Onder vier ogen praten met je vader?

Is dat een probleem?

Ik heb heel veel dingen waar ik mee zit van eerder, vanaf mijn geboorte tot nu.
Daar wil ik graag met mijn vader over praten, hij wil dat niet, hij wil alleen in gesprek waar mijn stiefmoeder bij is.

Ik heb op dit moment ruzie met haar omdat we elkaar niet echt liggen we zitten niet op 1 lijn. En als we praten loop het altijd af met ruzie.
Op dit moment zit ik met heel veel dingen en heb ik heel veel vragen, nu wil hij niet met mij alleen praten, maar in mijn ogen is dat niet normaal.


Mijn ouders zijn nu 11 jaar gescheiden, ook daar heb ik nog vragen over, mijn vader is er toen vandoor gegaan met mijn tante, is ook niet mals.
Het gaat erom dat ik graag duidelijkheid wil over bepaalde dingen wat er toen speelde en waar ik nu nog mee zit.

Waar alleen hij me antwoord op kan geven, maar hij wil dat niet zonder mijn stiefmoeder want dat voelt voor hem als verraad zegt ie.
Hoe denken jullie hierover?

Moeilijke situatie zeg.

Ik snap niet goed dat je vader niet onder 4 ogen met je wilt praten. Je bent zijn dochter.. iets dichterbij dat dat is er niet.

Wil je er veel sterkte mee wensen en hoop dat je je antwoorden toch zult vinden/krijgen!

Hij heeft me gebeld over de telefoon laatst, nu zei die net dat dat een gesprek onder vier ogen was.
We wonen zo dicht bij elkaar..

En over de telefoon vind ik gewoon onpersoonlijk, ik kon het niet goed uitleggen..

Punk'd schreef:Moeilijke situatie zeg.

Ik snap niet goed dat je vader niet onder 4 ogen met je wilt praten. Je bent zijn dochter.. iets dichterbij dat dat is er niet.

Wil je er veel sterkte mee wensen en hoop dat je je antwoorden toch zult vinden/krijgen!

Eens, lijkt me erg lastig als je vader niet met je onder 4 ogen wilt praten. Hier is dat nooit een probleem geweest gelukkig.

Ik zit ook met de vraag of ik wel gewenst was eerder...
Mijn ouders waren nog jong en ik was altijd bij opa en oma en zei waren de hort op...

Nu hij het afwijst om met me te praten word dit gevoel sterker..

Ik kan zo vaak als ik wil met mijn vader onder vier ogen praten. Ik ben zijn dochter en hij houdt verschrikkelijk veel van me. Daarnaast is hij een oprechte vriend van me en steunt me in alles wat ik doe.

Maar dat doet niks af aan jouw verhaal. Ik proef dat je echt op zoek bent naar de erkenning die je als dochter hoort te krijgen van je vader. Horen of je vroeger wel of niet gewenst was, gaat jou niet gelukkiger maken. Stél hij zegt 'nee, je was niet gewenst'.. dan ben je nóg verder van huis. Stel hij zegt dat je wel gewenst was, en jij gelooft het niet, ben ook verder van huis. Kortom: van die antwoorden ga jij echt niet opeens gelukkiger worden.

Wellicht heeft hij bepaalde angsten om het gesprek met je aan te gaan en wil hij daarom je stiefmoeder erbij hebben. Dat kan. Feit is wel dat dat nu de situatie is.. je kan dus twee dingen doen: of dat gesprek aangaan met je stiefmoeder erbij. Of het gesprek niet aangaan. Waarom hij niet met je alleen wil praten, dat kan ik je niet beantwoorden. Dat het niet juist is, ook daar heb je gelijk in. Maar dit is de situatie zoals hij is. Als hij niet wil, dan kan je hem niet dwingen.

De erkenning die jij zoekt, ga je momenteel niet vinden bij je vader. Je voelt je niet gewenst en ziet zijn reactie nú als verklaring dat je tig jaar geleden ook niet gewenst was. Dat kan totáál los staan van elkaar en zou ik niet gaan linken als ik jou was. Zie het als twee losstaande gebeurtenissen. En tuurlijk, er zal vast nog meer gebeurd zijn dat jou dat gevoel heeft gegeven of versterkt maar ik zou écht ophouden met redenen te zien waarom jij toen wel/ niet gewenst was. Feit is dat je er nu bent.. Haal je eigenwaarde ergens anders vandaan, zoek hem in andere dingen dan hierin.

Caro schreef:Ik kan zo vaak als ik wil met mijn vader onder vier ogen praten. Ik ben zijn dochter en hij houdt verschrikkelijk veel van me. Daarnaast is hij een oprechte vriend van me en steunt me in alles wat ik doe.

