Mijn dokter denkt dat ik depressief ben!

Ik kom net van de dokter vandaan. Sinds een paar weken slaap ik heel slecht en blijf ik maar piekeren.

Ik woon in spanje sinds 1 jaar. Ik heb hier een leuke baan, heb een leuk huisje, heb een vriend en ik hou genoeg geld over elke maand. Maar toch blijft maar elke keer het gevoel komen dat ik niet gelukkig ben. Eigenlijk heb ik dat gevoel al jaren maar ik hou altijd me masker op en zeg dat alles goed gaat.

Vandaag kon ik het niet langer volhouden. De dokter bleef maar doorvragen en alles kwam eruit. Nee ik ben niet gelukkig en waar ligt het aan geen idee. Ik heb gezegt dat ik me familie mis maar eigenlijk valt dat wel mee. Mijn dokter zegt dat hij denkt dat ik depressief ben en dat ik op moet passen. Ik heb gezegt dat ik het nog even aankijk en binnen een paar weken terugkom. Hij wou me doorsturen en slaappillen geven maar eigenlijk wil ik dat niet.

Me jeugd was eigenlijk best wel goed tot me ouders gingen scheiden. Er zijn heel veel dingen gebeurt en ik heb daar nooit echt met iemand over gepraat. Me familie praat er eigenlijk ook nooit over. Ja mijn moeder zegt vaak dat ze het er moeilijk mee heeft maar nooit vraagt iemand hoe het eigenlijk met mij gaat.

Eigenlijk wil ik dit alles gewoon een plekje geven en doorgaan met me leven. Gelukkig zijn en genieten van het leven maar hoe doe je dat? Ik wil niet meer ongelukkig zijn. De laatste weken heb ik me eigenlijk een beetje afgezonderd. Heb niet veel met vrienden gedaan, me vriend bijna niet gezien alleen gewerkt en geslapen.

Ik wil een stappenplan gaan maken. Ik wil leuke dingen plannen, me huis opruimen, vriendinnen opbellen om af te spreken, eindelijk die ipad kopen die ik al 1 jaar wil maar of ik er gelukkig van wordt? geen idee.

Voor de mensen die dit herkennen hoe kwamen jullie eruit?

Ik wil niet heel lullig doen maar 'me' is geen bezittelijk voornaamwoord, het is mijn of m'n.

Om in te gaan op je verhaal, misschien kun je er met iemand over praten? Een psycholoog, om te kijken waar dat gevoel vandaan komt. Gebruikt je misschien medicatie/anticonceptie die je misschien neerslachtig maken?

Je komt niet echt depressief over namelijk. De meeste mensen die depressief zijn, zijn vaak ook moeilijk te motiveren en hebben nergens zin in. Jij maakt plannen om leuke dingen te gaan doen en er wat van te maken.. Misschien moet je het wat meer loslaten. Je schrijft dat je heel graag gelukkig wil worden, maar dat is niet een gevoel wat je afdwingt. Dat ben je. Probeer er wat minder geforceerd mee om te gaan en ga gewoon genieten van wat je hebt.

Joan schreef:Ik wil niet heel lullig doen maar 'me' is geen bezittelijk voornaamwoord, het is mijn of m'n.

Om in te gaan op je verhaal, misschien kun je er met iemand over praten? Een psycholoog, om te kijken waar dat gevoel vandaan komt. Gebruikt je misschien medicatie/anticonceptie die je misschien neerslachtig maken?

haha sorry ik heb het al aangepast. Mijn nederlands is niet meer geweldig

Ik gebruik wel de pil maar die gebruik ik al 8 jaar. Met iemand praten ja daar twijfel ik nog over, als ik hier met iemand ga praten is dat in het spaans (wat ik niet geweldig spreek) of in het engels en dat spreek ik ook niet foutloos.

Eens met Joan wat betreft het me gebruik. Zie dat je inmiddels de titel hebt aangepast maar er staan nog wat 'me'tjes in je tekst.



Heb je misschien een gevoel van "is dit het nou"? Een soort van quarterlife crisis?

Joan schreef:Ik wil niet heel lullig doen maar 'me' is geen bezittelijk voornaamwoord, het is mijn of m'n.

Om in te gaan op je verhaal, misschien kun je er met iemand over praten? Een psycholoog, om te kijken waar dat gevoel vandaan komt. Gebruikt je misschien medicatie/anticonceptie die je misschien neerslachtig maken?

Ik ben het op beide fronten met Joan eens. Het leest wat ongelukkig weg. Verder schrijf je dat je nog niet doorgestuurd wil worden, maar dat zou wel een mooi begin zijn. Je blijft niet voor niks malen in je hoofd. Dus ik zou zeker die stap zetten en op zoek gaan naar hulp.

