Voor de meiden bij wie het zwanger worden niet zo vlot gaat

Hoi meiden,

Daar ben ik ook weer een keer. Ik schrijf niet zoveel, maar lees en leef veel mee met jullie allemaal!
Ik vind het serieus knap hoe de meeste meiden hier zich er doorheen slaan en (meestal) ook positief blijven.
Respect en dikke knuffel!

Hier inmiddels wat onderzoeken verder (bij vriend) en daar komt tot op heden niks raars/afwijkends uit.
Dus we zijn nu doorverwezen voor een tese-isci behandeling (mocht tese succesvol zijn) en wachten op de oproepbrief voor een afspraak daarover. Maar in de tussentijd zijn we zelf veel nadenken en gesprekken verder en .. we denken dat we het niet gaan doen. :-( Ons gevoel is dat voor ons hier de grens ligt qua medisch ingrijpen, mn ook omdat de lange termijn effecten voor evt kindje nog niet bekend zijn (behandeling wordt nog helemaal niet zo lang toegepast). Zo dat zet ik er best even makkelijk neer, maar zo makkelijk voelt het natuurlijk niet. Twijfel alom, maar dit gevoel komt toch wel steeds weer bovendrijven. Is dit herkenbaar voor mensen hier of was het voor jullie vanzelfsprekend om het hele traject in te gaan?

Wat er dan voor ons overblijft is een donor, adoptie of..geen kinderen. Pff. We geven onszelf maar even de tijd om dit te laten bezinken en er verder over na te denken. Ik weet het gewoon niet. Geen kinderen is gevoelsmatig geen optie, ik denk niet dat ik daar mee kan leven. Maar ja..

En nog een andere vraag, hoe dealen jullie samen met je partner met dit alles. Veel praten of juist laten rusten of? Wat zijn jullie ervaringen?

@Weegschaal: Allereerst heel veel sterkte aankomende maandag . Ik vind het echt zo erg voor jullie. Probeer die hoop voor de toekomst vast te houden. Ik hoop dat ze in Gent echt een nieuw inzicht hebben op jullie situatie. Jij bent toch ook wel getest op chlamydia of andere soa's? Meestal is dat de oorzaak voor hydrosalphinx.

Ik vind het zo herkenbaar wat je schrijft, dat je het gevoel hebt dat je je bijelkaar hebt geraapt en het best okee gaat en vervolgens is er weer iets in je omgeving waardoor je weer 'instort'. Ik vind dat soms zo 'gemeen', al kan geen mens daar wat aan doen . Maar voel je je lekker in je vel, kijk je op FB en dan zie je weer iets voorbij komen (zwschapsaankondiging, foto's etc.) en dan denk je weer aan je eigen 'ellende'. Tja, ik heb wel eens gezegd dat ik me beter kan afsluiten voor social media haha. Jij hebt toch veel vriendinnen die zwanger raken en dat lijkt me heel zwaar. Pffff. Dikke knuffel!

@Susanne: Ik kan me voorstellen dat jullie het heel heftig vinden; icsi met tese. En voor iedereen ligt de grens ergens anders, dat moet je echt zelf beslissen en dat is ook niet goed/fout of dat je dan te snel afhaakt ofzoiets. Voor ons persoonlijk was het wel een optie geweest. Ook omdat het toch al op grotere schaal wordt toegepast. Niet in Nld, maar wel in andere landen. Op een ander forum zijn er ook veel meer die zo zwanger (zijn ge)worden. Maar goed, je moet je wel goed voor laten lichten over wat de ingreep bij de man precies inhoudt en wat voor gevolgen dat kan hebben. Ik zou persoonlijk sowieso wel naar de intake gaan en daarna pas beslissen.
Wat mij altijd wel hielp was de gedachte dat de natuur uiteindelijk toch echt zelf beslist en als het kindje dus bepaalde afwijkingen of genetische defecten zou hebben, het toch niet lukt. Okee, er komen natuurlijk ook kindjes ter wereld waar wel iets mee is, maar het schijnt toch dat dit percentage niet verhoogd is bij icsi of tese kindjes. Wel kunnen ze de mannelijke onvruchtbaarheid erfen, maar dat hangt er ook weer vanaf wat er precies bij de man fout zat.

