Hoe voel jij je als je verliefd bent?

Vertel!

Blij, ubervrolijk, lach op mijn gezicht die er niet vanaf gaat, kriebels in de buik als ik hem aan kijk...zoiets

Verslaafd...

Verslaafd idd. Blij, alsof ik met een kleerhanger in mijn mond rondloop, kriebels, niet tot nauwelijks focus, geen eetlust, weinig slapen. Oftewel: eigenlijk algehele ellende :-).

Enorm vrolijk zelfvertrouwen, doe alles vol overgave en vrijwel niks kan me dan van m'n stuk brengen!

Ja, ik heb echt over die vraag zitten nadenken. Van alles half opgeschreven, weer weggehaald en dat woord omschrijft eigenlijk alles wel zo'n beetje voor mij. Zeker hoe ik me nu voel.

'alsof ik moet afrijden/moeilijk tentamen heb'

'beetje ongemakkelijK'

Stik
Toen ik je naam zag staan wist ik al genoeg

Reva schreef:Stik
Toen ik je naam zag staan wist ik al genoeg

Ik kan buikgriep er wel aan toevoegen.

Verliefd zijn heeft ook zijn ellendige kanten. Het is heerlijk om bij elkaar te zijn en het gevoel wat dan door mijn lichaam gaat is heerlijk.

Maar echt het missen als hij er niet is, echt tot buikpijn aan toe, de verslaving idd die is nig het ergste. Vooral het missen vind ik erg pfff

Onrustig, niet kunnen eten.

Maar bij mij wisselen verliefdheid en ongeïnteresseerdheid zich af. Vorige week was ik in staat mijn relatie te verbreken en nu ben ik weer dolgelukkig.

Ben je verliefd Reva?

Enorm blij, grote glimlach, veel zelfvertrouwen en het idee dat ik de hele wereld aan kan! Helaas kan ik nog wel gewoon eten, dat had ik ook wel willen hebben!

Zusje schreef:Ben je verliefd Reva?

Dat weet ik niet . If so, dan voelt het wel heel anders dan de vorige keer dat ik 'verliefd' was, qaardoor ik nu in dubio ben over hoe en wat. Misschien was ik de vorige keren toch niet verliefd en nh wel echt? Al voelt het meer zoals Smikk al plakte uit WA hierboven haha, maar moet ik er wel steeds irritant bij lachen

Is het gedaan met de brandweerman Reev? Of word je nu pas verliefd op hem

Haha, gaat om hem inderdaad

Je gaat er wel beroerd van typen.

Deze pijler werkt ook niet echt mee omdat liefde in één adem wordt genoemd met relatie en seks.

De ene verliefdheid is intenser dan de andere. Maakt nog niet dat de andere niet echt waren naar mijn idee. Gewoon dat het anders was.

Ik heb ook wel eens me zo verliefd gevoeld dat ik niet meer kon eten en alleen maar op de bank van buikpijn lag. Het gevoel wat ik nu heb, is veel minder destructief, al weet ik af en toe niet wat ik nou moet doen van geluk, zo blij ben ik. Neemt inderdaad niet weg dat het gevoel destijds bij anderen minder was of niet oprecht, gewoon anders. Maar dit gevoel nu is goed, rustig en toch intens tegelijk.

* Kriebels
* Onzeker
* Je kunt aan niks anders denken
* Steeds willen weten of hij jou wel leuk vindt
* Niet kunnen slapen omdat je de hele nacht met hem loopt te sms'en, bellen. WA'en etc en daarna klaar wakker zijn!
* Niet kunnen eten.
* Giegelen om de meest rare dingen
* Al zijn hobbies bijzonder interessant vinden terwijll je hiervoor niet eens wat het was.
* Hij is de deur uit en je mist hem nu al!
* Je ongemakkelijk voelen als ie in je buurt is en niet weten hoe je je moet gedragen..

Etc etc!!!

Het is inderdaad zoals anderen al zeiden een verslaafd gevoel, 't geeft ook een heerlijke spanning met zich mee. Best feeling ever.

Ik vraag me serieus af of ik ooit wel eens 'normaal' verliefd ben geweest en wat dan precies normaal is. Al is dat natuurlijk moeilijk te zeggen, omdat iedereen het weer anders voelt. Hoe dan ook, vroeger was ik best vaak verliefd, tenminste, dat dácht ik. Achteraf lijkt het voor mij nu meer alsof ik soms echt geobsedeerd was door een jongen (met name één specifieke jongen). Een tijdje geleden heb ik nog eens dagboeken terug zitten lezen en ik werd daar echt niet vrolijk van. Alles stond in het teken van hem. Deed ie een keer niet leuk in de kroeg, dan was ik daar een week lang beroerd van tot ik hem weer opnieuw zag, bijvoorbeeld. Eigenlijk was dat voor mij dus niet bepaald the best feeling ever, want ik voelde me echt vaker zwaar kut dan helemaal in de wolken. (mijn gevoelens werden dan ook niet beantwoord, al hebben we jaren later nog een poos gescharreld, maar dat was toch heel anders en toen bekeek ik hem ook met andere ogen)
Ook met mijn laatste date begin vorig jaar leek het wel een obsessie te worden. Ik kon nooit zeggen of ik nou verliefd op hem was, maar hoe afstandelijker hij deed en hoe minder ik van hem hoorde, hoe meer ik hem wou en hoe vaker ik maar op mn telefoon keek of ik al wat had gehoord. Ik maakte mezelf helemaal gek (daar weten een paar meiden hier alles van) en was enorm labiel en onzeker en van alles.

Nu, bij mijn vriend, heb ik het anders, maar stukken prettiger ervaren. Het voelt gewoon goed, ik ben graag bij hem, ik denk veel aan hem als hij er niet is, ik kijk uit naar zijn berichtjes en naar het moment dat ik hem weer zie. Toch sta ik er veel rustiger en misschien wel wat rationeler in. Hierdoor heb ik soms getwijfeld aan mijn gevoel, maar ik merk gewoon dat ik me hier veel prettiger bij voel dan bij die ziekelijke geobsedeerde gevoelens die ik voorheen wel eens ervaarde. Is dat gek?

Nee dat is precies wat ik ook heb. En uiteindelijk kan je daarmee veel beter een toekomst opbouwen natuurlijk.