenthe dat heeft blijf ik een zwak voor hem houden. Ik heb hem eerst 2 jaar niet gezien maar zie hem nu bijna elke dag weer, we zijn inmiddels goede vrienden geworden maar dat zwak blijf ik houden en hij gelukkig ook voor mij Maar beide een relatie dus verder geen friend with benefits ofzo

Ja, dat heb ik ook heel lang gehad, ik heb ook heel lang een zwak gehouden voor mijn eerste vriendje, ook toen het ergste liefdesverdriet wel was weggesleten. Ik heb nog jaren bij vlagen gedacht dat hij mijn ware liefde was en dat ik nooit meer zo van iemand zou houden als van hem, dat ik hem terug wilde, enzovoort. Het is na die scharreltijd nog wel een keer gebeurd dat we hebben gezoend, een paar avonden na elkaar zelfs, toen was het echt al jaren uit, maar daar is niks meer van gekomen.

Maar nu heb ik eigenlijk helemaal geen zwak meer voor hem, terugkijkend vind ik hem helemaal niet zo'n heel aardige jongen. Hij was erg leuk om te zien en natuurlijk had hij wel zijn lieve momenten, maar over het algemeen was hij wel zo'n echt zo'n egocentrisch puberjoch.

Jetje schreef:Ik zat in 4HAVO en was smoorverliefd op een jongen die was blijven zitten. Man wat was ik naief. Hij en zijn vrienden klierden vanaf dag 1 en zeiden dat ik de HAVO niet zou halen. Hij schreef mijn agenda vol met teksten zo erg dat ik een nieuwe moest kopen. Maar het maakte me niet uit, ik kreeg aandacht... Op kamp hadden we zelfs samen een biertje gedronken zonder dat er anderen bij waren. Ik was echt nog nooit zo verliefd geweest. Tot ik hem tegen een vriend hoorde zeggen dat hij absoluut niet verliefd op mij kon worden. Ik kon wel door de grond zakken, door al die aandacht dacht ik echt dat hij mij ook leuk vond. Hij heeft echt mijn hart gebroken. En nog gelijk gekregen ook, want ik bleef dat jaar zitten...

Oh, dat kan ik me zo goed voorstellen, dat je dan helemaal door het dolle bent dat hij in je agenda schrijft, dat hij überhaupt je agenda áánraakt. Ik was in de tweede verliefd op een jongen die mij absoluut niet zat zitten maar wel al mijn huiswerk overschreef en mijn spullen leende en dan voelde ik me bijna vereerd. Echt erg achteraf.

Ik ben zelf altijd degene geweest die een relatie verbrak. Wel heb ik het er vreselijk moeilijk mee gehad dat mijn toenmalige man vreemdging met een van mijn beste vriendinnen. Ook al bleek naderhand dat onze relatie niet gezond of juist voor mij was, toch deed het heel erg zeer en heeft het me erg veel verdriet gebracht. Ik heb vooral ook verdriet gehad van de gevolgen, van hoe het mij veranderd heeft, nog meer dan de verbroken relatie zelf.

Susan schreef:Maar nu heb ik eigenlijk helemaal geen zwak meer voor hem, terugkijkend vind ik hem helemaal niet zo'n heel aardige jongen. Hij was erg leuk om te zien en natuurlijk had hij wel zijn lieve momenten, maar over het algemeen was hij wel zo'n echt zo'n egocentrisch puberjoch.

Dit heb ik ook heel erg als ik erop terugkijk... Zo zie je maar weer dat wijsheid echt met de jaren komt he

Jetje schreef:

Susan schreef:Maar nu heb ik eigenlijk helemaal geen zwak meer voor hem, terugkijkend vind ik hem helemaal niet zo'n heel aardige jongen. Hij was erg leuk om te zien en natuurlijk had hij wel zijn lieve momenten, maar over het algemeen was hij wel zo'n echt zo'n egocentrisch puberjoch.

