Hoe nu verder?

Weet niet of deze misschien meer in persoonlijk thuis hoort, maar eigenlijk is t soort van een vervolg op mn andere topic. Alleen is dat onderwerp niet echt meer van toepassing, vandaar een nieuwe.

Zoals daar dus ook al staat, de kogel is door de kerk, we gaan uit elkaar. Nog steeds lijkt het hem niets te doen, maar goed, dat kan ook mijn (foute) interpretatie zijn. Iedere dag op het werk heb ik wel een breek-moment, dat ik daar weer sta te brullen. Ik probeer me goed en sterk te houden, maar ik weet niet hoe. Ook niet hoe ik hier uit moet komen. Qua regelen laat ie alles aan mij over, en dat is ook niet gemakkelijk kan ik zeggen. Dan denk ik oh ik bel de makelaar even, maar dat valt dan vies tegen.

En nu? Ik weet gewoon niet wat nu. Waar ik moet/wil/kan gaan wonen. Moet ik blijven werken waar ik werk? Hoe moet ik in hemelsnaam alleen voor mn beesten gaan zorgen? En hoe moet ik zonder hem? Ik dacht serieus dat we het goed en leuk hadden samen. (uitzonderingen daargelaten, maar ieder huisje heeft wel eens een kruisje natuurlijk) Dat we samen oud zouden worden. Maar nu is er geen wij meer, alleen een ik. Maar wat ben ik zonder hem? Voor zover ik er nu over denk echt geen ene reet. Wij samen hadden het leuk, lekker uit eten, drinken, op vakantie. Ik zou niet weten hoe ik nu verder moet. Lekker dramatisch misschien, maar ik vind het ook nogal een drama.

Iemand tips?

Je doet niet dramatisch hoor, je leven verandert in een keer en dat is een hele klap. Ik heb je vorige topic niet gevolgd, maar een verbroken relatie is gewoon ontzettend klote. Het is lastig omdat je opeens in een nieuwe situatie terecht komt en de dingen moet regelen. Waarom helpt hij niet? Heel veel sterkte toegewenst. Doe je verhaal bij je vrienden/familie, vraag ze om hulp waar je dat nodig hebt, of ga er gewoon heen om even een knuffel te halen. Geef jezelf ook op tijd rust, want het is al stress vol genoeg en dan moet je uitkijken dat je jezelf niet voorbij gaat.

[

Jeetje meis!! Heb je vorige topic wel gelezen, maar niet echt gereageerd!! Wat verschrikkelijk naar allemaal zeg!! Hoe het toch zomaar opeens zo kan veranderen!! Het is wel erg oneerlijk dat hij alles aan jou over laat. Hoe is je sociaal leven in de buurt van je werk? Want het is belangrijk dat je een goede plek hebt om te wonen, waar je meer hebt als alleen werk. Of in ieder geval iets kunt opbouwen. Ik wil je heel veel sterkte wensen!!

Toen mijn relatie uitging voelde het alsof mijn wereld instortte. Drie maanden nadat ik op mezelf ging wonen kreeg ik met m'n vriend (die toen al 4 jaar op zichzelf woonde en een stuk verder en volwassener was dan ik) dus ik heb eigenlijk altijd een stabiele basis om me heen gehad. Ik kon ook echt niet zonder, dacht ik. Ik heb me wekenlang ontzettend leeg en verdrietig gevoeld, ik miste iemand om me heen, om tegenaan te kruipen, mee te praten, knuffelen, leuke dingen mee te doen. Maar opeens, ik denk na twee of drie maanden, realiseerde ik me ineens hoe afhankelijk ik me eigenlijk altijd had opgesteld. Ik leefde niet mijn eigen leven, maar stemde mijn leven af op dat van m'n vriend. En daarmee legde ik mezelf enorme beperkingen op. Ik ben meer gaan doen met vriendinnen en familie, leerde om een vrije avond te waarderen, en stiekem werd ik steeds gelukkiger met mijn vrije en onafhankelijke leven. Bij mij is het dus echt een proces geweest, en ik kan oprecht zeggen dat ik er als een leuker en gelukkiger persoon uit ben gekomen. Uiteindelijk zijn mijn vriend en ik weer samen gekomen, ik denk vooral door de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt, maar dat is vooral een hele leuke bijkomstigheid. Ik sta nu anders in m'n relatie, ben een stuk gelukkiger en waardeer de dingen die ik met mijn vriend doe ook nog eens meer. In mijn geval is dit met dezelfde jongen als voordat het uitging, maar dat hoeft natuurlijk niet. Belangrijkste is dat jij nu de tijd neemt om dit alles te verwerken, met alle pijn en verdriet die daarbij horen, en dat je dan langzaam maar zeker gaat ontdekken welke dingen JOU gelukkig maken in het leven. Ik denk namelijk dat je pas echt gelukkig kan zijn in een relatie als je gelukkig bent met jezelf.

