Voor de meiden bij wie het zwanger worden niet zo vlot gaat

Nina, wat ontzettend naar om te lezen. Echt.. Zo zit je samen op school te hopen op een zwangerschap en na zoveel jaar ben je nog niet zwanger. Ik vind dat echt zo ontzettend klote voor je, gun het je enorm. Sterkte de komende tijd en ook als je er klaar voor bent het IVF traject in te gaan.

@twellie, nee Nina is mijn echte naam. De Nina hier op het forum is iemand anders.

De pauze heb ik echt nodig. Ik merk dat er druk op onze relatie komt te staan en dan wil ik niet. Daarbij wordt het IVF traject nog veel intensiever en we moeten er verder voor weg naar een ander ziekenhuis. Ik wil daarom eerst wat meer zekeheid hebben op het gebied van werk. Zal nu echt hele ochtenden vrij moeten gaan nemen. Kom daar maar eens mee aan op je sollicitatie gesprek.

@ iedereen, ik vind het heel lief dat jullie allemaal zo meeleven. Ik zeg m'n forumnaam nog niet op, dus wie weet wat ik over een tijdje denk. Maar voor nu voelt dit gewoon even beter.

Ik ben nu al 20 minuten aan het janken, en het stopt maar niet. We hebben al wel mensen om ons heen gezien die zo zwanger waren, maar binnen de echte vriendenkring nog niet. Tot nu, kwam net een goede vriend van mijn vriend om echo foto's te laten zien. Ze blijken binnen 2 maanden al zwanger te zijn. Gelukkig moesten ze meteen weer weg want ik kon m'n tranen niet langer meer bedwingen. Ik kan niet blij voor ze zijn, het doet mij alleen maar heel veel verdriet. Ik wil echt geen verbitterd wijf worden, maar ik kan niet blij voor ze zijn. Heb ook het idee dat niemand echt begrijpt hoe rot het voor ons is dat het ons niet lukt. Hoe ervaren jullie dit en hoe gaan jullie met sit soort situaties en emoties om?

Caresses: . Ik ervaarde het op een gegeven moment helaas ook zo. En ik was niet zo goed met daarmee om gaan, geen tips dus sorry. Maar ik leef echt met je mee.

Caresses schreef:Ik ben nu al 20 minuten aan het janken, en het stopt maar niet. We hebben al wel mensen om ons heen gezien die zo zwanger waren, maar binnen de echte vriendenkring nog niet. Tot nu, kwam net een goede vriend van mijn vriend om echo foto's te laten zien. Ze blijken binnen 2 maanden al zwanger te zijn. Gelukkig moesten ze meteen weer weg want ik kon m'n tranen niet langer meer bedwingen. Ik kan niet blij voor ze zijn, het doet mij alleen maar heel veel verdriet. Ik wil echt geen verbitterd wijf worden, maar ik kan niet blij voor ze zijn. Heb ook het idee dat niemand echt begrijpt hoe rot het voor ons is dat het ons niet lukt. Hoe ervaren jullie dit en hoe gaan jullie met sit soort situaties en emoties om?

Zo herkenbaar! Dit heb ik twee weken geleden in 1 week 2 keer mee 'moeten' maken. Was ook echt kapot die week, heb zo veel gehuild. En dan idd het gevoel hebben dat niemand ons echt begrijpt, ondanks de lieve woorden.
Ik geef op zo'n moment echt toe aan mijn gevoelens, praat er dan wel over met mijn man en moeder. Naar de buitenwereld spreek ik wel uit dat ik het moeilijk heb/vind, maar laat niet echt emoties zien. Dit omdat ik niet gemeden wil worden, ik wil idd geen verbitterd mens gevonden worden die dan maar 'gespaard' gaat worden door niks meer te vertellen.
Nu kan ik het weer overzien, al steekt het wel regelmatig. En hoop doet bij ons echt leven.
Weet jullie omgeving wel van jullie situatie?

@ Luthien; Ik wens jullie het aller-, allerbeste!