En de keuze van...hoe verder als we hiermee stoppen. Ja die is hier ook al vaak langs gekomen. Man staat niet open voor adoptie. Wij zouden waarschijnlijk gaan kijken of we toch met een donor zouden willen proberen, maar ook dat vinden we toch een stuk moeilijker als je er echt concreet over na gaat denken.... Want het is niet niks.
Mijn man zou toch het beste vinden om met zijn tweeen door te gaan, ik weet het echt niet. Vooralsnog hebben we zoiets van; ik ben nu 28 jaar (bijna 29) en we hebben nog de tijd om verschillende pogingen te doen, dus maar niet te ver vooruit kijken....
En hoe wij er samen mee omgaan...tja heel verschillend. Mijn man voelt het toch heel anders dan mij allemaal. Maar we praten er zo af en toe goed over (heeft hij ook aan moeten wennen om zo erover te praten, ook omdat hij zich schuldig voelde) en verder proberen we er ook niet steeds mee bezig te zijn. We maken er ook wel grappen over, humor helpt ook echt heel goed haha. Tja eigenlijk zijn we best een goed team. Af en toe vind ik dat dan weer niet hoor, dan voel ik me alleen, maarja het is toch zo dat het als vrouw een stuk zwaarder is omdat het allemaal in je lichaam gebeurd. Hoe gaat jouw man er mee om?

@ Susanne; Heb even moeten opzoeken wat tese-icsi is, maar heftig zeg. En de keuze lijkt me zeker moeilijk. Maar laat je goed voorlichten en kijk ook naar de langeretermijnervaringen in het buitenland. Ik hoop dat jullie dan een keus kunnen maken waar jullie allebei achter staan! Ik bespreek wel alles met mijn partner, ook dingen die ik hier lees of uit bladen of internet haal. Maar waar ik er heel veel over kan praten, al is het meestal herhaling, heeft mijn man dit niet. Ik denk ook veel meer vooruit, over een kinderloze toekomst en hij leeft meer in dit moment. Hij steunt me wel in alles, maar ik gebruik mijn moeder meer als praatpaal. We zitten wel op een lijn qua emoties en hoe we het aan willen pakken qua evt behandelingen, dat vind ik wel heel fijn.

@ LCN; Daar ben ik idd op getest en heb ik niet, maar ik dacht dat een ontsteking waar het door komt evt ook door iets anders kon komen. Maar zoals ik al zei, volgens mij hadden ze het dan al wel moeten zien.
Facebook is idd niet handig met al die foto's en verhalen over zwangerschappen en kinderen. Een collega zat een tijdje geleden met me mee te spieken, zij vond het ook echt absurd hoeveel dingen daar omtrent voorbij kwamen. Maar ik zit er echt middenin, wij waren 2 jaar geleden de eerste die eraan begonnen, maar ondertussen is bijna iedereen om ons heen er mee bezig. Confronterend, maar ik kan en wil het ook niet altijd uit de weg gaan.
En wat je schrijft over je alleen voelen, dat herken ik ook zo. Mijn man en ik zijn ook echt een team, maar mannen gaan er gewoon anders mee om. Dus soms voel ik me echt even alleen op de wereld met dit gedoe, helemaal als ik naar al die gelukkige moeders en zwangeren om me heen kijk.
Wil nog even zeggen dat ik je een heel fijn persoon vind en veel steun heb aan je reacties! Ondanks onze verschillende situaties herken ik veel bij je.

Hey meiden,

ook hier weer een berichtje.

allereerst wil ik Weegschaal een hele dikke knuffel geven en veel sterkte wensen. Bah wat een klap krijg jij weer te verwerken zeg!


Hier nu opzoek naar mijn ei... Dus het word weer even spannend hier...
Ik hoop dat het raak zal zijn.

Mijn duimen blijven voor iedereen hier draaien.
Heb niet alles bijgelezen, want ben echt doodmoe en ik heb geen idee waar het vandaan komt... ...
Irritant is het sowieso... Maargoed, we gaan maar weer optijd naar bed...

@weegschaal: Hoe is het vandaag gegaan? Of anders nogmaals sterkte. Wat een lief compliment, dankjewel. Ik vind het ook heel lief hoe jij meeleeft met mij (en anderen) en ook al zijn onze situaties/oorzaken van kinderloosheid niet hetzelfde, de gevoelens zijn uiteindelijk wel hetzelfde. Helaas staan we beide nog met lege handen . Je komt altijd wel heel sterk over, heb ik echt bewondering voor ook. Hopelijk kunnen we elkaar wat steun geven voor zo lang het nodig is!
Wat zou het super zijn als we 2013 nog wel zwanger mogen afsluiten, maar het blijft afwachten en hoop blijven houden. Wel spannend dat jij nu ook naar het buitenland gaat. Heb je nog een goede zorgverzekering afgesloten of hebben jullie daar niet zozeer bij stil gestaan?