Dit heb ik ook heel erg als ik erop terugkijk... Zo zie je maar weer dat wijsheid echt met de jaren komt he

Ja, wat het met hem ook was... toen we in de derde zaten was hij nieuw op school, hij kwam uit een andere provincie, hij had een rare naam en hij was vrij klein van stuk, dus hij werd in zijn klas best wel gepest, hij had alleen mij en mijn toenmalige beste vriendin om op terug te vallen, dus ja, dan liet hij wel zijn lieve kant zien. Als ik wel eens een weekendje meeging met hem naar zijn moeder dan zag ik al een heel andere kant van hem, met zijn vrienden erbij was hij veel stoerder. Na de vakantie werd hij op school ook populairder, kreeg nieuwe en ook wat oudere vrienden en toen is hij heel erg veranderd, of althans, ik denk dat hij toen weer gewoon werd zoals hij was.
Niet dat ik hem gunde dat hij werd gepest uiteraard, maar dat vertekende wel het beeld van hem. Soms vraag ik me wel eens af of hij überhaupt op mij zou zijn gevallen als hij meteen populair was geweest bij ons op school. Al geloof ik wel dat hij echt iets voor mij heeft gevoeld - maar toch.

Ik was 17 en hij was gewoon anders dan de andere vriendjes die ik daarvoor had. Hij heeft me echter keihard gedumpt over de sms. De week daarop heb ik de gehele week alleen maar met tranen in bed gelegen. Gelukkig was het toen net vakantie. Ik was er echt kapot van! Die eerste echte gebroken hart, had me letterlijk gebroken

Susan schreef:

Jetje schreef:Ik zat in 4HAVO en was smoorverliefd op een jongen die was blijven zitten. Man wat was ik naief. Hij en zijn vrienden klierden vanaf dag 1 en zeiden dat ik de HAVO niet zou halen. Hij schreef mijn agenda vol met teksten zo erg dat ik een nieuwe moest kopen. Maar het maakte me niet uit, ik kreeg aandacht... Op kamp hadden we zelfs samen een biertje gedronken zonder dat er anderen bij waren. Ik was echt nog nooit zo verliefd geweest. Tot ik hem tegen een vriend hoorde zeggen dat hij absoluut niet verliefd op mij kon worden. Ik kon wel door de grond zakken, door al die aandacht dacht ik echt dat hij mij ook leuk vond. Hij heeft echt mijn hart gebroken. En nog gelijk gekregen ook, want ik bleef dat jaar zitten...

Oh, dat kan ik me zo goed voorstellen, dat je dan helemaal door het dolle bent dat hij in je agenda schrijft, dat hij überhaupt je agenda áánraakt. Ik was in de tweede verliefd op een jongen die mij absoluut niet zat zitten maar wel al mijn huiswerk overschreef en mijn spullen leende en dan voelde ik me bijna vereerd. Echt erg achteraf.

Oooh zo herkenbaar (helaas... )

Dan moet ik echt heel goed nadenken.

Ik denk deze. Mijn eerste echte vriendje was van mijn 15e tot mijn 17e en het ging uit omdat ik met een ander had gezoend. Die jongen vond ik al heel lang stiekem leuk (al vanaf voordat ik iets met mijn eerste vriendje had) en ik mocht er niet bij in de buurt komen. Toch spraken we stiekem af en kwam het er van dat we wat zoenden en 'voelden' enzo. Hij had een vriendin, ik een vriend. Uiteindelijk heb ik het samen met mijn toenmalige vriendje uitgemaakt omdat ik niet wilde liegen over dat ik een ander leuker vond. Mijn 'bezette scharrel' heeft me heel lang aan het lijntje gehouden en het uiteindelijk niet uit gemaakt met zijn vriendin, terwijl ik hem letterlijk heb gezegd dat ik hem wilde. Ik denk dat ik toen voor het eerst écht een gebroken hart heb gehad.

Heel kort daarop volgde er nog eentje. Ik kreeg een soort vriendschap met een jongen (toen 25) die hoofd van de vulploeg was (en ik was een broodmeisje, toen 17). Er gingen veel roddels over ons omdat we een keer naar Antwerpen waren geweest met z'n twee om wat te gaan drinken. Arteristiek persoon, echt een heel interessante jongen/man. Uiteindelijk ben ik 'gefriendzoned', wat een hekel ik ook aan dat woord heb, er is geen woord dat het beter kan omschrijven. In ieder geval was ik de persoon waar hij tegen praatte over het meisje dat hij leuk vond. Oh en dat hij mij ook heel leuk vond maar niet op die manier.