Bedankt voor de reacties, "fijn" om te lezen dat dit herkenbaar is.
Onze omgeving weet het wel. Al had ik dat liever teruggedraaid (zodat maar een paar het weten) want snappen doen ze het toch niet en ik wil niet bekend staan als diegene die geen kinderen kan krijgen.

Dat herken ik ook wel. Al ben ik wel blij dat iedereen het weet en we geen confronterende opmerkingen krijgen als; willen/moeten jullie nog niet. Anders was ik wel eens flink uit mijn slof geschoten denk ik. Al verbaas ik me nu nog over opmerkingen als in; dat hadden ze wel eens beter kunnen plannen/ik zou wel zorgen dat ik verlof krijg in de zomer enz enz. Of de achteloze; jullie tijd komt nog wel, het komt echt wel goed. Wie gaat me die garantie geven?!

Je hoort het wel, frustraties genoeg

Twellie schreef:Caresses: . Ik ervaarde het op een gegeven moment helaas ook zo. En ik was niet zo goed met daarmee om gaan, geen tips dus sorry. Maar ik leef echt met je mee.

+1.

Gewoon kut. Lekker janken en schelden tegen je partner. Mag best hoor. Je hoeft niet altijd maar blij te zijn voor een ander.

@Luthien: Fijn om weer eens wat van je te lezen, maar heel jammer om te horen hoe je het hebt ervaren en dat je dus afscheid neemt eigenlijk. Ik vind zelf zulke opmerkingen ook 'jammer' en tactloos. En soms heb ik ook minder zin om te schrijven, maar aan de andere kant is het ook weer fijn om e.e.a kwijt te kunnen, want er zijn ook veel die je wel begrijpen of die je willen steunen. Dus wie weet zien we je toch nog eens. En anders wens ik je een rustperiode waarin je jezelf en jullie 'oude relatie' weer terugvindt en natuurlijk de langverwachte zwangerschap... Het is inderdaad heel belastend allemaal voor je relatie en als je hier samen doorheen komt kun je alles aan volgens mij. Gister zei een vriendin bij wijze van grap dat mijn man en ik straks in de 7 years itch terecht komen, nou ik zei: wij hebben onze crisis al gehad, dus die slaan we over .

@Caresses: heel herkenbaar. Ik heb een broer die het presteert (klinkt heel gemeen) om binnen 2 jaar straks 2 kindjes te krijgen, zwangerschappen overkomen hun en ze staan er ook niet echt bij stil hoe dit moet zijn voor ons. Na de laatste aankondiging ben ik even flink geflipt in mijn eentje. Dat is normaal niets voor mij omdat ik vrij gelijkmatig ben in mijn emoties, maar ik moet zeggen het lucht erg op. Daarnaast kan ik dat goed kwijt bij mijn man en bij mijn zus/moeder/ aantal vriendinnen. Ik maak lange autoritten en een auto is ook een heerlijke plek om je eens flink te laten gaan (moet het wel donker zijn haha). Nee maar ik laat gewoon af en toe eens flink mijn tranen stromen of mijn frustraties gaan, op die manier ben je het even kwijt en voor mij lucht het op. Zo kan ik op andere momenten tegen mezelf zeggen; nee ik denk er nu even niet over na hoe kut alles is, maar ik kies ervoor om blij te zijn vandaag.
Ik wil ook geen verbitterd mens worden, of iemand waar mensen medelijden mee hebben.
Wel merk ik dat ik mensen met baby's toch wat ontwijk en dat ik niet meer met zoveel plezier als vroeger een babytje vasthoud. Ik weet dat ik achteraf dan weer verdriet heb, omdat het zoveel gevoelens naar boven brengt. Dat vind ik wel jammer, maar het is mijn manier van 'overleven' door me er bewust voor af te schermen.
Het kost me altijd wel een poosje voor ik een zwangerschap in de nabije omgeving kan handelen, maar goed je raakt er aan gewend, het is ook de schok die je ervaart van 'zij wel al en wij nog steeds niet, dat is oneerlijk', heel menselijk. Het is voor mij ook sterk afhankelijk van hoe ze zelf tegenover de zwangerschap staan en er over vertellen. Klagen ze veel, nou dan ben ik er echt klaar mee. Maar zijn ze oprecht blij en niet overdreven dan kan ik er uiteindelijk wel mee omgaan. Ik zou het wel heeel moeilijk vinden als 1 van mijn beste vriendinnen nu ineens zwanger bleek. Maar gelukkig (erg is dat) zijn zij daar nog niet mee bezig of nog niet gesetteld...nog niet..maarja het duurt bij ons al zo lang, dus ja op den duur komen ze ook wel in die fase...