Weegschaal ik ben ook nieuwsgierig...

Hier vandaag dom geweest. Donderdag is mijn test dag en ik heb vandaag getest. Natuurlijk hartstikke negatief...

@ Triesje; Op zoek naar je ei, wat zeg je dat weer leuk Maar ik hoop dat je hem snel opspoort en het een positief resultaat oplevert!

@ LCN; Ik heb gelijk mijn zorgverzekering gebeld, cz, en die heeft een contract met Gent. Ook worden gewoon de Belgische tarieven vergoed, dus dat scheelt. Het enige wat niet vergoed wordt zijn de onderzoeken die in Nederland niet gedaan worden, en daar gaan we oa juist voor. Ze doen daar onderzoeken naar immuunwaarden, die zullen we dan eventueel zelf moeten betalen. Maar daar hebben we al op gerekend.
En om hem gelijk terug te smijten, ik vind jou ook altijd zo sterk! Ik denk soms, hoe houdt ze het toch allemaal vol. Maar we gaan steeds maar door, want zolang er hoop is.. Ik hoop ook echt dat we dit jaar positief af mogen sluiten!

@ Samantha; Je bent gewoon veel te vroeg geweest! Kan je ongeduld wel voorstellen hoor, ik test ook altijd al heel vroeg. Ik duim voor een postieve test donderdag!!!

De curettage is goed gegaan. Wel veel last van de narcose qua vermoeidheid en onrustige dromen. Of een beetje teveel gehad of het komt doordat het de 4e narcose in een jaar tijd is. Ben nu uit bed gegaan vanwege de onrust, hoop zo nog even gewoon te kunnen slapen zonder last te hebben van de narcose.
Ik heb meegedaan aan een studie in Leiden naar de wisselwerking tussen mijn man en mij. Het idee is dat de miskramen misschien ontstaan omdat wij geen match zijn en het vruchtje zo steeds afgestoten wordt. De reden dat ik meedoe is natuurlijk de hoop dat er ooit een oorzaak gevonden gaat worden. Nu was er een vervolg van de studie wat een hoop bloedafnames tijdens een zwangerschap inhield. Maar ook zouden ze onderzoek gaan doen op het vruchtje om te kijken of de oorzaak bij het vruchtje lag, afwijkingen, of dat het vruchtje gezond is en ik de oorzaak dus bij mezelf moet zoeken. Ik wil dit heel graag, maar er is geen ziekenhuis wat er tot nu toe aan mee wilde werken. Dus wij zijn de afgelopen tijd regelmatig richting Leiden gegaan, ondanks de reistijd. Nu kreeg ik gisteren na mijn curettage te horen dat ze het onderzoek toch niet door wilden laten gaan omdat ik geen eigen patient van hun ben. Ik heb gelijk opgebeld, nog helemaal suf van de narcose. Na mijn smeekbede hebben ze toch toegestemd! Dus ga ik zo het miskraamweefsel naar Leiden brengen. Ben heel benieuwd naar de uitslag die ik dan over een paar weken krijg!

@Weegschaal: Ik vergat even dat jullie natuurlijk niet ivf/icsi doen, in dat geval is het wat lastiger in het buitenland. Die immuunonderzoeken kosten ook nog behoorlijk wat volgens mij, hoop dat het meevalt. Ik denk ook wel eens dat er op dat punt een probleem is bij ons of dat ik alles afstoot ofzo. Kan ook nog steeds aan mijn man liggen.. Tja hadden we maar duidelijkheid ipv domme pech!
Wat betreft dat sterk zijn, tja eigenlijk zijn wij gewoon heel sterk is mijn conclusie , schouderklopje voor onszelf! Haha. Ook voor anderen die al lang bezig zijn hoor!
Maarja, we zitten nu eenmaal in deze situatie, dus voor mijn gevoel kan ik niet anders. Ook heb ik wel ergens op een bepaald moment bewust de keuze gemaakt om niet mijn leven te laten verpesten. Ik wil niet meer zo vaak verdrietig zijn als eerder. Is natuurlijk ook een soort van verwerkingsproces waar je doorheen moet. Ik heb nu geaccepteerd dat het bij ons een lange weg is... Tuurlijk heb ik het er nog moeilijk mee als het tegenzit, maar ik ben niet meer boos of verdrietig dat het bij ons niet op de natuurlijke weg kan ofzo.

