Mag jij van jezelf fouten maken?

Dit kwam vanochtend in mijn beoordelings/plannings gesprek aan de orde. Ik ben best perfectionistisch, en durf daardoor niet goed aan dingen te beginnen voordat ik helemaal heb uitgedacht hoe iets moet. Daar komt o.a. een beetje SOG (WOG) en uitstelgedrag uit voort. Dat weten ze niet op mijn werk, maar wel dat het plannen soms stroef gaat .

Nou ben ik soms wat slordig en dat gaat niet goed samen met het geen fouten willen maken. Zo kwam ik er net achter dat ik twee vriendinnen vergeten was toe te voegen aan een mailing listje over een borrel a.s. vrijdag. ZO stom, ik zou me lullig voelen als iemand mij zou vergeten dus ik voel me een beetje schuldig. En ben boos op mezelf dat ik te slordig was bij het versturen van die mail (al een paar weken geleden, dus ik kan het niet meer echt herstellen).

Herkennen jullie dit? Mag jij fouten maken van jezelf? Zie je fouten maken als leren, erken je het als je een fout maakt, of praat je er overheen/verdoezel je het? En dan gaat het vooral om dit soort 'kleine' dingen, niet om grove fouten want daarvoor lijkt me het antwoord duidelijk .

Ik ben daar heel makkelijk in, en ik mag zeker fouten maken van mijzelf.. Maar niet twee keer dezelfde dan wordt ik wel pissig.

Als ik iets bijna af heb en ik maak een fout (bijv. in een tekening) dan zou ik nooit helemaal opnieuw beginnen.. Dan bedenk ik wel een manier om het te verdoezelen

Mijn basisinstelling komt ongeveer overeen met die van jou, maar naarmate de jaren vorderen word ik er wel steeds relaxter in gelukkig.

Ik ben niet zozeer perfectionistisch, want heel veel dingen in m'n leven zijn een mess, maar ik heb wel erge faalangst, en daarom mag ik ook geen fouten maken van mezelf. als ik dat wel doe, dan raak ik in paniek en blokkeer ik.

Ik heb het trouwens niet op alle gebieden bedenk ik me nu. Als ik weet dat ik ergens niet goed in ben dan vind ik dat niet erg om daar fouten in te maken. Maar als ik ergens goed in wil zijn en anderen dat ook verwachten dat ik dat ben, dan blokkeer ik dus ook. En dan laat ik de druk net zo hoog oplopen tot ik er wel aan MOET beginnen. Uiteindelijk is het af, en vaak ook gewoon goed, maar niet zonder stress.

Dat voorbeeld met dat mailtje is anders, maar dat heeft ook te maken met verwachtingen die zij van mij hebben (en ik ook van hen zou hebben) waar ik nu door slordigheid niet aan voldoe. Daar kan ik stom genoeg over blijven piekeren, terwijl ik dat eigenlijk ook van me af zou moeten laten glijden. Heeft geen enkele zin.

Ik ben ook perfectionistisch en baal als ik dingen niet goed doe, gelukkig is dat met de jaren wel minder geworden. Daarnaast heb ik ook altijd het gevoel dat ik geen fouten mag maken. Ik moet dingen maar gewoon goed doen. Nu sta ik voor de klas en pas had ik een situatie waar ik niet zo goed raad mee wist maar die wil ik dan wel oplossen. Gelukkig durf ik inmiddels wel om hulp te vragen en die hulp dan ook te gebruiken, dat heb ik echt moeten leren.

freakielief schreef:Mijn basisinstelling komt ongeveer overeen met die van jou, maar naarmate de jaren vorderen word ik er wel steeds relaxter in gelukkig.

Gaat dat vanzelf? Of train je jezelf daar heel bewust in? Ik wil daar ook makkelijker in worden . Eigenlijk moet ik meer schijt hebben aan verwachtingen, en meer vertrouwen op mijn kwaliteiten en goede bedoelingen. Maar hoe leer je zoiets...

liever niet natuurlijk, omdat ik dan die fouten ook weer op moet lossen en dat vind ik niet het leukste werk, maar ik kan niet voorkomen dat ik wel eens een foutje maak. Neemt niet weg dat ik me vaak wel naar voel als ik een fout heb gemaakt.

Sterre schreef:

freakielief schreef:Mijn basisinstelling komt ongeveer overeen met die van jou, maar naarmate de jaren vorderen word ik er wel steeds relaxter in gelukkig.