@weegschaal: Ja idd die opmerking van het komt goed. Van de een kan ik dat wel hebben, van de ander minder. Het is het enige wat mensen kunnen zeggen, ze willen iets positiefs zeggen. Dat begrijp ik ook wel. Maarja, het is voor mij ook weer een loze opmerking. Want niemand weet het zeker en er bestaan nog steeds mensen die nooit een kindje krijgen...
Maarja, hoop doet ook leven.. Lastig he!

@ caresses, dikke

En voor de andere meiden in dit topic ook een

Ik kom even een dikke knuffel brengen voor iedereen die het hier nodig hebben, ik leef enorm met jullie mee!

Weegschaal schreef:

Caresses schreef:Ik ben nu al 20 minuten aan het janken, en het stopt maar niet. We hebben al wel mensen om ons heen gezien die zo zwanger waren, maar binnen de echte vriendenkring nog niet. Tot nu, kwam net een goede vriend van mijn vriend om echo foto's te laten zien. Ze blijken binnen 2 maanden al zwanger te zijn. Gelukkig moesten ze meteen weer weg want ik kon m'n tranen niet langer meer bedwingen. Ik kan niet blij voor ze zijn, het doet mij alleen maar heel veel verdriet. Ik wil echt geen verbitterd wijf worden, maar ik kan niet blij voor ze zijn. Heb ook het idee dat niemand echt begrijpt hoe rot het voor ons is dat het ons niet lukt. Hoe ervaren jullie dit en hoe gaan jullie met sit soort situaties en emoties om?

Zo herkenbaar! Dit heb ik twee weken geleden in 1 week 2 keer mee 'moeten' maken. Was ook echt kapot die week, heb zo veel gehuild. En dan idd het gevoel hebben dat niemand ons echt begrijpt, ondanks de lieve woorden.

Hopelijk is dit niet tactloos van mij, want ik heb natuurlijk al een heel mooi zoontje waar ik heel dankbaar voor ben, maar ik herken dit ook zo... Vrienden van ons vertelden laatst aan de telefoon dat ze hun tweede kindje verwachten. In de tijd dat wij proberen zwanger te worden hebben zij straks twee kinderen gekregen. Op het moment dat ze belden waren er andere (gezamenlijke vrienden) over de vloer.
Ik liep even naar de keuken om wat verdriet af te reageren, toen kwam die vriendin achter me aan. Volgens mij begreep ze er helemaal niks van.

Ondertussen is het stel al een week of 20 zwanger en ik kan er een stuk beter mee dealen gelukkig. Maar het blijft oneerlijk voelen. Zo van: wij waren eerst aan de beurt

Van mij ook heel veel knuffels voor jullie allemaal

Meiden, wat vervelend voor jullie! Maar ik snap het wel heel erg van jullie, lijkt me oprecht vreselijk. Ik denk wel dat het voor mij niet te snappen is hoe jullie je moeten voelen, het voelt voor mij (en waarschijnlijk ook voor de mensen die jullie het moesten vertellen en zò zwanger waren) een beetje als een ver van mijn bed show. Maar man man man, wat lijkt het mij moeilijk om het jullie te moeten vertellen!

@filoria: Komt op mij niet tactloos over hoor, ook al heb je al een zoontje. Heel begrijpelijk!