Oh en die loser van het eerste verhaal heeft me nog een keer gesmst dat hij het uit had gemaakt met zijn vriendin en of we nog eens samen iets gingen drinken, net een maand nadat ik een nieuwe vriend had (die ik nog stééds heb). Alsof hij het voor de kick deed om mijn relaties kapot te maken ofzo? Ik weet het niet.

Mijn eerste echte gebroken hart was mijn ex vriendje. IK leerde hem kennen op vakantie, maar hij woonde in de achterhoek en ik in het zuiden. Eerste vakantie is niks gebeurd, maar daarna hadden we reunie met die groep en die avond is er wel vanalles gebeurd. Sindsdien was het 4x per week bellen, altijd aan de telefoon hangen, en ik was écht flink verliefd. Tot hij een vriendin kreeg vlák voordat we weer naar die camping gingen, ik was gebroken! Maar naief als ik was, op vakantie kregen we toch natuurlijk een 'relatie'.. En ik was me toch verliefd! Later bleek dat hij op een avond dat ik ziek in mijn tentje lag, het nog had gedaan met iemand anders uit de groep (kwam ik pas een jaar later achter).
Dat jaar ging ik naar Amerika en we bleven een relatie houden. Hij is me nog komen opzoeken daar twee weken lang en ik dacht echt dat hij dé man was. Totdat ik 6 weken voordat ik naar huis zou komen een belletje kreeg dat het voorbij was. Ik was gebroken! Totaal kapot en in de war.
Dat verdriet heeft zólang geduurd. Maar ook omdat we vervolgens in dezelfde stad gingen studeren, hij op 3 minuten lopen woonde en mij maar bleef opzoeken om sex mee te hebben. En naief als ik was, heb ik dat toegelaten, puur omdat ik zo blij was met zijn aandacht. Ik was echt een sukkel toen!

Dat was toen ik 17 was. Leerde via een vriendin een jongen kennen. Ik was vanaf het moment dat ik hem zag behoorlijk in de wolken. Ik zag hem maar 1 of 2x in de week, en daar leefde ik echt naartoe. Hij heeft me ook best wel eens valse hoop gegeven. Tijdens uitgaan de hele avond flirten en leuk doen, etc.

Uiteindelijk bleek hij verliefd te zijn op mijn beste vriendin. En zij op hem (zei ze, ik geloof er tot de dag van vandaag niets van. Ze was hartstikke verliefd op een andere jongen in de vriendengroep). Dat was echt heel rot, om het hun samen heel leuk te zien hebben. Gelukkig was het voor mij wel snel over hoor, maar ik heb me wel echt rot gevoeld.

Ik was 15, hij was 19. We hadden 9 maanden verkering en het was een soort van dorpsfeesten hier. Hij was het hele weekend al op stap met z`n broer en zijn vriendin + haar zus. Mevrouw zus was prachtig mooi blond, lang, slank, grote borsten en ik vond het echt maar niks dat zij het hele weekend met elkaar opgetrokken waren. Alsof ik het aan haar hoofd af kon lezen ofzo. Op maandagavond, de laatste avond van het feest, vroeg hij hoe laat ik de volgende dag uit was van school, want hij wilde praten. En toen heb ik tegen hem gezegd dat hij me ook wel direct kon vertellen dat hij op HAAR gelegen had.

Nou dat was idd zo. Dus ik ben weggerend, heb de ogen uit m`n kop gejankt en ben op bed gegaan. De volgende dag(en)? ben ik ook niet naar school geweest. Ik was zo verdrietig!

Stom genoeg bleef ik achter hem aan rennen en hadden we nog wel eens seks terwijl hij met zus een relatie was begonnen. Toen zus jarig was kwamen we in contact op MSN en heb ik haar verteld dat we nog steeds seks hadden. Ze belde me op en tijdens ons gesprek kwam EX bij haar thuis door de deur en ik vergeet nooit weer dat ze tegen hem zei 'H, moet je eens raden wie ik aan de telefoon heb, het is Rush!. Terwijl we elkaar niet uit konden staan, hebben we toen 'samen' m`n ex genaaid.