Maar dat doet niks af aan jouw verhaal. Ik proef dat je echt op zoek bent naar de erkenning die je als dochter hoort te krijgen van je vader. Horen of je vroeger wel of niet gewenst was, gaat jou niet gelukkiger maken. Stél hij zegt 'nee, je was niet gewenst'.. dan ben je nóg verder van huis. Stel hij zegt dat je wel gewenst was, en jij gelooft het niet, ben ook verder van huis. Kortom: van die antwoorden ga jij echt niet opeens gelukkiger worden.

Wellicht heeft hij bepaalde angsten om het gesprek met je aan te gaan en wil hij daarom je stiefmoeder erbij hebben. Dat kan. Feit is wel dat dat nu de situatie is.. je kan dus twee dingen doen: of dat gesprek aangaan met je stiefmoeder erbij. Of het gesprek niet aangaan. Waarom hij niet met je alleen wil praten, dat kan ik je niet beantwoorden. Dat het niet juist is, ook daar heb je gelijk in. Maar dit is de situatie zoals hij is. Als hij niet wil, dan kan je hem niet dwingen.

De erkenning die jij zoekt, ga je momenteel niet vinden bij je vader. Je voelt je niet gewenst en ziet zijn reactie nú als verklaring dat je tig jaar geleden ook niet gewenst was. Dat kan totáál los staan van elkaar en zou ik niet gaan linken als ik jou was. Zie het als twee losstaande gebeurtenissen. En tuurlijk, er zal vast nog meer gebeurd zijn dat jou dat gevoel heeft gegeven of versterkt maar ik zou écht ophouden met redenen te zien waarom jij toen wel/ niet gewenst was. Feit is dat je er nu bent.. Haal je eigenwaarde ergens anders vandaan, zoek hem in andere dingen dan hierin.

Ik ben helemaal niet op zoek naar erkenning, dat is wel het laatste waarom ik met hem in gesprek wil gaan.
Op dit moment heb ik heel veel vragen, ik kan met haar niet opschieten, 11 jaar terug was het nog mijn tante en nu mn stiefmoeder, ze heeft de meest vreselijke dingen gedaan om maar aandacht van mn vader te krijgen, voorheen was ze getrouwd met mijn oom, die heeft ook de meest nare dingen met haar beleefd, ze is alleen maar uit op aandacht en is bang dat ze alles niet meekrijgt van wat er gezegd word daarom wil ze erbij zijn, mijn pa moet nu toestemming aan haar vragen om met zijn eigen dochter in gesprek te gaan. Dat is toch absurd.

Ik had eerder een superband met mijn vader, twee handen op een buik, door haar komst is alles veranderd.
Ze heeft zelf ook 2 kinderen die heeft ze het huis uigezet en wonen nu bij hun vader, ze wil alleen zijn met mijn vader, dat is toch niet van deze wereld, ik werd nooit ergens bij betrokken, en verjaardagen werden overgeslagen.

Waar het me nu om gaat is dat ik duidelijkheid wil, zodat ik dingen een plekje kan geven.
Ik loop al 8 jaar bij een psycholoog, en we zijn nu zover dat ik heel veel dingen tekort gekomen ben eerder, ik heb daar onlangs met mijn moeder over gepraat, leuk gesprek gehad en heel veel dingen te weten gekomen, en dat moet ook met mijn vader.

Je gaat niet echt inhoudelijk in op het advies dat ik je probeer te geven. Maar je gaat door met je eigen verklaring waarom je tante/ stiefmoeder eigenlijk een bitch is en dat jij gelijk daarin hebt. Dat kun je prima hebben, kan ik niet beoordelen, maar probeer iets te doen aan de rest. Dit is de situatie en natuurlijk, als jij vragen hebt zou je die moeten kunnen stellen, maar een gesprek afdwingen zoals jij het wil.. dát zit er blijkbaar bij je vader niet in. Dáár zul je ook mee moeten omgaan.

En ik zie toch echt nog steeds iemand die eigenlijk dolgraag van haar vader wil horen dat hij van haar houdt, en trots op haar is. Dat bedoelde ik met het stukje erkenning.

Misschien heb je ook wel gelijk het is ook zo vreselijk moeilijk allemaal...
Gisteren heb ik het contact verbroken, hij begon over de sms dat hij dingen uit het verleden niet meer wil oprakelen, en dat ik hem maar moet vertrouwen, nou dat kan ik niet.

En ik kreeg allerlei verwijten dat hij goed voor me was geweest e.d en dat hij nog geld terug krijgt van mij voor teveel betaalde allimentatie, terwijl ik nog gewoon recht had op allimentatie.
Rechtzaak in rechtzaak uit gehad en uitgesproken, heb het zwart op wit staan en gewoon erover door blijven zeuren...

Nu weet ik waar ik aan toe ben, en kan ik het een plekje geven, ik ben niet zo belangrijk voor hem zoals hij altijd zei dat ik was.. jammer maar waar!!

Ik sluit me aan bij Caro maar vind het naar te horen dat jullie nu het contact verbroken hebben, nota bene per sms... Sterkte.