@parel: Ja zo voelde dat voor mij vroeger ook, ik had natuurlijk wel eens gehoord van IVF en ICSI maarja zo ver van mijn bed.. En nu zit ik er midden in. Dus wil maar zeggen..het is ook maar iets wat je zomaar kan overkomen. In ons geval van mijn voorbeeld wisten mijn broer en schoonzus natuurlijk wel van ons probleem, dus in die zin was het al minder ver van hun bed zou je zeggen, maar juist als mensen die er vanaf weten, dan redelijk tactloos het nieuws vertellen, doet het nog meer pijn.

Het beste wat iemand kan doen in het geval dat als een vriendin hebt die ongewenst kinderloos is en jij wilt vertellen dat je zwanger bent..is benoemen dat jij het moeilijk vindt om te vertellen aan haar en erkennen dat het heel moeilijk moet zijn voor de ander om zoiets te horen en diegene de ruimte geven om even tot zichzelf te komen enzo. Ook zou ik het persoonlijk waarderen als ik er al een beetje vanaf wist dat er een eventuele zwangerschapsaankondiging aan zat te komen.

Caresses, ik herken het gedeeltelijk. Toen ik mijn zoontje nog niet had, vond ik soms oneerlijk "waarom hun wel en wij niet" Veel in onze omgeving wisten ook niet dat wij met een behandeling bezig waren. De familie van mijn man is heel groot en aan de lopende band is er wel een zwanger of krijg een kind dus om mijn gevoel toen te vertellen aan iedereen wilde ik gewoon niet. Een paar vriendinnen wisten ervan en hun gingen er gewoon goed mee, ik wilde ook niet dat ze dingen achter hielden om mij te sparen. We kregen wel vragen wanneer er een kindje kwam maar dan zeiden we alles op zijn tijd. Ik ben wel één keer verdrietig geweest naar de 5 iui pogingen die toen mislukt waren en toen had ik wel een gevoel van we krijgen nooit geen kind. Maar toch is het ons gelukt en hebben we een prachtige zoon. Nu willen we heel graag een tweede maar ik zeg heel eerlijk, ik zou er nu wel sneller vrede mee hebben mocht een tweede niet lukken.
Ik wil je een hele dikke knuffel geven en ik hoop echt dat het jullie ooit ook gegund is een kindje. De weg in de medische molen soms erg lang en je moet echt geduld hebben maar als het eenmaal beloond is dan vond je het meer dan waard.

Weegschaal, die opmerking hebben we ook heel veel te horen gekregen, jullie tijd komt nog wel of je moet even geduld hebben. Dan had ik echt het idee van mens je weet helemaal niet waarover je praat, hou gewoon je mond. Maar hun weten natuurlijk niet hoe het is en het is goed bedoeld maar de opmerking ging ook irriteren op het eind bij mij.

LCN, dat lijkt me inderdaad moeilijk dat je broer nu twee kindjes heeft in twee jaar tijd. Wat ik veel hoor van meiden in mijn omgeving dat ze snel zwanger willen worden om hun man niet kwijt te raken of dat ze willen stoppen met werken of mijn man is al op leeftijd we willen snel kinderen. En het is net of het bij die mensen ook zo gebeurd is om zwanger te raken. Dat vind ik soms ook heel moeilijk om te horen. We willen een kindje uit liefde, wij hebben geen andere redenen nodig om een kindje te willen.
Ik vind het wel goed hoe jij het beschrijft hoe ze met je om kunnen gaan in deze situatie. Zo heb ik ook altijd gewild en de meesten van mijn vriendinnen hebben het ook zo gedaan, gelukkig.
Ik blijf voor jullie ook hopen dat jullie wens ook ooit uit gaat komen. Ik blijf voor je duimen en hopen.

Luthien, ik snap je dat je afstand neem van deze topic en forum. Jij moet doen waar je goed bij voel en als dit dat is moet je het doen. Ik vind het wel een goed idee van je om even tot rust te komen voor dat jullie over gaan op de ivf behandeling. Rust goed uit en neem je tijd. Ik hoop dat de ivf behandeling goed voor jullie gaat uit pakken en dat jullie ook jullie wensen in vervulling zien gaan. Succes en dikke knuffel.

