Gevoel van samenwonen

Toen jij voor het eerst ging samenwonen, voor het eerst uit huis en gelijk samen met je vriend/man en alles werd 'echt', hoe voelde je je toen?

Ik ga samenwonen en ben doodsbang, Terwijl ik niets anders wil dan met hem, daar wonen. Dus waar de angst vandaan komt....?
Graag wat geruststellende berichtjes, haha. Heb het nodig.

Bedoel jij echt vanuit je ouderlijk huis gaan samenwonen? Klopt het dat je topic daar aan gericht is?
Ik woon al bijna tien jaar op mezelf en ga nu samenwonen. Zelfstandig wonen kan ik dus zeker, ik weet dat ik kan koken, huishouden (nou ja, niet goed ofzo haha) en gewoon op eigen benen kan staan. Ik moet er denk ik juist eerder aan wennen om niet meer alleen te zijn, en rekening te moeten houden met een ander. Maar ik ben er niet bang voor. Ik weet dat we lekker kunnen kibbelen, want dat doen we nu al genoeg, ik voel me al erg thuis daar, en we zijn allebei heel makkelijk in de omgang. En daarbij nog lekker verliefd, dus dat komt vast goed. Nog een maandje, en ik zie meer op tegen de verhuizing (sjouwen) dan het samenwonen zelf.

Waar ben je precies bang voor? Dan kan ik je misschien beter geruststellen.

Ja klopt, voor het eerst uit het ouderlijk huis. Hij ook.
Denk dat ik het eng vind, omdat ik nog niet goed weet hoe het gaat werken, zoveel op elkaars lip zitten. Op elkaar ingewerkt raken in het huis, de werkzaamheden en de verantwoordelijkheden die erbij komen kijken. Alles wat op je afkomt eigenlijk. Je denkt dat je er klaar voor bent, maar op het moment dat het gaat gebeuren, klap je helemaal dicht. Zo voel ik het.

Wij zijn vanuit onze ouderlijke huizen gaan samenwonen. Van tevoren had ik daar geen angst/zenuwen voor, ik wilde juist zo snel mogelijk weg van m'n ouderlijk huis (niet dat ik geen leuk gezin heb hoor, maar als je 24 bent heb je 't op een gegeven moment wel gezien).
Maar toen we na de verbouwing dan eindelijk over gingen en voor de eerste keer 's avonds op onze eigen bank zaten en toen écht écht écht samenwoonden hebben we allebei gehuild van de spanning en het rare idee, haha. Dat was de volgende dag eigenlijk over en vanaf toen was t genieten!

Ik keek er juist enorm naar uit! Ik was alleen wel beetje zenuwachtig omdat ik een nieuwe baan kreeg, nieuwe woonplaats én een nieuw huis, dus dat was alles tegelijk...

Haha geruststellende woorden, eerste jaar moesten wij duidelijk aan elkaar wennen... Hadden beide onze ideeën over het samenwonen (ik romantisch, hij vrijheid) en zijn totaal verschillend. Eerste jaar was vooral aanpassen voor ons, maar werd steeds beter hoor... Nu na 4 jaar zijn we nog superblij met elkaar

Ik woonde trouwens al vanaf mijn 19e op mezelf, en hij woonde in bij zijn vader (beetje op kamers idee, hij had de vrijheid, zag zijn vader bijna niet ed.)...

Ik vond het alleen maar leuk! Leek mij een heerlijk idee om samen te wonen. En nadat we onze draai hadden gevonden, is dat het ook echt. Totaal geen spijt van dat wij samenwonen!

Ik ben vanuit het ouderlijk huis gaan samenwonen. Ik ben eigenlijk geen moment bang geweest. Ik heb m'n draai hier erg snel gevonden (zelfs toen mijn zwager hier ook nog woonde, ging het prima). Ik zou me echt niet te druk maken hoor, want je gaat je allemaal dingen in je hoofd halen die er helemaal niet zijn! Laat het gewoon op je af komen.

Alesha schreef:Ja klopt, voor het eerst uit het ouderlijk huis. Hij ook.
Denk dat ik het eng vind, omdat ik nog niet goed weet hoe het gaat werken, zoveel op elkaars lip zitten. Op elkaar ingewerkt raken in het huis, de werkzaamheden en de verantwoordelijkheden die erbij komen kijken. Alles wat op je afkomt eigenlijk. Je denkt dat je er klaar voor bent, maar op het moment dat het gaat gebeuren, klap je helemaal dicht. Zo voel ik het.

