Gevoel van samenwonen

Ik had er ook heel erg veel zin in. Maar het is bij ons wel allemaal raar en opeens heel erg snel gegaan. Ik vond het zeker wel lastig die eerste dagen, die eerste weken. Maar sindsdien zijn we niet anders gewend en voelt het al als een eeuwigheid dat we samen wonen, ook al is dat pas 2,5 jaar.

Zeker als je vanuit huis gaat samenwonen heb je over het algemeen weinig verantwoordelijkheden. Je moet misschien kostgeld betalen, meehelpen in het huishouden, maar dan houdt het wel op. Nu komt alles op jou en je vriend terecht. De financien, het huishouden, het samen organiseren van jullie leven etc. Dat zal best wel wennen zijn, maar als je goed met elkaar praat, het leuk hebt samen, gaat het als vanzelf!

voordat wij gingen samenwonen hadden we nog nooit ruzie gehad, daarna wel
maargoed, na 7,5 jaar still going strong en ontzettend gek op en met elkaar.

Ik weet nog dat, toen we hadden besloten te gaan samenwonen, ik het overdag een heel tof idee vond, maar dat 't me 's nachts ontzettend aanvloog 'ik raak m'n privacy kwijt' etc. Maar daar is totaal geen sprake van en vind samenwonen fijn

Hoe ik me toen voelde? Heel fijn, ik had in het begin een vakantiegevoel omdat we behalve op vakantie nooit zo vaak samen waren. We hebben nu 11 jaar een relatie, wonen 5 jaar samen en hebben nooit ruzie.
Het gaat echt goed, zou echt niet anders meer willen.

Ik ben vanuit huis gaan samenwonen op mijn 20ste. Mijn man en ik waren op dat moment al 1 jaar samen en ik verbleef eigenlijk bijna altijd wel op zijn flat. Het 1e begin vond ik vrijwel spannend, maar eigenlijk toen alles gesetteld was vond ik het heerlijk! Wat een ruimte, wat een vrije tijd!

Stel we zouden uit elkaar gaan, staat het zoiezo vast dat ik niet meer terug ga naar huis, maar evt iets voor mezelf + kids zou zoeken, maar goed, dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Wij zijn ook gaan samenwonen toen we beide nog thuiswoonden. Nu moet ik wel zeggen dat we ook wel al 6 maanden waren wezen backpacken, en al ruim 7 jaar samen waren. Ik vond het zelf dus niet echt lastig.
Maar ben wel heel blij dat ik niet lang er na in België ben gaan studeren, en dus door de weeks op kamers zit. Zo hebben we beide toch ook de ervaring van op jezelf wonen, i.p.v. alleen maar samenwonen.
Niet omdat het anders fout gegaan zou zijn, maar ik vind wel dat dat ook een ervaring is die toch ook wel belangrijk is. Samen is toch anders dan echt op jezelf wonen, en vooral voor mij was en is dat toch wel belangrijk.
Ik vind het heerlijk om in de weekenden samen thuis te zijn en ik kijk daar ook echt naar uit de hele week, maar tegelijkertijd vind ik het ook heerlijk dat ik ook iets heb wat van mijzelf is, mijn studie en het daarbij komende op kamers wonen.

Wij wonen nog maar heel kort samen. Ik vind het wel wennen hoor. Je hebt toch een soort verwachting ervan, romantisch, gezellig samen genieten. Maar tot nu toe hebben we dat nog niet echt samen gedaan. Hij is veel aan het werk op dit moment. Dus ben vooral nog veel alleen in ons huis. En hij is vanuit huis gewend dat alles achter zijn kont wordt opgeruimd. Das ook nog wel ff iets waar ik nog niet zo vrolijk van wordt. Maar ach uiteindelijk zal het allemaal wel goedkomen..

Ik heb het allemaal maar gewoon op me af laten komen. Dat beviel me uiteindelijk wel goed! Kon daardoor heel erg genieten van de tijd die we ineens samen hadden (samen ontbijten bijvoorbeeld). Tuurlijk waren er ook lastige momenten, je moet echt aan elkaar wennen. We zijn vanaf begin open en eerlijk geweest en hebben uiteindelijk duidelijke afspraken gemaakt over bijvoorbeeld huishoudelijke taken.

Ik vond het gelijk erg fijn. Nu moet ik wel zeggen dat ik toen nog heel angstig was om alleen te wonen dus ergens vond ik het wel prettig om altijd met iemand samen te zijn.

Ik ging op mijn 19e vanuit huis samenwonen.

Heb het nooit gemist om alleen te wonen. Ik ben echt een persoon die mensen om mij heen nodig heeft.

kajaka88 schreef: Je hebt toch een soort verwachting ervan, romantisch, gezellig samen genieten.