Gaat dat vanzelf? Of train je jezelf daar heel bewust in? Ik wil daar ook makkelijker in worden . Eigenlijk moet ik meer schijt hebben aan verwachtingen, en meer vertrouwen op mijn kwaliteiten en goede bedoelingen. Maar hoe leer je zoiets...

Bij mij was het niet echt een op zichzelf staand probleem, ben jarenlang depressief geweest, had last van sociale fobie etc. Toen die dingen langzaam aan beter gingen, werd mijn 'faalangst' en uitstelgedrag ook minder. Ik probeerde wel bewust om mezelf niet door nare en overdreven gevoelens mee te laten slepen als ik iets fout had gedaan, maar had het er soms met anderen over en probeerde sowieso zo rationeel mogelijk van een afstandje te kijken naar wat er echt gebeurd was. Meestal zag ik dan wel dat het in feite allemaal niet zo'n ramp was en ik me dus ook niet rot hoefde te voelen. Een soort cognitieve gedragstherapie zeg maar, eerst je gedachtengang veranderen en dan verandert ook je gevoel. Overigens helpt het ook niet om jezelf af te straffen, als in: stomme doos, waar maak je je nou weer druk om... Zodra je het voelt, wel je gevoel erkennen en accepteren, maar er niet in blijven hangen. Het heeft toch geen nut, je kunt je energie beter aan positieve dingen besteden.

En toen was het een hele lap tekst geworden. Hoop dat je er wat aan hebt.

Haha, dank je freaky. Ik ga dat eens proberen. Ik ben al een heel stuk makkelijker dan een tijdje geleden, maar toch kosten dit soort dingen nog teveel energie. Zeker van dat faalangstige/perfectionistische wil ik af, dat belemmert me soms in mijn werk.

Van mijzelf mag ik zeker fouten maken. Daar leer ik van. Ik kan er soms wel om lachen. Totdat ik erop aangesproken wordt.

Nee, dat mag ik niet en baal er ook vreselijk van als ik het doe .

Gelukkig ben ik wel zo reeel om te weten dat ik nooit kan voldoen aan een foutloos leven!

Nou, ik ben eigenlijk best lief voor mezelf. Te lief soms.. en ik stel alles eeeuwig uit.
Dus ja, mag fouten maken maar ik baal daar wel van!

Ik mag eigenlijk geen fouten maken van mezelf... Als ik een foutje maak ben ik ook altijd boos op mezelf. Het gaat de laatste tijd wel wat beter; gelukkig maar.

Nee eigenlijk niet, maar begin er langzaam wel een beetje aan te wennen dat ik fouten maak.

Nee, als ik een fout maak, voelt het als falen. Maar van fouten maken leer je ook weer heel veel, dus ik probeer er dan gewoon aan te werken en er wat mee te doen!

Nou liever niet! Ergens weet ik dat fouten maken menselijk is maar bij mezelf voelt het echt als 'dom'.. eerder kon ik dagenlang blijven tobben over een fout en hoe ik het anders had kunnen doen, nu niet meer gelukkig en denk ik bij mijzelf; iedereen maakt fouten, dat is menselijk.. maar toch doe ik liever alles goed

Bij mij moet iets meteen perfect gaan. Dus ik mag geen fouten maken van mijzelf.
Tuurlijk gebeurt het wel, dan ben ik kwaad op mijzelf. Dit heeft bij mij duidelijk met faalangst te maken. Ben hiervoor ook in therapie geweest, maar heeft niets geholpen.

Ja ik mag wel fouten van mezelf maken, maar kan er na afloop wel zeer van balen, aan de andere kant zie ik ook wel in dat ik er iets van kan leten!! Ik las ooit eens deze zin; Wie geen fouten maakt, maakt meestal helemaal niets. Vond ik wel een mooie!

Het is toch menselijk om fouten te maken.. Helemaal als je onbekend bent op een bepaald terrein of iets wat je moet doen wat je nooit eerder gedaan hebt.. Je kunt dan toch niet verwachten dat het foutloos gaat.. (Mocht het wel foutloos gaan, dan geeft mij dat natuurlijk een prettig gevoel)

nou het liefst zo weinig mogelijk.

maar ben hard bezig die illusie maar es los te laten want je wordt er erg moe van!

Van mezelf mag ik geen fouten maken. Doe ik dat toch, dan ben ik erg boos op mezelf en bedenk ik me de hele tijd dat die fout helemaal niet gemaakt had moeten/hoeven worden.
Kan er gerust een dag chagrijnig/van de kaart door zijn.