Soms zo onzeker

Ik weet dat ik niet de enige ben met dit "probleem", en dat ik sommige dingen ook zelf in de hand heb, maar toch maakt het me zo onzeker soms.
De dunste ben ik niet, ook niet dik maar gewoon stevig. Heb een buikje, en vandaag bv is alles weer lekker opgezet, en voel ik me zo'n kamerolifant! Hele week flink gesnoept, tja eigen schuld dan natuurlijk maar dat voelt nu zoooo vervelend!

Verder heb ik hele kapotte lippen, wat komt door de medicijnen. Kan er natuurlijk niets aan doen, maar dan zitten er velletjes los en daar trek ik dan weer aan omdat ik er niet af kan blijven...gevolg dat het er niet uit ziet natuurlijk. En dan geneest het wat, voel ik weer een velletje en ja hoor, weer helemaal kapot.

Kan me daar zo voor schamen, dat ik me het liefst in huis opsluit. Terwijl ik ook wel weet dat mensen er niet eens op letten, en ik mezelf gewoon een complex aan praat soms, maar toch.

Tja en wat ik nou met dit wil hier op het forum weet ik ook niet, maar moest het toch gewoon even ergens delen...

Inhoudelijk weet ik niet goed hoe ik moet reageren, maar heel veel sterkte.

Vervelend dat je je zo voelt. En waarschijnlijk is het niet eens nodig want je zegt zelf ook al dat het anderen niet eens opvalt.

Ik herken het wel hoor. Ik heb een tijd geleden heel veel last van pukkels gehad en toen sloot ik mezelf ook het liefst op (en soms deed ik dat ook). Als ik dat nu wel eens zeg tegen mensen dan weten ze niet eens dat ik toen zoveel pukkels had. Het was echt heel erg toen en ik zag alleen maar pukkels, maar anderen letten daar niet op....behalve degenen die het zelf ook hebben, maar die zijn misschien blij dat een ander ze ook heeft . De meeste mensen kijken naar andere dingen dan een buikje of velletjes aan je lippen.

Iedereen heeft wel onzekerheden, maar dat weet je natuurlijk zelf ook wel. Probeer het een beetje te relativeren, het zijn maar velletjes .
(En zou het misschien helpen om de velletjes er met een nagelschaartje af te knippen zodat je er wat minder aan zit te pulken?)

Ik herken de onzekerheid, maar op andere punten. Ik kan mezelf ook helemaal de grond in praten en ik denk heel goed te weten wat anderen van mij denken. Ik loop nu sinds een paar weken bij een psycholoog(ook voor andere dingen) en van haar heb ik het volgende geleerd. Als je zoiets denkt, dan moet je nagaan of het een feit, gedachte of gevoel is. Als het geen feit is(wat 9 van de 10 keer zo is) dan mag ik het niet denken. En moet ik als het ware mezelf toespreken en zeggen; en nu stop je ermee! Als jij dus gaat denken; 'ze zullen vast wel naar mijn velletjes kijken' dan is dat een gedachte, je weet helemaal niet wat zij denken. Dus jezelf streng toespreken. Ik doe het nu een kleine week en het begint echt al te werken.
Succes en veel sterkte! En weet ook; jij mag er(net zoals de rest) óók wezen!!