Ben jij trots op jezelf?

ben altijd heel zeker geweest, veel zelfvertrouwen. dit was helemaal zoek toen tygo geboren werd. toen voelde ik me zo rot. dacht dat ik niks goed kon doen en was zo onzeker. dat groeide en ik werd langzaam aan weer trots op mezelf. toen werd nina 6 weken te vroeg geboren. bam, weer dat gat in. hier heb ik echt een tijd last van gehad. maar toen alles weer op de rit was en ik het gezin met 2 kinderen goed draaiende kon houden was ik weer trots. voelde me heel sterk en alles ging voor de wind. totdat nina afgelopen zondag een koortsstuip kreeg. je gaat meteen de fout bij jezelf zoeken, wat niet reeel is natuurlijk. en dus ga ik nu maar weer opbouwen. dat zelfvertrouwen en trots. maar ben wel heel trots op hoe wij zondag gehandeld hebben. dus het is niet helemaal weg, haha....

fiwen wat een heftig verhaal zeg!

Bedankt voor jullie reacties, het gaat gelukkig nu een heel stuk beter maar het blijft jammer. Ik merk namelijk dat ik van die eerste 6 weken heel weinig kan herinneren omdat ik op den duurnalles op de automatische piloot deed en nu zo'n beetje alles van die tijd weg gedrukt heb. Onze dochter huilde de eerste weken zo goed als continu, ze sliep overdag amper en 's nachts steeds maximaal een uur tot anderhalf uur en wilde elke 2 uur minimaal 3 kwartier drinken. Hoe ik het volgehouden heb weet ik niet meer, maar na 6 weken (toen het met mijn man iets beter ging) ben ik even helemaal ingestort en heeft mijn man me naar bed gestuurd en haar een paar uur op zijn arm genomen. Omdat ik heel vast lag te slapen en hij vond dat ik mijn uurtjes nu toch eens echt nodig had heeft hij haar toen een fles gegeven en daar sliep ze ineens 7 uur achter elkaar op en werd lachend en vrolijk wakker We hebben toen 2 dagen om en om fles en borst gegeven en het was heel snel duidelijk dat ze op de flesvoeding veel beter reageerde dan op de borstvoeding en toen ben ik met pijn in mijn hart gestopt met borsvoeding. Daarna nog genoeg andere ellende gehad met eczeem en waarschijnlijk koemelkallergie maar doordat ik nu meer kan slapen kan ik dat ook beter aan en het gaat sowieso elke week beter met haar.

Maar dit hoort eigenlijk helemaal niet in deze topic thuis... Sorry daarvoor.

Ja ik ben trots op mezelf als mama ook was ons meisje zeker de eerste weken niet de makkelijkste en is ze ook nog ter observatie in het ziekenhuis opgenomen. Nu is het een vrolijk en gezellig meisje waar ik erg van geniet. Daarnaast kolf ik al 12 weken alle voedingen van haar, omdat ze niet aan de borst wilde drinken. Ik ben nu weer begonnen met werken en hoop dat ik het kolven nog even vol kan houden.

Een volmondig ja!

Zeker als Joris tijdens het spelen even een kus of knuffel kom geven weet ik dat ik het goed doe. Ik weet dat ik niet alles perfect kan doen, maar doe dat wat ik kan, en geef toe dat er ook fouten bij zitten. Als ik zie hoe lief Joris meestal is en hoe makkelijk dan ben ik trots op hem. Want ik geloof dat dat ook weer heel veel met hem te maken heeft en zijn karakter en niet zo zeer met hoe ik alles doe. Dan ben ik trots dat ik zijn mama mag zijn!

En tot slot ben ik ook heel trots op Dave, die ik een super papa vind. We kunnen goed bespreken hoe we dingen aanpakken wat Joris betreft en liggen dan ook uiteindelijk wel op 1 lijn. Hij is heel betrokken bij Joris en daar super blij mee!

Dus trotsheid alom hier in huis!

Julia schreef:Dromertje, mag ik vragen wat voor aanpak je nu gebruikt? Ik las ook eerder ergens dat je baby heel veel gehuild heeft? Dat herken ik wel, mijn dochter was ook een huilbaby tot ze goede voeding en medicatie kreeg. Wel is ze nog steeds vrij gevoelig.
En of ik trots ben..ik weet het niet. Ik geef mezelf niet zoveel credit vaak. Ik vind het vaak niet goed genoeg, dat ik niet genoeg tijd aan haar spendeer. Of als ik haar (ze is 4 18 weken) even alleen laat spelen, voel ik me soms al schuldig. Ben te streng voor mezelf.

Tuurlijk mag je dat vragen! Sinds ik begonnen met om Y.inthe volledig flesvoeding op verzoek te geven ging het al een heel stuk beter. Daarbij draag ik haar heel erg veel in de draagdoek en hou ik haar heel erg veel bij me. Ik merk gewoon dat ze knetteriger is als ze moet wachten op haar voeding, daardoor minder goed slaapt, daardoor weer moe en mopperig is and so on. Ik probeer zoveel mogelijk in te springen op de signalen die zij geeft. Eerder wilde ik graag dat ze 5 flessen van 180 cc kreeg, maar als zij nu 10 flessen van 90 cc wil is dat ook prima. Zij bepaald nu volledig het ritme en de voedingstijden en als ze wil knuffelen of bij ons wil zijn, dan is ze lekker bij ons. Op deze manier is zij veel vrolijker, waardeer ik haar meer, zit ik beter in mijn vel en dat heeft natuurlijk ook weer invloed op Y.inthe. Ik ben hier heel bewust mee bezig, ik maak nu bewust tijd vrij om met haar te knuffelen en te spelen.