Mijn eerste gedachte van 'samenwonen' was nou niet 'romantisch'. Je zult de godganse dag maar romantisch moeten doen

Ik voelde me eerst een beetje 'onvrij' Ik had een paar jaar op mezelf gewoond en miste het alleen zijn heel erg. Ik twijfelde heel erg of ik wel de juiste keus had gemaakt. Het heeft echt wel bijna een jaar geduurd voordat ik mijn draai wat kon vinden.

Wat ik er nu van merk, zonder dat we echt al samenwonen, is dat het gewoon heerlijk is om jezelf te kunnen zijn. Gisteren was ik moe, nou, dan ga ik toch even uurtje op bed liggen... Hij is echt m'n comfort zone geworden, heel fijn om ook écht mezelf te kunnen zijn, en daar in dat huis. Met gewoon naakt rondlopen, naar de wc kunnen, rustig kunnen werken terwijl hij aan het relaxen is, echt gewoon lekker je gang kunnen gaan zonder je 'opgelaten' te voelen. Dat vind ik echt belangrijk bij het samenwonen en ik denk dat we daarin dus geen problemen zullen hebben.

Dat wat BoD dus zegt, dat onvrije, dat heb ik gelukkig nu niet meer. Hoop dat het in het echt over paar weken straks ook zal blijken, al is een paar weekjes wennen ook niet erg.

Ik had al jaren op kamers gewoond evenals mijn vriend, toen we gingen samenwonen. Voor ons was het een logische stap aangezien we beide onze kamers zat waren en het studentenhuis en toe waren aan een eigen plekje. Ik was wel gewend dus om alleen te wonen maar wel altijd alles met mn huisgenoten te moeten delen. Ik moet zeggen, het viel me niet mee in het begin. Je bent toch gewend om op je eigen kamer alles zelf te kunnen bepalen. Ineens is jouw huis dan ook zijn huis. Hij heeft dan evenveel recht om op de bank te mogen liggen en zijn spullen te laten slingeren etc. Het was voor mij ook een periode dat ik ging stagelopen en dus in een andere plaats ging wonen en ook nog eens samenwonen, dus het voelde in dat opzicht echt heel gek.

Nu bijna 1,5 jaar later voelt het wel echt heel fijn . We hebben echt wel even ons ritme moeten vinden maar dat is wel helemaal gelukt. We hebben eigenlijk nooit onenigheid over de financieen of verdeling van het huishouden. Hooguit omdat we best wel klein wonen (40m2) dat we elkaar in de weg zitten. Maar goed dan praten we erover of een van ons trekt zich even terug op de slaapkamer.

Jerry schreef:

kajaka88 schreef: Je hebt toch een soort verwachting ervan, romantisch, gezellig samen genieten.

Mijn eerste gedachte van 'samenwonen' was nou niet 'romantisch'. Je zult de godganse dag maar romantisch moeten doen

Haha dat geeft wel een vertekend beeld van samenwonen denk ik, alleen maar romantisch moeten zijn.
Ik begin steeds minder spanning te voelen en zin te krijgen in het klussen. Al lijkt me het moment van laatste keer thuis slapen wel erg apart.. Wetend dat je daar dan niet meer zult wonen en een andere 'thuis' hebt lijkt me heel vreemd!

Ik woonde al 9 jaar op mezelf (eerst studentenhuis, daarna appartementje) en mijn vriend kwam van zijn ouders toen we gingen samenwonen. Ik was vooral bang dat ik mijn vrijheid zou missen en dat ik het moeilijk zou vinden om steeds rekening te moeten houden met 'je huisgenoot'. Over de rest heb ik niet echt nagedacht en nu is dit me dus enorm meegevallen, maar we hebben wel irritaties over het huishouden enzo. Mijn vriend ruimt zijn zooit niet achter zich op en ziet ook gewoon niet als er schoongemaakt moet worden. Daar moeten we nog steeds wel onze draai in vinden (we wonen 7 maanden samen nu)

We hebben het eerste jaar verschrikkelijk veel ruzie gemaakt. We vochten elkaar de kiet uit. Daarna werd het beter en zou ik niks anders meer willen

Ik vind het heel fijn om samen te wonen . Echt zo heerlijk dat dit ONS huis is, dat ik weet dat hij thuis komt als ik alleen ben, dat hij al aan het koken is als ik laat uit mijn werk kom, dat we samen naar bed gaan en ik lekker tegen hem aan in slaap val. Tuurlijk zitten we niet alleen maar te tortelen als we thuis zijn, maar alleen al zijn aanwezigheid maakt het voor mij fijn.