In elk geval heel veel sterkte!

Wat rot om te lezen meis, allereerst een knuffel .

Ten tweede zou ik een lijst maken van dingen die je moet regelen. Denk bv aan dit soort dingen:
- Mensen op de hoogte brengen
- Makelaar bellen
- Eigen woonruimte zoeken of vragen of je bv bij je ouders mag en ook bedenken vanaf welk moment je wilt vertrekken, wat mogelijk is (tot bv het huis verkocht is of gaat hij weg of wil jij gelijk weg?).
- Ook vragen of je je dieren mee kunt nemen of bespreken of je ze tijdelijk bij hem mag laten tot je eigen woonruimte hebt.
- Bedenken wat voor woningruimte je denkt nodig te hebben (flatje, benedenwoning etc), hoeveel je daaraan uit kunt geven per maand en hoe je aan eigen woonruimte wilt komen (particulier huren, via de wbv of bv kopen)
- Bedenken of je daar nog wilt blijven werken (mss is het een andere stad? wellicht geeft het voorlopig wel afleiding)
- Alle gezamenlijke zaken scheiden. Denk aan bankrekeningen, verzekeringen, abonnementen etc.
- Bedenken/ bespreken hoe en wanneer jullie de spullen gaan verdelen
- Je inderdaad bedenken wie jij bent en wat jij wilt. Wat je nu fijn zou vinden. Verwen jezelf de komende tijd wat meer. Ga naar de schoonheidsspecialiste, koop dat topje, ga naar de kapper etc. Bedenk ook of je mss een cursus wilt gaan volgen of een nieuwe sport wilt gaan proberen. Zodra jullie echt uit elkaar zijn, dus niet meer samen in 1 huis, is het fijn als je 's avonds wat te doen hebt. Hoeft niet elke avond maar kijk wat voor jezelf prettig is. Bij dit soort dingen leer je ook gelijk nieuwe mensen kennen. Sta daar ook voor open.
- Vraag vriendinnen of ze zin hebben om langs te komen of zin hebben om iets leuks met je te ondernemen.
- Geef jezelf ook de tijd om verdrietig te zijn.

Heel veel sterkte meis...

Ik heb het ook gevolgd en veel aan je verhaal gedacht. Wat verdrietig dat het zo is gelopen.. Heel veel sterkte gewenst!

Thanks voor alle lieve reacties @ iedereen, doet me wel een klein beetje goed

@Jolee, hoe is het nu met jou?
@Yvette, thanks
@Maddie, van huis uit ben ik niet zo'n sociaal persoon, dat om te beginnen. Maar alles hier is, nouja was, meer van ons samen. En over het algemeen blijft mijn eerste reactie dat iedereen hier het heen en weer kan krijgen, en dat ik naar mn ouders ga, maar of dat wijsheid is? Zij wonen inmiddels ook niet meer in de plaats waar ik geboren ben, in de plaats waar zij nu wonen heb ik op mijn ouders na niemand, nog minder dan hier dus.

@Ava, zo voel ik me nu dus ook. Alsof er een bulldozer over me heen is gereden of zo, en dan een paar keer heen en weer. Ik herken me ook wel een beetje in de rest van je verhaal, ik ben meteen samen gaan wonen, dus heb niet eerst op mezelf gewoond. En ik heb altijd wel een grote mond, maar dat is vooral schone schijn. Ik kan ook niet echt (of echt niet) voor mezelf zorgen, kook nooit, eet niet gezond. En dan heb ik straks ook nog eens mn beesten, ik weet echt niet hoe ik dat allemaal moet gaan doen.
Wat een fijn happy end heeft jouw verhaal ik kan alleen maar hopen/dromen dat dat bij mij ook is, maar dat zie ik eigenlijk niet gebeuren, hoe pijnlijk ook. Ik whatsappte m laatst dat ik voor nu alleen maar kon hopen dat we elkaar in de toekomst ooit nog eens tegen zouden komen, en dat t dan misschien wel weer wat zou kunnen worden. Maar daar reageerde hij niet op, dus dat maakte het pijnlijk duidelijk. Daardoor denk ik dan meteen weer heeft ie niet toch een ander, maar goed, ook dat maakt allemaal niets meer uit.