Zij speelt nu ook regelmatig alleen in de box of op het speelkleed hoor, zolang zij vrolijk is laat ik haar spelen, maar als ze er genoeg van heeft dan knoop ik haar in de draagdoek. Ze móet wel af en toe alleen spelen, omdat ze ook moet leren rollen e.d. en dat kan niet als ze alleen maar in je armen ligt.

In het begin niet. Beide kinderen hebben wat gezondheidsproblemen gehad in het begin en dat vreet behoorlijk aan je zelfvertrouwen. Nu kan ik zeggen dat ik wel trots op mezelf ben. Ik heb het heel zwaar gehad na Jens zijn geboorte. Hij belandde in het ziekenhuis met een hele zware longontsteking en ik kreeg last van mijn rug. Dat bleek een hernia te zijn en ik moest geopereerd worden toen Jens 6 maanden was. In het ziekenhuis bleek toen ook dat ik reuma had. Daar heb ik een behoorlijk agressieve vorm van en toch doe ik alles nog. Ik heb best wel een zware baan waar ik er fysiek voor de volle 100% moet staan. Dat werk doe ik 3 dagen in de week, welke dienst dan ook (onregelmatig). Ook thuis kan en doe ik nog alles zelf. Ja, dit gaat gepaard met veel pijn en soms kan ik het even niet meer hebben. Maar je moet wel want je hebt kinderen en daar moet je goed voor zorgen. Dus ja, ik ben wel trots op mezelf als moeder en als vrouw zijnde.

Ik ben ook wel vaak trots op mezelf ja..
Komt ook doordat ik vaak een complimentje krijg van m'n kinderen.

Lieskuh schreef:In het begin niet. Beide kinderen hebben wat gezondheidsproblemen gehad in het begin en dat vreet behoorlijk aan je zelfvertrouwen. Nu kan ik zeggen dat ik wel trots op mezelf ben. Ik heb het heel zwaar gehad na Jens zijn geboorte. Hij belandde in het ziekenhuis met een hele zware longontsteking en ik kreeg last van mijn rug. Dat bleek een hernia te zijn en ik moest geopereerd worden toen Jens 6 maanden was. In het ziekenhuis bleek toen ook dat ik reuma had. Daar heb ik een behoorlijk agressieve vorm van en toch doe ik alles nog. Ik heb best wel een zware baan waar ik er fysiek voor de volle 100% moet staan. Dat werk doe ik 3 dagen in de week, welke dienst dan ook (onregelmatig). Ook thuis kan en doe ik nog alles zelf. Ja, dit gaat gepaard met veel pijn en soms kan ik het even niet meer hebben. Maar je moet wel want je hebt kinderen en daar moet je goed voor zorgen. Dus ja, ik ben wel trots op mezelf als moeder en als vrouw zijnde.

Grappig eigenlijk dat je in het begin niet trots was op jezelf. Kan het me wel voorstellen, als je zoveel over je heen krijgt en je niet lekker in je vel zit dat je niet trots bent. Maar wilde toch even zeggen dat ik je zeker in die periode ook een supermama vond. Zoveel wat niet ging zoals zou moeten en toch vond ik altijd dat je weinig te klagen had en gewoon doorging. Superknap!

Ja ik ben trots op mezelf.

Zeker na de zwangerschap en bevalling van Fleur, ben ik eigenlijk alleen nog maar meer trots geworden.
Eerst was ik al erg trots omdat het me zo goed lukte allemaal met Myrthe. Het is toch je eerste kind, alles is nieuw en je moet je weg er maar in zien te vinden. De eerste maanden waren door een PND heel zwaar, maar daar ben ik wel zèlf uitgekomen, zonder medicijnen o.i.d. dus. Als ik dan kijk naar hoe Myrthe is, hoe ik haar opvoed en hoe zij daardoor zichzelf zo goed ontwikkelt, ja dan ben ik trots.

Fleur is, vergeleken met Myrthe, een kindje met wat meer zorgen. Maar ook dat gaat me goed af allemaal. Af en toe verbaas ik mezelf er zelfs over hoe goed je dat allemaal kan doen, zonder dat je er enige ervaring mee hebt.
De zwangerschap van haar was loodzwaar, maar het is me wel gelukt om vol te houden. En nu is ze alweer 3 maanden bijna en het gaat allemaal hartstikke goed met 2 kinderen.

Tuurlijk heb ik ook momenten van schuldgevoel of dat ik vind dat ik geen goede moeder ben ofzo. Maar ik denk dat iedereen dat wel heeft en dat je dan vooral moet kijken naar je kind en dan moet kunnen inzien hoe goed het met je kind gaat. Dat heb jij toch maar mooi even gedaan.
Moet wel zeggen dat ik het waarschijnlijk zonder man allemaal veel zwaarder zou vinden. Of ik dan ook zo trots was geweest, dat weet ik zo net nog niet.. Alleen al daarom vind ik dat alleenstaande moeders die het ook allemaal alleen redden, bijzonder trots op zichzelf mogen zijn!

LMCurious schreef:
Grappig eigenlijk dat je in het begin niet trots was op jezelf. Kan het me wel voorstellen, als je zoveel over je heen krijgt en je niet lekker in je vel zit dat je niet trots bent. Maar wilde toch even zeggen dat ik je zeker in die periode ook een supermama vond. Zoveel wat niet ging zoals zou moeten en toch vond ik altijd dat je weinig te klagen had en gewoon doorging. Superknap!

Dat is ontzettend lief van je, dank je wel