Gelukkig viel de curretage je mee, maar kan me voorstellen dat elke keer een narcose ook niet echt prettig is. Echt super dat het je gelukt is om nog mee te kunnen doen aan dat onderzoek. Ik hoop dat er zo iets uitgesloten kan worden.

@Triesje: Heel veel succes weer.
@Samantha: Ik duim voor je hoor!

Ik heb morgen weer een echo, denk dat ik veel te vroeg ben, maarja. Mijn menstruatie begon deze keer een beetje vaag..dus ik dacht dat het al eerder begonnen was dan het in werkelijkheid bleek :S. Je zou zeggen dat ik het na al die tijd nu wel eens weet, maar goed haha.

@ Weegschaal: hahahaha ja, maar is toch zo? LOL. Ik denk doordat mijn temperatuur in het begin van de cyclus al heel hoog was ik deze maand geen kruis ga krijgen, maar het moet haast wel dat ik gewoon een eisprong gehad moet hebben...
Ooow wat "fijn" dat ze toch hebben toegestemd meid! Wie weet komt er wat uit en wie weet kan er zelfs nog iets aan gedaan worden... Ik hoop het zo lieverd...


@ LCN: dankjewel meid! Kan me voorstellen dat als het een beetje vaag begon je je dan vergist hoor. Zou ik ook hebben...

@ LCN; Ik heb ook wel eens een verhaal gelezen van iemand waar ivf telkens niet lukte en waar in Duitsland bleek dat haar imuunsysteem ook overactief was. Met prednison is het toen toch gelukt. Hoop dat als het straks nodig is, ze bij jullie in Dusselfdorf ook meer kunnen onderzoeken met uiteindelijk natuurlijk positief resultaat! Jouw laatste stukje over het accepteren van de situatie en weer te gaan leven speelt nu bij mij. Ik hoef het niet te forceren en ik voel me er veel beter bij! Merk dat het ook positief effect heeft op mijn man en we elkaar soms weer echt op kunnen peppen. Het is echt een proces waar je doorheen gaat met verschillende fases.
Wat ik nu wel merk is omdat ik me beter voel, de buitenwereld er ook 'makkelijker' mee omgaat. Er is minder interesse omdat iedereen waarschijnlijk denkt dat het toch goed met me gaat. Ik mis dan wel wat steun...
Hoe was jouw echo gisteren?

@ Triesje; Heb je wel regelmatig seks gehad, dat je de vruchtbare periode iig niet gemist kan hebben?!

@ Weegschaal: uiteraard! We "knuffelen" om de dag, dus wat dat betreft zit het wel goed. Vanavond mogen we weer

Haha Triesje, niet te missen dan! Wij doen dat ook hoor, alleen nu al even een tijdje niet

Zet 'm op, Triesje!

@Triesje: haha heb je een nieuw woord bedacht het klinkt wel wat romantischer hihi. Grapje hoor. Spannend weer bij jou!