Sterkte!

Ik ben sinds kort met de pil gestopt omdat ik me daar ontzettend naar door voelde. Het zijn toch hormonen die je in neemt, die hebben echt ontzettend veel invloed op je stemmingen. Je kunt het eens proberen, je weet het nooit! Ik had ook nooit gedacht dat het zoveel invloed hadden kunnen hebben om mijn gevoel.

Joan schreef:Ik ben sinds kort met de pil gestopt omdat ik me daar ontzettend naar door voelde. Het zijn toch hormonen die je in neemt, die hebben echt ontzettend veel invloed op je stemmingen. Je kunt het eens proberen, je weet het nooit! Ik had ook nooit gedacht dat het zoveel invloed hadden kunnen hebben om mijn gevoel.

Ook mee eens. Ben sinds een half jaar ongeveer gestopt met de pil en voel me in ieder geval al een stuk fitter. Ook mijn stemmingen zijn wat beter dan toen ik nog de pil slikte. In ieder geval het proberen waard.

Powerbabe schreef:Eens met Joan wat betreft het me gebruik. Zie dat je inmiddels de titel hebt aangepast maar er staan nog wat 'me'tjes in je tekst.



Heb je misschien een gevoel van "is dit het nou"? Een soort van quarterlife crisis?

Ja dat gevoel heb ik wel een beetje. Maar ik ben pas 23 jaar is dat niet wat vroeg voor zo'n crisis?

slaatje schreef:

Joan schreef:Ik ben sinds kort met de pil gestopt omdat ik me daar ontzettend naar door voelde. Het zijn toch hormonen die je in neemt, die hebben echt ontzettend veel invloed op je stemmingen. Je kunt het eens proberen, je weet het nooit! Ik had ook nooit gedacht dat het zoveel invloed hadden kunnen hebben om mijn gevoel.

Ook mee eens. Ben sinds een half jaar ongeveer gestopt met de pil en voel me in ieder geval al een stuk fitter. Ook mijn stemmingen zijn wat beter dan toen ik nog de pil slikte. In ieder geval het proberen waard.

Maar hoelang slikte jullie de pil al? Opzich wel het proberen waard alleen nadeel is dat je dan elke maand ongesteld wordt. Nu ben ik dat maar 2x per jaar.

Ben je nog wel gelukkig in je relatie?

Travel-Addict schreef:

Powerbabe schreef:Eens met Joan wat betreft het me gebruik. Zie dat je inmiddels de titel hebt aangepast maar er staan nog wat 'me'tjes in je tekst.



Heb je misschien een gevoel van "is dit het nou"? Een soort van quarterlife crisis?

Ja dat gevoel heb ik wel een beetje. Maar ik ben pas 23 jaar is dat niet wat vroeg voor zo'n crisis?

Ik weet niet hoe oud jij denkt dat je wordt, volgens mij is 23 wel ongeveer een kwart van je leven in de meeste gevallen

Bruce schreef:

Travel-Addict schreef:

Powerbabe schreef:Eens met Joan wat betreft het me gebruik. Zie dat je inmiddels de titel hebt aangepast maar er staan nog wat 'me'tjes in je tekst.



Heb je misschien een gevoel van "is dit het nou"? Een soort van quarterlife crisis?

Ja dat gevoel heb ik wel een beetje. Maar ik ben pas 23 jaar is dat niet wat vroeg voor zo'n crisis?

Ik weet niet hoe oud jij denkt dat je wordt, volgens mij is 23 wel ongeveer een kwart van je leven in de meeste gevallen

Ik ben ongeveer vanaf mijn 16e a 17e aan de pil geweest. Word over drie weken 34..Reken maar uit, doe ik zelf liever niet Maar in feite maakt het niet zo heel veel uit hoelang je aan de pil bent geweest, maar om de hormonen die in de pil zitten. Ik zou proberen een andere manier van anticonceptie te proberen en de pil even het raam uit te gooien.

Sogood schreef:Ben je nog wel gelukkig in je relatie?

Ik heb pas nog een topic geopend dat ik twijfelde of ik het uit moest maken. Eerlijk gezegt niet echt.

Maar ik maak mezelf ook heel snel druk over alles. Als hij bevoorbeeld geen tijd heeft of niet terugbeld dan denk ik gelijk weer het ligt aan mij. De laatste tijd gaat het wel goed. Hij heeft het de laatste tijd ook moeilijk maar ik denk dat we er wel uit komen.