Filoria, tuurlijk mag je ook even verdrietig zijn en heb jij ook het recht daartoe, ook al hebben jullie een zoontje. Het is begrijpelijk.

Luthien, ik vroeg me laatst al af hoe het met je zou gaan. Helaas nog steeds niet zwanger, wat ontzettend jammer Ik gun het jou echt zo oprecht! Balen ook dat de pogingen na de operatie allemaal mislukt zijn. Hele dikke knuffel en hopelijk mag jullie droom toch snel uitkomen

Ik heb dat gevoel nooit gehad. Dat ik verdrietig was omdat anderen wel kinderen kregen en wij nog een lange weg te gaan hadden. Het voelde ook niet als een steek. Ik wilde niet dat hun blijdschap mijn verdriet zou betekenen. Voelde geen jaloezie, voelde geen 'Waarom zij wel en wij niet?' Maar het lijkt me echt echt oprecht rot als iemand zo even zoiets komt vertellen, met echo foto's ook nog. Wij hebben/hadden ook vrienden om ons heen waar het na 3 IVF pogingen nog niet is gelukt. Ze ontwijken ons, ik snap dat echt. Maar wij hebben nooit het zo onder hun neus gewreven. Sterker nog, we hebben heel lang nagedacht hoe we het gingen vertellen. Toen heb ik een kaartje gekocht, in het kaartje de dingen opgeschreven, omdat ik ze alleen wilde laten met hun emoties op dat moment. We kregen een kaartje terug, met enkel gefeliciteerd erin, en dat was dat. Prima. Op een gegeven moment moet je je als stel ook herpakken vind ik.

Het leven zal wat dat betreft altijd oneerlijk blijven. Je snapt niet waarom iemand die niet helemaal in orde is, 4 kinderen baart en ze nog in datzelfde uur ombrengt, en bij de ander die zo stabiel is en een liefdevol gezin wil stichten het niet lukt.

@PC: Ik vraag me af wat je nu wilt zeggen met je stukje. Het is fijn voor jou dat jij het blijkbaar anders voelde als de meeste vrouwen in de medische molen. Dat heeft je inderdaad verdriet bespaard. Ik ben blij dat we met de meiden hier onze gevoelens kunnen delen. Gelukkig is jou ook een weg van meerdere ivf pogingen bespaard gebleven, want na 3 ivf pogingen sta je er echt heel anders in, zoals dat stel wat je als voorbeeld noemde. Voor de meeste mensen is dan het einde in zicht, alleen al qua financien, dus dan wordt het allemaal nog een heel stuk uitzichtlozer en krijg je er meer moeite mee. Ik weet dat dit bij jullie niet speelde dat het vanwege geld lastig zou kunnen worden, maar misschien bij dat stel wel. Zij moesten misschien op dat moment wel verwerken dat ze kinderloos zouden blijven...
Je kunt wel zeggen dat je je als stel moet herpakken, maar gevoelens kun je niet altijd dwingen. Natuurlijk hoef je je ook niet helemaal te laten gaan en alle zwangeren negeren ofzo. Als ze jullie echt hebben genegeerd vanaf dat moment vind ik het ook lullig.
Het is alleen niet slecht om verdriet of jaloezie te voelen, maar heel menselijk. Moet je je dan ook al schuldig gaan voelen omdat je het zo ervaart? Je bedoelt het misschien niet zo, maar door jouw stukje krijg ik het gevoel alsof je zelf vind dat je er dan beter mee om bent gegaan dan mij of een aantal anderen hier die er wel moeite mee hebben als een ander zwanger raakt...
Sorry moest het echt even kwijt.

Edit: vind het wel een goede manier hoe jullie het aan dat stel hebben verteld. Dat had ik ook wel gewaardeerd denk ik.

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen dames.... Wat een intens verdriet!
De een gaat daar natuurlijk beter mee om dan de ander, belangrijk is dat we elkaar kunnen steunen.