@Weegschaal: Ja het is echt een soort van rouwproces ofzo, althans die bekende fases die daarbij horen herken ik (achteraf) echt bij mezelf (jij zult ze ook kennen als vpk). Niet dat ik er al helemaal klaar mee ben natuurlijk, verdriet kan zo weer in alle hevigheid terug komen bij confronterende gebeurtenissen (soms hele kleine dingen). Probeer bewust blij te zijn met wat ik wel heb en hoop te houden.
Wat je zegt over minder steun ervaren..dat heb ik ook wel hoor. Komt deels ook omdat het gewoon zo werkt bij mensen; ze raken er ook op de een of andere manier aan gewend dat het bij ons niet lukt. Ook staan mensen er niet altijd bij stil dat het iets is wat je elke dag met je meedraagt en niet alleen bij een negatieve test. Merk ook dat mensen niet weten wat ze er nog over moeten zeggen, omdat ze alles al gezegd hebben wat ze konden bedenken in al die tijd en bij al die mislukte pogingen.
Af en toe krijg ik een superlief kaartje en dat doet me wel erg goed, zo van 'ze denken aan ons'. Of je hoort ineens in een gesprek dat ze er vaak aan moeten denken bijvoorbeeld. Ik vind het toch ook prettig dat het af en toe even ongedwongen ter sprake komt, zo van 'dit zal best moeilijk zijn voor jou of niet'. Maar ik weet ook dat er mensen zijn die bang zijn om zoiets hardop te zeggen, bang om het op te rakelen ofzo!
Ik hou mezelf maar voor dat er veel mensen echt wel meeleven maar het gewoon niet altijd uitspreken. Dat zal bij jullie ongetwijfeld ook echt zo zijn, althans vooral bij mensen die echt dichtbij je staan.
Helaas heb ik ook wel ervaring met mensen die compleet in zichzelf op gaan als ze zwanger raken en het eigenlijk bij zichzelf vanzelfsprekend vinden ofzo. Zo'n houding van: Tja sneu voor jou dat je geen kinderen kunt krijgen, maar ik kan ze nu eenmaal wel krijgen, dus ja deal er maar mee. En zich totaal niet kunnen of willen inleven. Bijvoorbeeld in mijn gezelschap klagen dat ze er helemaal klaar mee zijn of dat alles zo zwaar is.
Dan denk ik; prima dat je dat uitspreekt, ook jij moet je kunnen uiten, maar doe dat aub niet bij iemand die ongewenst kinderloos is...!

Mijn echo was idd zeer weinig nog te zien. In ieder geval niks geks. Morgen moet ik weer heen, gelukkig een iets minder hardhandige arts deze keer.
Is Gent eigenlijk ver rijden voor jullie? Of had je dat al ergens gezegd, sorry dan. Dusseldorf is voor ons echt best ver.. 2:45 min ongeveer. Bijna 300 km... Maarja.

[quote="Weegschaal"]@ Susanne; Heb even moeten opzoeken wat tese-icsi is, maar heftig zeg. En de keuze lijkt me zeker moeilijk. Maar laat je goed voorlichten en kijk ook naar de langeretermijnervaringen in het buitenland. Ik hoop dat jullie dan een keus kunnen maken waar jullie allebei achter staan! Ik bespreek wel alles met mijn partner, ook dingen die ik hier lees of uit bladen of internet haal. Maar waar ik er heel veel over kan praten, al is het meestal herhaling, heeft mijn man dit niet. Ik denk ook veel meer vooruit, over een kinderloze toekomst en hij leeft meer in dit moment. Hij steunt me wel in alles, maar ik gebruik mijn moeder meer als praatpaal. We zitten wel op een lijn qua emoties en hoe we het aan willen pakken qua evt behandelingen, dat vind ik wel heel fijn.


Heej.

Herkenbaar hoor, mijn man vindt het af en toe ook wel genoeg besproken. Jeetje. Ook al gun ik het niemand, toch fijn om die herkenning te lezen zeg. Ook qua hoe je man er in staat. Mijn ouders weten nog van niks. Af en toe heb ik zo de neiging om het aan mn moeder te vertellen, maar krijg het op de een of andere manier nog niet over mn lippen. Raar is dat.

Jullie situatie is heel anders dan de onze, maar lijkt me eigenlijk nog veel heftiger. Wat moet jij ontzettend sterk zijn zeg. Elke keer weer die moed verzamelen. Diep respect!

Euhhmm meiden, totaal onverwacht, maar vanmorgen heb ik positief getest

En nu vind ik het doodeng

@ Weegschaal: hahahaha, nee toch? Altijd rond de vruchtbare periode "knuffelen" we om de dag, dus daar kan het niet aan liggen...

@ Filoria: hahahahaha dankjewel LOL.

@ LCN: hahahaha... dankjewel hoor :p Ja zeker spannend... Helemaal omdat ik het gevoel heb dat mijn lichaam een spelletje met me speelt...
Fijn dat er niks geks te zien was op de echo meid.

@ Samantha: Gefeliciteerd meid!!!! Nu lekker genieten meid. Ik kan me voorstellen dat je het nu doodeng vind hihihihi.

Wow Samantha, GEFELICITEERD! Hoezo verwachtte je het niet? Oja, je had een paar dagen terug nog een negatieve test he? Wat leuk dat je toch zwanger bent!