Toen hadden ze ruzie en een paar dagen laten heeft ze hem gedumpt omdat hij ook nooit geld was en hij vond haar een materialistisch rotwijf.

En toen begon het allemaal weer opnieuw. We gingen zelfs samenwonen en dat heeft bijna een jaar geduurd. Totdat hij weer vreemdging, met m`n beste vriendin van toen en ook zij kregen een relatie.

En toen dat na 2 jaar uit ging, hebben we zelfs weer regelmatig seks gehad.

Hoezo naïef?

En achteraf bakte hij er ook nog eens niets van!

Wat een vreselijke jongens heb je toch, vooral dat misbruik maken van iemand die verliefd op je is. voor seks of wat dan ook, zo vals vind ik dat.

Mijn eerste gebroken hart was toen ik 15 was, aan het eind van de zomer. Mijn vriendje van toen was 19 en ging studeren. Aan het eind van de zomer kregen we vreselijke ruzie en maakte hij het uit na een jaar. Ik denk dat ik een jaar lang verdriet om hem heb gehad. Wat had ik letterlijk pijn aan mijn hart zeg! Huilen, huilen en nog eens huilen, en voOral toen hij allemaal spannende nieuwe meisjes leerde kennen en een nieuw vriendinnetje kreeg was de wereld een hel haha. We heaven nog wel een tijdje met elkaar gescharreld en dan zei hij als ik weer naar huis ging dat ik niet moest denken dat het weer wat werd Hahaha.

Ik heb na al die jaren nog steeds wel eens contact met hem, en een tijdje geleden biechtte hij op dat hij nooit meer zo verliefd is geworden als op mij en dat hij nooit meer zo'n leuk meisje zou leren kennen als ik. Ook was hij er van overtuigd dat we samen zouden eindigen haha. Maar helaas voor hem werd ik hartstikke verliefd op mijn huidige vriend. Toen had hij een gebroken hart. Gelukkig heeft hij nu een heel leuk vriendinnetje en is hij helemaal verliefd!

Ik ook toen ik 17 was.

Op mijn 16e leerde ik een jongen kennen waar ik helemaal gek op was. Ik at niet meer,sliep slecht....die liefde was zo heftig, ik heb een keer in de stromende regen naast zijn huis uren zitten te wachten op hem. Hij was als een drugs voor mij, als ik bij hem was, was het goed. En dat terwijl hij eigenlijk helemaal niet lief was...praatte me elke keer weer een schuldgevoel aan, liet me in de steek, schreeuwde tegen me en gooide met dingen. Hij heeft zelfs een keer gedreigd met geweld. Maar toch, ik was zo vreselijk gek op hem, het was gewoon obsessief. Niet gezond dus. Hoe vaak ik me al niet opgesloten heb in mijn kamer en dagen heb liggen huilen, omdat hij me weer eens gekwetst had, niet te tellen. Niemand kon tot mij doordringen, ik ben zelfs gezakt voor mijn schooljaar omdat ik veel te veel met die relatie bezig was.

Op een gegeven moment mocht hij niet meer komen van mijn ouders, omdat ze zagen wat die relatie met mij deed. Ze vonden het niet goed dat ik met hem was. Op mijn eigen verjaardag ben ik er tussenuit gesneakt omdat hij smste dat ik naar hem toe moest komen. Ik heb toen zo'n vreselijke ruzie gehad thuis, iedereen stond machteloos. Ik begon een eetstoornis te ontwikkelen omdat hij mij te dik vond. Op mijn dieptepunt woog ik 48 kilo, maar dat had ik allemaal voor hem over.

Op een dag, nadat ik weer vreselijk aan het huilen was om hem, besloot ik ineens dat het afgelopen moest zijn. Klaar. Zo wilde ik mijn leven niet leiden. Dat was een heerlijk helder moment....ik had hem een bericht gestuurd dat het over was, omdat hij niet met me wilde praten. Dan maar zo. Hij werd woedend en maakte me uit voor alles wat lelijk was. En daarna deed hij heel lief en probeerde me weer terug te krijgen, dat was het allermoeilijkste. Maar ik hield voet bij stuk,ook al was het ontzettend moeilijk. Ik was echt verslaafd aan hem en heb letterlijk moeten afkicken...gelukkig is het gelukt en we hebben elkaar nu zo'n 4 jaar niet gezien en gesproken.

