Ik moet verder maar..

Ik moet verder met mijn leven. Maar wil het eigenlijk helemaal niet. Heb helemaal geen zin meer om verder te gaan.. ik ben nu op therapeutische basis weer 2 keer per week, maximaal 2 uur aan het 'werk' (ik hoef alleen maar aanwezig te zijn). En het kost me zoveel moeite om er heen te gaan. Ik sta te trillen op mijn benen en wil liever gewoon niet. Net als de rest van mijn leven. Soms heb ik er wel zin in, maar meestal niet. De huisarts deed alsof mijn ad een wondermiddel was en mijn leven gekleurd was nu :S Was dat maar zo. Vraag me soms af waarom ik nog verder zou moeten. Als alles zoveel energie kost, waarom zou ik het eraan besteden. Het lijkt me zo fijn om wakker te worden zonder al deze sombere feelings. Een fijne relatie die is zoals ik een relatie graag wil..
Frustratie en verdriet dat mijn vader er gewoon echt niet meer is. Ik kan het gewoon niet accepteren.. Ik zal zo graag nog een keer contact met hem hebben. Willen horen hoe het met hem gaat, of hij ook echt de rust heeft gevonden die hij zocht. Ik mis hem echt..

Ik zit in de knoop, en de enige reden waarom ik er uit probeer te komen is omdat ik er nou eenmaal nog ben. En natuurlijk voor mijn zoontje doe ik mijn best. Maar verder ben ik het echt allemaal nog steeds kwijt..

Ahh meisje toch wat naar.
Het gemis van je vader moet intens voor je zijn. Dat gemis kan ook niemand je weg nemen en zal ook nooit weg gaan. Ik vind het heel erg naar voor je en ik hoop dat je het toch ooit zou kunnen accepteren. Dat maakt het waarschijnlijk dan draaglijker voor je.
Loopt je relatie nog altijd niet zoals gehoopt ? Ik vraag me af of daar ook niet heel veel energie in gaat zitten. Juist die energie die je nu niet hebt.
Ik weet hoe je je voelt ik voel hetzelfde. Het is verschrikkelijk alhoewel ik langzaam het idee hebt eruit te kunnen klimmen en weer positieve dingen in het leven zie.
Ik hoop heel erg dat jij dat ook gaat krijgen. Dit is niet fijn dat is 1 ding wat zeker is maar je komt hier wel uit.
Geloof in jezelf en lees je eigen onderschrift elke dag opnieuw op !!!

Ik heb even geen woorden, maar wil je wel een knuffel geven.

Is het niet tijd om aan te geven dat je er nog niet klaar voor bent en dat je (wat werk betreft) een stapje terug wilt nemen? Je hoeft niet in het tempo van de wereld therapeutisch bezig te zijn, er zijn andere manieren van therapie die wellicht veel beter bij je passen.

Ik kan me niet voorstellen hoe je je moet voelen. Het op papier zetten ( of het forum ) kan even lekker zijn want dan schrijf je het van je af. Daarom wil ik je ook even een knuffel geven en zeggen dat je niet alleen bent. Er zijn mensen hier op het forum die hetzelfde of soortgelijk hebben meegemaakt. Hoop dat je aan hun ook een beetje steun kan hebben..