P.S. Ik voel me best waar aangesproken in het stukje van luthien, 5maanden bezig etc. Als ik me daar aangesproken op moet voelen en iedereen er hetzelfde over zou denken zou ik dat graag weten. Dan verlaat ik dit topic

LCN - je vat mijn stukje erg anders op. Geeft niet. Ik wil er namelijk helemaal niets mee zeggen. Ik benoemde die dingen omdat ik wilde duidelijk maken dat zelfs als je die gevoelens niet hebt hoe k*t het moet zijn als mensen zo dingen onder je neus wrijven.

Ik vind 't oprecht heel rot voor de vrienden dat 't niet gelukt is, maar het is niet leuk als ik haar tegenkom hier in onze woonplaats en ze rechtsomkeer maakt en me negeert. Weet jij hoe kut dat dan is? Ik kan er niets aan doen dat haar poging is mislukt, ik kan dat niet beinvloeden en ik had niet gewild dat mijn zwangerschap 't einde van een vriendschap zou betekenen. Dat is ook niet eerlijk en dat bedoel ik met herpakken.

3 ivf pogingen bedoelde ik 3 terugplaatsingen. Ik weet niet hoever ze zijn nu. Maar juist omdat ik zo'n klap voor ze wilde voorkomen heb ik een kaart gestuurd. Als je dan vervolgens een kaartje krijgt waar alleen gefelicteerd in staat, terwijl ik juist heel verhaal had geschreven, en erin had gezet dat ik 't begreep en aan hun overliet hoe wat wanneer en iemand zo rechtsomkeer maakt.. Ja, sorry, maar ik ben ook een mens, ik heb ook gevoel en dat mensen je dus zichtbaar ontlopen doet gewoon zeer. Dan vind ik niet dat ik eeuwig rekening hoeft te houden met haar gevoel, puur en enkel omdag ik
zwanger ben en zij nog niet.

@ Samantha, mijn reactie was zeker niet op jou gebaseerd! Ik vind dat er een verschil is tussen niet vlot en niet vanzelf. Dit topic is in mijn ogen bedoeld voor meiden die om wat voor reden in de medische molen terecht komen. Of dat nu na een jaar proberen is en doorverwezen worden of zoals in mijn geval nav vruchtbaarheidsonderzoek ivm ziekteverleden of iets dergelijks dat maakt natuurlijk niet uit. In het ziekenhuis lopen om zwanger te kunnen worden is gewoon een ander soort ervaring dan het op eigen houtje proberen. Dan wil je je vragen bij mensen neerleggen die dat ook meemaken.
Als je al ruim twee jaar aan het dokteren bent en iemand komt hier zielig doen omdat ze na 5 maanden nog niet zwanger is (even heel zwart/wit gezegd, het was wel wat genuanceerder) dan steekt dat wel. Helemaal als die persoon 2 maanden later zwanger blijkt te zijn. Geen idee meer wie het was, maar ik kon haar post hier niet erg waarderen. Niet dat ik bepaal wie hier mee mag schrijven, maar dat is mijn idee bij dit topic altijd geweest, dat het voor meiden bedoeld is die op wat voor manier dan ook niet vanzelf zwanger worden. Voel je daarom alsjeblieft niet aangesproken, want het ging zeker niet over jou.

@PC: ik kan me zeker voorstellen dat het rot is om dan zo'n kortaf kaartje terug te krijgen en dat ze jullie nu ontlopen. Ze zullen er zelf vooral last van hebben en het nu niet aankunnen? Ik voel dat zelf ook niet zo extreem, maar je kunt het beter niet persoonlijk aantrekken denk ik. Natuurlijk kun jij er ook niks aan doen dat het bij haar niet gelukt is, maar door jou wordt ze er wel steeds mee geconfronteerd.
Misschien heb ik het stukje verkeerd opgevat, maar ik begreep niet waarom je het zo expliciet benoemde terwijl er net een paar zich kwetsbaar hadden opgesteld over dit soort gevoelens.

Bij de 1e IVF poging stond ik er heel veel positiever in dan na 3 mislukte pogingen. En bij mij was het niet eens onvruchtbaarheid/verminderde vruchtbaarheid, maar ziekte. Dus ik kan me eerlijk gezegd wel voorstellen dat er mensen zijn die er niet zo positief in staan en ook niet blij kunnen zijn voor een ander.