Le Chat Noir schreef:
Wat je zegt over minder steun ervaren..dat heb ik ook wel hoor. Komt deels ook omdat het gewoon zo werkt bij mensen; ze raken er ook op de een of andere manier aan gewend dat het bij ons niet lukt. Ook staan mensen er niet altijd bij stil dat het iets is wat je elke dag met je meedraagt en niet alleen bij een negatieve test. Merk ook dat mensen niet weten wat ze er nog over moeten zeggen, omdat ze alles al gezegd hebben wat ze konden bedenken in al die tijd en bij al die mislukte pogingen. gezelschap klagen dat ze er helemaal klaar mee zijn of dat alles zo zwaar is.

Ook weer zo herkenbaar! Merk het ook bij de mensen om me heen hoor, minder kaartjes en belletjes als eerst. Maar ik weet wel dat ze aan me denken. Een onverwacht berichtje of praatje kan me ook zo goed doen, daar kan ik wel weer even op teren. Merk ook dat er nu nog veel aandacht is, maar als ik straks aan het herstellen ben en ik het vaak moeilijker heb ivm het wachten is er veel minder aandacht. Maar zolang ik dat niet uitspreek weten mensen dat natuurlijk ook niet. Heb van het weekend aan vriendinnen aangegeven heel erg te piekeren, binnen een uur kwamen ze me halen om te lunchen.
Ik laat het verdriet soms ook wel toe. En als er onverwacht nieuws komt wat me raakt, mag ik daar best wel even verdrietig over zijn. Maar na een tijdje wil ik dan bewust weer stilstaan bij wat ik wel heb. En dat werkt goed heb ik gemerkt. Ik begin weer een leuker mens te worden.
De ervaring met egoistische zwangeren om me heen heb ik gelukkig niet. Er wordt veel rekening met me gehouden. Soms wel wat gevoelige opmerkingen in enthousiasme, maar daar zijn ze zich dan niet zo bewust van. De situatie was wel wat geforceerd, ik vroeg altijd naar de grote dingen; echo's/kamertje. Maar sinds een week hebben we ook gesprekken over het kiezen van de namen enz enz. En het mooie is dat ze mij er helemaal bij betrekken, wat hebben jullie daar over beslist, wat willen jullie. Het voelt alsof ik weer meetel, ik heb over al die dingen natuurlijk ook al nagedacht. En als ik er geen zin in heb kan ik dan ook aangeven, de situatie is meer open waar ik me heel fijn bij voel.

Je had eigenlijk al verwacht niet veel te zien op de echo? Ben benieuwd of er morgen meer te zien is. En fijn die hardhandige artsen, vooral de assistenten kunnen er iets van. Iig fijn dat er niks vreemds te zien was! Voor ons is Gent 1,5 uur rijden. Voor jullie dus de dubbele reisafstand, dat is echt fors! Kun je dan wel echo's en labafnames in je eigen zhs blijven doen?

Weegschaal, wat een lieve vriendinnen heb je... Daar bof je mee zeg!

@ Susanne; Als ik dan lees dat je mijn situatie heftiger vind, kijk ik heel verbaasd. Want zo denk ik weer bij jullie situatie, je zou het maar hebben! Maar uiteindelijk hebben we hetzelfde, een onvervulde kinderwens met heel veel vragen over de toekomst. Wat willen we, hoe ver gaan we. Fijn dat we elkaar met dezelfde gevoelens een beetje kunnen steunen! Ik mis echt lotgenoten en lees in dit topic zoveel herkennende dingen. Al had ik liever gehad we hier allemaal niet hoefden te schrijven! Qua hoe onze mannen erin staan, ik leer daar ook weer van. Met name het proberen de situatie te accepteren en niet tever vooruit kijken. Wat dat betreft piekeren wij vrouwen ook vaak teveel!
Ik heb veel steun aan mijn moeder, kan altijd mijn verhaal bij haar kwijt. Al is het voor de 100ste keer hetzelfde wat ik vertel. Maar kan me voorstellen dat het ook weer iets is om te vertellen. Omdat het proberen zwanger te worden normaal iets van jou en je partner is. Misschien dat het straks toevallig een keer ter sprake komt, dat je het niet zo officieel hoeft te vertellen. En als je behoefte hebt er over te praten, al is het weer hetzelfde, je mag het altijd hier kwijt. Of via pm!

@ Samantha; Gefeliciteerd!! Wat een goed nieuws zeg. Kan me voorstellen dat je het heel spannend vindt. Hoop dat je een voorspoedige zwangerschap mag hebben en over 8 maanden een kindje in je armen!

