Overlijden grootouder

De opa van mijn man heeft niet lang meer te leven. Het contact was niet intensief, maar ik wil wel afscheid nemen. Ik zou onze dochter ook mee willen nemen, maar mijn man ziet dat niet zitten.
Onze dochter is 18 maanden oud. Hoe denken jullie daar over?

Ruim een jaar geleden belde mn moeder dat mn opa binnen enkele uren zou overlijden. Was op een zondagavond en ik ben toen alleen die kant op gegaan. Was uurtje rijden.
Ik had l en vriend mee kunnen nemen, maar dit vonden we beste op dat moment. Toen ik kwam was hij echt 1 min daarvoor overleden, en was ik blij dat l niet mee was.

In jouw situatie zou ik het wel doen, al is het alleen al voor jouw opa. Waarom wil je vriend dat niet?

1,5 jaar geleden hebben wij afscheid moeten nemen van mijn oma. Wij hebben haar toen wel meegenomen om afscheid te nemen van 'Omi' Mijn oma reageerde hier heel erg goed op ook al was ze ver in haar dementie. Ze herkende onze dochter gelijk. Gelukkig reageerde S. hier ook goed op. Wij hebben wel afscheid genomen toen ze nog net niet aan de morfine zat dus nog redelijk kon reageren.
S. was 15 maanden. Ze is niet meegeweest naar de begravenis dat vonden wij zelf niet prettig.

Mijn oma is net 3 weken terug overleden. Maar we hebben onze meiden niet mee genomen niet met afscheid en ook niet met de crematie.
Wij zagen er de toegevoegde waarde niet van omdat ze haar toch niet vaak zagen.
Waarom wil je haar meenemen?Voor jezelf of voor andere?

Wij hebben dit vorige week gehad. In het ziekenhuis zijn ze een paar keer meegeweest en de avond voor het overlijden ben ik met zoontje nog even bij opa geweest. Uitgelegd dat dit de laatste keer was etc, opa was nog wel bij (zoon is 5). Dochter van 21 maanden is nog heel even binnen geweest, en heeft nog even gezwaaid naar opa. Bij crematie was alleen mijn zoon mee.

Toen mijn opa vorig jaar op sterven lag ben ik wel een paar keer langs gegaan met de kinderen, daar klaarde hij echt van op. Dat deed hem zo goed om zijn achterkleinkinderen nog even bij zich te kunnen hebben. Je zag zijn ogen gewoon fonkelen. Ik heb daar een heel goed gevoel aan over gehouden. Toen mijn opa opgebaard lag zijn ze ook bij hem geweest en zijn hand nog even geaaid. Ze vonden er niets engs aan.
Ze zijn ook mee geweest naar de begrafenis. Tijdens de dienst had ik wel oppas in de kerk voor ze, maar ze zijn wel mee naar het graf gegaan. Dat wilde mijn oma heel graag om het niet zo zwaar beladen te laten zijn. We zijn er in een stoet naartoe gelopen en dat vonden hun alleen maar geweldig met zoveel mensen, waardoor de rest van de familie ook wat luchtiger kon zijn ipv triest er naartoe lopen, ging het ook met een lach.
Tijdens het afscheid bij zijn graf gingen ze ook naar iedereen zwaaien die langs ons bij het graf kwam lopen, waardoor ook vrijwel iedereen met een glimlach langs mijn oma liep. Daar was ze zo ontzettend blij mee. We hadden het niet beter kunnen doen. Zo had mijn opa het ook gewild.

Maar mijn opa en mijn kinderen waren dan ook wel dikke mik. Anders weet ik niet of we het zo gedaan zouden hebben. Ze hebben ook met vingerverf een handafdrukje als laatste groet naar opa gezet, aan de binnenkant van de deksel van de kist.

Edit: Voordat mijn opa overleed vond ik zoiets trouwens echt onnodig, tot de situatie zelf er was, toen veranderde ik compleet van gedachten.

Toen de oma van Dion was overleden hebben we geen afscheid meer kunnen nemen, dus dat was sowieso niet aan de orde, maar we hebben ze toen ook niet meegenomen naar de begrafenis. Yrsa was nog geen jaar oud en voor Ezra was het erg moeilijk geweest om rustig te blijven zitten en te snappen hoe hij zich moest gedragen, dus we hebben ze bij mijn ouders gelaten en zijn met z'n tweeën gegaan.

Bedankt voor jullie reacties.

Mijn man wil het niet, omdat hij denkt dat ze er misschien iets van mee krijgt. Ik denk dat ze daar persoonlijk nog te jong voor is. Ze zal heus de sfeer wel oppikken, maar ik vind dat niet iets wat per definitie verkeerd is. Dit hoort nou eenmaal bij het leven. Misschien als ze wat ouder zou zijn en het wel heel erg zou begrijpen dat ik dan er dan niet voor zou kiezen, ik weet het niet.

Ik denk zelf inderdaad dat hij het ook prettig zal vinden om haar nog eens te zien, gewoon om afscheid te nemen. Mijn opa overleed toen ik 2,5 was. Mijn ouders hebben me daar toen volledig buiten gelaten. Ik kan me er natuurlijk niets van herinneren, maar het idee dat ik nergens bij ben geweest, heeft me een tijdlang verdrietig gemaakt. Ik denk dat dit gevoel nu ook een rol speelt in deze situatie.

Wij komen daar trouwens zelf niet vaak, heel weinig zelfs. Maar mijn schoonmoeder ging er regelmatig met onze dochter heen, voordat hij ziek werd, op de dagen dat ze oppast.

Ik was vijf toen mijn oma overleed en ik heb het echt nog jaren lastig gevonden dat ik mijn oma niet heb gezien toen ze al in de kist lag, maar vijf is wel een andere leeftijd natuurlijk.

Wat heb je uiteindelijk besloten?

De opa van mijn man lag heel slecht en wij hebben A. toen niet meegenomen, het was ook geen fijn gezicht. Wonderbaarlijk genoeg knapte 'ouwe opa' toch op en we hebben meteen A. meegenomen naar het ziekenhuis. Hij zag er weer goed uit en ze heeft hem daarna nog een keer of 4 gezien. Vijf dagen nadat hij thuis kwam is hij toch overleden, dus ik ben blij dat A. hem nog eventjes heeft gezien. Ze zag hem ook zeker 1x in de week, dus als hij er ineens niet meer is gaat ze daar toch vragen over stellen.

Mijn man is van de week even alleen geweest en hij was echt van hem geschrokken. Hij leeft nog wel en hij gaat vandaag over naar een verzorgingstehuis. Maar ik ben er nog niet over uit of we langsgaan met dl. Misschien inderdaad als hij toch een beetje opkrabbeld.

Ik denk dat je moet kijken hoe opa eruit ziet. Ligt hij heel slecht zou ik het zelf niet doen.

Wij hebben 3 maanden geleden afscheid moeten nemen van de opa van mijn man. Voorheen ging B regelmatig naar hem toe. Maar hij lag er zo slecht bij dat we B geen afscheid hebben laten nemen. We hebben B wel een tekening voor hem laten maken en geprobeerd uit te leggen dat opa ziek is en niet meer terug komt. Dit was prima voor B. Toen hij weer in het huis van opa en oma kwam ging hij bij de foto van opa staan en zei nog 1x opa en verder heeft hij het er nooit meer over gehad.

Ik zou haar niet meenemen. Naar een begrafenis van opa en oma zou ik het wel doen maar je belast haar er alleen maar mee terwijl je zelf al zegt dat jullie erg weinig contact hebben.

Wij hebben ons zoontje ook niet meegenomen naar de begrafenissen van onze oma's.