Hoe lang ben je al samen? Zie je elkaar ook wel eens langer dan een dag, of langer dan een weekend? Ben je al wel eens samen op vakantie geweest? Ik neem aan dat je elkaar al best wel heel goed kent als je de stap zet om samen te gaan wonen, dus dat je wel een beetje kan inschatten wat wel en niet goed kan gaan. En onthoud ook dat het helemaal niet erg is als er eens wat ruzie is, of dat je het moeilijk vindt om niet meer thuis te wonen. Dat hoort er allemaal bij. Je moet ook gewoon best even wennen en leren op elkaar in te spelen. Ook is het misschien slim om te praten over jullie verwachtingen van het samenwonen. Hoe zie jij dat voor je? Wil je alles samen direct inrichten of rustig aan doen? Ben jij iemand die veel thuis zit en vind je dat lekker en hoop je dat je vriend dat ook doet, of is hij meer op pad? Dat moet natuurlijk geen probleem zijn, je moet wel je eigen leven kunnen houden, je blijft gewoon jezelf. En dat is denk ik gewoon het belangrijkste: Gewoon jezelf blijven. Hij kent je al, je bent al langer z'n vriendin, dus zie het gewoon lekker als een avontuur van jullie samen. Lekker cheesy, maar wel waar.

Haha Kenya wat een grappig verhaal. Zo zie ik mezelf ook wel zitten op de eerste avond, haha.
Pippa ik kan me voorstellen dat dat een hoop spanning was zo bij elkaar!
Chococupcake en Verona, dat klinkt wel geruststellend! Daar kan ik wel wat mee!
Jeetje Joan wat heftig! Ik kan me voorstellen dat jouw hoofd op dat moment wel ergens anders naar stond.
Marin, we zijn nu 5 jaar samen. We gaan al die tijd al wel samen op vakantie en we zien elkaar heel vaak, eigenlijk wel elke dag eventjes. Ah wat een lieve woorden en goede tips. Denk inderdaad dat we die verwachtingen moeten uitspreken naar elkaar, dan kunnen die op elkaar afgestemd worden.

Ik ben ook vanuit mijn ouderlijk huis gaan samenwonen. Maar heb geen geruststellende woorden haha. Ik was namelijk compleet van slag toen ik het huis uit was. Wat heb ik mijn ouderlijk huis gemist. Gelukkig is het helemaal goedgekomen haha.

Haha Lady Startstruck je hebt me nieuwsgierig gemaakt! Je zegt dat het goed is gekomen? Wat is er gebeurd en woon je nu nog wel met hem samen? Waarom was je zo van slag?

Mijn vader heeft mij op mijn 19e het huis uitgezet. En toen ben ik tijdelijk bij mijn toenmalige vriend en zijn ouders gaan wonen, om vervolgens een huis voor onszelf te kopen.

Enerzijds ben ik nooit bang geweest. Daar ging het ook gewoon veel te snel voor. Maar af en toe bekroop me wel de angst of ik dit wel wilde. Een huis kopen samen, een verbintenis aangaan samen, kon ik dat wel? Het ging heel erg goed. En het was ook heel erg fijn om met hem samen te wonen.

Ik was ook weleens bang dat ik hem soms niet zou kunnen uitstaan, omdat ik toch het liefst alleen ben. Maar hem kon ik altijd om me heen hebben. In huis waren we gewoon onszelf, deden onze eigen dingen en dingen samen. Het was op dat moment gewoon goed zoals het was.

Eigenlijk woonden we al half samen, ik sliep dan een paar nachten bij hem en soms kwam hij een nacht bij mij slapen. Dit hebben we jaren volgehouden. Op een gegeven moment ben ik echt verhuisd, inclusief al mijn spullen en was het dus de bedoeling dat ik niet meer bij mijn moeder ging slapen.

Eigenlijk was er nauwelijk wat veranderd. Ik weet nog dat we na het eten op de bank zaten voor de eerste avond (voor hem was er helemaal niks veranderd, alleen wat meer spullen in huis) en hij viel in slaap. Toen voelde ik me ineens zo verdrietig en miste ik mijn moeder. Mijn moeder bleek mij ook heel erg gemist te hebben omdat het ineens 'officieel' was.

Verder vind ik samenwonen echt heerlijk. We hebben het heel fijn samen en ik geniet ook van de momenten, zoals nu.. Dat ik helemaal alleen ben.

Alesha schreef:Haha Lady Startstruck je hebt me nieuwsgierig gemaakt! Je zegt dat het goed is gekomen? Wat is er gebeurd en woon je nu nog wel met hem samen? Waarom was je zo van slag?

Ja ik woon nog steeds samen, en helemaal gelukkig ook. Maar ik heb/ had altijd als kind al last van heimwee, en ik vond het zo'n enorme stap om ineens te gaan samen wonen. Ik heb toen met pijn alles van mijn kamer in dozen gestopt. Na een week begon ik te wennen. En vond ik het eigenlijk steeds leuker, want je hebt enorm veel vrijheid. Maar het is natuurlijk voor ieder anders, de één gaat fluitend het huis uit en de ander heeft er waaronder ik wat meer moeite mee.