Filoria schreef:Weegschaal, wat een lieve vriendinnen heb je... Daar bof je mee zeg!

Zeker! En waar ik eerst dacht, waarom zij wel en wij niet, zijn zij zo begripvol dat deze gevoelens helemaal weg zijn.
Vriendschap met een lach en een traan, dus wil ik ook delen in hun geluk, zoals zij in mijn verdriet.

Maar naast mijn vriendinnen mis ik wel lotgenoten. Want helemaal snappen wat wij doormaken doen ze natuurlijk niet. En die herkenning en begrip vind ik dan weer hier.

Susanne, van harte gefeliciteerd!

Samantha: gefeliciteerd! Begrijpelijk dat je het heel spannend vind, hopelijk heb je over 8 maanden een mooi wondertje in je armen.

LCN en Weegschaal: ik heb echt zoveel respect voor hoe jullie met jullie situatie omgaan. Jullie zijn zulke lieve en ontzettend sterke meiden!! Ik denk veel aan jullie en als ik op het forum kom, kom ik ook altijd nog even in dit topic kijken hoe het met jullie gaat. Zou willen dat ik wat voor jullie kon doen om ervoor te zorgen dat jullie ook een wondertje zouden mogen ontvangen. Hele dikke knuffel voor jullie

Triesje: heb je je ei al gevonden? Voor jou ben ik ook hard aan het duimen en hoop heel erg dat jullie harde werk niet voor niks is geweest!

Filoria: hoe is het met jou meis?

Ik denk aan jullie meiden!!

[quote="Weegschaal"]@ Susanne; Als ik dan lees dat je mijn situatie heftiger vind, kijk ik heel verbaasd. Want zo denk ik weer bij jullie situatie, je zou het maar hebben! Maar uiteindelijk hebben we hetzelfde, een onvervulde kinderwens met heel veel vragen over de toekomst. Wat willen we, hoe ver gaan we. Fijn dat we elkaar met dezelfde gevoelens een beetje kunnen steunen! Ik mis echt lotgenoten en lees in dit topic zoveel herkennende dingen. Al had ik liever gehad we hier allemaal niet hoefden te schrijven! Qua hoe onze mannen erin staan, ik leer daar ook weer van. Met name het proberen de situatie te accepteren en niet tever vooruit kijken. Wat dat betreft piekeren wij vrouwen ook vaak teveel!
Ik heb veel steun aan mijn moeder, kan altijd mijn verhaal bij haar kwijt. Al is het voor de 100ste keer hetzelfde wat ik vertel. Maar kan me voorstellen dat het ook weer iets is om te vertellen. Omdat het proberen zwanger te worden normaal iets van jou en je partner is. Misschien dat het straks toevallig een keer ter sprake komt, dat je het niet zo officieel hoeft te vertellen. En als je behoefte hebt er over te praten, al is het weer hetzelfde, je mag het altijd hier kwijt. Of via pm!

Wat "grappig" is dat eigenlijk he dat je je eigen situatie minder ernstig vindt. Net of je je eigen situatie altijd iets meer relativeert of zo. En dat wij vrouwen teveel piekeren is ook helemaal waar! Ook ik probeer iets meer in het 'nu' te leven en 'we zien het allemaal wel'. Hebben het wel onlangs weer gehad over donor en mijn man is wel helemaal positief, dus ook ik begin dat nu wel te zien zitten. Merk alleen wel dat hij het gevoel heeft dat keuze voor donor automatisch betekent dat ik heel snel zwanger ben. Maar dat is natuurlijk niet gegarandeerd (slagingskansen zijn vrij laag) en daar ben ik dan weer wat sceptischer over. Is op zich wel heel fijn dat hij zo positief is en hoop heeft. Ik durf niet meer zo goed te dromen over hoe zal het straks zijn als we een kindje hebben. Nah ja, afwachten maar. Komende week mogen we naar zkh voor een oriënterend gesprek over KID en volgens mij gaan ze dan bij mij ook inwendige echo doen. Pff zal voor mij mijn eerste 'onderzoek' zijn. Weet dat dat niet zoveel voorstelt, maar ik kan er alweer helemaal over stressen (zowel de ongemakkelijkheid van op zo'n stoel moeten enzo als de 'straks is er met mij ook iets niet goed en wat dan' twijfels).

Wat is voor jou nu het plan? Is het 'gewoon' weer afwachten en doorgaan of gaan jullie toch iets anders proberen?

Liefs!