Ik denk nog vaak aan hem en ik hoop dat ik hem niet tegen kom. Ik heb nog steeds een zwak voor hem, helaas, ik weet niet of dat ooit nog over gaat

Powerbabe schreef:Mijn eerste gebroken hart was toen ik 15 was, aan het eind van de zomer. Mijn vriendje van toen was 19 en ging studeren. Aan het eind van de zomer kregen we vreselijke ruzie en maakte hij het uit na een jaar. Ik denk dat ik een jaar lang verdriet om hem heb gehad. Wat had ik letterlijk pijn aan mijn hart zeg! Huilen, huilen en nog eens huilen, en voOral toen hij allemaal spannende nieuwe meisjes leerde kennen en een nieuw vriendinnetje kreeg was de wereld een hel haha. We heaven nog wel een tijdje met elkaar gescharreld en dan zei hij als ik weer naar huis ging dat ik niet moest denken dat het weer wat werd Hahaha.

Ik heb na al die jaren nog steeds wel eens contact met hem, en een tijdje geleden biechtte hij op dat hij nooit meer zo verliefd is geworden als op mij en dat hij nooit meer zo'n leuk meisje zou leren kennen als ik. Ook was hij er van overtuigd dat we samen zouden eindigen haha. Maar helaas voor hem werd ik hartstikke verliefd op mijn huidige vriend. Toen had hij een gebroken hart. Gelukkig heeft hij nu een heel leuk vriendinnetje en is hij helemaal verliefd!

Ik vind het stiekem wel een beetje net goed dat hij eindigde met een gebroken hart. What goes around, comes around.

Haha ja ergens wel. Maar omdat ik gewoon goede vrienden met hem was geworden voelde ik me weer schuldig haha! Waarom kunnen vrouwen dat toch niet?!
Of tenminste, ik niet! Laatst vroeg de Poolse wasbezorger op m'n werk me mee uit en zelfs dan voel ik me schuldig als ik nee zeg, haha.

Nou ja, het lijkt me in elk geval wel fijn om te weten dat je hem niet zo koud liet als hij toen deed overkomen.

Ja, dat is zeker waar!

Mijn eerste echte gebroken hart was toen ik 18/19 was. Ik had toen een vriendje waar ik helemaal gek van was. We kregen wat toen ik 17 was, na ruim een jaar maakte hij het uit. Door omstandigheden woonde hij bij mensen in huis, die hadden een dochter van zijn leeftijd en de volgende dag had hij wat met haar. Ik was zo verdrietig. De maanden daarna hadden we nog wel contact en eigenlijk vond hij haar niet meer leuk. Ik had ook een ander vriendje maar daar was ik niet zo heel gek op. Uiteindelijk kwamen we na een maand of 4 weer bij mekaar. Het leek beter te gaan, we hadden niet zoveel ruzie meer en met hem zelf ging het ook beter. Maar na ongeveer een half jaar maakte hij het weer uit.
Ik wist dat het niet meer goed zou komen, ik mocht niet meer bij hem terug van mezelf. Hij wilde me wel weer terug na een maand of twee maar ik wist dat dat niet goed zou zijn voor mij. Maar ondanks dat ik dat wist had ik het er vreselijk moeilijk mee. Ik kon er eigenlijk met niemand over praten omdat iedereen het alleen maar goed vond dat het uit was en eigenlijk sowieso al niet snapte wat ik met hem moest.

We pasten eigenlijk helemaal niet bij mekaar en er zijn ook veel dingen gebeurd die eigenlijk niet kunnen maar toch ben ik heel lang een zwak voor hem blijven houden. Gelukkig kwam ik mijn man toen tegen anders waren we ooit misschien wel weer samen gekomen en dat was echt niet goed voor mij geweest.

Heel stom, maar ik had nooit een gebroken hart gehad, mijn eerste verkering had ik zelf uitgemaakt, met de tweede ben ik getrouwd. En pas bij vriendje, toen dat niet meer werkte (of de 100x dat het tussendoor 'uit' ging) had ik echt een gebroken hart. Behoorlijk ziek van geweest. Begint nu net weer een beetje beter te worden.