Ondanks dat we het enorm leuk vonden, heeft het wel een tijd geduurd voordat wij onze draai hadden gevonden. Wij vonden het beide bijvoorbeeld erg moeilijk om het huishouden te verdelen en daar balans in te vinden. Daardoor hebben we behoorlijk wat discussies gehad. Toen we echt zijn gaan praten erover, pas daarna hebben we onze draai gevonden. Ik vind wel dat je relatie heel anders is als je samenwoont. Ik weet niet hoe je dat moet zeggen, maar ik vind wel dat je relatie veranderd. Maar dat wel echt in positieve zin, wij zijn nu veel zekerder van onze relatie als vroeger. Al dachten wij dat we toen ook al heel zeker van onze zaak waren.

Mijn vriend en ik zijn ook vanuit huis gaan samenwonen (althans, hij woonde al een jaar op een kamer bij kennissen van ons in huis). We hadden er ontzettend veel zin in en het klussen kon ons niet snel genoeg gaan. De laatste avond in mijn kamer bij mijn moeder en stiefvader thuis kreeg ik het erg moeilijk. Ik vond het moeilijk mijn kamer hier achter te laten, wetende dat die de volgende dag ingepikt werd door mijn zusje De avond erna, de eerste avond slapen in ons eigen huis, heb ik het ook even moeilijk gehad. Daarentegen voelde het gelijk heel vertrouwd, heel vrij en gewoon heel fijn.

Mijn vriend woonde al ongeveer een half jaar in dit huis voor ik er bij ingetrokken ben. Ik woonde daarvoor ook nog thuis.
Ik was er echt aan toe om het huis uit te gaan, vond het verre van spannend eigenlijk! De eerste avond dat al mijn spullen hier opeens stonden vond ik het wel gek. Zou eigenlijk die maandag verhuizen, maar de zaterdag ervoor hadden we al mijn spullen al opgehaald en was ik dus eigenlijk al verhuisd. Het is eigenlijk gewoon heel raar gegaan en die avond zat ik hier op een stoel en viel dat kwartje opeens.. Toen was ik wel even beduusd!
Ik heb het jaar daarna wel het grootste deel alleen gewoond. Mijn vriend was alleen in het weekend thuis ivm werk. Daardoor toch ook nog een jaar op mezelf gewoond, haha

Wij zijn ook beiden vanuit het ouderlijke huis gaan samenwonen en ik had daar ook een heel raar gevoel bij. Ik wilde ontzettend graag met hem samenwonen, maar ik had het anderzijds ook vreselijk moeilijk met het feit dat ik niet meer thuis zou wonen, dat ik mijn ouders minder zou zien etc. Ik heb een hele sterke en hechte band met ze en ik vond het ontzettend moeilijk om uit huis te gaan. De eerste 2 weken moesten we wel een beetje wennen, we hadden het allebei met momenten moeilijk, hoe graag we ook bij elkaar waren. We wonen nu bijna 2,5 jaar samen en het is gewoon helemaal leuk! We hebben een hele goede balans in het huishouden e.d., zelden tot nooit ruzie, heel erg fijn!

Ik hoor een hele bekende term meerdere malen vallen: heimwee. Ik denk dat ik daar ook last van heb. Altijd al wel gehad met vakanties enzo, maar dan nu voor het echt en voor altijd. Met iemand waar je nog nooit mee samen hebt gewoond en waarvan je maar moet hopen en vertrouwen dat het goed gaat. En ook al ken je elkaar goed, dan nog geeft dat geen garantie dat je 24/7 met iemand kunt samenwonen.
Maar gezien jullie reacties is het bij jullie ook allemaal goed gekomen!

Ik had vroeger heel erg heimwee (zelf als ik bij het overbuurmeisje sliep..) en ben nog steeds niet echt een logeerder, maar met het samenwonen heb ik daar totaal geen last van gehad.

Ik vond het vreselijk, haha. Ik had er wel veel zin in hoor, maar ik zag er ontzettend tegen op! De dagen en het klussen konden me niet lang genoeg duren. Uiteindelijk was de grote dag aangebroken en was het het moment om de deur achter me dicht te trekken en samen met m'n vriend een toekomst op te bouwen. Inmiddels wonen we 2 maanden samen en ik heb nog geen enkel moment gehad dat ik terug wilde of naar huis verlangde. Ik vind het nu geweldig en ik snap niet waarom ik er zo tegen op zag. De taken, de verantwoording en dat soort dingen vallen juist super mee. En het is heerlijk om naast elkaar in slaap te vallen en 's ochtends elkaar gelijk te zien.

Dus meid, ik snap je zorgen heel goed, maar het valt allemaal wel mee. Succes

Ik vond het heel eng, maar ook wel leuk. In het begin moest ik erg wennen, maar dat is snel over gegaan.

Ik had heel veel zin om te gaan samenwonen, maar vond het ook wel spannend. Ik ging in een andere plaats wonen en begon toen aan mijn stage. Het samenwoonde wende heel snel en voelde al snel heel fijn aan, maar je moet er toch wel aan wennen dat je samen een nieuw "thuis" creeert.