Bedankt voor de lieve reacties.
De dokter had toevallig nog gezegd om niet online op forums bezig te gaan met dit onderwerp. Nu doe ik dat ook alleen maar hier op dit forum, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Jullie reacties geven mij echt steun en ik merk dat het gewoon heel fijn is om reacties te lezen van mensen die in een soortgelijke situatie zitten.

Mooi om te lezen dat hoop doet leven. Dat is ook zo, al blijf je natuurlijk momenten houden waarop de hoop ver te zoeken is. Al met al denk ik dat het uiteindelijk gaat lukken en ik toch een kindje op de wereld mag zetten. Nu tot die tijd gewoon genieten van de rest van het leven en me niet alleen focussen op het moeder worden.

Weegschaal: herkenbaar die reacties. Helemaal het komt vanzelf. Mensen bedoelen het echt goed, maar die opmerking bevestigt bij mij alleen maar dat diegene zich niet kan voorstellen hoe het voor ons moet zijn. Deze reacties komen veelal of van oudere dames, of van mannelijke vrienden die zelf echt nog geen kinderwens hebben.

LCN: fijn dat je een manier hebt gevonden om je emoties te uiten. Dat 's avonds in de auto is wel een goede, misschien niet zo heel veilig maar wel lekker even alleen en alles laten gaan. Voor mij werkt het om het van me af te schrijven, te huilen in mijn vriend zijn armen en de muziek wat harder aan te zetten en mee te bleren.
Vervelend dat je broer niet aansluit op jou behoeften van hoe met jouw gevoelens om te gaan. Dat lijkt mij ook naar.
Ja daar zeg je wat, dat naaste vrienden straks ineens wel in de fase komen en zwanger raken. Ik heb een goede vriendin die nog echt geen kinderen wilde, maar sinds kort helemaal omgedraaid is en ik zie er nu al tegenop dat ze komt mededelen zwanger te zijn. Vervolgens ben ik dan weer boos op mijzelf omdat ik zo denk.

Filora: dat is zeker niet tactloos hoor. Was het bij jullie zoontje ook zo lastig om zwanger te raken? En zo ja, voelt het nu dat weer even heftig? Heel herkenbaar die gedachte van wij waren eerst. Was het maar zo dat het gewoon in de volgorde van wachten ging

Lindsya: fijn om je reactie te lezen, dat geeft me wat meer hoop. Van andere mensen hoor ik altijd verhalen van "ja ik ken iemand en die bla bla bla,... uiteindelijk zwanger". Daar kan ik niks mee, maar verhalen horen van mensen zoals jou, die het zelf hebben meegemaakt, en waarbij het is gelukt dan doet dat mij goed .
En dat geduld moet je zeker hebben, dus als het eenmaal lukt zullen we vast hele geduldige mama's zijn doordat we al ervaren zijn in geduld te hebben .

PC: Ik snap de reactie van LCN wel. Toen ik je stukje las, moest ik ook even nadenken over hoe het te interpreteren. Ik vind het mooi om te lezen (ook in je topics van toen jullie nog bezig waren) hoe positief je hierin kan staan.
Je kan wel zeggen dat niet wilde dat hun blijdschap jouw verdriet zou betekenen en dat het daardoor niet voelde als een steek, maar ik denk niet dat je het in de hand hebt om de emotie te voelen die je voelt als iemand vertelt zwanger te zijn.
Ik zou willen dat ik dat kon, dat zou me een hoop verdriet schelen. Alleen denk ik dat je een van de weinige mensen bent die het heeft getroffen om zo positief erin te blijven staan. Het is wel een mooi streven om er zo positief in te staan als jij, dat wel.
Lief dat je zo nadacht om hun gevoelens, met het kaartje, en wat jammer dat zij er niet toe in staat is om de relatie tussen jullie niet te laten verpesten. Dat lijkt me ook echt vervelend voor jou, doe jij zo je best, krijg je zo'n reactie terug.