Ik slik de Yasmin, zo'n drie jaar al. Ik slik ook altijd door maar kreeg dus nu last van bijwerkingen. Ik vond het wel weer eens tijd worden voor een stopweek en ik voelde me zo anders! Je zou dus eerst ook gewoon een stopweek in kunnen lassen om te kijken hoe je je dan voelt. Het kan komen door de samenstelling van de hormonen, dan ik gewoon niet tegen de middelen kan. Misschien kun jij ook een andere proberen? Het is voor mij ook echt geen optie om elke maand ongesteld te worden, wat een gedoe!

Bruce schreef:

Travel-Addict schreef:

Powerbabe schreef:Eens met Joan wat betreft het me gebruik. Zie dat je inmiddels de titel hebt aangepast maar er staan nog wat 'me'tjes in je tekst.



Heb je misschien een gevoel van "is dit het nou"? Een soort van quarterlife crisis?

Ja dat gevoel heb ik wel een beetje. Maar ik ben pas 23 jaar is dat niet wat vroeg voor zo'n crisis?

Ik weet niet hoe oud jij denkt dat je wordt, volgens mij is 23 wel ongeveer een kwart van je leven in de meeste gevallen

Ik snap dat je het grappig bedoeld deze opmerking maar ik kreeg een beetje een rare bijsmaak. Ik zit hier namelijk echt mee. Ik snap dat 23 een kwart van je leven is. Ik bedoelde meer ik werk pas net sinds 1 jaar en leef ik eigenlijk een normaal leven. Hiervoor was ik student en reisde ik alleen maar. Ik dacht dat zo'n crisis kwam als je in een sleur zit van het werk of normale leven ofzo.

Travel-Addict schreef:

Bruce schreef:

Travel-Addict schreef:

Powerbabe schreef:Eens met Joan wat betreft het me gebruik. Zie dat je inmiddels de titel hebt aangepast maar er staan nog wat 'me'tjes in je tekst.



Heb je misschien een gevoel van "is dit het nou"? Een soort van quarterlife crisis?

Ja dat gevoel heb ik wel een beetje. Maar ik ben pas 23 jaar is dat niet wat vroeg voor zo'n crisis?

Ik weet niet hoe oud jij denkt dat je wordt, volgens mij is 23 wel ongeveer een kwart van je leven in de meeste gevallen

Ik snap dat je het grappig bedoeld deze opmerking maar ik kreeg een beetje een rare bijsmaak. Ik zit hier namelijk echt mee. Ik snap dat 23 een kwart van je leven is. Ik bedoelde meer ik werk pas net sinds 1 jaar en leef ik eigenlijk een normaal leven. Hiervoor was ik student en reisde ik alleen maar. Ik dacht dat zo'n crisis kwam als je in een sleur zit van het werk of normale leven ofzo.

Ik bedoelde er inderdaad niets vervelends mee.

Volgens mij treedt zo'n quarterlife crisis juist op als je eerst een min of meer vrijgevochten leven leidde (student en reizen) en daarna aan het werkende leven begint. Daarvoor hoeft niet eerst de sleur op te treden. Het gaat waarschijnlijk om de overgang van student naar werkende.

Het zou idd best een quaterlife crisis kunnen zijn. Ik wordt komende maand 24 maar ik heb er ook een beetje last van merk ik.

Ik kreeg ook een lichte depressie toen ik al een aantal jaar aan de pil was, en ben toen gestopt met hormonen en daarna ging het een stuk beter. Nu ook een depressie na zwangerschap gekregen, dus denk dat de hormonen hier een grote rol in kunnen spelen.

Ik kan je niet echt tips geven, maar wil je sterkte wensen.

Ik vraag me af waar je woont in spanje, ik woon er namelijk ook

lilaa schreef:Ik kan je niet echt tips geven, maar wil je sterkte wensen.

Ik vraag me af waar je woont in spanje, ik woon er namelijk ook

Ik woon op Tenerife. En jij?

Leuk, ik woon bij Tarragona, Barcelona

Ik herken wel een beetje wat je in je beginpost schrijft. Al heeft het bij mij volgens mij ook te maken met de seizoenen. Ik kan je niet zo heel goed tips geven, maar wat bij mij wel een beetje helpt is gewoon dingen ondernemen met mensen waar je van houdt. En dan vooral te genieten van dat moment en niet na te denken over wat er daarna komt of kan komen. Dus echt bij het nu blijven en niet te veel na gaan denken, Maar ja das natuurlijk net het probleem... en niet altijd even makkelijk.
Succes ermee! en misschien helpt praten of schrijven ook wel voor jou..