@Zusje, kijk, dat zijn goede tips en vragen. Alleen heb ik dus echt geen idee, ik weet gewoon niet wat ik wil. En wat ik kan, ik weet niet of ik hier wel kan blijven wonen met mn beesten, terwijl ik hier helemaal niet vandaan kom. Ons leven samen was hier leuk, maar vind ik het hier in mn uppie ook nog wel ok? Geen idee. En het wisselt ook per seconde. Het ene moment denk ik, ik ga kijken of ik in dit huis kan blijven wonen. Dan denk ik, nee ik zoek iets anders, een beetje meer in de buurt van mn werk (niet echt een super-buurt), het andere moment denk ik fuck it, ik ga naar mn ouders. Dat laatste zou sowieso alleen tijdelijk zijn natuurlijk, dus of ik daar echt iets mee oplos/bereik, ik denk het niet. Maar het is voor nu wel het enige veilige en vertrouwde wat ik heb. Van hen weet ik dat ze er altijd voor me zijn, de rest kan zomaar ineens wegvallen.
Dus ja, ik moet het eerst nog maar verder laten bezinken denk ik?

@Sogood, dank je

Wel heb ik inmiddels een andere knoop doorgehakt. Over 2 weken zouden we op vakantie gaan, en hij zei laatst toen het eigenlijk al over was, dat ik het restant maar gewoon moest betalen. (had alleen nog maar de aanbetaling gedaan) Hij zei ik denk dat we dat wel kunnen. Dom als ik ben heb ik dat gedaan, daar had ik 2 dagen later alweer spijt van. Maar ja, de annuleringsverzekering vergoedt niets zolang de hypotheek nog op beide namen staat, dus dan spoel je wel een hoop geld door de plee. Met iemand anders wil ik geloof ik niet, en niemand heeft nog zoveel vakantiedagen aan t eind van het jaar (en het is een dure reis). Wat hij doet weet ik niet, maar ik heb besloten om te gaan. Die vakantiedagen moet ik toch opmaken voor het einde van het jaar, en van thuiszitten word ik ook niet vrolijk denk ik. Dus dan maar gewoon gaan, ik wilde heel graag, maar vind t wel echt te spannend. Maar goed..we gaan het zien.

Wat goed van je dat je alsnog op vakantie gaat! Misschien is het juist goed om even er tussenuit te zijn in je eentje. Weet je.. Je bent vaak sterker dan je zelf denkt. En natuurlijk kan je ook voor jezelf zorgen, die praktische dingen kan je toch gewoon leren? Daar zou ik me niet teveel zorgen om maken.. Het is heel moeilijk, verdrietig en dat zal het nog wel eventjes zijn maar durf op jezelf te vertrouwen. Sterkte.

Wat goed van je dat je gewoon op vakantie gaat zeg!! Ja... als jij niet gebonden bent aan je woonplaats is het alweer een ander verhaal. Maar wel lastig als je van baan zou moeten veranderen, want de markt is nu ook niet super qua banen.

Ik heb vorig jaar september zelf een breuk meegemaakt, was ruim vier jaar met hem samen en we woonden samen in een huurhuis. Ik was toen ook helemaal gebroken, maar wat hier al gezegd werd, ik kwam er ook als persoon beter uit. Ben echt wel verandert, positiever geworden. Het rare feit is dat we nu weer samen zijn en dat we met de tijd ook weer gaan samen wonen. Maar ik hoop dat jij ook gelukkiger zult worden. En je zult nog opkijken wat je allemaal wel kan. Als je nog niet echt kunt koken, kun je het ook leren. Pak eens een kookboek, of vraag je moeder om tips oid.

Blijf het erg verdrietig vinden voor je!! Heel veel sterkte

Kijk vooral vooruit. Nu is het klote, hier moet je doorheen, maar trek je op aan de situatie over een halfjaar. Dan is het allemaal weer beter.

Koken gaat echt wel lukken hoor. Simpel beginnen en steeds verder gaan daarin. Ik kon ook niet koken toen ik op mezelf ging. Mijn 1e maaltijd was spaghetti (waarvan de helft in de gootsteen beland was bij het afgieten) met een plak kaas erop.

PlugInBaby schreef:
@Jolee, hoe is het nu met jou?

Lief dat je het vraagt. Het gaat... komt wel weer.

@Sogood, het praktische is inderdaad het echte 'probleem' ook niet. Ik heb nooit voor mezelf gekookt, en ik leef nog steeds. Als we allebei thuis waren kookte hij, en door hem heb ik ook door de jaren heen veel meer leren eten.
Het is gewoon heel moeilijk en pijnlijk om te beseffen dat er geen wij/ons meer is. We hebben samen al zoveel leuke en mooie dingen gedaan, en er stond nog zoveel op de planning. Ik weet gewoon niet wat er nou nog leuk aan is zonder hem, en hoe ik dat voor me moet zien. Het klinkt een beetje wazig en ik bedoel het anders denk ik, maar zo komt het er nu niet uit :p

@maddie, nog een succesverhaal, wat bijzonder dat jullie nu ook weer bij elkaar zijn, en fijn dat het nu goed gaat!