Nu zitten we samen thuis, hij zit te studeren en ik zou dat eigenlijk ook moeten doen maar voel me niet zo lekker, maar is zo lekker dat ik dan even naar hem toe kan lopen en even knuffelen. En hij gooit druiven in mijn decollete als hij het even zat is . Zo gezellig haha.

Niekske schreef:Mijn vriend ruimt zijn zooit niet achter zich op en ziet ook gewoon niet als er schoongemaakt moet worden. Daar moeten we nog steeds wel onze draai in vinden (we wonen 7 maanden samen nu)

Die droom kun je laten varen. Ik woon al 5 jaar samen en hier gaat 't nog precies 'tzelfde

We hebben nou maar de afspraak gemaakt dat het huishouden mijn verantwoordelijkheid is (hij werkt fulltime, ik niet), maar dat betekent niet dat ik alles doe --> als ik denk dat er wat moet gebeuren, kan ik 'm dat vragen. Hij ziet 't niet, hij denkt pas na 4 weken 'laat ik de badkamer een schoonmaken' en stapt letterlijk over een vuilniszak heen als ik die tegen de deur zet om in de container gegooid te worden...

Jerry schreef:

Niekske schreef:Mijn vriend ruimt zijn zooit niet achter zich op en ziet ook gewoon niet als er schoongemaakt moet worden. Daar moeten we nog steeds wel onze draai in vinden (we wonen 7 maanden samen nu)

Die droom kun je laten varen. Ik woon al 5 jaar samen en hier gaat 't nog precies 'tzelfde

We hebben nou maar de afspraak gemaakt dat het huishouden mijn verantwoordelijkheid is (hij werkt fulltime, ik niet), maar dat betekent niet dat ik alles doe --> als ik denk dat er wat moet gebeuren, kan ik 'm dat vragen. Hij ziet 't niet, hij denkt pas na 4 weken 'laat ik de badkamer een schoonmaken' en stapt letterlijk over een vuilniszak heen als ik die tegen de deur zet om in de container gegooid te worden...

Ik vind dat geen kwestie van 'het niet zien' maar meer een kwestie van luiheid en doen alsof ze het niet zien.

Oost-indisch blind

Rush schreef:Oost-indisch blind

Hihi, daar heeft mijn vriend ook last van helaas.. Woon dan nog wel niet samen, maar we zijn de afgelopen 2 weken bijna constant samen geweest en daardoor leer ik hem echt nog beter kennen. Helaas dus ook op een negatieve manier.

Zelda schreef:

Jerry schreef:

Niekske schreef:Mijn vriend ruimt zijn zooit niet achter zich op en ziet ook gewoon niet als er schoongemaakt moet worden. Daar moeten we nog steeds wel onze draai in vinden (we wonen 7 maanden samen nu)

Die droom kun je laten varen. Ik woon al 5 jaar samen en hier gaat 't nog precies 'tzelfde

We hebben nou maar de afspraak gemaakt dat het huishouden mijn verantwoordelijkheid is (hij werkt fulltime, ik niet), maar dat betekent niet dat ik alles doe --> als ik denk dat er wat moet gebeuren, kan ik 'm dat vragen. Hij ziet 't niet, hij denkt pas na 4 weken 'laat ik de badkamer een schoonmaken' en stapt letterlijk over een vuilniszak heen als ik die tegen de deur zet om in de container gegooid te worden...

Ik vind dat geen kwestie van 'het niet zien' maar meer een kwestie van luiheid en doen alsof ze het niet zien.

Niet zien, niet willen zien, ik weet 't niet meer....

Maar als je 'n hele avond gewerkt hebt, thuis komt, meneer op z'n luie reet voor de tv hangt, terwijl er een natte was in de machine ligt en het aanrecht nog vol afwas staat, dan ontplof ik van binnen

Geloof me, ik weet er alles van Jerry. Heel erg frustrerend helaas.

Ik ben degene die shit laat liggen haha, omdat ik denk "het komt wel, nu even chillen". ik ruim het dan ook echt wel op. En als ik eenmaal begin ben ik vaak ook niet meer te stoppen dus dat compenseert dan wel weer qua grote schoonmaak etc. Hij doet meestal de was, strijk en afwas en ik maak schoon, doe boodschappen en kook.

Haha wat een opruim frustraties!! Ik hoop dat dat bij ons mee gaat vallen, al krijg ik er een hard hoofd in als ik het zo hoor hahaha. Mijn vriend is gelukkig wel heel realistisch in het feit dat we beiden 5 dagen per week druk zijn met werk/studie en hij zegt het vanzelfsprekend te vinden dat we allebei evenveel doen. Ben benieuwd hoe dat zich in de praktijk gaat uitwijzen!