Ondertussen ga ik maar weer verder denken en twijfelen over het hoe en wat. Ik zie het alleen echt niet. Hoop dat de vakantie me in positieve zin verheldering biedt, al denk ik van niet maar goed. Dan kan ik achteraf in ieder geval geen spijt hebben dat ik niet ben gegaan.

PlugInBaby, het wordt een periode met veel verdriet en pijn maar ook een hele leerzame en waardevolle periode en ik weet zeker dat je hier sterker uit komt. Maddie en ik zijn toevallig weer bij onze "ex" terecht gekomen, maar dat is voor mij niet het belangrijkste wat ik uit die periode heb gehaald. Ik voel me sterker en onafhankelijker dan ooit en ben oprecht gelukkig met mezelf. En als je goed in je vel zit komt een leuke vent vanzelf wel weer een keer

Hoe gaat het met je?

Wat verdrietig om te lezen dat het over is tussen jullie.

Ik wil je heel veel sterkte wensen!

Lavendel schreef:Hoe gaat het met je?

Ik heb je verhaal gelezen, wat moeilijk zeg.
Ik ben ook wel erg benieuwd hoe het nu met je gaat.

Wat lief dat jullie nog aan me denken

Hoe het nu gaat? Uhm, ronduit kut. Ben nu mn spullen aan het pakken voor mn vakantie. We hadden een reis geboekt van 23 dagen, en ik ga alleen. Dat an sich vind ik al heel spannend en moeilijk. Vandaag ook voor het laatst gewerkt, een dikke knuffel van al mn lieve collega's en de kindjes gekregen. Ga morgen al naar mn ouders met de beesten, mn broer en oma nog even zien enzo. Dan slaap ik het weekend daar, maandag vertrek ik. Mn vader brengt me naar schiphol samen met mn zusje, en ik zal het zwaar krijgen denk ik, maar goed. Beter spijt hebben van iets wat ik wel heb gedaan, dan andersom. Hoop ik tenminste :p Ik voel en denk heel veel, maar dat komt er niet echt duidelijk uit, maar zo staat het er nu ongeveer voor. Hopelijk morgen nog iets regelen met de auto, en na de vakantie de makelaar laten komen, woonruimte zoeken, en dat soort shit dingen..

Jeetje meid wat een ellende. Ik vind je heel erg stoer dat je toch op reis gaat in je eentje, en ik hoop dat je dat nou net even de juiste afstand kan geven.

Veel sterkte wat een rot!! Hoop dat je een fijne vakantie hebt!
Afstand kan nemen van de situatie en even nergens aan hoeft te denken!

PlugInBaby schreef:Wat lief dat jullie nog aan me denken

Hoe het nu gaat? Uhm, ronduit kut. Ben nu mn spullen aan het pakken voor mn vakantie. We hadden een reis geboekt van 23 dagen, en ik ga alleen. Dat an sich vind ik al heel spannend en moeilijk. Vandaag ook voor het laatst gewerkt, een dikke knuffel van al mn lieve collega's en de kindjes gekregen. Ga morgen al naar mn ouders met de beesten, mn broer en oma nog even zien enzo. Dan slaap ik het weekend daar, maandag vertrek ik. Mn vader brengt me naar schiphol samen met mn zusje, en ik zal het zwaar krijgen denk ik, maar goed. Beter spijt hebben van iets wat ik wel heb gedaan, dan andersom. Hoop ik tenminste :p Ik voel en denk heel veel, maar dat komt er niet echt duidelijk uit, maar zo staat het er nu ongeveer voor. Hopelijk morgen nog iets regelen met de auto, en na de vakantie de makelaar laten komen, woonruimte zoeken, en dat soort shit dingen..

Pfhoeh, pittig hoor! Dit zijn echte rot tijden .
Ik hoop dat je ondanks alles toch een beetje van de vakantie kunt genieten.
Waar ga je naartoe? Stoer van je dat je alleen gaat!

Wat heftig allemaal!! Je hebt je baan dus opgezegd begrijp ik? Hoop dat het na de vakantie allemaal snel zal gaan. Ook met de verkoop van het huis en het vinden van een andere woonruimte en baan. Het is niet niks allemaal! Hoop dat je wel een beetje kunt genieten van je vakantie!! Wel lang hoor 23 dagen. Maar je zal er zeker sterker uit komen!! Zal aan je denken!!

Wat dapper dat je die reis nu alleen gaat maken. Ik hoop dat je er toch van kan genieten en dat het je rust en nieuwe energie geeft.
Heel veel sterkte met alles wat er nu op je af komt.